LOGINShare
บทที่4 ขาวมาตั้งแต่เด็ก
Last Updated:
2025-08-31 14:21:59เช้าวันต่อมา
“ไอ้ออสติน เจ้าน้อยไม่สวยเลยเนอะ ดำมาก” มาร์วินมาถึงได้ทีโจมตีออสตินทันที ด้วยสีหน้ากวนประสาทสุดๆ “ก็ใครจะไปรู้ละว่าโตมาจะขาวได้ขนาดนั้น กูก็งงเหมือนกัน เมื่อก่อนเจ้าน้อยดำกูพูดจริง เดี๋ยวมึงฟังนะ” ออสตินกดโทรศัพท์โทรหาป้าแพร แล้วก็เปิดโฟนให้เพื่อนเขาฟังด้วย ครืดด ครืดด “ฮัลโหลค่ะคุณออสติน” “สวัสดีครับป้าแพร” “เจ้าน้อยอยู่กับคุณออสตินแล้วใช่ไหมคะ” “ครับป้าแพร อืมคือผมมีเรื่องจะถามป้าแพรหน่อยครับ” “ค่ะ ได้ค่ะ” “คือเจ้าน้อยทำไมถึงได้ตัวขาวขึ้นขนาดนี้ครับป้าแพร คือผมไม่เจอน้องนาน แทบจะจำไม่ได้เลยครับ” ป้าแพรหัวเราะ “จริงด้วยค่ะคุณออสตินไม่ได้เจอเจ้าน้อยนานมากแล้ว จริงๆ แล้วเจ้าน้อยผิวขาวตั้งแต่เด็กค่ะ แต่ตอนวัยรุ่นที่คุณออสตินเจอเจ้าน้อย เธอเล่นกีฬาเยอะเลยค่ะ ช่วงนั้นคุณเจ้านางให้เจ้าน้อยไปเรียนกอล์ฟค่ะ ผิวก็เลยเป็นแบบนั้น พอคุณเจ้านางเสียก็เลยไม่ได้เรียนต่อ และหลังจากที่คุณแม่เธอเสียป้าก็ช่วยดูแลด้วย เห็นเธอบอกป้าว่ามีบางคนชอบเรียกเธอว่ายัยเด็กดำด้วยนะคะ ป้าได้ยินแล้วโกรธมากเลย” ป้าแพรเล่าให้เขาฟัง ออสตินได้ยินแบบนั้นถึงกับทำหน้าไม่ถูก กับคำว่า ยัยเด็กดำ ที่เขาชอบเรียกเวลาอยู่กับเจ้าน้อยสองคน ไม่คิดว่ายัยนั่นจะเอาไปพูดกับป้าแพร “ป้าเห็นว่ากำลังจะเป็นสาวก็เลยใช่วิธีตามคนโบราณของป้าไปเรื่อย จนเจ้าน้อยผิวกลับมาขาวสวยเหมือนเดิม และก็ไม่ได้กลับไปเล่นกอล์ฟอีก ก็กลับมาค่อยๆ ขาวขึ้นเป็นผิวเดิมค่ะ” ป้าแพรเล่าไปยิ้มไปเพราะเข้าใจเลยว่าทำไมคุณออสตินถึงแปลกใจ ถึงขั้นโทรมาถามเธอ เพราะเจ้าน้อยทั้งขาวและก็สวยขึ้นมากจริงๆ สวยขึ้นตามธรรมชาติตามวัย “อ๋อครับ ไม่มีอะไรครับป้าแพรผมแค่แปลกใจไม่อยากถามเจ้าน้อยตรงๆ เกรงใจน่ะครับ ก็เลยโทรมาถามป้าแพร” “ค่ะคุณออสติน” “ไม่มีอะไรแล้วครับป้าแพร สวัสดีครับ” “….” “แล้วไงเมื่อก่อนดำ แต่น้องก็สวยยังไงก็สวย ยิ้มหวานจนกูคิดว่าตัวเองเจอนางฟ้ารึเปล่า” มาร์วินพูดมองหน้าออสติน แล้วยักไหล่ “แล้วคนที่บลูลี่น้อง เรียกน้องว่าเด็กดำคือแกใช่ไหมออสติน” มาร์วินถามคาดคั้น “เออกูเองแหละทำไม” “ไม่ทำไม แต่ว่าตอนนี้น้องเขาสวยมากขาวมาก เด็กดำที่ไหนไม่มีแล้ว ห้ามมึงเรียกน้องเขาแบบนั้นอีก” มาร์วินพูด “มึงน่ะสวยหมดแหละไอ้มาร์วิน ยิ่งเด็กๆ ยิ่งสวย” ออสตินพูดหน้านิ่งๆ กับมาร์วิน “มึงพอกันทั้งคู่แหละ เลิกกัดกันซะที” ไปขึ้นเรียน แม็กซ์เวลเดินนำทุกคนเข้าไปในตึก Line กลุ่ม ครอบครัว ออโต้ตั้งกลุ่ม แล้วดึง เจ้าน้อยกับออสตินเข้ากลุ่ม เจ้าน้อย : ส่งสติกเก้อแมวยิ้ม ออสติน : ส่งสติกเก้อหมีง่วง ออโต้ : เจ้าน้อยตอนนี้อยู่ที่ไหน เจ้าน้อย : เข้าอบรมแล้วค่ะ ออโต้ : เจ้าน้อยเลิกกี่โมงทักหาพี่ออสตินล่ะ ให้พี่ออสตินไปรับนะ ไม่ไกลกับมหาลัยพี่ออสติน เจ้าน้อย : น้อยกลับเองได้นะคะพี่ออโต้ ออสติน : ทักมาพี่ไปรับเอง เจ้าน้อย : ก็ได้ค่ะ “….” “เออออสตินแล้วเจ้าน้อยเขามาทำอะไรที่กรุงเทพละ” มาร์วินถถาม “ไม่เกี่ยวกับมึงนะกูว่า ไม่ต้องอยากรู้หรอก” “เอ้า! ไอ้เวรออส กวนตีนเฉย” “สองคนอาจารย์มาแล้ว เงียบดิ๊” แม็กซ์เวลดุทั้งคู่ ช่วงพัก “พวกมึงไปกินข้าวกันก่อนเลย กูไปรับเจ้าน้อยก่อน” ออสตินบอกเพื่อนๆ แล้วรีบเดินแยกออกไป “ไหนบอกไม่อยากดูแล” มาร์วินพูดแล้วก็อดขำไม่ได้ “ตกลงมึงไม่ได้สนใจเจ้าน้อยจริงๆ ใช่ไหม” เคเดนถามขึ้นมา “เปล่ากูแค่ชมเฉยๆ อยากแกล้งมัน” มาร์วินตอบยิ้มๆ “ก็ดีแล้วออสตินน่ะไม่เท่าไหร่เพราะมึงน่ะเพื่อนมัน แต่ถ้ามึงไปเล่นๆ กับเจ้าน้อยกูกลัวพี่ออโต้มากกว่านะมาร์วิน แต่ถ้ามึงแค่แกล้งไอ้ออสตินเฉยๆ ก็โล่งใจไป” “เออกูรู้ กูไม่ยุ่งหรอก” มาร์วิน พยักหน้าเข้าใจที่เคเดนพูด เพราะขึ้นชื่อว่าพี่ออโต้ไม่มีใครกล้าไปแหย่เขาเล่นแน่ๆ “….” “พี่ออสตินมีเรียนต่อรึเปล่าคะ” เจ้าน้อยถามเขาตอนที่ขึ้นมานั่งบนรถเขาเรียบร้อยแล้ว “มีแต่แค่วิชาเดียว เจ้าน้อยไปรอพี่ที่มหาลัยก่อนก็ได้แล้วค่อยกลับพร้อมกัน” “น้อยกลับเองก็ได้นะคะ” คนตัวเล็กหันไปมองเขาแล้วก็รีบเปลี่ยนคำพูดเพราะสายตาคมกริบที่หันปรายตามามองแล้ว ไม่อยากขัดคำสั่งพี่เขา “ก็ได้ค่ะ” “พี่มีห้องให้นั่งรอสบายๆ ถ้าง่วงก็หลับได้เลย เรียนเสร็จพี่ไปปลุก” “ในมหาลัยมีห้องแบบนั้นให้ด้วยเหรอคะ” “พอดีแม็กซ์เวลเพื่อนพี่เป็นเจ้าของมหาลัย มันเลยจัดการห้องแบบนี้ไว้ใช้สำหรับกลุ่มพวกเรา แต่ไม่ต้องห่วงพี่บอกมันแล้ว ช่วงที่พวกพี่มีเรียนก็ไม่มีใครเข้าไปใช้หรอก” @ มหาลัยคิงเวลล์ “เจ้าน้อยไปหาอะไรกินกันก่อน” ออสตินเดินนำเจ้าน้อยไปที่โรงอาหารของคณะ กลุ่มเพื่อนๆ เขาโบกมือให้ ออสตินพาเจ้าน้อยไปนั่งที่โต๊ะที่เพื่อนเขานั่งอยู่ “พี่ๆ สวัสดีค่ะ” “สวัสดีครับ เชิญนั่งครับ” แม็กซ์เวลขยับที่ให้เจ้าน้อยนั่ง “เจ้าน้อยกินอะไรดี” ออสตินถามคนตัวเล็ก “น้อยดื่มน้ำส้มปั่นดีกว่าค่ะเพราะเพิ่งทานข้าวมาเองคะพี่ออสติน” ออสตินพยักหน้า เดินไปซื้อน้ำส้มปั่นให้เจ้าน้อย แล้วก็เดินไปซื้อข้าวให้ตัวเอง “เจ้าน้อย ตอนนี้เรียนอยู่ที่ไหนครับ” มาร์วินถาม “น้อยเรียนที่บ้านค่ะ จบปริญญาแล้วค่ะ” “ว้าว! เก่งจัง แล้วตอนนี้ทำอะไรอยู่บ้างครับ” มาร์วินเอ่ยถามค่อนข้างจะทึ่งกับคนตัวเล็กคนสวย “ตอนนี้น้อยอยากทำแบรนด์ชาเจ้านางของที่ไร่ ให้ติดตลาดค่ะ ก็เลยมาลงคอร์สอบรมสอนเรื่องการสร้างแบรนด์ และก็การตลาดค่ะ อาจจะต่อยอดไปถึงผลิตภัณฑ์อาหารเสริมด้วยค่ะ กำลังศึกษาอยู่” “ฟังเจ้าน้อยอายุแค่นี้พูดเรื่องธุรกิจแล้วรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรอยู่ว่ะเนี่ย น้องอายุแค่นี้เอง ไปไกลแล้ว มึงทำอะไรอยู่ว่าออสติน” มาร์วินหันมาถามออสตินที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา “กูเหรอกินข้าวไงมึงไม่เห็น” “เวรกวนตีนจริง” มาร์วินหันมาจิ๊ปากใส่ออสติน เจ้าน้อยยิ้มให้ทั้งคู่ “แม็กซ์อ่านlineกูแล้วใช่ไหม” ออสตินทานข้าวเสร็จหันไปถามเพื่อน “อืม ได้เลยที่จริงมึงไม่ต้องขอกูก็ได้ออสติน แค่น้องจะไปนั่งรอมึงเรียนเสร็จ” “น้อยรบกวนพี่แม็กซ์เวล แล้วก็พี่คนอื่นๆ รึเปล่าคะ พี่ออสตินบอกว่าห้องนั่นใช่เฉพาะพวกพี่” “ไม่หรอกตามสบายเถอะ พวกพี่ก็เอาไว้นั่งเล่น ตอนไม่มีอะไรทำ บางทีก็แยกกันเรียน เวลาว่างก็เอาห้องนั่นเป็นที่รวมตัวเฉยๆ ไปนั่งได้ตามสบายเลย ออสตินพาเจ้าน้อยไปส่งเถอะ ไปกันจะได้เวลาเข้าเรียนละ” แม็กซ์เวลอธิบายจบเดินนำทุกคนไปที่ตึกวิศวะ “….” “พี่ออสตินน้อยขอหลับได้ใช่ไหม ง่วงมากเลย” “นอนเถอะ เดี๋ยวพี่ล็อกห้องให้ เรียนเสร็จพี่มาปลุกเอง” “ค่ะ” ออสตินออกไปเรียนแล้ว เจ้าน้อยเดินไปนอนลงที่โซฟายาว สักพักก็หลับไปด้วยความเพลีย “….” หลังเลิกเรียน “พวกมึงคืนนี้ไปร้านพี่ออโต้ไหม พรุ่งนี้วันหยุด” มาร์วินเอ่ยชวนเพื่อนๆ หลังเลิกเรียน “ไอ้เวรชวนกินเหล้า เมื่อกี้ฟังเจ้าน้อยพูดเหมือนจะคิดได้อยู่เลยนะไอ้มาร์วิน” เคเดนพูดขึ้นยิ้มๆ “ก็เรื่องทำงานกับกินเหล้ามันคนละส่วนกันนะ กูแยกแยะได้ไง ตกลงไปไหมพวกมึงน่ะ” มาร์วินถามย้ำอีกรอบ “เออเจอกันคืนนี้กูกลับนะ” แม็กซ์เวลพูดตัดบท “อืม กูไปปลุกเจ้าน้อยก่อน” ออสตินเดินกลับไปที่ห้องพักของกลุ่มพวกเขา เปิดประตูเข้ามาเบาๆ เห็นคนตัวเล็กหลับอยู่บนโซฟา “เจ้าน้อย เจ้าน้อย” “อื้อ!” “ตื่นเถอะ กลับไปนอนต่อที่ห้อง” “อื้อ! ตื่นแล้วค่ะ” เจ้าน้อยดันตัวเองลุกขึ้นด้วยสีหน้างัวเงีย หยิบกระเป๋า แล้วก็เดินตามออสตินออกมาจากห้อง ไปที่ลิฟต์ “พี่ออสติน” สาวสวยในชุดนักศึกษาวิ่งมาหาเขาเกาะแขนเขาแน่น “มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถาม “มิวขอติดรถกลับด้วยนะคะ วันนี้มิวไม่ได้เอารถมา ฝนก็ทำท่าจะตก แต่ถ้าฝนตกเราแวะไปที่เพนต์เฮาส์ของพี่ก่อนก็ได้นะคะ มิวไม่รีบ ดีไหมคะ” เจ้าน้อยได้ยินแบบนั้นถึงกับทำตัวไม่ถูก มายืนผิดที่ผิดเวลาจริงๆ เลย ได้แต่บอกตัวเอง “เอ่อพี่ออสตินค่ะ พอดีน้อยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าน้อยจะไปซื้อของใช้หน่อยนะคะ น้อยไปนะคะ” เจ้าน้อยพูดจบรีบเดินไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เจ้าน้อย เจ้าน้อย” ออสตินเรียกเธอไว้แต่เจ้าน้อยเหมือนจะไม่ได้ยินแล้ว “ใครกันค่ะพี่ออสติน” มิวมิว เงยหน้าถามเขาสีหน้าไม่พอใจ “เจ้าน้อย น้องน่ะ” “พี่ออสตินไม่มีน้องไม่ใช่เหรอคะ” “ฉันจะมีน้องรึไม่มีก็ไม่เกี่ยวกับเธอนะมิวมิว อย่ามาถามเยอะ ขึ้นรถจะให้ไปส่งก็จะไปให้แค่นั้นไม่ต้องพูดกับฉันอีก นั่งไปเงียบๆ”
Latest chapter
MyDear วิศวะตัวร้าย บทที่42 จบด้วยรัก มีความสุข
@เพนต์เฮาส์ออสตินเจ้าน้อยตามออสตินกลับมาด้วย เธองงเล็กน้อยเพราะที่ห้องออสตินมีแม่บ้านมาช่วยจัดของแล้วก็ทำความสะอาดกัน หลายคน “พี่ออสตินอะไรกันคะ ทำไมคนเยอะจัง”“พอดีวันก่อนพี่คืนห้องคุณลุงไปน่ะ พี่ไม่ได้บอกเจ้าน้อย”“ที่คุณป้าพูดน่ะเหรอคะ”“อืม พี่ขนของไปอยู่กับมาร์วิน คุณป้าให้คนตามไปขนกลับมาแล้วก็มาจัดทำความสะอาดให้น่ะ ท่านคงรู้สึกผิดจริงๆ”“ค่ะน้อยก็รู้สึกได้ค่ะ น้อยไม่ได้โกรธอะไรท่านแล้วนะคะ”“ที่พี่ไม่บอกเรื่องนี้เพราะกลัวว่าเราจะคิดมาก พี่ออโต้เป็นคนตัดสินใจ พี่ก็คิดว่าพี่ออโต้เขาคิดไตร่ตรองแล้ว และที่พี่เขาทำก็เพราะหวังดีกับเราทั้งคู่ เลยคืนของที่คุณลุงเคยให้ไปทั้งหมด”“น้อยเข้าใจค่ะ”“พรุ่งนี้คุณลุงกับคุณป้าชวนเราไปทานข้าวที่บ้านนะ เจ้าน้อยโอเคไหม”“ได้ค่ะ”“พรุ่งนี้พี่ไปเรียนเราจะทำอะไรบ้าง”“น้อยขอไปเที่ยว ช็อปปิ้งหน่อย ได้เข้ากรุงทั้งที่ ได้ไหมคะ”ออสตินหยิบกระเป๋าสตางค์ แล้วก็หยิบแบล็กการ์ดส่งให้เจ้าน้อย “พี่ให้ เอาไปใช้อยากได้อะไรก็ซื้อ”“พี่ใจดีจัง น้อยจะซื้ออะไรดีน๊า”“ตามใจเจ้าน้อยเลย อะไรที่ผู้หญิงต้องมีเราก็ซื้อได้เลย”เจ้าน้อยไหว้ “ขอบคุณนะคะ”ออสตินชี้มาที่หน้าอ
MyDear วิศวะตัวร้าย บทที่41 เจ้าหมาตัวโตNC🔥
“พี่ออโต้พี่กลับไปกับผมนะ” อาร์เดลพูด“ขอพี่พักผ่อนหน่อยไม่ได้เหรอ จะลากไปทำงานท่าเดียวเลย”“พี่จะอยู่ทำไม พี่ออสตินเขาเพิ่งจะเข้าหอกัน กลับพร้อมผมเถอะ”“เออๆ กลับก็กลับ น่ารำคาญจริงเลยแกน่ะ อาร์เดล” ออโต้ผลักไหล่น้องชายเบาๆ “คืนนี้ผมขอไปค้างบ้านพี่นะครับ”“ไม่ละ ฉันไม่อยากให้บ้านฉันรก”“ไม่อยากให้บ้านรกรึจะพาใครไปนอนรึเปล่า”“รู้มาก จะไปนอนก็ไป”“ออสตินพี่ต้องกลับพร้อมอาร์เดล มันตามไปช่วยงานอีกแล้ว นายกลับพรุ่งนี้ใช่ไหม”“ครับ กลับพรุ่งนี้เย็นๆ”“งั้นพี่ไปนะ เจ้าน้อยพี่กลับก่อนนะ”“ค่ะพี่ออโต้ ขอบคุณมากนะคะ คุณป้า อาร์เดลเดินทางปลอยภัยนะคะ” เจ้าน้อยพูดยิ้มแย้มกับทุกคน“ครับพี่สะใภ้” อาร์เดลตอบเจ้าน้อยแล้วหันไปยิ้มหน้าตาทะเล้นหยอกล้อออสติน “ป้ากลับละ จะมาอวยพรให้ทั้งคู่อีกครั้งตอนงานแต่งนะจ๊ะ” คุณพรรณนิภาเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้มใจดีกับออสตินแล้วก็เจ้าน้อยเช่นกัน“ครับคุณป้า” ออสตินกอดเอวเจ้าน้อยเดินมาส่งทุกคนขึ้นรถ ยืนมองจนรถเคลื่อนออกจากบ้าน ออสตินโอบเอวบาง พากลับเข้ามาในบ้าน โฮ่งๆ โฮ่งๆ“ไงคะ เทอร์โบคนหล่อ อยากไปวิ่งเล่นเหรอ” เจ้าเทอร์โบแสนรู้กระดิกหากทันที “พี่ออสตินพาเทอร์โบไปเดิ
MyDear วิศวะตัวร้าย บทที่40 คำขอโทษ
หลังจากทำเรื่องเอกสารเรียบร้อย ออโต้ ออสติน อาร์เดล เดินออกมาที่รถด้วยกัน “พี่ออสติน พี่ออโต้ ผมขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะครับ”“ไม่เกี่ยวกับนาย อาร์เดล วันนี้ขอบใจนายด้วยนะที่ช่วยหาทางออกที่ลงตัวให้ทุกฝ่าย” ออสตินพูด “ก็บอกแล้วว่าวันนี้ผมขอเป็นพระเอก”“หึ! ไอ้บ้า แล้วหยุดหางานให้ฉันซะทีนะ” ออโต้พูด“ครับ รับทราบ”“ไปเถอะแยกย้ายพรุ่งนี้พี่จะไปขอเมียให้พี่ออสตินพี่ชายนาย”“ห๊ะ! พี่ออสตินจะมีเมียแล้วเหรอครับ” อาร์เดลมองออสตินตาโต“แล้วจะตกใจอะไรอาร์เดล ทำไมพี่จะมีเมียไม่ได้ ฉันหล่อขนาดนี้ แถมใหญ่กว่านาย”“เรื่องนี้ผมสู้ ผมไม่ยอมแน่ ตอนที่พี่เห็นมัน นั่นมันตอนเด็ก ครับพี่ออสติน ตอนนี้รับรองของผมไม่เล็กครับ” “เวรทั้งคู่ ไปเลยขึ้นรถกลับกันสักที” ออโต้พูดจบเดินนำน้องๆ ไปที่รถ @ไร่เจ้านาง เจ้าน้อยรู้สึกแปลกใจ ที่อยู่ๆ พี่ออโต้ก็มาด้วย และวันนี้ป้าแพรก็แปลกๆ ตั้งแต่เช้าแล้ว พี่มะเหมี่ยวก็ลงมาจากไร่ชาอีก ทั้งคู่คะยั้นคะยอให้เธอแต่งตัวสวยๆ บอกว่าคุณออสตินมาเห็นแล้วจะได้ชื่นใจ “ทุกคนเรื่องอะไรกันคะเนี่ย พี่ออสตินบอกน้อยมานะคะ” เจ้าน้อยหันไปถามเขา ที่ทุกคนเอาแต่ยิ้ม ดูมีความสุขกันมาก โดยเฉพาะลุงม
MyDear วิศวะตัวร้าย บทที่39 เอาคืน
ด้านออโต้โทรหาออสตินให้ไปหาเขาที่บ้าน หลังเลิกเรียน @บ้านออโต้“พี่ออโต้ตามผมมามีอะไรรึเปล่าครับ”“นั่งก่อน”“นายมีทรัพย์สินอะไรที่รับมาจากคุณลุงบ้าง คืนเขาไปให้หมด”“เกิดอะไรเหรอครับ”ออโต้เปิดคลิป ที่คุณป้าไประรานเจ้าน้อยให้ออสตินดู ละเล่ารายละเอียดทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้น้องฟัง “เรื่องที่เรามีปัญหากับคุณลุง พี่ออโต้อย่าบอกเจ้าน้อยนะครับ เจ้าน้อยรู้เรื่องคงไม่สบายใจแล้วก็คิดมาก”ออโต้พยักหน้าเข้าใจ “แล้วพี่ตัดสินใจดีแล้วเหรอครับ พวกเราทำแบบนี้ คุณลุงจะยิ่งโกรธรึเปล่า”“ถ้าไม่ทำแบบนี้ นายก็ไม่มีวันมีชีวิตเป็นของตัวเองหรอกออสติน”“แต่พี่จะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”“พี่ไม่เป็นไรหรอก นายก็ด้วย แต่คนอื่นสิ จะแย่ตกลงนายต้องคืนอะไรบ้าง” “ก็มีเพนต์เฮาส์ที่คุณลุงซื้อให้เป็นของขวัญตอนผมอายุยี่สิบ”“อืมคืนเขาไป เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่”“พี่ออโต้ไม่ต้องซื้อหรอก เดี๋ยวผมเรียนจบก็ไปอยู่กับเจ้าน้อยแล้ว”“งั้นก็ตามนั้น ส่วนเรื่องนายกับเจ้าน้อย อาทิตย์นี้เดี๋ยวพี่ไปหาเจ้าน้อยกับนายด้วย ไม่ต้องรอนายเรียนจบ นายกับเจ้าน้อยหมั่นกันแล้วจดทะเบียนให้ถูกต้อง ส่วนเรื่องแต่ง เอาไว้นายค่อยคิดกับเจ้าน้อย อีกทีละก
MyDear วิศวะตัวร้าย บทที่38 จัดการปัญหา
เช้าวันต่อมา ออโต้โทรไปหาคุณลุงของเขา บอกว่าจะขอเข้าพบคุณลุงช่วงบ่าย เขามาถึงบ้านคุณลุง อาร์เดลขับรถเข้ามาจอดพร้อมๆ กับเขาพอดี “พี่มาหาคุณพ่อเหรอครับ”“อืม นายไปไหนมา”“ผมเพิ่งกลับมาจากสิงคโปร์ ไปครับเข้าบ้านกันพี่”“สองคนทำไมมาพร้อมกันได้” คุณอาเทอร์เอ่ยทักทั้งลูกชายแล้วก็หลานชาย “ผมเจอพี่ออโต้หน้าบ้านครับ”“เออ ออโต้มีธุระอะไรกับลุงรึเปล่า?”“ครับ”“งั้นไปคุยกันที่ห้องทำงานลุงไหม”“คุยตรงนี้ก็ได้ครับ อาร์เดลนายอยู่ด้วยก็ได้เรื่องที่พี่จะพูดเป็นเรื่องภายในครอบครัวเรานี่แหละ นายอยู่ฟังด้วยก็ดีแล้ว”“ว่ามาเลยออโต้ หลานมีอะไร”ออโต้เปิดคลิป ที่ป้าแพรส่งให้เขา ให้คุณลุงอาเทอร์แล้วก็อาร์เดลดู ทั้งคู่ดูคลิปจบ อาร์เดลมีสีหน้าตกใจ ส่วนคุณลุงสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “คุณลุงเห็นด้วยกับเรื่องนี้เหรอครับ” ออโต้เอ่ยถามตรงๆ“แล้วมันมีอะไรเสียหายเหรอออโต้ ถ้าออสตินจะแต่งงานกับหนูเพ็บ ธุรกิจเราเชื่อมโยงกันอยู่หลายอย่าง คุณพ่อหนูเพ็บเขาก็ช่วยงานลุงได้ มีแต่ผลดีทั้งสองฝ่าย ลุงปล่อยพ่อเราไปคนหนึ่งแล้ว ลุงไม่อยากปล่อยให้ออสตินไปมีชีวิตแบบนั้นอีก” “ชีวิตแบบนั้นคือชีวิตแบบไหนครับ”“ช
MyDear วิศวะตัวร้าย บทที่37 ไม่เป็นมิตร
@ไร่เจ้านาง คุณพรรณนิภาเดินทางมาถึงไร่ แนะนำตัวเองกับป้าแพร และขอเจอเจ้าน้อย “คุณเจ้าน้อยไปโรงงานค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะโทรบอกคุณเจ้าน้อยให้นะคะว่าคุณมาขอพบ”“ขอบใจจ้ะ”คุณพรรณนิภาเดินดูบ้านเจ้าน้อย ระหว่างรอเจ้าของบ้าน ท่าทางมองเหยียดแบบเห็นได้ชัดเจน “บ้านๆ ดีนะ ออสตินจะมาอยู่แบบนี้ได้ยังไง อยู่เพนต์เฮาส์เป็นร้อยล้าน จะมาอยู่บ้านไร่บ้านนาแบบนี้ได้ยังไงกัน” เธอบ่นพึมพำอยู่คนเดียว ผ่านไปสักพักเจ้าน้อยรีบกลับมาที่บ้าน เพราะป้าแพรโทรไปบอกว่าคุณพรรณนิภามาขอพบ และยังบอกกำชับเธออีกด้วยว่า “ท่าทางเธอดูไม่เป็นมิตรเลยนะคะ ถ้าคุณเจ้าน้อยอยากให้ป้าอยู่เป็นเพื่อนบอกป้านะคะ” ป้าแพรคงเป็นห่วงฉันมาก แต่เห็นด้วยกับป้าแพรแหละว่าคุณป้าพรรณนิภาคงมาแบบไม่เป็นมิตรแน่ๆ คงมาพูดเรื่องพี่เพ็บกับพี่ออสตินเหมือนเดิมแหละ เจ้าน้อยเปิดประตูเข้ามา คุณพรรณนิภานั่งรอเธออยู่ “สวัสดีค่ะ คุณป้า”“สวัสดีจ้ะหนูเจ้าน้อย”“คุณป้ามาหาน้อยที่นี่ มีธุระอะไรกับน้อยเหรอคะ”“ป้ามาคุยกับหนูเรื่องออสติน วันนั้นป้าคิดว่าหนูเข้าใจแล้ว แต่ก็คงไม่ชัดสินะ รึว่าป้าพูดไม่ชัดเจนพอ หนูเลยเข้าใจยากสินะ”“คุณลุงของออสติน เขามีหลานชายแค่สอ
You may also like
