บทที่9 จัดการให้

“น้อยขอตัวไปห้องน้ำหน่อยนะคะ” เจ้าน้อยลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป

“ออสตินนายจะไปไหน?” มาร์วินเอ่ยถาม

“ไปสูบบุหรี่ เดี๋ยวมา”

“….”

“นี่เธออีกแล้วเหรอ อย่าบอกนะว่ามานี่กับออสติน” เจ้าน้อยล้างมืออยู่ถึงกับชะงัก หันไปมองแน่นอนฉันจำผู้หญิงคนนั้นได้ คนที่ขอให้พี่ออสตินไปส่งวันนั้น

“พี่มีอะไรเหรอคะ”

“เธอน่ะ เป็นอะไรกับออสตินกันแน่ เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่น้องสาวออสตินแน่ๆ ตกลงเธอเป็นอะไรกับเขา” มิวมิวถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันและมองเจ้าน้อยด้วยสายตาจิกกัด

“แล้วพี่ละคะ เป็นอะไรกับพี่ออสติน”

“ฉันก็..เป็นแฟนเขานะสิ ถามได้ แล้วเธอละ อย่าบอกนะว่าเป็นเด็กเขา ไม่สิคู่นอนมากกว่า หน้าแบบเธอออสตินไม่เอาหรอก อย่างมากก็แค่นอนด้วยครั้งสองครั้งแล้วก็เฉดหัวทิ้ง”

“แต่ถ้าเธอคิดจะจับเขา ฉันขอเตือนไว้เลยนะว่าอย่าแม้แต่จะคิด ฉันไม่เอาเธอไว้แน่ อยู่ห่างๆ ออสติน อย่ามาหน้าด้าน ยุ่งกับแฟนคนอื่น”

“แล้วคุณที่อยู่ๆ มาด่าฉันน่ะ แน่ใจแล้วเหรอว่าตัวเองเป็นแฟนพี่ออสติน เห็นฉันถามเขาทีไรก็บอกว่าโสดทุกครั้งเลยนะ คำว่าแฟนที่คุณพูด คุณคิดไปเองคนเดียวรึเปล่า”

“เอ๊ะ! นังนี่”

เพียะ!

มิวมิวตบหน้าเจ้าน้อย คนตัวเล็กหน้าชา แก้มสวยเป็นรอยนิ้ว

“นี่แค่สั่งสอนนะ อย่ามายุ่งกับออสตินอีก” มิวมิวตะคอกเจ้าน้อยเสียงกร้าว

ผลัวะ!

เจ้าน้อยฟาดกระเป๋าใส่มิวมิว แล้วก็ผลักเธอถลาล้มลงไปกองที่พื้น ก่อนที่คนตัวเล็กจะรีบผลักประตูวิ่งออกมา เจ้าน้อยวิ่งออกมาตรงทางเดินและออกมานอกร้าน มือเล็กกุมแก้มไว้

หมับ!

มือหนาจับแขนเรียวไว้ ก่อนที่เธอจะวิ่งออกไปนอกร้าน

“จะไปไหน” ออสตินถาม

“น้อยจะกลับแล้วค่ะ”

“เป็นอะไร แก้มเป็นอะไร”

“เปล่าค่ะ”

เขาดึงมือเธอออกจากแก้ม พร้อมกับหลุบตาลงมอง แก้มแดงที่เป็นรอยนิ้ว

“ใครทำ?”

เจ้าน้อยเงียบ เอาแต่หลบตาเขา

“เจ้าน้อยมองพี่ แล้วบอกมาว่าใครเป็นคนทำ..พูดมาเจ้าน้อย”

“น้อยอยากกลับแล้วค่ะ พี่ออสตินกลับเข้าไปเถอะค่ะ น้อยจะกลับก่อนง่วงนอนแล้วค่ะ”

“เจ้าน้อยถ้าไม่บอกพี่ก็ไม่ให้กลับ ที่แก้มเราเป็นรอยนิ้วขนาดนั้น ใครเป็นคนทำบอกมา”

“แฟนพี่ไงคะ พอใจรึยัง”

“ใครกันแฟนที่ไหน บอกว่าไม่มี” ออสตินขมวดคิ้ว มองหน้าคนตัวเล็ก “มิวมิวเหรอ?”

เจ้าน้อยเงียบ และนั้นคือคำตอบ ออสตินเดินกลับเข้าไปในร้าน

“พี่ออสติน ไม่ต้องค่ะ น้อยฟาดเธอกลับไปแล้วเหมือนกัน น้อยอยากกลับแล้ว พาน้อยกลับได้ไหมคะ” เจ้าน้อยจับแขนเขาไว้

ออสตินยกยิ้มรู้สึกพอใจ ที่เธอสู้คน อย่างน้อยก็ไม่ได้ยืนเฉยๆ ให้เขาทำอยู่ฝ่ายเดียว เลยพาเธอกลับตามที่เธอบอก

@เพนต์เฮาส์ ออสติน

ออสตินจับแขนเล็กไว้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้อง มองแก้มสวยที่มีรอยนิ้ว ยัยนั้นตบแรงอยู่นะ

“น้อยจะไปอาบน้ำนอนแล้วค่ะ”

“อาบน้ำเสร็จออกมานี่ก่อนนะ” ออสตินออกคำสั่งเสียงเรียบ

“ค่ะ”

"....”

ติ้ง ๆๆ

เคเดน : ออสตินมึงหายไปไหน

มาร์วิน : หนีกลับรึไง

แม็กซ์เวล : พี่เพ็บมึงยังอยู่

ออสติน : กูกลับแล้ว เจ้าน้อยง่วง

มาร์วิน : ตามใจน้องน่าดูเลยนะ

ออสติน : เสือก

มาร์วิน : ส่งสติกเกอร์ หมายิ้ม

สักพัก เจ้าน้อยเดินออกมา ออสตินกวักมือเรียกให้เธอเดินเข้าไปหา

“พี่ออสตินมีอะไรคะ”

“มานั่งนี่สิ”

เจ้าน้อยเดินไปนั่งลงที่โซฟาข้างๆ เขา

“ขยับมาใกล้ๆ หน่อย” มือหนาดึงแขนเรียวให้ขยับเข้าไปใกล้ๆ เขา บีบยาใส่นิ้วแล้วบรรจงทา ให้อย่างเบามือ

“เจ็บมารึเปล่า”

“นิดหน่อยค่ะ”

“เล่าให้ฟังหน่อย ว่าเกิดอะไรขึ้น”

“น้อยเจอเธอตอนที่ไปเข้าห้องน้ำ แล้วเธอเข้ามาต่อว่า เรื่องพี่”

“เรื่องพี่?”

“ค่ะ”

“ยังไง?”

“ก็บอกว่าอย่ามายุ่งกับพี่ อยู่ห่างๆ อย่าเข้าใกล้แฟนเธออีก”

มากไปนะมิวมิว มาทำเจ้าน้อยขนาดนี้ และอ้างว่าเขาเป็นแฟนเธออีก มันมากเกินไป เขาไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่ๆ

“อืม ไปนอนเถอะ”

เจ้าน้อยเดินเข้าห้องนอน ยอมรับแล้วสินะว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟน พอพูดให้ฟังแบบนี้ ไม่เห็นจะว่าอะไรเลย คงเข้าข้างแฟนตัวเองแหละ เจ้าน้อย คิดอย่างโมโห

เช้าวันต่อมา

เจ้าน้อยตื่นเช้า รีบออกจากเพนต์เฮาส์ ก่อนที่ออสตินจะตื่น ไม่อยากไปไหนมาไหนกับเขาอีก

ออสตินเดินออกมาจากห้อง ทุกอย่างเงียบกริบ

ก๊อกๆ

“เจ้าน้อย”

เงียบ เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องเธอ คนตัวเล็กไม่อยู่ ออกไปแล้วเหรอ ทำไมไม่รอ เขารีบโทรหา

ครืดด ครืดด

“ฮัลโหลค่ะ”

“เจ้าน้อยทำไมออกไปก่อน”

“น้อยอยากไปไหนมาไหนเองค่ะ ต่อไปพี่ออสตินไม่ต้องลำบากรับส่งน้อยแล้วนะคะ”

ว่าจบคนตัวเล็กก็กดตัดสายไปเลย โกรธเขาเหรอ ออสตินเก็บโทรศัพท์แล้วก็หยิบหมวกกันน็อก ออกไปจากห้อง

@มหาลัย

ออสตินไปรอมิวมิวที่คณะของเธอ

“มิวมิวคุยกันหน่อย”

“ได้สิคะ โดดเรียนไปคุยกันไหมคะ ไปคอนโดมิวก็ได้นะคะ”

ออสตินไม่ได้สนใจสิ่งที่มิวมิวพูด เขาเดินนำเธอมาหลังตึก

“มิวเมื่อคืนทำอะไร?”

“เปล่านะ”

“เปล่างั้นเหรอ” ออสตินบีบคางมนของมิวมิว “ฉันจะให้โอกาสเธออธิบายนะมิวมิว พูดมา”

“มิวไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย ก็เด็กนั้นหาเรื่องเอง”

“หึ! เจ้าน้อยเนี่ยนะหาเรื่องเธอ เขาออกแรงบีบคางเธอแรงขึ้น”

“ออสตินปล่อยนะมิวเจ็บ”

“เจ็บแล้วก็จำมิวมิว เธอตบหน้าเจ้าน้อยจนเป็นรอยนิ้ว คิดว่าฉันจะเอาเธอไว้อีกรึไง อย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ เจอกันก็ไม่ต้องทัก ฉันกับเธอเราไม่เคยเป็นอะไรกัน อย่าเที่ยวไปบอกใครว่าฉันเป็นแฟนอีก และเจ้าน้อยคือคนของฉันอย่าได้คิดที่จะแตะอีก” พูดจบปล่อยมือออกจากคางมนที่บีบแรงจนเป็นรอยนิ้ว

“เข้าใจที่ฉันพูดรึยังมิวมิว”

“ขะ..เข้าใจแล้ว” มิวมิวถึงกับละล่ำละลัก เพราะท่าทีของออสตินตอนนี้เขาดูโกรธมาก หน้าตาเขาดุร้ายจนทำเธอขนลุก

@คณะวิศวะ

“ออสตินเมื่อคืนทำไมกลับเร็ววะ” แม็กซ์เวลถาม

“มีเรื่องนิดหน่อย เมื่อกี้กูไปเคลียร์แล้ว”

“ใครมีเรื่องกับมึง”

“มิวมิวหาเรื่องเจ้าน้อยน่ะ”

“สาวเยอะน้องเลยเดือดร้อนไปด้วยเลย แล้วมิวทำอะไรเจ้าน้อยว่ะ” แม็กซ์เวลถามต่อ

“ตบหน้าแก้มช้ำเป็นรอยนิ้ว”

“เฮ้ย! แรงมาก แล้วมึงเคลียร์ยังไง”

“ไปด่า แล้วก็ห้ามเข้าใกล้กูกับเจ้าน้อยอีก วุ่นวายล้ำเส้นฉิบหาย ไปๆ มาๆ ก็เหมือนกันหมดผู้หญิง น่ารำคาญว่ะ”

“รำคาญผู้หญิงจริงอ่ะ” แม็กซ์เวลแซวเขา

“รำคาญมิวมิวคนเดียวจบป่ะ”

“ไอ้เวร แล้วพี่เพ็บ นี้รำคาญด้วยป่ะมึง”

“เพ็บ เหรอรำคาญทำไม”

“ก็กูว่าเขาดูกั๊กๆ นะระหว่างมึงกับพี่มึง” แม็กซ์เวลออกความเห็น

“ทำไมว่ะแม็กซ์ เพ็บชอบพี่ออโต้ มึงดูไม่ออกเหรอ กับกูเพ็บไม่ได้อะไรหรอก”

“ก็ดูออก แต่กูว่า กับมึงเขาก็ทีเล่นทีจริงตลอด ที่บอกว่ากั๊กไง รึเพราะพี่ออโต้คิดกับเขาแค่เพื่อน ก็เลยอยากหันหัวเรือมาทางมึง”

“คิดมากนะแม็กซ์ เพ็บก็เป็นแบบนั้นแหละ พูดเล่นไปเรื่อย เขาไม่ได้ชอบกูหรอก”

แม็กซ์เวลพยักหน้าเข้าใจ

“อืม กูคงคิดมากไปแหละ ว่าแต่เจ้าน้อยเป็นไงบ้าง ร้องไห้รึเปล่า”

“ไม่ร้องนะ แต่ตอนอยู่คนเดียวไม่รู้ แต่ก็คงโกรธแหละ เมื่อเช้าก็ไม่เจอ บอกว่าไม่ให้กูรับส่งแล้ว”

“นั่นแหละโกรธ โดนตบนะมึงใครจะไม่โกรธ”

“อืม กูก็มาจัดการให้อยู่ไง”

“มึงก็ต้องบอกน้องเขาด้วย เขาจะได้รับรู้ว่ามึงใส่ใจ ไม่ได้ปล่อยผ่าน”

สิ่งที่แม็กซ์เวลพูดก็ถูก ออสตินฉุกคิด

".....”

ช่วงพักเที่ยง เขาโทรหาเจ้าน้อย

ครืดด ครืดด

“ฮัลโหลค่ะ”

“เจ้าน้อยเลิกกี่โมง พี่จะไปรับ”

“ไม่ต้องค่ะ”

“ทำไมไม่ต้อง พี่จะไปรับ”

“น้อยจะไปทานข้าวกับพี่คอปเตอร์ค่ะ เสร็จแล้วพี่คอปเตอร์จะไปส่งน้อยเองค่ะ พี่ออสตินไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”

“แล้วไอ้คอปเตอร์มันว่างมากรึไง”

“ก็คงว่างค่ะ”

“จะกลับกี่โมงพี่จะไปรับเอง ไม่ต้องให้มันมาส่งหรอก”

“น้อยบอกพี่คอปเตอร์ไปแล้วค่ะ แค่นี้ก่อนนะคะพี่ออสติน พี่คอปเตอร์มาแล้วค่ะ”

ตื๊ดด ตื๊ดด

“วางสายไปเลยเหรอ”

ออสตินโทรไปสั่งที่เพนต์เฮาส์ของเขาให้คอยดูว่าเจ้าน้อยกลับมาถึงกี่โมง แล้วถ่ายรูปส่งมาให้เขาด้วย