บทที่10 จูบแรก

แกร๊ก!

เจ้าน้อยเปิดประตูเข้ามาในห้องเบาๆ เอ๊ะ! ไฟมืดเงียบกริบ พี่ออสตินไม่อยู่ คงยังไม่กลับดีเลยจะได้ไม่ต้องเจอกัน

"...."

ติ้งๆๆ เสียงข้อความ

ออสตินเปิดดู ป้าแม่บ้านส่งรูปเจ้าน้อยมา ไอ้เวรคอปเตอร์นั่นขับมอเตอร์ไซค์งั้นเหรอ เจ้าน้อยกล้าซ้อนมอเตอร์ไซค์คนอื่นได้ยังไง ไว้ใจมันงั้นเหรอ ออสตินไล่ดูรูปพวกนั้นทีละรูปด้วยสวยตาที่เข้มดุ และตัดสินใจส่งรูปพวกนั้นไปให้พี่ออโต้

“….”

ครืดด ครืดด

“ฮัลโหลค่ะพี่ออโต้”

“เจ้าน้อยถึงห้องพี่ออสตินรึยัง”

“ถึงแล้วค่ะ”

“แล้ววันนี้ทำไมพี่ออสตินไม่ไปรับเรา”

“น้อยบอกว่าจะให้เพื่อนมาส่งเองค่ะพี่ออโต้”

“เพื่อนที่ไหน แล้วทำไมซ้อนมอเตอร์ไซค์คนอื่น ขนาดพี่ออสตินขับพี่ยังเป็นห่วงเลยเจ้าน้อยก็รู้”

“น้อยขอโทษค่ะ น้อยไม่ทราบจริงๆ ค่ะว่าพี่คอปเตอร์จะขับมอเตอร์ไซค์ค่ะพี่ออโต้ แล้วพี่ออโต้รู้เรื่องนี้ได้ยังไงคะ”

เขาเลี่ยงไม่ตอบและพูดไปเรื่องอื่น

“ห้ามเลยนะเจ้าน้อย ทีหน้าทีหลังปฏิเสธเขาไปไม่ต้องเกรงใจ ต้องระวังเพื่อความปลอดภัยของตัวเราเอง เข้าใจใช่ไหม ไม่ได้จะดุอะไรพี่เป็นห่วง”

“มอเตอร์ไซค์ซ้อนได้แค่กับพี่ออสตินเท่านั้น”

“ค่ะพี่ออโต้”

พี่ออโต้วางสายไปแล้ว เจ้าน้อยเดินออกมาเปิดตู้เย็นหยิบน้ำดื่ม

“คนอะไรขี้ฟ้องชะมัด จะให้ฟ้องกลับบ้างไหมล่ะ ว่าแฟนตัวเองหาเรื่องแล้วยังมาตบหน้าฉันอีก ชิ!” คนตัวเล็กบ่นพึมพำกับตัวเอง

เจ้าน้อยหยิบจานองุ่น แล้วเดินไปนั่งเปิดทีวี ดูซีรีส์สักหน่อยดีกว่าในเมื่อเจ้าของห้องไม่อยู่ ดูไปดูมาดันเผลอหลับ

แกร๊ก!

ออสตินเปิดประตูเข้ามา ถอดรองเท้าได้ยินเสียงทีวี เขาเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น เห็นคนตัวเล็กหลับอยู่ โดนพี่ออโต้ดุแล้วยังมานอนดูซีรีส์สบายเชียวนะ

ออสตินสะบัดหัว เมาฉิบหาย ดื่มอะไรไปบ้างจำไม่ได้

เขาปิดทีวีแล้วถอดเสื้อล้มตัวลงไปนอน บนโซฟาตัวยาวอีกตัว อาบน้ำไม่ไหวแล้ว นอนตรงนี้แหละ

“อื้อ! หนาวจัง” เจ้าน้อยขยับตัวไปมาเพราะเธอเปิดแอร์ไว้ค่อนข้างหนาว

“เอ๊ะ!” ฉันเผลอหลับเหรอนี่แล้วพี่ออสตินกลับมารึยัง เขากลับมาแล้วเหรอเพราะทีวีปิดแล้วไฟก็เปิดแค่สลัวๆ เจ้าน้อยขยับตัวลงจากโซฟา เลยเห็นว่าเขานอนอยู่ที่โซฟายาวอีกตัว

กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมานอนตรงนี้ตอนไหน ไม่ได้ยินเสียงเลย เจ้าน้อยเดินไปหาผ้าห่มมาห่มให้เขา

“อื้อ!” เสียงเขาขยับตัวเหมือนนอนไม่สบาย คนตัวเล็กเดินไปในห้องเขาหยิบหมอนของเขาออกมารองหัวให้เขาแทนหมอนอิง

“เมามาเหรอ”

หมับ!

ออสตินคว้าแขนเรียวแล้วดึงคนตัวเล็กลงไปนอนบนตัวเขา พลิกตะแคงก่ายกอดเจ้าน้อยเหมือนเป็นหมอนข้าง หน้าหล่อขยับเข้ามาแนบชิดจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์และบุหรี่จางๆ

“พี่ออสตินปล่อยน้อย” คนตัวเล็กตั้งสติได้เรียกปลุกเขา มือเรียวตีแขนแกร่งปลุกเขา เพราะเขากอดฉันแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก

“อื้อ!” เสียงเขาอู้อี้ เหมือนรำคาญที่โดนกวน แต่ก็ยังไม่ลืมตาตื่น

“พี่ออสตินปล่อยน้อย น้อยไม่ใช่หมอนข้างของพี่นะ” มือเรียวดันแผงอกแกร่งเพื่อให้ตัวเองหลุดจากอ้อมกอดเขา

“เฮ้ย! หลุดได้ซะที” เจ้าน้อยขยับตัวจะลุกขึ้น และต้องข้ามตัวเขาลงจากโซฟา รึไม่ก็ต้องปีนลงจาก พนักพิง เพราะเธอโดนกักตัวเอาไว้

“อุ๊ย!” เจ้าน้อยพลาด กะว่าจะก้าวให้พ้นตัวเขา แต่พลาดคนตัวเล็กลงไปนอนทับอยู่บนร่างหนา ปากเล็กจุ๊บอยู่ตรงบนแผงอกแกร่ง บ้าจริงเขาตื่นรึเปล่านะ

แขนใหญ่ยกขึ้นมาโอบเอวฉันแล้วพลิกกลับให้ฉันไปนอนที่เดิม และกอดฉันไว้เหมือนเดิมในท่าเดิม เขาตื่นงั้นเหรอ

“แอบจูบทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมา เจ้าน้อยถึงกับสะดุ้ง มือหนาจับคางมนให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา พร้อมกับเคลื่อนหน้าลงมาประกบปากจูบปากอิ่มอย่างรวดเร็ว ปากหนาบดคลึงปากนุ่มตามที่ใจต้องการ

เจ้าน้อยมึนงง กับการกระทำของเขา แต่ไม่ได้ต่อต้านอะไร ปล่อยให้เขาจูบนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีตอนที่เขาถอนจูบ และดึงผ้าห่มคลุมตัวให้ฉันและกอดฉันนอนอยู่แบบนั้น

“พี่ออสตินน้อยจะไปนอน”

“นอนนี่” เขากระชับอ้อมกอดสักพักตัวเขาเองก็หลับไป ปล่อยให้ฉันนอนตัวแข็งไม่กล้าขยับ อยู่แบบนั้น จนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้เหมือนกัน

วันต่อมา

เจ้าน้อยขยับตัวลุกขึ้น เมื่อคิดได้ว่าตัวเองนอนหลับไปแบบไหน

“เอ๊ะ!” นี่ในห้องฉัน พี่ออสตินล่ะ เขาพาฉันมานอนในห้องเหรอ ตอนไหนกัน ไม่รู้ตัวเลย คนตัวเล็กเผลอยกมือขึ้นมาลูบริมฝีปากตัวเองเมื่อนึกถึงจูบแรกของฉันที่เขาจูบฉันไปเมื่อคืน

จูบแรกของฉันเลยนะ เมาแล้วมาจูบคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง คิดแล้วก็แก้มแดงเห่อร้อนขึ้นมา

แล้วตอนนี้พี่เขาอยู่ข้างนอกรึเปล่า ถ้าออกไปเจอจะทำหน้ายังไง หนีกลับบ้านตอนนี้เลยดีไหม โอ๊ย! ทำยังไงดี

ก๊อกๆ

“เจ้าน้อยตื่นรึยัง ป้าแม่บ้านจะมาเก็บผ้าไปซัก” เสียงออสตินเคาะประตูและพูดอยู่หน้าห้องเธอ

“ตื่นแล้วค่ะ เดี๋ยวน้อยเก็บออกไปให้ค่ะ”

สักพักเจ้าน้อยถือตะกร้าผ้าออกมา ป้าแม่บ้านยืนยิ้มรออยู่ ส่วนคนตัวโต ยืนสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียง ทำตัวสบายๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เจ้าน้อยส่งตะกร้าผ้าให้ป้าแม่บ้านแล้วรีบเข้าห้องตัวเองไป

ออสตินถึงกับยิ้มพอใจ เขานอนกอดคนตัวนุ่มนิ่มทั้งคืน จนตีห้าตื่นขึ้นมากลัวเธอนอนไม่สบายเลยอุ้มไปนอนที่เตียง

สักพักเจ้าน้อยออกมาพร้อมกับแต่งตัวเตรียมจะออกไปข้างนอก คนตัวเล็กรีบไปใส่รองเท้า

“จะออกไปไหน”

“น้อยมีนัดค่ะ”

“กับใคร”

“เพื่อนค่ะ”

“ใครละเพื่อนน่ะ”

คนตัวเล็กเงียบไม่ตอบเขา เพราะฉันกำลังคิดหาข้ออ้างอยู่ แค่อยากจะออกไปจากตรงนี้ อยู่นี่กับเขาไม่รู้จะทำหน้ายังไงกับเรื่องเมื่อคืน

“เงียบคืออะไรเจ้าน้อย นัดกับไอ้นักเรียนแพทย์ที่ขับมอเตอร์อีกงั้นเหรอ”

“ถ้าใช่ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับพี่ออสตินด้วยเลย แล้วพี่ออสตินก็ไม่ต้องไปฟ้องพี่ออโต้อีกนะคะ น้อยรับปากพี่ออโต้แล้วว่าจะไม่ซ้อนมอเตอร์ไซค์พี่คอปเตอร์อีก แต่ไม่ได้รับปากว่าจะไม่เจอพี่เขา”

“นี่คือนัดกับมัน จะไปหามัน”

เจ้าน้อยไม่ตอบและทำท่าจะไปเปิดประตู

หมับ!

“ไม่ให้ไป”

“เอ๊ะ! ปล่อยนะ จะมาห้ามน้อยทำไม”

“คุยกันหน่อย เรื่องมิว พี่จัดการให้แล้ว ต่อไปเขาจะไม่มายุ่งทั้งกับพี่แล้วก็กับเราอีกเด็ดขาด พี่รู้ว่าเราไม่พอใจพี่เรื่องนี้ใช่ไหม”

“เปล่าค่ะ น้อยจะไม่พอใจพี่ออสตินทำไม น้อยแค่ไม่อยากให้ตัวเองไม่ปลอดภัยจากสาวๆ ของพี่ก็แค่นั้น อย่างน้อยพี่ก็ควรบอกแฟนพี่ให้ชัดเจนว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน พวกเธอจะได้ไม่ต้องมาเข้าใจน้อยผิด และพี่ก็ควรบอกน้อยด้วยว่าคนไหนกันแน่ที่เป็นแฟนพี่จริงๆ น้อยจะได้วางตัวถูก”

“เจ้าน้อยพี่ไม่มีแฟน” ออสตินส่งสายตาเข้มดุมองมา

“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ และหวังว่าน้อยคงไม่โดนตบเพราะพี่ไม่มีแฟนอีกนะคะ”

“เจ้าน้อย อย่าประชด พี่ไม่ชอบ” มือหนาดึงคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ๆ

“ปล่อยค่ะ พี่ไม่ควรแกล้งน้อยแบบนี้”

“แกล้งอะไร”

คนตัวเล็กแก้มแดงเห่อร้อนขึ้นมา หลบสายตาไม่กล้ามองสบตาเขา ออสตินยิ้มร้ายกาจออกมาบ่งบอกว่าเขารู้ทันว่าเธอหมายถึงเรื่องอะไร

“ที่เราจูบพี่น่ะเหรอ”

“ปะ...เปล่านะคะ น้อยไปจูบพี่ตอนไหน”

“แล้วถ้าไม่ใช่เรา เป็นใครกันล่ะ ไม่รู้นะพี่ก็แค่จูบคนที่จูบพี่คืน ก็ฟินดีนะ เราว่าไหม”

“มะ..รู้ค่ะ ปล่อยค่ะพี่ออสติน น้อยต้องไปหาเพื่อน”

“บอกมาก่อนว่าใคร ห้ามโกหก”

“ก็เพื่อนที่อบรมด้วยกันค่ะ”

“ให้ไปก็ได้ แต่รอก่อนจะไปส่ง”

“ไม่ต้องค่ะ เพื่อนจะมารับค่ะ”

“งั้นไปไหนทำอะไร ถ่ายรูปส่งมาให้พี่ดูด้วย ส่งมาทุกหนึ่งชั่วโมง” ตาคมจ้องเธอไม่วางตา รอคำตอบ

“ดะ..ได้ค่ะ”

เขายอมปล่อยมือจากแขนเธอ เจ้าน้อยรีบเปิดประตูออกไป หัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาจากอก จะเลิกแกล้งกันเมื่อไหร่เนี่ยพี่ออสติน คนอะไรก็ไม่รู้