บทที่11 คลั่งรัก

“ไปอาบน้ำ ทานข้าวแล้วแยกกันนอนเถอะนะคะ”

มาร์วินยิ้ม จุ๊บปากอิ่มอีกครั้ง แล้วเดินนำคนตัวเล็กออกจากห้องออกกำลังกาย

“เบลจะนั่งเล่นรอพี่ตรงนี้นะคะ”

ไม่นานมาร์วินเดินออกมาจากห้องนอน พร้อมกลิ่นหอมของคนเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ เฌอเบลหันไปมองเขายิ้มให้ พร้อมกับอ้าแขนเข้าไปกอดร่างหนา

“พี่หมีวินน่ากอดจังเลย”

“เรียกพี่ว่าไงนะ”

“พี่หมีวิน” เงยหน้าพูดมองเขาตาแป๋ว

“หึ!” มาร์วินถึงกับขำ

“ตลกเหรอคะ”

“เปล่า เบลเรียกพี่เหมือนคุณแม่พี่น่ะ”

“จริงเหรอคะ”

“อืม!”

เฌอเบลยิ้มยังกอดเขานัวเนียไม่ห่าง จุ๊บแขนแกร่งหลายทีอย่างมันเขี้ยว

“จะกินอะไรดี เบลเลือกไหม?” คนตัวโตยื่นโทรศัพท์ให้เธอ

เฌอเบลรับโทรศัพท์จากเขา แล้วพากันมานั่ง มาร์วินเปิดทีวีเลื่อนหาหนังดูไปเรื่อยๆ รอคนตัวเล็กเลือกสั่งอาหาร

“สั่งเรียบร้อยค่ะ” เฌอเบลส่งโทรศัพท์คืนให้เขา แล้วก็ขยับตัวไปนั่งเบียดซุกตัวกอดคนพี่ไม่ห่าง

“เบลดูเรื่องนี้ไหม”

“หนังผี เบลกลัว คืนนี้เบลต้องนอนคนเดียวนะคะ”

“ถ้ากลัวนอนด้วยกันก็ได้ พี่ห้ามตัวเองได้ แต่เบลก็อย่าซนก็พอ”

เฌอเบลยิ้ม แต่ซุกมือเข้าไปในเสื้อเขา ลูบลอนsixpackแน่นๆ เล่น เงยหน้ามองเขาและยิ้มซุกซนใส่

“ใครจะไปอดใจไหวละคะ”

“หึ!” มาร์วินหัวเราะ อย่างชอบใจ แล้วก็ปล่อยให้เธอทำไปไม่ได้ห้ามอะไร เลือกหนังที่อยากดูต่อ

“พี่วินคะ” สรรพนามที่เรียกเขาเปลี่ยนไปเพราะคิดว่าเรียกสั้นๆ แบบนี้น่ารักดี

“หืม!”

“เพื่อนๆ พี่เขาไซซ์เดียวกับพี่รึเปล่าคะ”

“ถามทำไม?” มาร์วินหันมามองเฌอเบลนิ่ง

“เบลแค่อยากรู้ ก็เห็นตัวใหญ่กันทุกคน”

“ก็สมกับตัวเขากันทั้งนั้นแหละ”

“58ทั้งกลุ่มงั้นเหรอคะ จะบ้าตาย นี่มันกลุ่มลูกรักพระเจ้ากันชัดๆ หล่อ รวย ใหญ่ แถมหุ่นล่ำเกินไปแล้วนะคะ”

“หยุดชมคนอื่นสักทีเฌอเบล พี่ไม่ชอบ”

“แหม! อะไรกันก็แค่ชมเพื่อนพี่เองค่ะ ไม่ได้ชมผู้ชายคนอื่นสักหน่อย”

“ก็ไม่ชอบอยู่ดี”

“ขี้หึงชะมัด”

มาร์วินยิ้ม กอดคนตัวเล็ก จุ๊บหน้าผากเธอเบาๆ

ออด~ออด~

“อาหารมาส่งแล้ว เดี๋ยวพี่ไปรับเอง”

สองคนทานอาหารกันเสร็จแล้วชวนกันดูหนังต่อจนจบไปหนึ่งเรื่อง เฌอเบลปิดปากหาวเพราะเริ่มง่วง

“ง่วงแล้วเหรอ”

คนตัวเล็กพยักหน้า

“งั้นไปนอนเถอะพี่ไปส่ง เดี๋ยวพี่นอนอีกห้องเอง” มาร์วินดึงแขนเล็กให้ลุกขึ้นจากโซฟา

“อื้อ! เบลขอดูอีกห้องด้วยได้ไหมคะ ยังไม่เคยเข้าไปเลย”

“อยากนอนด้วยงั้นเหรอ” คนตัวโตหรี่ตามองเธอต้องการหยอกล้อ

“เปล่านะ แค่อยากดูว่าพี่จะนอนได้รึเปล่า”

“มาสิ” มาร์วินจูงมือเล็กให้เดินตามเขาไปอีกห้อง เปิดประตูให้เฌอเบลเข้าไปภายในห้อง คนตัวเล็กเดินสำรวจห้องนอนไปเรื่อยๆ

“ห้องสวยดีนะคะ”

“พี่นอนได้ เบลไปนอนเถอะ รึไม่อยากนอนคนเดียวขึ้นมา” เขาเดินตามคนที่เดินสำรวจห้องดูนั้นดูนี้ไปเรื่อยเปื่อย เพราะคิดว่าคนตัวเล็กน่าจะหาข้ออ้างไม่อยากนอนคนเดียวมากกว่า

เฌอเบลเปิดดูห้องน้ำ และเดินเข้ามาในห้องแต่งตัว

“เอ๊ะ! พี่มาร์วินทำไมมีชุดผู้หญิงคะ” เธอหันมามองเขาและถามด้วยน้ำเสียงเอาเรื่องบ่งบอกว่าไม่พอใจชัดเจน

“อ๋อ! ชุดพวกนั้นของปันปันน่ะ เบลอย่าเพิ่งเข้าใจผิด มีอยู่ช่วงหนึ่งพี่ไม่อยู่แล้วห้องปันปันต้องซ้อมอะไรสักอย่างพี่จำไม่ได้ ก็เลยขอมาพักที่นี่ พี่ก็ไม่ได้เข้ามาดู ปันปันคงไม่ได้ขนกลับไป เพราะบางครั้งเวลาเมาปันปันขับรถไม่ไหวก็มานอนนี่” มาร์วินรีบอธิบายทันทีก่อนที่ตัวเองจะงานเข้า

“ดูสนิทกันเกินไปนะคะ เบลไม่ชอบ” น้ำเสียงที่เธอพูดตรงไปตรงมาบ่งบอกว่าไม่ชอบจริงๆ

“เบลปันปันแค่เพื่อนจริงๆ เรื่องนี้เชื่อใจพี่เถอะนะ”

“เบลไม่รู้หรอก เบลแค่ไม่ชอบพี่ปันปัน และสาเหตุพี่ก็รู้อยู่แล้วว่าทำไม เอาเป็นว่าเบลขอได้ไหมคะ ว่าตอนนี้เบลอยู่กับพี่ อย่าให้พี่ปันปันมาค้างที่นี่อีก เมื่อก่อนยังไงไม่รู้ แต่ตอนนี้ถือว่าเบลขอ”

“ได้ เดี๋ยวเบลตั้งรหัสเข้าบ้านใหม่ได้เลย พี่ให้เบลตั้งเองเลย”

“อะไรนะคะ นี่พี่ปันปันถึงขั้นรู้รหัสเข้าบ้านพี่เลยงั้นเหรอคะ คือจะเข้าออกบ้านพี่ตอนไหนก็ได้งั้นเหรอคะ”

เฌอเบลรู้สึกว่ามันมากไปและปันปันก็เป็นผู้หญิง มาร์วินให้สิทธิ์เธอมากเกินไป แบบนี้ใครรู้เข้าจะได้เข้าใจผิดไปกันใหญ่ และฉันก็ไม่เชื่อหรอกว่าชายแท้จะเป็นเพื่อนรักกับชะนีได้ โดยที่ไม่แอบคิดอะไรเลยเถิดกัน

“ก็ปันมันเพื่อนสนิทพี่ เอาเป็นว่าถ้าเบลไม่ชอบ พี่ก็จะไม่ให้ปันมาอีกก็แล้วกัน พี่ตามใจเบลนะครับ อย่าคิดมากนะ นะครับ” มาร์วินกอดเธอแน่น เพราะเขาไม่อยากให้เธอโกรธ เขากับปันปันเป็นเพื่อนกันจริงๆ เลยปกติมาก ที่จะมาบ้านเขาได้ตลอด รวมถึงเพื่อนๆ ในกลุ่มของเขาด้วย แค่เขาไม่เอาปันปันกับเพื่อนผู้ชายของเขามารวมกัน เพราะกลัวว่าแฟนปันปันจะไม่พอใจ แค่นั้น เลยทำให้กลุ่มเพื่อนเขาคิดว่าปันปันเป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อกับเขา แต่พอรู้ว่าปันปันมีแฟนแล้วก็พากันเงียบๆ ไป

“ก็ได้ค่ะ เบลไม่โกรธพี่หรอก เบลเชื่อพี่หมีวินของเบลอยู่แล้วค่ะ” เธอหันมาเขย่งปลายเท้า จุ๊บ! แก้มเขา

“เบลไปนอนนะคะ”

มาร์วินกอดหอมแก้มนุ่มนัวเนียไม่ยอมปล่อยให้เธอไปง่ายๆ

“พี่วินปล่อยเบลได้แล้วค่ะ เดี๋ยวได้เปลี่ยนใจนอนกับพี่แล้วนะคะแบบนี้ แล้วพี่เดือดร้อนตัวเองนะเบลขอเตือนไว้เลย”

“เมื่อกี้เรียกพี่ว่าไงนะ”

“พี่วิน” เธอมองเขาตาแป๋วเพราะคิดว่าเรียกเขาแบบนี้น่ารักดี

“ชอบแฮะ อยากให้เรียกตอนนั้นจัง เรียกปนเสียงครางน่ะ”

“พี่เลิกแกล้งได้แล้วค่ะ”

“โอเค แยกกันนอนเนอะ” มาร์วินยิ้ม ยอมปล่อยคนตัวเล็กจากอ้อมกอด และเดินไปส่งเธอที่ห้องนอนของเขา

“ล็อกประตูด้วยนะ ดึกๆ เพื่อพี่ไม่ไหว”

“เบลจะล็อกประตู พี่กลับไปนอนได้แล้วค่ะ” มือเล็กผลักอกแกร่งเบาๆ

“ไปแล้วครับ ฝันดีนะครับ”

“ฝันดีค่ะ”

“จูบหน่อยไหม” คนตัวโตเริ่มงอแงซะเองเพราะไม่อยากห่าง

“พี่วินเพราะจูบของพี่ไงคะเมื่อคืนที่ได้เลยเถิดไปไหนต่อไหน เบลไม่หลงกลพี่หรอก เบลยังเจ็บอยู่เลย”

“เพราะจูบทำให้เรารักกันต่างหาก พี่ชอบนะ แต่เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว จะได้เสียวต่อ” คนตัวโตยิ้มกริ่มส่งสายตาเจ้าเล่ห์

“ไปนอนเลยค่ะ พรุ่งนี้พี่โดนแน่เบลรับรองเลย เบลไม่ปล่อยให้พี่นอนคนเดียวหลายคืนหรอก”

“หึ! จะรอเลยครับ” มาร์วินยิ้มอย่างขอบใจแล้วปิดประตูให้เธอ เดินกลับมานอนอีกห้อง เฌอเบลโคตรน่ารัก ทำไมเขาถึงได้ชอบเธอขนาดนี้ อาการคนคลั่งรักใช่ไหม คงเป็นแบบนี้สินะ

เช้าวันต่อมา

“พี่คะ แล้วเบลจะใส่ชุดอะไรไปเรียนละคะ” เธอถามเขาทันที ที่เปิดประตูให้คนตัวโตเดินเข้ามาในห้อง

“นี่ไงอีกห้านาที ของใช้เบลแล้วก็เสื้อผ้าจะมาถึง เราไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวพี่เอาชุดเข้ามาให้ พอเราสองคนออกไป แม่บ้านจะได้เข้ามาจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง”

“โอเคค่ะ” คนตัวเล็กรีบทำตามอย่างว่าง่าย และพอเธอออกมาชุดนักศึกษาก็วางรออยู่บนเตียง เฌอเบลรีบแต่งตัว และออกไปเรียนพร้อมกับมาร์วิน

“โอ๊ะ! นี่พี่วินขนมาหมดเลยเหรอคะ” เธอตกใจกับของใช้และเสื้อผ้าตัวเอง ที่อยู่ด้านนอก เตรียมจะเอาเข้าไปจัดเก็บภายในห้องเขา

“อืม! ทำไม ก็เบลต้องอยู่กับพี่ตลอด ก็ขนมาให้หมดนั่นแหละ”

“ค่ะตามนั้น” คนตัวเล็กยิ้มเดินมาเกาะแขนเขาและพากันออกไปจากห้อง

“เบลเลิกเรียนโทรหาพี่นะ”

“ได้ค่ะ”