Kabanata 8

Nung unang araw, nung nagpadala si Evelyn ng litrato ni Elias na nagbabalat ng hipon para sa kanya, naghanda si Adele ng isang siga at sinunog lahat ng lumang litrato nila ni Elias.

Nung pangalawang araw, nung pinadala ni Evelyn ang picture nilang magkahalikan sa ilalim ng puno ng oak, kumuha si Adele ng mga trabahador at pinaalis lahat ng puno ng cherry na itinanim ni Elias sa likod ng villa.

Nung pangatlong araw, nung ibinahagi ni Evelyn ang compilation ng matatamis na sinabi ni Elias sa kanya sa livestream, kinuha ni Adele ang lahat ng love letter na isinulat ni Elias para sa kanya sa loob ng maraming taon.

Medyo nanilaw na ang papel dahil sa tagal, pero malinaw pa rin ang sulat-kamay niya.

Hinaplos ni Adele ang mga letra sa loob ng ilang segundo, saka walang pag-aalinlangan na isa-isang pinadaan ang mga ito sa shredder.

…

Sa umaga ng pag-alis niya, nagising si Adele na nandun si Elias sa tabi ng kama.

Hawak nito ang cellphone niya, seryoso ang mukha habang nakatitig sa kanya.

"Addie," mahina nitong tawag, "may natanggap kang message na may successfully deactivated. Ano ‘yung dineactivate mo?"

Mabilis ang tibok ng puso niya.

Dali-dali niyang kinuha ang cellphone at binuksan ito.

Confirmation message ito para sa identity cancellation niya.

Buti na lang at naka-lock ang phone niya, kaya ilang salita lang ang nakita ni Elias sa screen.

Dahil dun, nakahinga siya nang maluwag at kaswal na sumagot, "Ah, wala lang. Yung luma kong social media account, nahack ata. Ni-recover ko lang, tapos dineactivate ko para safe."

Pagkatapos itong marinig ay napangiti si Elias, saka hinila siya palapit sa yakap si Adele.

"Sweetheart, hulaan mo kung anong binili ko para sa’yo?” Pabiro niyang tanong.

Sandaling natigilan si Adele bago malumanay na sumagot, "Yung sweet cream puffs galing Eastland."

Nagulat si Elias, lumiwanag ang mata. "Paano mo nalaman?"

Paano nga ba niya hindi malalaman?

Noong magkasintahan pa sila, tuwing nagagalit siya, pupunta si Elias sa kabilang dulo ng siyudad para bilhan siya ng sweet cream puffs para pagaanin ang loob niya.

Hindi siya mahilig sa alahas o mamahaling sasakyan. Yung tamis ng unang kagat—iyon lang ang kailangan niya para mapatawad si Elias.

Noon, tatawa si Elias at sasabihin, "Ang dali mong pakalmahin, Addie."

Tatawa rin siya at magtataray nang pabiro, "Hindi ako madaling pakalmahin. Mahalaga ka lang sa akin. Kaya handa akong magpatawad."

Pero palaging may kasunod ang sagot niya—seryoso ang tono, "Pero kapag dumating ang araw na wala na akong nararamdaman para sa’yo, kahit magpakamatay ka pa sa harap ko, wala nang magbabago."

Nawala ang alaalang iyon kasabay ng pag-abot ni Elias sa kahon ng cream puffs, may mainit na ngiti sa labi. "Alam kong hindi kita maloloko,"

Ngumiti lang si Adele, pero bawat salitang binitiwan niya ay puno ng bigat, "Tama ka. Hindi mo ako maloloko."

Sandaling natigilan si Elias. Parang may gumapang na hindi maipaliwanag na kaba sa kanya.

"Addie…" Mahina niyang bulong.

Pero hindi siya sinagot ni Adele. Bumangon lang siya at pumasok sa banyo.

Pagbalik niya, nakita niyang palabas ng bahay si Elias, nagmamadali.

Natigil siya nang ilang segundo bago ito sinundan sa labas.

Nang makarating siya sa pinto, natigilan siya.

Sa hindi kalayuan, nakatayo si Evelyn, walang pakialam kahit makita siya.

Mas nagulat si Elias kaysa sa kanya. Biglang dumilim ang mukha nito, saka mariing hinawakan ang kamay ni Evelyn.

"Hindi ka ba nag-isip? Anong ginagawa mo rito? Di ba sinabi ko na ‘pag nasa bahay si Addie, bawal kang pumunta?" matigas nitong sabi.

Nanginginig si Evelyn, parang batang napagalitan, namumuo ang luha sa mata.

Hinila niya ang laylayan ng suot ni Elias, puno ng pagpapaawa ang boses niya.

"Hindi kita kayang iwan, kahit saglit. Pati ang baby natin, hindi rin.” Mahina niyang sabi, inilapat niya ang kamay ni Elias sa tiyan niya

Nanatiling malamig ang tingin ni Elias habang tinanggal ang kamay. "Wag kang magdrama. Pauuwiin ka ng assistant ko. Dadalawin kita at ang baby sa susunod na araw."

Pero hindi pumayag si Evelyn, mahigpit siyang kumapit kay Elias. “Hindi, ayaw ko sumama sa assistant mo. Ikaw ang maghatid sa’kin!"

Sabay ngiti siya at hinila ang tie ni Elias, saka yumakap para halikan ito.

Napakunot ang noo ni Elias, balak sanang itulak siya palayo, pero hindi nagtagal, bumigay rin siya. Mas mahigpit pa siyang yumakap at mas madiin pang hinalikan si Evelyn.

Doon mismo sa hardin, mas umiinit pa ang halikan nila.

Nang dumampi ang kamay niya sa ilalim ng damit ni Evelyn, bigla siyang natauhan at umatras. "Umalis ka na."

Naluluha si Evelyn, pero may kaunting ngiti sa labi. May ibinulong siya kay Elias.

Bahagyang nag-iba ang ekspresyon niya, sa huli, napabuntong-hininga si Elias at sumuko. "Sige. Sasamahan kita ngayong araw. Hintayin mo ako sa kotse.

Ngumiti si Evelyn, hawak ang tiyan habang masayang lumakad palayo. Hinaplos niya ang kaniyang tiyan at masayang pumasok sa sasakyan.

Pagharap ni Elias pabalik sa bahay, si Adele naman ang tahimik na lumayo bago siya makita.

Pagkatapos ng ilang sandali, pumasok si Elias sa bahay.

Ang una niyang sinabi ay, “Addie, gusto ko sanang kasama ka buong araw, pero may emergency sa work. Kailangan kong umalis. Magpakabait ka rito, ha? Pagbalik ko, sa atin ang buong araw. Okay?"

Kinakabahan siya habang naghihintay ng sagot pero inangat lang ni Adele ang tingin niya at tinitigan si Elias.

Hindi mabasa ang ekspresyon niya.

Sa isang sulyap lang ay natigilan si Elias.

Kailan pa na wala ang liwanag sa mata ng kaniyang Addie?

Lumunok si Elias, parang may kung anong bumara sa lalamunan. Mahina niyang tinawag, "Addie…"

May gusto pa siyang sabihin pero naunahan siya ni Adele. Mahinahon itong ngumiti, kalmado ang boses, "Sige, alis ka na. Ingat sa trabaho."

Mahinahon ang tono niya, wala itong pinakitang kakaiba.

Dahil doon, napayapa si Elias.

Ngumiti siya, hinaplos ang buhok ni Adele, saka lumabas ng bahay.

Maya-maya lang, narinig ni Adele ang tunog ng paalis niyang sasakyan, palayo nang palayo ang tunog nito hanggang sa tuluyan ng nawala.

Nawala ang ngiti sa Mukha ni Adele, napalitan ng mga tahimik na luhang bumabagsak sa kaniyang pisngi.

Pinunasan niya ang mga mata, lumapit sa mesa, at walang pag-aalinlangan na itinapon ang kahon ng cream puffs sa basurahan.

Saka siya umakyat, kinuha ang matagal nang nakaimpake niyang maleta.

Pagdating sa sala, sinulyapan niya ang bahay sa huling pagkakataon bago kinuha ang kaniyang phone.

Nagpadala siya ng huling mensahe kay Elias.

"Dalawang linggo na. Pwede mo nang buksan ang anniversary gift ko sa’yo."

Mabilis ang sagot nito.

"Sweetheart, hintayin mo ‘ko. Buksan natin ‘yun nang magkasama."

Bahagyang ngumiti si Adele.

Magkasama?

“Elias, mag-isa ka na lang,” sagot niya sa kaniyang isip. “Sa buong buhay mo, magiging mag-isa ka na lang.

Nang walang pagda-dalawang isip, tinanggl ni Adele ang SIM card mula sa kaniyang phone. Pagkatapos, itinapon niya ito sa basurahan na parang walang halaga.

Kinuha ang maleta, binuksan ang pinto, at lumabas.

Sa ilalim ng sikat ng araw, isang panibagong umaga ang bumungad sa kanya.

At simula sa araw na ito, hinding-hindi na siya mahahanap ninuman.