Noong Gumuho Ang Lahat

Pagkatapos ibaba ang phone, kinunan ko ng litrato ang magandang inihandang hapunan at ang cake na inihanda ko para sa aming ika-anim na anibersaryo at ipinadala ito sa aking asawang si Ashton Martinez.

Mabilis na bumalik ang sagot niya.

[Birthday mo ba? May flight ako, kaya hindi ako makakauwi ngayong gabi. Mag-celebrate ka na lang mag-isa.]

Tumawa ako ng mapait at itinapon ang cake sa basurahan.

Kaarawan ko man o anibersaryo namin, hindi mahalaga dahil hindi naalala ni Ashton ang mga bagay na iyon. Gayunpaman, pagdating kay Ruby Lowe, mayroong buong notebook si Ashton na nakalaan sa kanya. Si Ashton ay gumagawa ng mga notes sa buhay ni Ruby mula noong high school.

Sinulyapan ko ang resulta ng pregnancy test sa mesa at tahimik na itinabi ang mga iyon. Balak ko sanang sorpresahin si Ashton sa hapunan ngayong gabi gamit ang mga ito, pero ngayon, parang walang kwenta.

Anim na taon na kaming kasal na walang anak. Dumaan ako sa tatlong round ng IVF, bawat isa ay mas masakit kaysa sa huli, at lahat sila ay nabigo. Halos mawalan na ako ng pag-asa sa pagkakataong ito nang, sa aking pagkabigla, nalaman kong buntis ako.

Gayunpaman, bago pa man ako maging masaya tungkol dito, nakita ko ang post ni Ruby sa social media. Maaaring ginawa niya ang kanyang IVF sa parehong araw, gamit ang tamod ng aking asawa, at narito ako, ang tanga, nakatago sa kadiliman, walang alam tungkol dito.

Hinila ko ang pagkain papunta sa akin, kahit wala akong gana. Para sa kapakanan ng sanggol, pinilit kong kumain ng ilang kagat. Gayunpaman, sa sandaling ang amoy ng steak ay tumama sa akin, ako ay yumuko, marahas na nasusuka.

Hindi tumitigil ang pag-duwal, at sa bawat pag-kilos ko ay lalong tumitindi ang sakit sa ibabang bahagi ng tiyan ko. Bigla akong nakaramdam ng mainit at basang sensasyon sa pagitan ng mga hita ko. Pagtingin ko sa ibaba, nakita ko ang maliliit na batik ng dugo na tumutulo sa aking pantalon.

Sinalubong ako ng gulat. Senyales kaya iyon ng pagkakalaglag?

Hindi mahalaga kung gaano ako dismayado kay Ashton, ang sanggol ay isang bagay na ipinaglaban ko nang husto. Hindi ito pwede mawala sa akin ngayon!

Kinuha ko ang aking phone at sinubukang bumaba ng hagdan para magmaneho papunta sa ospital, pero pagbukas ko pa lang ng pinto, hindi na matiis ang sakit sa puson ko. Bumigay ang mga paa ko, at dumulas ako sa pader.

Buong umaga ay masama ang pakiramdam ko at halos buong araw akong nasa ospital para sa mga test. Pagkatapos noon, nagmamadali akong bumalik, kinumbinsi si Ashton na uuwi para ipagdiwang ang aming anibersaryo, at ginugol ko ang lahat ng lakas ko sa paghahanda ng hapunan at ng cake.

Sa pag-iisip na marahil ay mababa ang blood sugar, desperado kong inabot ang aking phone para tumawag sa 911, ngunit nagsimulang lumabo ang aking paningin. Naramdaman ko pa na masyado akong mahina para pindutin ang mga button.

Maya-maya lang ay narinig ko ang pagbukas ng pinto. Ang aking kapitbahay ay lumabas at, nang makita ang aking kalagayan, ay mabilis na lumapit sa gulat.

“Anong nangyari?” tanong niya, inalalayan ako.

Nakahinga ako ng maluwag nang hilingin kong dalhin niya ako sa ospital.

Pagkatapos ng mga test, kinumpirma ito ng doktor—nagpapakita ako ng mga senyales ng pagkalaglag. Nagreseta siya ng ilang mga gamot at kinausap ako sa seryosong tono.

“Kailangan mo talagang alagaan ang sarili mo. Hindi pa stable ang pagbubuntis na ito, kaya hindi mo kayang ma-stress o ma-overwork."

Nang makita ang nag-aalalang ekspresyon sa mukha ng aking kapitbahay, ipinaliwanag ko sa doktor, “Hindi ko siya asawa.”

"Ang asawa ko... ay nasa isang business trip," dagdag ko.

Tumango ang doktor at sinabi ang iba pang pag-iingat. “Siguraduhin mong ibabahagi mo ang lahat ng ito sa iyong asawa. Kailangan niyang simulan ang pag-aaral kung paano mag-alaga ng isang buntis."

Nagbigay ako ng mapait na ngiti.

Naku, sigurado akong magaling si Ashton sa pag-aalaga ng isang tao. Sayang lang at hindi ako yun.