ตอนที่ 9 น.หนูปีศาจ

 คณะเดินทางมาถึงดินแดนเศาะบาแล้ว แม้ที่นี่จะเป็นดินแดนแห่งทะเลทรายแต่ จุดที่ตั้งเมืองกลับดูคึกคัก ถึงจะเพิ่งมีการโจมตีจากพวกมนุษย์หนู แต่ก็ไม่ได้ทำให้ที่นี่ลดความคึกคักลงไปเลย แม้แต่น้อยที่นี่ขายสินค้าหลายอย่าง แต่มีอย่างหนึ่งที่ดินแดนมีขายแบบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะมีคือ ทาส ซึ่งทาสส่วนใหญ่ของที่นี่นั้นเป็นเอลฟ์ ชีวิตของเอลฟ์ในดินแดนนี้ไม่ค่อยสวยงามนักคือ  เพราะมีงานหลายอย่างต้องการแรงงานมากแต่มนุษย์ไม่ทำ ส่วนโดวาฟในเมืองจะมีเกียรติในฐานะ ช่างและพ่อค้า เลยต้องใช้เอลฟ์แทน  มีชายร่างผอม สูง หัวโล้น แต่งกายด้วยเสื้อผ้าทำจากหนังเสือและขนนกยุง เขาเป็นนักบวชประจำเมือง สำหรับดินแดนเศาะบาแล้วนักบวชคือจอมเวทย์และอภิสิทธิ์ชนว่ากันว่าราชายังต้องฟังที่เขาพูด

            “ขอเทพเจ้าราอวยพรพวกเจ้า ขอบคุณมากที่ยอมมาตามคำเชิญ ข้าชื่อ ฟาธีหัวหน้าหน้านักบวช ขอเชิญทุกท่านที่โต๊ะลงทะเบียนได้”

            “ไม่ต้องให้เทพอวยพรหรอก แค่จ่ายเงินตรงเวลาก็พอ” ซามูเอลพูด กายสะกิดเป็นเชิงเตือน

            “อย่าพูดอะไรส่งเดชเดี๋ยว ก็ได้โดนหิ้วไปหรอก”

ทุกคนไปที่โต๊ะลงทะเบียน และได้รับมอบกำไล มิก้ามองมันอย่างประหลาดใจ กายเลยพูดว่า

            “พวกเศาะบาเนี่ย เวลาจะจ้างพวกเราให้ทำงานจะให้กำไลมนตร์นี่เพื่อเก็บ ความทรงจำของผู้ใส่ กันการโกงน่ะ” กายพูด ซามูเอลมองกำไลแล้วก็บ่น

            “รสนิยมห่วยมาก บอกเลยนะถ้าไม่ใช่เพราะเงินข้าไม่ใส่หรอก”

            “หลีก ๆ” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา กลุ่มชายฉกรรณ์กลุ่มหนึ่งเดินแหวกมาโดยมาสนใจว่ามีการเข้าแถวอยู่ผู้นำเป็นชายผิวดำ รูปร่างสูงใหญ่ สวมเกราะ มีดาบคู่เป็นอาวุธ พวกนี้ดูท่าทางแล้วนักผจญภัยที่มีความเป็นนักเลงในตัว เขาชื่อว่าอาลี กลุ่มนี้เรียกตัวเองว่า นักรบทองคำ เป็นนักผจญภัยชื่อดัง ซามูเอลเห็นว่ามีเรื่องกับพวกนี้ไม่คุ้มเลยเดินเลี่ยงไป กลุ่มของอาลีได้กำไลแล้ว ก็พากันคุยข่มคนอื่น มีเอลฟ์สาวตนหนึ่งเดินเขามา เธอมีรูปร่างสูงโปร่ง ผมยาวสีทองเหมือนรวงข้าวสุก ผิวสีขาว ตาเหมือนแมวสีส้ม หูแหลมเชิด สวมชุดเขียว ถือคราดมาด้วย พนักงานมองเธอแล้วพูดว่า

            “เราไม่ได้ต้องการคนสวนหรอกนะ”

            “มีตาหามีแววไม่ ข้ามาสมัครล่าพวกหนูต่างหาก” นางพูดอย่างไม่สบอารมณ์ คนรับสมัครทำหน้า     งง ๆ แต่พวกของอาลีหัวเราะเสียงลั่น นางหันขวับมา

            “หัวเราะอะไรมิทราบ”

            “ก็ขำน่ะสิ พวกเอลฟ์ป่า นี่คิดจะเอาคราดมาจัดการมอนเตอร์เหรอ !”

            “ผายลม ! ข้าเป็นรูมิแย่ ไม่ใช้พวกฟอร์แคร์ หรือ รานุนโวย ! อีกอย่าง อย่าได้ดูถูกอาวุธข้า” แจนพูดเสียงดังหวิดจะมีเรื่องแต่ซามูเอลพูดขึ้นมาว่า

            “จะมีตีกันตรงนี้คิดดีแล้วเหรอ ทหารเพียบเลยนะ”

            ทุกคนเลยต้องเลิกแล้วต่อกัน เอลฟ์สาวเลยได้กำไลไป

            ซามูเอล มิก้า กายไปกินอาหารที่ร้านอาหาร แห่งหนึ่ง อาหารที่ส่วนใหญ่จะทำจากเนื้อไดโนเสาร์ทั้งนั้น และร้านนี้ก็ถูกเหมาเอาไว้แล้ว เอลฟ์สาวเมื่อครู่เข้ามาในร้าน  

            “ขอโทษนะเราไม่บริการเอลฟ์หรอก ไปกินที่อื่นเถอะ” เจ้าของร้านพูดด้วยน้ำเสียงเหยียด นางทำหน้าไม่ถูก มิก้าทนไม่ไหวเลยเห็นพูดว่า

            “ให้มันน้อย ๆ เถอะนางเป็นนักผจญภัย” เจ้าของร้านเห็นกำไลข้อมือเลยพูดว่า “ขออภัยขอรับ งั้นก็ตามสบายเลย” เอลฟ์สาวหันมาขอบคุณและแนะนำตัว

            “ข้าชื่อแจนเป็นจอมเวทย์สายดิน และพืซน่ะ”

            “ข้าชื่อ มิก้า”  

มิก้าเลยชวนแจนมาร่วมโต๊ะอาหารด้วย หลายคนมองมาที่โต๊ะด้วยสายตาแปลก ๆ จนทำให้มิก้ารู้สึกอึดอัด เหมือนแจนจะรู้เลยจะเปลี่ยนโต๊ะ แต่ซามูเอลกลับบอกว่า

            “นั่งไปเถอะ ข้าเจอสายตาแบบนี้มาจนชินแล้ว”

หลังนั้นทุกคนก็กินอาหารและพูดคุยสร้างความคุ้นเคย ดูแจนจะสนิทกับมิก้าเร็วมาก

            เสียงระฆังดังขึ้นมาเป็นสัญญาณ  “มันมาแล้ว” เสียงตะโกนดังขึ้นทุกรีบออกมาไปจากร้าน มีเพียง    ซามูเอลที่นั่งอย่างใจเย็น จนมิก้าต้องถามว่า

            “นี่เจ้าจะซุ่มโจมตีอีกหรือไง” ซามูเอลไม่ตอบเขาหันไปทางเจ้าของร้านแล้วถามว่า     

            “ที่นี่มีอาหารเก็บเอาไว้แยอะสินะ”

            “ก็ใช่น่ะสิ ร้านอาหารก็ต้องมีอาหารแยอะอยู่แล้วล่ะน่า” เจ้าของตอบ ซามูเอลพยักหน้า เนื่องจากเขาคลุมหน้าอยู่เลยไม่รู้ว่าทำหน้ายังไง แต่มิก้ากลับรู้สึกว่า ซามูเอลกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

            “งั้นก็น่าเสียดาย พอพวกมันเข้าได้รับรองมันตรงมานี่แน่ ร้านท่านได้จัดปาร์ตี้หนูก็งานนี้ล่ะ” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเจ้าของร้านก็หน้าเสียแล้วพูดว่า

            “คงไม่มั้ง พวกนักผจญภัยคงจัดการมันได้หมดนั่นล่ะ”

            “ก็หวังว่าจะเป็นงั้นแต่ฝูงใหญ่ขนาดนี้ ข้าว่าก็คงจะมีหลุดมาบ้างล่ะ และถ้าพวกมันเข้ามาในร้านได้ ท่านได้ขายอาหารไม่ได้ก็งานนี้ล่ะ” ซามูเอลพูด มิก้าเหมือนจะรู้ว่า ซามูเอลคิดจะทำอะไร

            “นี่เจ้า อย่าบอกนะว่า.... ” ซามูเอลไม่ตอบ เจ้าของร้านเริ่มกลัวแล้ว เขารีบถามซามูเอลว่า

            “ถะ ถ้าข้าจ้างให้ช่วยคุ้มกันร้าน อย่าให้พวกมันเข้ามาได้ เจ้าคิดเท่าไหร่”

            “เจ้ามีเครื่องเทศ แยอะมั้ยล่ะ”