ตอนที่10 นี่เจ้าจะหน้าเงินไปถึงไหนเนี่ย

เจ้าของร้านหน้าซีดเผือด เครื่องเทศคืออาหารที่มีราคาแพง ที่นี่นั้นจัดเป็นแหล่งผลิตชั้นดีและเป็นสินค้าส่งออกด้วย

            “มี”

            “งั้นก็นั่นล่ะ เป็นค่าจ้าง ข้าขอสัก 500 กิโล หวังว่าคงมีนะ” ซามูเอลพูด

            “ได้ ๆ ขอแค่อย่าให้มันเข้าใกล้ร้านข้าก็พอ”

ซามูเอลเดินออกมาหน้าร้านโดยมีมิก้าตามมาด้วย

            “นี่เจ้าจะหน้าเงินไปถึงไหนเนี่ย” มิก้าพูดอย่างไม่พอใจนัก

            “มันเรื่องของข้า” ซามูเอลพูดแล้วก็เริ่มสำรวจพื้นที่ มิก้าเลยตัดสินใจวิ่งนำไปก่อน

            พวกมนุษย์หนูกำลังเคลื่อนพลมา พวกมันไม่ได้สูงนักน่าตัวพอ ๆ กับเด็กอายุประมาท 10 ขวบเท่านั้นรูปร่างค่อนข้างผอม มีหัวเป็นหนู มีฟันหน้าอันแหลมคมยื่นออกมาออกมาจากปาก ดวงตาเป็นสีแดง เนื้อตัวปกคุมด้วยขนที่มีสีดำ สีน้ำตาล สีขาว มีเล็บอันแหลมคม พวกมันมีจำนวนมาก และที่น่าแปลกก็คือพวกมันบางตัวนั้นสวมเกราะและถืออาวุธติดมือมาด้วย

            “พวกมันเริ่มฉลาดขึ้นแล้วนี่” แจนพูด แต่อาลีไม่สนใจเขารีบตะโกนขึ้นมาว่า

            “พวกเราไปฆ่าพวกมันกัน”

อาลีวิ่งนำเหล่านักรบทองคำออกไป ซึ่งพวกเขาก็มีฝีมือพอใช้ สามารถสังหาร พวกมันไปหลายตัว ทำให้พบว่าเกราะและอาวุธที่พวกมันใช้นั้นเป็นแค่ของทิ้งแล้วเก็บมาใช้ใหม่เท่านั้น แต่ว่าพวกมนุษย์หนูนั้นเป็นทัพที่เน้นปริมาณ พวกอาลีต้องรับศึกหนัก

            กายกระชับดาบในมือเขาตั้งท่าเตรียมพร้อม ห่วงทั้งเก้ากระทบกันเกิดเสียงคล้ายกับระฆัง กายสะบัดดาบเกิดคลื่นแสงออกมา

            “สะบัดกองทัพ !”  

พวกมนุษย์หนูบาดเจ็บล้มตายไปจำนวน กายสะบัดดาบต่อไป เพลงดาบของกายนั้นรวดเร็วและรุนแรง

            ส่วนแจนนั้นเธอใช้พลังเวทย์ยิงกระสุนหินใส่พวกมนุษย์หนูล้มตายไปจำนวนมาก และเธอยังสร้าง  โกเล็มมาช่วยสู้อีก แต่แล้วมีตัวหนึ่งจะมาเล่นงานเธอจากด้านหลัง แต่ถูกมิก้าเอาขวานจามหัวมันก่อน แจนหันมาแล้วพูดว่า

            “ขอบคุณมาก”

ขณะกำลังต่อสู้กันก็มีเสียงร้องคำรามดังขึ้นมา ปีศาจหนูรูปร่างใหญ่โตพอ ๆ ช้างเดินออกมา และไล่ฆ่าเหล่านักรบไปหลายคน โกเล็มของแจนเข้าปะทะมนุษย์หนูยักษ์แต่ว่าสู้กำลังของมันไม่ได้ เลยถูกทำลาย แจนรีบร่ายมนตร์มีเถาวัลย์ออกมามัดแขนของเจ้ามนุษย์หนูยักษ์เอาไว้ โดยมีจอมเวทย์คนอื่นมาช่วยเสริม เจ้าหนูยักษ์พยายามดิ้นรน แต่อยู่ ๆ พลังของมันก็เพิ่มขึ้น จนทำลายเถาวัลเวทย์ได้ เหล่าจอมเวทย์กระเด็นไปคนละทิศคนทาง

            อีกด้านหนึ่ง พวกมนุษย์หนูแอบเข้ามาในเมืองโดยการขุดรูเข้ามา พวกมันเริ่มโจมตีทันที เนื่องจากนักรบออกไปเกือบหมด ทำให้เมืองกลายเป็นเป้านิ่ง มีเอลฟ์ร่างเล็กเหมือนกับเด็กตัวหนึ่ง ผมสีดำ หูแหลมเชิด ใส่ชุดเขียว ตาเหมือนแมวสีอำพัน มันเหาะได้ และแอบใช้มีดลอบแทงทหารไปได้หลายคน

            “มนุษย์นี่ โง่จริงไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ” มันพูดและเห็นเป้าหมาย จึงค่อย ๆ เหาะไปและกำลังจะเอามีดแทง แต่ว่าอีกฝ่ายหลบได้และฟาดเคียวมา เขาคือ ซามูเอลนั่นเอง

            “เอาจริงดิ ! นี่เรียกว่าลอบฆ่าเหรอ ไปเรียนมาใหม่ไป”

            “แกเป็นใครกันวะ” เจ้าเอลฟ์พูด

ซามูเอลประสานมือและพูดว่า “สวัสดี ข้าชื่อ ซามูเอล และเจ้าคืองานข้า”

            “อ๋อ นินจาอย่างงั้นเหรอ ดีล่ะ ปิแอร์ ผู้นี้จะเด็ดหัวแกเอง” มันเคลื่อนไหวด้วยความเร็ว ซามูเอลเหวี่ยงเคียวไปมาแต่กลับไม่อาจต้องร่างของปิแอร์ได้ มันกำลังเจ้าเอามีดมาเชือดคอของเขา ซามูเอลเอาอีกด้านหนึ่งของอาวุธที่เป็นค้อนเหวี่ยงไป ปิแอร์หลบได้ปลายค้อนเฉียดหน้าของมันไปนิดเดียว มันเคลื่อนไหลเร็วกว่าเดิมทำให้ซามูเอลเปิดช่องโดนฟันไปแผลหนึ่ง ยังดีเขาก้าวเท้าหลบได้เลยโดนแค่เสื้อ ซามูเอลเอาชูริเคนออกมาและซัดออกไป

            “โอย !” ปิแอร์ร้องเสียงดังลั่นชูริเคนปักแขนของมันเป็นแผลลึก เลือดไหลอาบ เจ้าปิแอร์ไม่เคยเจอความเจ็บเลยร้องโอยโอดอย่างหมดสภาพ

            “อะไรกัน ที่แท้ก็พวกอ่อนเหรอเนี่ย แกไม่ใช่ผู้นำพวกนี้แน่ ๆ” ซามูเอลพูด

ปิแอร์หัวเราะแล้วพูดว่า “ก็ใช่น่ะสิ ข้าแค่มาสนุกเท่านั้นเอง เดี่ยวพวกแกก็จะโดนปล้นอาหารไม่เหลือแล้ว”  มันพูดไม่ทันขาดคำก็มีเสียงระเบิดและเสียงมนุษย์หนูร้องดังขึ้นมา มีบางตัววิ่งหนีพร้อมกับร่างที่โดนไฟเผา

            “ข้าน่ะกะเอาไว้แล้วพวกแกจะต้องโจมตีในจุดที่มีอาหารแยอะ ๆ อย่างพวกยุ้ง หรือร้านอาหาร ก็เลยเอาระเบิดไปวางไว้รอบ ๆ พอพวกแกไปเหยียบมันก็ต้อง ตูม !  ” พูดจบซามูเอลก็จี้จุดปิแอร์และจับมัดไว้กับต้นไม้

            เจ้าหนูยักษ์สังหารนักรบไปหลายคนแล้ว แจนร่ายมนตร์ ยิงกระสุนหินอีกครั้ง แต่กลับไม่ระคายผิวของมันเลย กายกับมิก้าเอาขวานและดาบฟันที่ขา ก็ไม่สะเทื้อน

            “มีใครส่งพลังให้มันแน่” แจนตกตะลึง

            ซามูเอลมาถึงพอดีเขาเห็นเจ้าหนูยักษ์เขาก็เอาชูริเคนออกมาสองอันและ ซัดออกไป ชูรินเคนพุ่งไปปักเข้าที่สองตาของมันเจ้ามนุษย์หนูยักษ์มันร้องเสียงดังลั่น ด้วยความเจ็บปวดและโจมอย่างบ้าคลั่ง เนื่องจากมองไม่เห็น

            “เจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย” มิก้าพูดด้วยความโกรธ

            “ไม่คิดว่ามันจะคลั่งแบบนี้ แต่เดี๋ยวข้าจัดการเอง” ซามูเอลเอามีดบินออกมาห้าเล่ม เขาซัดให้มันไปปักที่แผลเก่าและ

            “ตูม !”  เมื่อสิ้นคำว่าตูม มีดทั้งหมดก็ระเบิด เจ้าหนูยักษ์ล้มลงไป

            “เรื่องนี้ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ มีใครบางคนใช้เวทย์มนตร์ช่วยเจ้าหนูยักษ์นี่ และพวกมันก็ใช้เครื่องมือเป็นแล้วด้วย” กายพูด ซามูเอลพยักหน้า เขามองดูศพของพวกมนุษย์และมนุษย์หนู เขาคิดสักพัก แล้วพูดว่า

            “ตามข้ามาจะให้ดูอะไร”

แต่เมื่อไปถึงก็พบว่า ร่างของเอลฟ์นั่นหายไปแล้ว

            “นี่จะให้พวกเรามาดูอะไรเหรอ” มิก้าถามอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

            “พวกหนูคงเอาไปแล้ว ช่างเถอะ เข้าไปในร้านเถอะหาอะไรกินก่อน ออกแรงแยอะทำให้หิว” ซามูเอลพูด

พวกทหารสำรวจเขาพบว่ามีเพียงร้านอาหารร้านเดียวเท่านั้นไม่ได้ถูกทำลาย และยังพบว่ามีซากมนุษย์มนุษย์โดนฆ่าอยู่ที่ระหว่างทางเข้าร้าน เจ้าของร้านเลยแบ่งอาหารให้พวกทหารเอาไปแจกชาวบ้านที่เดือดร้อน    ซามูเอลและคณะเข้าไปในร้านเจ้าของรีบสั่งเตรียมอาหารให้พวกเขา

            “เหลือร้านท่านอยู่ร้านเดียว คงจะขายดีนะ” ซามูเอลพูด

            “เฮ้ย ! ข้าไม่ใช่คนเห็นแก่ได้ ข้าแบ่งให้ชาวบ้านไปแล้ว”  เจ้าของร้านพูดซามูเอลพยักหน้ารับรู้