INICIAR SESIÓN(Alina’s POV) Tahimik ang buong mansion nang pumasok ako sa study room. Nakabukas ang ilaw at naamoy ko agad ang pamilyar na halimuyak ng kape na laging iniinom ni Ninong Sebastian. Nasa tapat siya ng malaking mesa, nakatalikod at abala sa pagbabasa ng ilang dokumento. “Ninong Sebastian…” mahina kong tawag, halos pabulong lang. Hindi ko alam kung bakit biglang parang kinakabahan ako nang sabihin ko iyon. Paglingon niya, agad akong binati ng ngiti niya, hindi ‘yong tipid o pilit na ngiti na madalas kong nakikita kapag may iniisip siya, kundi isang ngiting totoo, mainit. “Alina,” mahinahon niyang sabi habang nilalapag ang mga papel. “Tamang-tama, gusto sana kitang kausapin.” Lumapit ako nang dahan-dahan. “Tungkol saan po?” Hindi siya agad sumagot. Sa halip, umikot siya sa mesa at tumayo sa harapan ko. Ilang segundo kaming tahimik lang, nagtititigan. Sa mga mata niya, may kung anong lambing akong nakita. “Ninong Sebastian?” tanong ko, pero bago ko pa man madugtungan ang sasabihin
(Sebastian’s POV)Mabigat ang bawat pag-ikot ng manibela habang binabaybay ko ang madilim na kalsada. Tahimik ang paligid, pero sa loob ko, parang may kulog na hindi mapakali. Ang imahe ng mukha ni Alina kanina ‘yong takot na takot, nanginginig, halos hindi makapagsalita nang makita ang ahas sa kahon, paulit-ulit na bumabalik sa isip ko iyon. Gusto kong sumabog sa galit. Hindi ko man lang siya naprotektahan nang maayos. Iisa lang ang may kasalanan nito.Si Claire.Walang iba kundi siya. Kilala ko ang galaw ng babaeng ‘yon, ang paraan ng pag-iisip niya kapag nasasaktan o naiinggit siya sa mga taong nasa paligid ko. Matagal ko nang alam na may mga limitasyon si Claire pagdating sa ibang tao, pero ngayong nasangkot na si Alina sa gulo namin, nalampasan na niya ang hangganan ko.Hindi ko na hinintay si Manong Raul; ako na mismo ang nagmaneho ng kotse. Kailangan kong makausap si Claire, harapan. Pagdating ko sa bahay niya, agad akong bumaba ng kotse. Ang ilaw sa veranda lang ang bukas at
(Alina’s POV)Tahimik lang ang buong bahay. Wala ni isang tunog maliban sa mahina’t tuloy-tuloy na tunog ng orasan sa sala. Ang ganitong katahimikan, dati ay nakaka-relax. Pero ngayong gabi, parang bawat segundo ay may bigat dahil sa nangyari kanina.Nasa veranda ako, nainom ng gatas habang pinagmamasdan ang pagdilim ng kalangitan, nang marinig ko ang mga yabag ni Ninong Sebastian mula sa hallway. Paglingon ko, bumungad siya, nakasuot ng itim na coat, seryoso ang mukha, at tila mas lalong lumalim ang mga linya sa noo niya.“Alina,” tawag niya, mahinahon pero matigas ang tono.Agad akong tumayo. “Ninong, aalis po kayo?”Tumango siya. “Oo. Kailangan ko lang ayusin ang isang bagay.”Napatigil ako sandali. Alam kong may kinalaman iyon sa nangyari kanina, ang ahas, ang sulat na nabasa niya at ang takot na halos hindi ko pa rin mailubog sa isip. “Si… si Claire po ba ang may kasalanan noon?” maingat kong tanong.Tumigil siya sa paglalakad at tiningnan ako. Ilang segundo siyang hindi sumagot,
(Alina’s POV) “Mas maganda nga siyang ngumiti,” sabi niya bigla, diretso kay Yaya Loring pero halatang may ibang kahulugan. Namula agad ako at napayuko, pilit na tinatakpan ang mukha ko ng baso. “Ninong…” bulong ko. Natawa siya nang mahina. “Bakit, totoo naman ah.” Nagkibit-balikat lang si Yaya, pero bakas sa mukha niyang may kutob siya. “Basta kayo ha, kung anuman ‘yang pinaguusapan n’yong dalawa, sana magtulungan kayong huwag nang dumagdag sa problema. Peace and love lang, ganun!” “Wala pong problema, Yaya,” mabilis kong sabi. “Okay na po kami.” Ngumiti si Yaya, parang kuntento na sa sagot ko, tapos lumabas muna sa kusina para maglinis sa labas. Nang kami na lang ulit ang naiwan sa mesa, sandali kaming natahimik ni Ninong Sebastian. Pareho kaming kumakain, pero ramdam ko ‘yung kakaibang lambing sa katahimikan. “Salamat, Alina,” bigla niyang sabi. “Sa ano po?” tanong ko, naguguluhan. “Sa hindi paglayo sa akin,” sagot niya. “Alam kong pwede mo kong iwasan at siguro mas madal
(Alina’s POV)“Hindi ako makali kapag naiisip kong umiwas sa’yo. Pero mas lalo akong hindi mapalagay kapag naiisip kong masisira ang buhay mo dahil sa akin,” dagdag niya, halos pabulong.“Sebastian…” tawag ko, at hindi ko alam kung dapat ko ba siyang papasukin sa buhay ko o itulak palayo.Tumingin siya sa akin, tapos mahinang natawa. “Nakakatawa no? Ako pa ‘tong laging may sagot sa lahat dahil matanda na ako, pero pagdating sa’yo, parang wala akong alam.”Napangiti rin ako kahit papaano. “Hindi mo kailangang sagutin lahat. Minsan sapat na ‘yung alam mo ang tunay na nararamdaman mo.”Tumahimik siya, tapos marahan niyang sinabi, “Kung sabihin kong gusto kitang protektahan, hindi bilang Ninong Sebastian mo, kundi bilang lalaki, masasabi mo bang mali ako?”Napatigil ako. Walang salitang lumabas sa bibig ko.Ang tanging nagawa ko lang ay huminga nang malalim at tumingin sa kanya. Ang mga mata niya, puno ng lungkot pero puno rin ng katotohanan.“Hindi kita masasagot ngayon,” sabi ko, halos
(Alina’s POV)Alas tres ng hapon, dumating si Ms. Regina, ang private tutor ko, dala ang ilang makakapal na libro at laptop. Kagaya ng dati, maayos siyang manamit, naka-blazer, pencil skirt at salamin. Tahimik ko siyang binati habang inaayos niya ang mga gamit sa study table ko. “Kamusta ka, Alina?” tanong niya, nakangiti pero halatang may pag-aalala sa boses niya. “Narinig kong may nangyari rito kanina. Okay ka lang ba? Hindi ka ba niya sinaktan?” Napayuko ako. “Wala po ‘yun, Ms. Regina. May bisita lang si Ninong kanina at medyo nagkaroon sila ng problema.” Tumango siya at hindi na nagtanong pa. Alam kong marunong si Ms. Regina makaramdam kung kailan dapat tumahimik tungkol sa mga bagay-bagay. Kaya sinimulan na namin ang lesson tungkol sa literature analysis, pero kahit anong pilit kong mag-concentrate, parang lumilipad ang isip ko. Habang binabasa ko ang isang tula ni Jose Garcia Villa, bigla kong naisip si Ninong Sebastian, ang bawat linya ng tula tungkol sa pag-ibig na hindi d







