Semua Bab Ninong Sebastian's Untamed Desire (SPG): Bab 1 - Bab 10

(Alina's POV) Hindi ko alam kung paano ako nakatulog kagabi. Siguro dahil sa pagod, siguro dahil sa luha, o baka dahil sa bigat ng isipin na nagbago na talaga ang buhay ko. Ang alam ko lang, nang imulat ko ang mga mata ko, hindi na kisame ng maliit naming bahay ang nakita ko kundi kisame ng isang kwartong parang galing sa isang magazine. Ang ganda. Mas maganda pa sa mga hotel na napapanood ko lang sa TV. Pero kahit ganoon, parang may kulang. Parang kahit gaano kaganda, hindi ko pa rin matawag na “akin.” ito. Nag-ayos ako, mabilis na naghilamos at nagsuklay. Hindi ko alam kung anong oras ako dapat bumaba. Wala namang nagsabi. At isa pa, hindi ko rin alam kung paano ba makikisalamuha sa mga tauhan dito. Natatakot pa nga ako dahil baka tarayan nila ako. Hinawakan ko ang rosaryo ng tatay ko bago ako lumabas ng kwarto. “Samahan mo ako, Tay. Hindi ko kaya mag-isa sa bahay na ito.” Pagbaba ko sa hagdan, halos matulala ako sa lawak ng sala. Ang daming painting, ang daming mamahaling bagay

Madalas kong puntahan ang library sa mansyon. Doon lang kasi ako nakakaramdam ng kapayapaan. Tahimik, malayo sa bigat ng presensya ni Ninong Sebastian. At totoo lang, nakakatulong din na nalulunod ako sa mga librong iniwan ng kung sinu-sinong henerasyon na nauna sa kanya. Gabi na noon, mga alas-onse. Hindi pa ako dinadalaw ng antok kaya nagpasya akong magbasa. Naka-upo ako sa sofa, may hawak na makapal na libro, at tanging ilaw lang ng desk lamp ang nagbigay liwanag sa paligid. Nasa kalagitnaan ako ng isang page na binabasa ko nang marinig ang marahas na pagbukas ng pinto. Napaangat ako ng ulo. At doon ko siya nakita. Si Ninong Sebastian. Pero iba siya sa nakasanayan ko. Magulo ang buhok, mapupungay ang mata, at halatang lasing na lasing. May bahid ng alak ang hangin, at mabigat ang bawat hakbang niya. “Alina…” mahina niyang tawag, pero parang hindi niya ako nakikita ng malinaw. Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ako makapagsalita. Lumapit siya nang dahan-dahan, at bago ko pa nama

(Sebastian’s POV)Alam ko ang nangyari kagabi.Alam kong nahalikan ko siya. Hindi iyon aksidente na basta ko nalimutan dahil lasing ako. Oo, lasing ako, pero malinaw pa rin sa akin ang lahat. Ang amoy ng buhok niya, ang gulat sa mga mata niya, ang init ng labi niya laban sa labi ko. At alam kong hindi ko dapat ginawa iyon. Ngayon, habang nakaupo ako sa mesa at nagkakape, pilit kong isinasantabi ang alaala na iyon. Tinitingnan ko si Alina na tahimik na kumakain sa kabilang dulo ng mesa. Hindi siya makatingin nang diretso. Lutang, kinakabahan. At doon ko nakikita ang epekto ng kagabi. Damn it, Sebastian. Bakit mo siya ginulo? She’s twenty-two. Matanda na siya. Hindi na siya bata. Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko na wala akong ginawang mali, hindi ko maalis ang bigat sa dibdib ko. Hindi ko dapat tinitingnan ang inaanak ko nang gano’n. Pinanood ko siyang tahimik na tumayo matapos kumain, parang batang nahuli sa kalokohan. Doon ko lalong napatunayan: hindi n

Alina’s POV Pagmulat ko kinabukasan, tahimik ang buong bahay na parang may huminga na nawawala. Wala ang pamilyar na yabag niya sa sahig; wala ang amoy ng kape na iniwan niya palagi, simpleng mga bagay na biglang naging malaki para sa akin. Nang bumaba ako, si Yaya Loring lang ang nasa kusina, abala sa pag-aayos ng almusal. Ngumiti siya pero may liwanag sa mga mata na pilit tinatago ang lungkot. “Aba, gising na ang prinsesa,” biro niya, pero noong tumingin siya sa akin, alam kong nag-aalala siya. “Yaya… si Ninong?” tanong ko nang may pag-aatubili, kahit alam kong masakit ang sasabihin niya. Huminga si Yaya nang malalim. “Umuwi na kaninang madaling araw dito. Sinabi niya, uuwi-uwi na lang daw siya rito sa mansion kapag kailangan. Huwag ka na raw mag-alala sa kanya.” Hindi ko na iyon sinagot. Para bang biglang naging mabigat ang hangin, mabigat na hindi ko kayang buhatin. Umupo ako sa maliit na upuan sa tabi ng mesa, tinitigan ang isang plato ng sinangag at itlog na tila hindi

(Alina’s POV)Noong mga oras na iyon ay sinusubukan kong makatulog pero hindi ko magawa dahil naririnig ko ang kilos ni Ninong Sebastian sa paligid.Hindi ko tuloy maiwasan na magsisi na sumunod pa ako rito. Kung nanahimik na lang ako sa kwarto ko, hindi sana ganito sitwasyon namin.Pero naisip ko rin, kung na-lock mag-isa si Ninong Sebastian dito sa study room, mag-aalala lang ako sa kanya. Baka hindi rin ako makatulog ng ayos.Pinikit ko na ang mga mata ko pero nagising din ang diwa dahil bigla niya akong tinawag.“Alina? Tulog ka na ba?” ‘Yong boses niya, medyo mas lasing na kaysa sa kanina.“Sinusubukan ko na po. Bakit? May kailangan po ba kayo sa akin?” tumayo ako sa pagkakahiga ko roon sa sofa, siya naman ay tumayo sa upuan niya.“Halika, umupo ka rito,” utos niya. Kinabahan ako pero tumuloy pa rin ako sa gusto niyang ipagawa sa akin. Nakita ko ‘yong trabaho niya sa laptop, puro graph, mga sales sa kumpanya. Hindi ko maintindihan pero alam kong pinapakita niya sa akin kung paa