CHAPTER 5

(Alina’s POV)

Pagkatapos ng agahan, nagkulong ako sa library. Kahit anong pilit kong magbasa, hindi ako makapag-concentrate. Parang nakatingin pa rin siya sa akin kahit wala naman siya roon.

Bumalik sa isip ko ang halik. Hindi, aksidente lang ‘yon. Paulit-ulit kong sinasabi iyon sa sarili ko. Pero bakit ba’t parang mas malinaw pa kaysa sa lahat ng librong hawak ko ngayon?

Lumipas ang ilang oras, halos tanghali na, at naroon pa rin ako sa parehong mesa. Nakatulala, nakabukas ang isang libro na hindi ko naman talaga binabasa.

Hanggang sa biglang bumukas ang pinto.

“Hindi ka ba kakain ng tanghalian?” boses ni Ninong Sebastian ang narinig ko.

Muntik na akong mapatalon. “Ah, opo… pupunta na po.”

Tumango lang siya. “Huwag kang magpapa-gutom. Mas mahirap mag-isip kung walang laman ang tiyan mo.”

At umalis siya na para bang simpleng paalala lang iyon. Pero para sa akin, mas mabigat. Dahil sa likod ng malamig niyang boses, naroon ang kakaibang lambing na ayaw kong maramdaman.

Hapon na noon. Eksaktong alas-dos nang dumating si Ms. Regina, ang magiging tutor ko.

“Magandang hapon, Alina!” masigla niyang bati, nakangiti at may bitbit na ilang makakapal na libro.

“Magandang hapon po,” sagot ko, sabay yuko.

“Mukhang masipag ka,” biro niya. “Handa ka na ba?”

Bago pa ako makasagot, narinig ko ang pagbukas ng pinto.

At ayun na naman siya, si Ninong Sebastian. Naka-long sleeves, medyo nakatupi ang manggas, hawak ang isang folder. Tumuloy siya sa loob at umupo sa sulok ng library, tahimik na nagbukas ng papel.

“Don’t mind me,” sabi niya kay Ms. Regina. “Magpatuloy lang kayo.”

Tumango si Ms. Regina, pero ako… ako ang hindi makapagsalita.

“Okay, Alina,” panimula ni Ms. Regina, “uumpisahan natin sa basic comprehension exercises. Simple lang ito, babasahin mo ang mga passage, tapos sasagutin mo ang mga tanong. Handang-handa ka ba?”

Nagkibit-balikat ako. “Susubukan ko po.”

Ngumiti siya. “Good. Walang mali kung susubukan mo.”

Kinuha ko ang ballpen at sinimulang sagutan ang unang set. Kaya lang, sa bawat pagsulat ko, ramdam ko ang bigat ng mga mata ni Ninong. Hindi siya nakatitig nang diretso, pero alam kong naroon siya. Parang anino. Parang bantay.

“Relax, Alina,” bulong ni Ms. Regina. “Ako lang at ikaw, okay? Huwag mong isipin ang nasa pagilid mo.”

Napakagat ako sa labi at tumango. Pilit kong iniwas ang tingin kay Ninong, pero paminsan-minsan ay nahuhuli ko siyang nakatingin. At sa tuwing nagtatama ang mga mata namin, mabilis ko itong iniiwas.

Lumipas ang halos dalawang oras.

“Magaling ka ah. Very good,” sabi ni Ms. Regina, nakangiti. “Medyo mahiyain ka pa, pero nakikita ko ang potential mo. Kailangan mo lang ng confidence and you're okay.”

“Salamat po,” sagot ko, halos pabulong na.

Biglang nagsalita si Ninong Sebastian. “Kaya nga nandito ka, hindi ba? Para matuto. At para patunayan na hindi sayang ang oras at pera ko.”

Napayuko ako. Hindi ko alam kung insulto ba iyon o papuri. Pero naramdaman ko ang kakaibang init na sumiksik sa dibdib ko.

“Opo, Ninong,” iyon lang ang naisagot ko.

Nang umalis si Ms. Regina, naiwan kaming dalawa. Tahimik ang library, tanging tunog ng paglapag niya ng folder sa mesa ang narinig ko.

“Alina,” tawag niya.

Nag-angat ako ng tingin, kinakabahan.

“Masasanay ka rin. Huwag mong isipin na ginagawa ko ito para kontrolin ka. Lahat ng ito, para sa’yo. Para may marating ka. 22 years old ka na at ilang taon na lang ay matatapos ka na rin sa pag-aaral mo.”

Hindi ako nakapagsalita agad. Tumango lang ako, kahit may kung anong kirot sa dibdib ko. Dahil habang tinititigan niya ako, pakiramdam ko hindi lang basta Ninong ang kaharap ko.

At iyon ang mas kinatatakutan ko.

“Alina,” ulit niya, mas malambot ang tono ngayon. “Kung nahihirapan ka, sabihin mo lang sa akin. Huwag kang magtitiis nang tahimik lang.”

Parang tumigil ang oras. Bihira ko lang marinig ang ganitong klase ng tinig mula sa kanya, wala ang lamig, wala ang utos, kundi parang… inaalagaan niya ako.

“Hindi po ako nahihirapan,” mahina kong sagot. “Kinakabahan lang siguro ako kasi bago ang lahat ng ito para sa akin.”

Tahimik siyang tumango. “Normal lang ‘yan. Pero kaya mo iyan. Nasa’yo ang lahat para maging okay ang lahat.”

Napatingin ako sa kanya at doon ko muling nakita ang mga mata niyang madilim pero matatag. Parang sinasalamin nila ang isang mundo na hindi ko pa lubusang kilala.

At sa sandaling iyon, halos gusto kong itanong: Ninong, naaalala mo ba ang nangyari kagabi?

Pero kinagat ko na lang ang dila ko.

“Magpahinga ka na,” huli niyang sabi bago siya tuluyang lumabas ng library.

Naiwan akong nakaupo, hawak ang ballpen na parang ngayon ko lang napansin na nanginginig ang kamay ko.

Huminga ako nang malalim at pumikit sandali. Ang dami kong gustong itanong. Ang dami kong gustong linawin. Pero heto ako, tahimik, parang batang takot mapagalitan.

Kinagabihan, hindi na ako bumaba para sa hapunan. Sabihin na lang nating busog pa ako, pero ang totoo, hindi ko kayang makita siya ulit ngayon.

Nakahiga ako sa kama, hawak ang lumang rosaryo ng tatay ko.

“Papa…” bulong ko, “anong gagawin ko? Para akong nilulunod ng damdamin na hindi ko dapat maramdaman. Paano kung mahuli niya akong iniisip siya nang ganito? Paano kung… alam niya na?”

Napapikit ako, at ramdam ko ang bigat sa dibdib ko. Sa isip ko, paulit-ulit lang ang parehong tanong.

Hanggang kailan ko kayang itago ito?

At bago ako tuluyang dalawin ng antok, ang mukha niya ang huling gumuhit sa isip ko, si Ninong Sebastian. Hindi ko alam kung bakit, pero lalo siyang nagiging palaisipan sa akin.