CHAPTER 6

(Sebastian’s POV)

Alam ko ang nangyari kagabi.

Alam kong nahalikan ko siya. Hindi iyon aksidente na basta ko nalimutan dahil lasing ako. Oo, lasing ako, pero malinaw pa rin sa akin ang lahat. Ang amoy ng buhok niya, ang gulat sa mga mata niya, ang init ng labi niya laban sa labi ko.

At alam kong hindi ko dapat ginawa iyon.

Ngayon, habang nakaupo ako sa mesa at nagkakape, pilit kong isinasantabi ang alaala na iyon. Tinitingnan ko si Alina na tahimik na kumakain sa kabilang dulo ng mesa. Hindi siya makatingin nang diretso. Lutang, kinakabahan. At doon ko nakikita ang epekto ng kagabi.

Damn it, Sebastian. Bakit mo siya ginulo?

She’s twenty-two. Matanda na siya. Hindi na siya bata. Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko na wala akong ginawang mali, hindi ko maalis ang bigat sa dibdib ko.

Hindi ko dapat tinitingnan ang inaanak ko nang gano’n.

Pinanood ko siyang tahimik na tumayo matapos kumain, parang batang nahuli sa kalokohan. Doon ko lalong napatunayan: hindi niya alam kung paano haharapin ako. At marahil iyon na rin ang mas mabuti.

Kung hindi ko babanggitin, baka akalain niyang wala akong maalala. Mas ligtas iyon para sa aming dalawa.

Pero buong umaga, hindi ko siya maalis sa isip ko. Kahit nasa opisina ako, kahit nakabukas ang mga report, hindi ko mabasa nang maayos. Palaging bumabalik ang larawan ng mga mata niyang gulat kagabi, ng katawan niyang nanigas sa bisig ko, at ng labi niyang mariing nakatikom matapos ang halik.

Akala ko ba tapos na ako sa ganito?

Akala ko ba matagal ko nang isinara ang parte ng puso kong marunong magmahal?

Alas-dos nang dumating ang tutor niya. Umupo ako sa gilid ng library, dala ang laptop, kunwari abala sa trabaho. Pero ang totoo, gusto kong makita kung paano siya haharap sa bagong yugto ng buhay niya.

Tahimik lang akong nakatingin habang pinapaliwanag ni Ms. Regina ang mga exercises. Nakita ko kung paano nanginginig ang kamay ni Alina sa ballpen. Hindi siya makapag-focus. At alam kong ako ang dahilan.

“Relax, Alina,” narinig kong sabi ng tutor niya. “Ako lang at ikaw.”

Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Naiinis ba ako sa sarili ko dahil hadlang ako sa focus niya? O natutuwa dahil kahit papaano, ako pa rin ang laman ng isip niya?

Matapos ang session, pinuri siya ni Ms. Regina.

“Magaling si Alina. May potential. Kailangan lang ng confidence.”

Nagkibit-balikat ako. “Sabi ko naman sa kanya, hindi ko siya papasok dito kung wala akong nakikita sa kanya.”

Napayuko siya. At kahit hindi ko makita nang malinaw, alam kong namumula ang pisngi niya.

Nang makaalis ang tutor, naiwan kaming dalawa.

Tahimik. Mabigat ang hangin.

“Alina,” tawag ko.

Nag-angat siya ng tingin, halatang hindi mapakali.

“Masasanay ka rin. Huwag mong isipin na ginagawa ko ito para kontrolin ka. Para ito sa’yo. Para may marating ka. 22 years old ka na at ilang taon na lang ay matatapos ka na rin sa pag-aaral mo.””

Tumango siya, pero hindi nagsalita. At doon ko nakita ang luhang pilit niyang pinipigilan.

Damn it. Hindi ko kayang makita siyang ganyan.

Pag-uwi ko sa kwarto ko kinagabihan, matagal akong nakatitig sa kisame. Naiinis ako sa sarili ko. Bakit ko ba siya hinahalikan kagabi? Dahil ba lasing ako? Dahil ba nagkamali ako ng akala?

Hindi.

Alam kong kahit hindi ako lasing, may parte sa akin na matagal nang nakatingin sa kanya. Hindi bilang inaanak. Hindi bilang batang kinupkop ko. Kundi bilang isang babae.

At iyon ang mas nakakatakot.

Dahil kung patuloy kong hahayaan ito, hindi ko alam kung hanggang saan ako dadalhin ng damdamin kong matagal ko nang pilit tinatanggihan.

Pero isang bagay ang malinaw sa akin.

Hindi ko kayang kalimutan ang halik na iyon.

Kinagabihan, sa kwarto ko, matagal akong nakahiga pero hindi makatulog. Nakatingin lang ako sa kisame, paulit-ulit na binabalikan ang gabing iyon.

Lasing man ako, alam ko kung sino ang kaharap ko. Hindi ko siya napagkamalan sa iba. Hindi ko siya inakala bilang ex ko pero iyon na lang ang sinabi ko.

Si Alina iyon.

Si Alina, na ilang taon kong hindi nakita.

Si Alina, na dati’y takot na takot sa akin pero ngayon ay unti-unting lumalapit na.

Si Alina, na ngayon ay hindi ko na tinitingnan bilang isang batang inaanak ko.

At iyon ang mas nakakatakot.

Thirty-five na ako. Alam kong wala nang bawal kung gugustuhin ko siya. Legal siya, dalawampu’t dalawang taon na. Pero hindi iyon ang tanong. Ang tanong, dapat ba?

Kung hahayaan kong manaig ang nararamdaman ko, baka masira ko ang tiwala niya sa akin. Baka tuluyan kong itulak palayo ang nag-iisang taong bumuhay muli sa isang parte ng puso kong matagal nang patay.

Pero kahit anong pilit kong kumbinsihin ang sarili ko… isang bagay ang malinaw.

Baka hindi ko na kayang tanggihan ang nararamdaman kong matagal ko nang tinatago.