CHAPTER 4

Madalas kong puntahan ang library sa mansyon. Doon lang kasi ako nakakaramdam ng kapayapaan. Tahimik, malayo sa bigat ng presensya ni Ninong Sebastian. At totoo lang, nakakatulong din na nalulunod ako sa mga librong iniwan ng kung sinu-sinong henerasyon na nauna sa kanya.

Gabi na noon, mga alas-onse. Hindi pa ako dinadalaw ng antok kaya nagpasya akong magbasa. Naka-upo ako sa sofa, may hawak na makapal na libro, at tanging ilaw lang ng desk lamp ang nagbigay liwanag sa paligid.

Nasa kalagitnaan ako ng isang page na binabasa ko nang marinig ang marahas na pagbukas ng pinto. Napaangat ako ng ulo.

At doon ko siya nakita.

Si Ninong Sebastian. Pero iba siya sa nakasanayan ko.

Magulo ang buhok, mapupungay ang mata, at halatang lasing na lasing. May bahid ng alak ang hangin, at mabigat ang bawat hakbang niya.

“Alina…” mahina niyang tawag, pero parang hindi niya ako nakikita ng malinaw.

Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ako makapagsalita.

Lumapit siya nang dahan-dahan, at bago ko pa namalayan, nasa harap ko na siya. Umupo siya sa tabi ko, halos dikit na ang balikat namin. Ramdam ko ang init ng katawan niya, ang amoy ng alak at mamahaling pabango.

“N—Ninong?” mahina kong sabi, nanginginig ang boses ko.

Pero hindi siya sumagot. Bagkus, tumitig siya sa akin nang matagal, para bang sinusuri ang mukha ko. Tapos, biglang lumambot ang ekspresyon niya.

“Claire…” bulong niya.

Napakunot ang noo ko. Claire? Sino si Claire?

Bago ko pa siya matanong, bigla siyang yumuko. At sa isang iglap, naglapat ang labi niya sa labi ko.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Nanigas ang buong katawan ko. Hindi ko alam kung itutulak ko ba siya o mananatiling nakatulala. Ang alam ko lang, ramdam ko ang bigat ng halik niya noong mga oras na iyon. Mainit, mabigat, puno ng sakit at pananabik na hindi ko maintindihan.

Mabilis ang tibok ng puso ko. Para akong mawawalan ng ulirat.

“N-Ninong…” napabulong ako nang bahagya akong nakawala. Pero bago pa ako makabangon, bumagsak ang ulo niya sa balikat ko.

“Claire… huwag mo akong iwan,” garalgal niyang bulong bago tuluyang pumikit.

Nanatili akong nakaupo, hawak ang librong kanina’y binabasa ko at ngayon ay halos malaglag mula sa panginginig ng kamay ko.

Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Gigisingin ko ba siya? Tatawag ba ako ng tauhan? O mananatili lang akong nakatulala habang ramdam ko pa rin ang init ng labi niya sa labi ko?

Isa lang ang malinaw sa akin.

Hindi ko na mababawi ang gabing ito. At hindi ko na rin mababago ang katotohanang… sa unang pagkakataon, nahalikan ako ng taong kinatatakutan ko, pinoprotektahan ako at ngayon, mas lalo akong naguguluhan kung ano ba talaga siya sa buhay ko.

Kinabukasan, paano ko haharapin si Ninong Sebastian?

Paano kung maalala niya ang lahat?

At paano kung… hindi?

Kinabukasan, hindi ko alam kung paano ako babangon. Para akong binangungot, pero sa parehong oras, parang totoo ang lahat ng nangyari kagabi. At totoo nga. Dahil kahit anong pilit kong kalimutan, ramdam ko pa rin ang bigat ng labi ni Ninong sa labi ko.

Nagkulong ako sa banyo at matagal na nakatitig sa salamin. Pulang-pula pa rin ang pisngi ko. At habang hinahaplos ko ang labi ko, halos ayaw kong tanggapin na isang halik lang iyon ng isang taong lasing. Hindi para sa akin. Para sa ibang babae.

“Claire…” bulong niya kagabi. Sino siya? Ex-girlfriend? Dating asawa? Bakit gano’n ang bigat ng tono niya, para bang siya ang mundo niya?

Pinilit kong iwaksi ang mga tanong at bumaba para mag-almusal. Pero halos manlumo ako nang makita ko siyang nakaupo na sa mesa, nakapormal na asul na suit, parang walang nangyari.

“Good morning,” malamig niyang bati habang nagsasalin ng kape.

“G—Good morning po, Ninong,” sagot ko, halos hindi makatingin.

Tahimik akong naupo sa dulo ng mesa. Kumuha ng kaunting tinapay, itlog, at juice. Wala akong ganang kumain, lalo na’t ramdam kong paminsan-minsan ay dumadaan ang tingin niya sa akin.

“Hindi ka ba natulog nang maayos kagabi?” bigla niyang tanong.

Halos malaglag ang tinidor ko. Napatingin ako sa kanya, pilit pinapakalma ang boses ko. “M—medyo po, Ninong. Baka dahil naninibago lang po ako sa kwarto.”

Bahagya siyang tumango. “Masasanay ka rin.”

Wala na siyang idinagdag. Wala siyang binanggit tungkol sa library, tungkol sa halik, tungkol sa kahit ano kagabi. Para bang wala talagang nangyari.

At doon ako mas lalong natakot.

Buong umaga, nilibang ko ang sarili ko sa library ulit, pero hindi para magbasa, kundi para isipin kung normal ba talaga ang lahat. Kung guni-guni ko lang ba ang halik na iyon. Na baka ako lang ang nagbigay ng kahulugan sa isang bagay na aksidente lang naman.

“Alina?” tawag ni Marites, sumilip sa pinto. “Pinapatawag daw kayo ni Sir Sebastian sa opisina niya.”

Para akong kinuryente. Ngayon ulit? Ano na naman ba ang sasabihin niya sa akin?

Bumigat ang bawat hakbang ko habang papunta sa opisina. At nang buksan ko ang pinto, nakita ko siyang nakatayo sa harap ng mesa, nakasandal, hawak ang isang basong tubig.

“Tuloy ka,” sabi niya, malamig pa rin.

Dahan-dahan akong pumasok. Hindi ko alam kung saan ako titingin.

“Gusto ko lang ipaalala na darating ang tutor mo mamayang hapon,” panimula niya. “Gusto kong seryosohin mo ito. Ayokong masayang ang oras at pera ng kahit sino.”

“Opo, Ninong,” mahina kong sagot.

Tumitig siya sa akin, matalim, pero hindi ko mabasa kung ano ang iniisip niya.

“May problema ba?” tanong niya bigla.

Napatulala ako. “Ha?”

“Kanina pa kita tinitingnan. Para kang lutang. May iniisip ka ba?”

“W-wala po,” mabilis kong sagot, sabay yuko.

Tahimik siya sandali, tapos bumuntong-hininga. “Kung may ayaw ka o hindi ka komportable sa tutor mo, sabihin mo sa akin. Hindi ako manghuhula sa kung anong nangyayari sa iyo.”

Parang may kirot sa puso ko. Kung alam niya lang. Kung alam niya lang kung bakit hindi ako makatingin nang diretso sa kanya.

“Opo, Ninong,” iyon lang ang nasabi ko.

Paglabas ko ng opisina, halos manghina ang tuhod ko. Iisa lang ang naiisip ko, hindi niya naaalala. Hindi niya alam ang nangyari kagabi.

At kung hindi niya alam… dapat kalimutan ko na rin ang halik na iyon.

Pero paano ko kakalimutan kung bawat segundo, naiisip ko ang init ng halik na iyon?

Kinagabihan, muli akong nakahiga sa kama, hawak ang rosaryo ng tatay ko.

“Tay,” bulong ko, “hindi ko alam kung tama bang manatili ako rito. Hindi ko alam kung hanggang kailan ko kayang itago ang nararamdaman ko. At hindi ko rin alam kung… ligtas pa bang tawagin siyang Ninong Sebastian dahil sa nangyari na halik.”

Napapikit ako, pilit nilulunok ang mga luhang ayaw ko sanang bumagsak.

Dahil alam kong simula kagabi, hindi na lang simpleng takot ang nararamdaman ko kay Ninong Sebastian. May bago na. May mas malalim. At iyon ang mas nakakatakot.