LOGINSa daming sinabi ni Cassian ay ang ‘You can’t divorce me, I will divorce you’ ang tumatak kay Ember.
Mabilis niyang hinila ang braso mula sa pagkakahawak nito. Isa lang ang ibig sabihin sa mahaba nitong litanya, ayaw nitong matapakan ang pagkalalaki kaya kailangan siya ang maghintay kung ano ang gusto nitong kondisyon sa hiwalayan nila at magmukhang siya ang inayawan at hindi siya ang umayaw.
Binalikan ni Ember ang pangyayari two years ago, noong minamasahe niya ang kamay nito at biglang gumalaw ang hinliliit nito. Sa sobrang gulat niya ay nabitiwan niya ang kamay ni Cassian at mabilis na tumakbo palabas ng kuwarto. Agad niyang tinawag ang mama ng asawa at sinabi ang magandang balita na nag-respond na kahit paano si Cassian. Punong-puno ng pag-asa ang puso niya at nang bumalik na siya sa kuwarto ng asawa ay tuwang-tuwa siya na nakitang gising na ito.
Nang pumasok ang mama nitong si Vivienne Montgomery ay saka lang nakitaan ng recognition ang mga mata si Cassian. Nang hanapin nito ang girlfriend na si Lauren dahil ang isa ang huling nasa memorya nito ay doon napalingon sa kaniya ang mother-in-law.
Ipinaliwanag naman agad ni Vivienne kay Cassian na si Ember ang asawa nito at hindi si Lauren dahil tumakas ang isa bago ang kasal. At galit… Galit ang nakita ni Ember sa mga mata ng asawa pagkatapos malaman ang mga nangyari.
At ang galit na nakita ni Ember sa mga mata ni Cassian ay balewala sa tanong nito sa ina kasunod na kung bakit kailangan ipakasal pa ito sa iba ay si Lauren lang ang mahal nito. Tiniis niya ang kahihiyan na nararamdaman nang oras na iyon, ang importante ay gising na ang lalaking mahal niya.
“It would be the same…” mahinang usal ni Ember at humakbang palayo kay Cassian. “Ang importante lang naman ay tapusin na ang walang kwentang pagsasama natin para pareho na tayo maging malaya at masaya, ‘di ba?”
“Walang kwenta?” pagak na natawa si Cassian. “At mula pa talaga sa ‘yo ang salitang ‘yan, Ember?”
“But that’s the truth!” Asar na napapadyak si Ember. “We know that what we have is a loveless marriage from the start. I was just obligated to do my duty being my mother’s daughter. Now I want divorce and you want it too… Why not settle it once and for all? Huh? Isa pa…” Pilit siyang ngumiti para magmukhang kaswal lang sa kaniya ang mga sinasabi. “We never shared a bed, Cassian. Madali para sa atin ang maghiwalay bukas agad.”
“Loveless?” tanong ni Cassian na tiningnan si Ember mula ulo hanggang paa. “Never shared a bed?” dagdag niya. “Iyan ba ang dahilan kaya nakikipaghiwalay ka?”
Tinitigan ni Cassian ang asawa. Kung tutuusin ay wala na siyang pakialam sa dahilan nito sa diborsyong hinihingi. Mula pa noong malaman niyang ito ang asawa niya ay hindi na siya natuwa sa ginawa ng ama na ipakasal siya rito kahit si Lauren ang dapat bride niya. Kung tinakasan siya ni Lauren dahil akala hindi na siya babalik sa dati ay okay na ‘yon sana. Hindi na dapat natuloy ang kasal at gawin si Ember na bride niya.
At kung bakit naman sinigurado ng mga magulang nitong sina Ember at Lauren makasal siya sa isa sa mga ito? Simple lang, dahil sa perang mamanahin sa kaniya sakaling hindi siya nagising mula sa comatose. Alam niya iyon. Hindi siya tanga.
Pero itong si Ember? Pagkatapos nitong pumayag maging asawa niya, ngayon ay sasabihin sa kaniya na maghiwalay sila tutal naman ay hindi sila nagsama bilang mag-asawa sa tunay na kahulugan ng salita. Tama pa ba ang takbo ng utak nito? Talagang handang magpagamit lang sa mga magulang?
Totoo na walang nangyari sa kanila kahit minsan ni Ember dahil hindi ito kagaya ni Lauren na laging nakaayos at nakakaakit. Napakasimple ni Ember manamit at ang salamin nitong makapal dahil malabo ang mga mata ay nakadagdag sa pagiging nerd nito kaya mas mukha itong dapat galangin at hindi pagnasaan.
Sa madaling salita ay hindi maganda si Ember sa paningin niya una pa lang kaya wala siyang interes dito. At ngayon na parang siya pa ang pagmamalakihan nitong hiwalayan ay nakakainsulto sa pride niya.
“Oo!” mataas ang pitch ng boses na sagot ni Ember at tumingala pa na parang proud na proud sa sinabi. “Sabihin na natin na ‘yang bagay na hindi tayo nag-sex kahit kailan ang dahilan ko. Ano rin sa ‘yo? Alangan naman na palibhasa may Lauren ka na pinagbibigyan ka lagi ay ako okay lang na tumanda ako na tigang.”
Napalunok si Ember sa sinabi. Napangiwi dahil mukhang atat pala siyang maka-experience ng sex kaya nakikipaghiwalay. Pero kanina pa siya nasasaktan kaya gagawin niya ang lahat para tapusin na ang paghihirap ng kalooban sa lalaking hindi man lang siya nagawang subukan mahalin.
Inis na nilapitan ni Cassian si Ember na agad napaatras dahil ayaw mahawakan ng isa. Sa muling paghakbang paatras si Ember ay may naapakan itong gumulong at dahilan para muntik siyang mabuwal kung hindi siya naagapan saluhin ni Cassian.
Nakaawang ang mga labi ni Ember. Kunot-noong nakatitig kay Cassian kahit blurred lang ito sa tingin niya dahil natanggal ang salaming de grado mula sa mga mata niya. Itinayo siya ni Cassian at nang maramdaman niyang nakaapak na pareho ang mga paa sa sahig ay pilit niyang inaaninag sa sahig kung saan napunta ang salamin niya.
Si Cassian ay hindi maunawaan ang sarili na nakatingin sa asawang sigeng tingin sa sahig at hinahanap ang salamin. Dinampot niya ang salamin nito at hinawakan ang braso para isuot muli rito ang salamin sa mga mata nito.
Ngayon niya lang natitigan si Ember na malapitan. May kakaibang ganda pala ito. At bigla hindi niya alam kung bakit parang tinatablan siya habang nakatitig sa mga mata nito. Sa tagal nilang nagsama ng asawa ay bago niya lang napansin na natural ang pink nitong mga labi at ang mga mata ay golden brown. Naka-brace ito na hindi niya alam kung kailan aalisin ng dentista nito.
Last year, siya ang nagsabi sa assistant niya na dalhin si Ember sa dentista at ipaayos ang ngipin. Wala naman problema talaga sana ang mga ngipin ni Ember maliban sa sungki-sungki. Dahil asawa niya ito at ayaw niya makantyawan ng mga kaibigan ay sinabi niyang magpaayos ito ng mga ngipin.
Hindi matatawaran ang ganda ni Lauren pero maganda rin pala si Ember, hindi nga lang nag-aayos gaya ng kapatid nito kaya hindi halata.
“What?” tanong ni Ember na umistorbo sa iniisip ni Cassian. “Alam ko naman na hindi ako maganda kagaya ni Lauren at tama ang lagi kong naririnig sa mga kaibigan mo na hindi ako bagay sa gaya mo…” Malungkot siyang ngumiti. “At kung nakakahiya sa ‘yo na ako ang parang nakipag-divorce ay sige na, lahat sa agreement ay gawin na lang natin na puro pabor sa ‘yo.”
“Hahayaan na lang ba natin siya, boss?” tanong ng isang tauhan ni Leonard sa kaniya habang pinapanood ang mga kaganapan sa labas ng ospital. Marami nang patay na tauhan nina Mathias at Nikias ang makikita sa paligid. Leonard grinned. Hindi basta mapapasok ni Lauren ang ospital kung ito lang mag-isa, of course tumulong ang mga tao niya. Kagaya ng pangako niya. “She needs to do it alone…” mapanganib at malamig na tugon ni Leonard. Ang totoo ay ayaw ni Leonard madamay. Sakaling mabulilyaso ang gustong gawin ni Lauren ay mas okay na ito lang ang magkaproblema. Ayaw niyang madawit ang pangalan niya sakaling mahuli ito ng mga pulis na siguradong mangyayari. “Hindi ko hahayaan maikonekta sa akin si Lauren. Mainit pa sa mga balita ang nangyari sa simbahan kaya hindi tamang maiugnay sa ginawa natin doon ang kamatayan nina Cassian at Ember,” patuloy ni Leonard paliwanag sa tauhan niyang kanina pa takang-taka kung bakit si Lauren lang ang kailangan pumasok sa loob ng ospital at tumapos sa mag
Alas kuwatro ng madaling araw. Ang ospital ay tila tulog, maliban sa mga nurse na nagroronda. Ngunit mula sa likod ng emergency exit, isang maliit na ingay ang umalingawngaw—tunog ng kandadong marahang binubuksan. Si Lauren iyon. Nakapasok siya ulit, dahan-dahan, maingat. Nakasuot siya ng puting coat ng nurse, at sa unang tingin, hindi siya mapapansin. Pero ang kanyang mga mata, malamig, nakatutok sa iisang direksyon: ang ICU kung saan naroon si Ember. Habang naglalakad siya, nakasalubong niya ang isang nurse. “Miss, hindi ba dapat sa kabilang wing ka naka-assign?” tanong ng nurse. Ngumiti si Lauren. A wicked and dangerous smile. Bago pa makapagsalita ang babae, mabilis na tumarak ang scalpel sa tagiliran nito. Tahimik na bumagsak ang nurse, at itinabi niya ang katawan nito sa isang storage room. Wala man lang narinig ang iba. “See that, Ember,” bulong ni Lauren. “Gan’yan din ang ending mo mamaya…” ********* Biglang napatayo si Ember. “Cassian… may mali.” Tumingin si Cassian, a
Sa isang abandonadong sasakyan na nakaparada sa isang bahagi ng madilim na kalsada, ay may isang babaeng nakaupo, nakasuot ng mahabang coat. Si Lauren.“Hindi niyo ako tuluyang maitatapon,” bulong niya habang sinusundan ng tingin sina Cassian at Ember na palabas ng ospital. Mahina lang ang boses niya pero puno ng galit. Nakangising sinundan niya ng tingin ang dalawa. Sa kanyang isip, malinaw ang plano na huwag muna siyang aatake. Hayaan muna niyang matakot si Ember, hayaang lamunin ng paranoia at takot ang bawat segundo ng kanyang pagkatao.“Soon, Ember,” bulong niya. “I’ll take everything away from you. Cassian, your family, your life. At ako ang huling mukhang makikita mo bago ka mawala.”Ngumiti si Lauren. Sa kanyang mga palad, nakapulupot ang manipis na lubid at isang maliit na kutsilyo. Sa kanyang bulsa, may nakatuping sulat—isang peke, na nagsasaad na nagpakamatay siya sa tulay. Isang papel na papaniwalaan ng mundo. Kagaya ng sabi ni Leonard ay iyon ang kalayaan niya. Wala nang
Tahimik ang bawat segundo sa ospital, tila ba ang mismong orasan ay pinipilit pigilan ang pag-ikot. Ang mga ilaw sa hallway ng ICU ay malamlam pa rin, nagbibigay ng malamig na kulay sa mga dingding na tila ba nakikiramay din sa bigat ng sitwasyon. Sa bawat pag-ugong ng air-conditioning at sa bawat beep ng mga makinang nakakabit kay Giancarlo, ang puso ng kanyang pamilya at mga kaibigan ay muling pinapaalalahanan na ang buhay niya ay nakabitin lamang sa manipis na sinulid.Nakaupo si Ember sa bench, yakap-yakap ang rosaryong ilang ulit na niyang dinaanan ng dasal. Paulit-ulit, walang humpay, na para bang ang bawat Hail Mary ay magsisilbing gamot na magbabalik sa kapatid niya mula sa bingit ng kamatayan. Paminsan-minsan, titingala siya sa pintuan ng ICU, umaasang lalabas ang doktor na may dalang mabuting balita. Ngunit sa bawat minutong lumilipas, ang katahimikan ay lalong sumasakal.Si Cassian, laging naroroon sa tabi niya, mahigpit ang hawak sa kanyang kamay. Ramdam niya ang pangingini
“Twenty-four hours daw ang pinakamahalaga…” mahinang bulong ni Ember, halos wala nang lakas. “Paano kung hindi kayanin ng katawan niya, Cassian? Paano kung—”Inikot ng tingin ni Ember ang hallway ng ospital ni Adrian. Wari ay naging kulungan ang bawat sulok ng hallway sa pakiramdam niya. Ang mga fluorescent light na normal na malamlam ay parang nag-aalangan na manatiling bukas. Maging ang tunog ng mga makina mula sa ICU na tanging pumupunit sa katahimikan ay parang lahat nananakot kay Ember. Sa loob, nakaratay si Giancarlo, halos wala nang malay, habang sa labas ay nagpupumilit ang kanyang pamilya na kumapit sa pag-asa.Nakaupo si Ember sa gilid ng bench, yakap-yakap ang rosaryo na iniabot ng ina. Ang mga daliri niya’y nanginginig, bawat dasal ay halos pabulong, paulit-ulit, para bang kung titigil siya kahit saglit, tuluyan nang bibitaw ang kanyang kapatid. Sa tabi niya, si Cassian ay hindi na bumitaw mula sa kanyang balikat, marahang hinahaplos ang buhok ng asawa.Hinawakan ni Cassian
Kinabukasan…Tahimik ang kuwarto ng mental hospital. Ang puting dingding ay malamig, walang laman maliban sa kama, maliit na mesa, at bintanang may rehas. Doon, nakaupo si Lauren, nakatitig sa hawak niyang matalim na piraso ng salamin mula sa basag na frame ng larawan. Ang mga daliri niya ay nanginginig, ngunit ang mga mata—hindi baliw, kundi puno ng malinaw na determinasyon.Sa labas ng pinto, dalawang nurse ang nag-uusap.“Dapat bantayan si Lauren Moretti. Napaka-delikado ng kondisyon niya,” sabi ng isang nurse.“Oo, pero wala na siyang laban. Parang wala nang pag-asa pang gumaling,” tugon ng kausap nito. Napangiti si Lauren, mapait at mapanlinlang. ‘Oo, isipin niyo na lang na baliw ako. Isipin niyo na lang na tapos na ako. Mas madali para sa akin ang makawala.’Dahan-dahan niyang nilapit ang piraso ng salamin sa pulso niya. Huminga siya nang malalim at bigla niyang hinagod ang balat—sapat para magmukhang malalim at duguan. Sumirit ang dugo, kumalat sa malamig na sahig. Kaagad siyan







