Share

Capítulo 04

Author: Juliana
Leandro suspiró aliviado y empezó a explicarme:

—No te enojes, Vane, te juro que no sabía que Clarisa había dejado su ropa interior ahí. Anoche dormí en el sofá, si no me crees puedes revisar las cámaras.

Cerré la maleta con calma.

—Te creo.

Mi tranquilidad lo hizo fruncir el ceño. Su tono cambió a uno más suave:

—Amor, no estés así, de verdad no pasa nada entre ella y yo, tienes que creerme. Si quieres, la llamo ahora mismo —dijo, quizás porque sus padres le habían dicho algo.

Para mi sorpresa, de verdad marcó el número.

—Clarisa, ¿qué te pasa? ¿Por qué dejaste tu ropa interior en mi casa? Mi esposa lo vio y pensó lo peor.

Lo miré. Me daban ganas de decirle lo patética que era su actuación. Pero no dije nada, y simplemente sonreí, permitiéndole que siguiera actuando. Total, al día siguiente ya no seríamos nada.

Leandro también sonrió. Me abrazó como cuando estábamos enamorados.

—Mientras no te enojes, yo hago lo que quieras. Te lo juro, no vuelvo a ver a Clarisa.

Desvié la mirada.

Ese Leandro que una vez me amó con todo su ser, ahora era un completo extraño.

—Esta noche te llevo a tu restaurante favorito. Te tengo un regalo.

Como al día siguiente me iría, no quería que todo se descontrolara, así que asentí.

Por la noche, frente a una mesa llena de comida, apenas podía tragar. No me gustaba el picante, pero siempre cocinaba con mucho chile por Leandro.

—Come, mi amor. Todo esto es lo que más te gusta. Sé que no puede vivir sin picante. Ah, y le abrí una cuenta a nuestro hijo. Un fondo para cuando cumpla dieciocho años. Ya compré un montón de ropita. Me muero por saber cómo se verá.

Bajé la mirada.

—Pronto lo sabrás.

Su teléfono empezó a sonar. Lo vio y colgó. Pero pronto volvió a sonar. Leandro me miró por un momento, antes de contestar. Al colgar, yo ya sabía de quién se trataba.

—Clarisa.

—Su exmarido la está siguiendo. Tú sabes que siempre fue un hombre violento. Desde que perdió el juicio contra ella está furioso. Me da miedo que le pase algo...

—Ve con ella —lo interrumpí con calma.

Me miró agradecido y se fue rápido.

Yo pedí una sopa de fideo con pollo y no toqué nada más.

Esa noche dormí como hacía tiempo que no hacía.

Al día siguiente, antes de irme, dejé el informe médico del aborto y la ecografía del bebé sobre la mesa del comedor junto con una nota.

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App

Pinakabagong kabanata

  • Nunca es tarde para arrepentirse del amor   Capítulo 11

    Después de aquel escándalo, la relación entre Leandro y Clarisa se vino abajo.Leandro comenzó a tratarla con una frialdad que helaba la sangre.Hasta que un día, Clarisa lo engañó con otro hombre. Fue tan intenso el encuentro que terminó perdiendo al bebé.Cuando Leandro se enteró, estalló en cólera y la golpeó hasta enviarla de madrugada al hospital.Clarisa, entre risas desquiciadas, soltó:—Podés matarme si querés, igual sigo siendo la esposa del dueño de Monteverde. ¿No te da miedo que todo esto salga a la luz? A mí no.Los ojos de Leandro ardían de rabia.—¡Sos una basura! ¡Tenés familia y aun así te metés con otro! ¿No te da asco?Clarisa soltó una carcajada irónica:—¿Y no fue así como me conquistaste vos?Leandro se desplomó en una silla. Tapó su rostro con las manos. Las lágrimas se colaban entre sus dedos.Intentó divorciarse de Clarisa, pero ella se negó rotundamente.—¡Si te atrevés a dejarme, cuento todo!Clarisa se volvió aún más descarada. Incluso llevó a otro hombre a

  • Nunca es tarde para arrepentirse del amor   Capítulo 10

    Él me abrazó con fuerza. Sentí un escalofrío en el cuello.Leandro estaba llorando.Su voz temblaba:—Vane, por favor, dame otra oportunidad. No me dejes. No quiero separarme de vos... te lo ruego, no me abandones.Amar es fácil. Dejar de amar también. Lo difícil es coincidir en el amor.Desprendí sus manos con fuerza y lo miré directo a los ojos, esos ojos humedecidos que un día adoré.—Si de verdad querés que esté bien, firmá el divorcio.Leandro se quedó ahí, viendo cómo me alejaba, con el corazón apretado, sin poder respirar del dolor.Leandro terminó firmando. Lo conocía demasiado bien. Él, un abogado tan orgulloso, no iba a permitir que este escándalo se hiciera público.Al frente de la empresa, cada vez me desenvolvía mejor. Empecé a dominar los asuntos internos con soltura.Un día, mientras revisaba documentos tras tres días sin parar, una taza de leche caliente apareció en mi escritorio. Era Tomás Herrera.—Vanesa, debería cuidar su salud. Descanse un poco.Me froté el cuello

  • Nunca es tarde para arrepentirse del amor   Capítulo 09

    —Firmalo de una vez. Es lo mejor para vos, para mí... y para Clarisa.Tomás, antes de irse, no perdió la oportunidad de soltar una última puñalada:—Clarisa, cuando quieras, intercambiamos experiencia para ser la amante perfecta.Mientras nos alejábamos, Leandro se puso nervioso y vino corriendo detrás.—Vane, hablemos en serio, por favor.Lo miré con tranquilidad.—¿Vos creés que todavía hay algo que podamos hablar, Leandro Rivera?Se plantó frente a mí, decidido. Guardó silencio unos segundos antes de hablar:—Sé que estuve mal. No supe manejar las cosas. Te hice daño... Lo del bebé... —hizo una pausa—. Lo siento. De verdad lo siento. Pero podemos tener otro hijo. Podemos volver a ser como antes. No nos divorciemos.Lo miré. Hacía años que no lo veía tan sincero. Tal vez porque durante mucho tiempo, la sinceridad había desaparecido de nuestra relación. Solo quedaban excusas y silencios.—Ya es tarde.Lo aparté suavemente y entré al salón donde me esperaba la reunión.Leandro se quedó

  • Nunca es tarde para arrepentirse del amor   Capítulo 08

    La puerta del ascensor se abrió y ahí estaban Leandro y Clarisa.En cuanto me vio, los ojos de Leandro brillaron un segundo, pero al notar a Tomás detrás de mí, su expresión se oscureció.—Vane, ¿quién es él?Miré a la mujer a su lado y respondí con una sonrisa cargada de ironía:—¿Vos qué pensás?Clarisa, al cruzarse con mi mirada, se encogió ligeramente. Viejos recuerdos incómodos seguramente le cruzaron la mente.Leandro frunció el ceño. Algo en mis palabras pareció hacerle clic.—Lo del bebé fue mi error, lo sé, lo admito. Pero Clarisa no tuvo nada que ver, si estás enojada, descargate conmigo.Lo miré con frialdad.—No olvides lo que te dije, Leandro. Mañana es el último día.Pasé junto a él sin detenerme y caminé con Tomás hacia el salón reservado.Leandro notó la firmeza en mi tono y se apresuró a alcanzarme. Extendió el brazo para detenerme, pero Tomás se interpuso con rapidez.Su mano quedó en el aire. Leandro apretó los dientes.—¿Y a vos qué carajo te importa? ¡Quítate del m

  • Nunca es tarde para arrepentirse del amor   Capítulo 07

    La noticia se apagó rápidamente. No tenía que adivinar para saber quién había movido los hilos.Leandro no respondió en todo ese tiempo. Justo cuando estaba por iniciar un proceso legal, apareció.Se presentó en la puerta de mi casa, con el ceño fruncido, el rostro cargado de una furia contenida que me pareció casi ridícula.—Vanesa Duarte, ¿qué pretendés? ¿Te parece gracioso jugar con algo tan serio como un hijo?Miré esa cara tan familiar, y al mismo tiempo tan desconocida. ¿Cuándo fue que Leandro se volvió un extraño para mí? Tal vez nunca lo conocí del todo.A sus ojos, todo lo que hice fue drama, capricho, manipulación.—Busquemos un lugar más apropiado para hablar.Fuimos a un restaurante cercano, pedimos un privado. Allí, Leandro no apartaba los ojos de mí.—Vanesa, quiero una respuesta. Necesito saber qué está pasando.Lo miré también, con calma, como si ya no me afectara su voz. Sonreí con una tristeza contenida.—Ya te la di. Pero si necesitás oírlo otra vez: nuestro hijo ya

  • Nunca es tarde para arrepentirse del amor   Capítulo 06

    Desde aquella última llamada, no supe nada más de Leandro.Fue al contratar un investigador privado que supe que había sido detenido por conducir ebrio.Yo, recién salida de una pérdida, aún recuperándome físicamente, me quedé en casa sin hacer mucho, intentando sanar.Un día, mi mejor amiga me invitó a su nueva bodega para distraerme un poco.—Te lo dije desde el principio —me decía con esa voz de "yo tenía razón"—. Ese Leandro, con esas cejas caídas y cara de amargado, no era para vos ni aunque corriera diez vueltas con ventaja. En fin, olvidalo. Tengo un nuevo chiquito que te va a encantar. Te doy su número, ¿sí?Sus palabras me hicieron sonreír por primera vez en mucho tiempo.De pronto, vi una silueta familiar entre la gente.Clarisa también me vio. Su mirada era una mezcla de burla y triunfo mientras se acercaba contoneándose.—¡Mirá quién está acá! Vane, no sabés cuánto te ha buscado Leandro. Pobrecito, desesperado. Pero vos... usar al bebé como ficha fue lo peor. Ahora solo log

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status