CHAPTER 45

Hindi ko na kaya. Sobrang sakit na ng ulo ko at parang nag-gi-glitch and utak ko.

Malakas ko siyang tinulak. Narinig ko pa ang malakas na pagtama niya sa isang bahay dahilan para lumikha ng ingay.

Mabilis kong binuksan ang pinto saka tumakbo palabas. Narinig ko pa ang pagtawag niya sa pangalan ko pero hindi ko na siya pinakinggan o nilingon man lang.

I took the exit kung saan walang mga tao. I was glad nang wala akong nakitang ibang tao roon kaya deritso akong nakalabas.

I looked left and right, finding which direction I should take just to escape from this place.

Gusto ko na lang makalayo. Gusto ko na lang maglaho para maproseso ko ang lahat ng mga nangyayari.

My mind wanted to be alone.

I was glad nang may dumaang taxi. Dali-dali akong sumakay roon saka nagpahatid sa condo ko.

Wala na akong pakealam sa mga susunod na mangyayari. Ang gusto ko lang ngayon ay hindi ako makita ng mga tao sa ganitong sitwasyon.

How am I supposed to face those people with this state of mine?

Makalipas ang