OUR PROMISES

MAXINE Andria was looking intently to the burger she was holding. She was asking herself wether she should eat the burger or give it to her best friend. Or maybe she should give it to her mother.“ Why are you here?” Inalis niya ang kanyang atensiyon sa burger na hawak at hinanap ang pinagmulan ng tinig na iyon. A wide smile appeared on her face when she saw the face of her best friend. Matanda ito ng dalawang taon sa kanya sa edad niyang dalawangpu‘t lima.“ Ron come here!” Kaagad naman itong lumapit sa kanya, “Why, sweety?” anito.Iniabot Niya Ang hawak na burger sa binata na naging dahilan ng pagngiti Niya. “You know, Ron. I think that simple t-shirt and pants that you wear is suited on you,” pinasadahan niya ito ng tingin mula ulo hanggang paa.Ron ang lagi niyang tinatawag sa binata, sa katunayan nga ay Siya lang ang tumatawag ng ganoon, karamihan kasi sa mga taong kakilala nila ay Tyron lang Ang tawag. Noong una, Tyron hate it when she always called him Ron, pero nasanay na r

MAXINE wake up early. Kahit nanghihina at mugto pa rin ang mata sa kaiiyak ay pinilit niya pa rin ang bumangon. Papasok Kasi siya sa trabaho at excited pa rin kahit na nasasaktan, dahil ngayon ay susunduin siya ng binata. Nakaligo at nakapagbihis na siya at ngayon ay nasa kusina siya at kumakain. Naghanda rin siya ng babaonin niya sa trabaho, dinagdagan pa nga niya ‘yon para Kay Tyron. Nakasanayan na niya rin na magdala ng maraming baon dahil nakikishare ang binata sa kanya, kung minsan naman ay siya ang nakikishare sa baon nito. Hindi na nga sana siya magdaladala ng baon ngayon at bibili na lang sila ng makakain sa canteen, ang kaso mas gusto niyang kumain sa kanyang room kasama si Tyron.May sariling canteen ang hospital para sa mga trabahador, at may sariling canteen din ang mga pasyente at mga tao sa hospital. Ang Good Health For All Hospital o kilala sa tawag na GHFAH ay kompleto sa kagamitan, malaki ang bawat sulok nito at maraming kwarto. Mayroon ding kanya kanyang kwarto ang b

“MAX!”Dahan-dahang bumangon si Maxine sa pagkakahiga. Alas sais pa lang ng umaga ay ginugulo na siya ni Tyron. Masama niyang tinignan ito habang ito ay nakaupo sa gilid ng kama. “What?” asik niya rito pero ang binata ay tumawa lang.“Anong what? Kanina pa kita ginigising, sleepyhead.” anito.“Ang aga-aga pa, ginugulo mo na ako!” Tumawa ang binata, natulala siya nang tumama sa mukha nito ang sinag ng araw na nanggagaling sa bintana. Umihip kasi ang hangin na naging dahilan upang hawiin ang kurtina. “staring is rude, Max. Alam ko namang gwapo ako, huwag mo namang ipahalata.” pang-aasar nito.Kinuha ni Maxine ang kanyang unan bago inihampas sa binata na ngayon ay tawa pa rin ng tawa. Nararamdaman niya na umiinit ang kanyang mukha dahil sa kahihiyan. Sino ba naman ang hindi magkakandarapa sa taglay na kagwapohan ng binata.Patuloy pa rin niya itong hinahampas ng unan. “Stop! You hurt my handsome face!” Itinigil niya ang paghahampas rito “Handsome? Where? I can‘t see.” pang-aasar

KANINA pa hindi mapakali si Maxine sa inuupuan. Kagabi pa kasi siya hindi pinapansin ng binata. Hindi niya alam kung galit ba siya dahil sa nabasa o galit siya dahil hindi siya maagang natulog. Pababa siya ng hagdan nang matanaw niya ang binata. “Good morning,” aniya.Blanko itong tumingin sa kanya at hindi man lang nagsalita. Ibinalik nito ang tingin sa cellphone nito. Naiiyak na si Maxine sa ginawa ng binata, hindi siya sanay na ganoon ang trato sa kanya ng binata. Lumapit siya rito at umupo sa tabi nito pero ang binata parang walang napansin at abala pa rin sa pag ce-cellphone. Humawak siya sa matitipunong braso ng binata. “Bakit ba hindi mo‘ko pinapansin?” muling tanong niya pero kagaya ng kanina, hindi pa rin ito sumasagot. Bumitaw siya sa pagkakahawak dahil hindi niya na mapigilan ang paghikbi. Tumayo siya at tatalikod na sana upang hindi makita ng binata na umiiyak nang may himila sa kamay niya at yumakap. Hindi siya kumibo at masaganang lumabas ng tahimik ang kanyang mag lu