Chapter 01

“MGA WALANGHIYA kayo! Mga manloloko! Ginawa niyo pa talagang motel itong opisina ko!” sigaw ni Saskia, sa kabila ng galit at panggigigil.

Pagbukas niya ng pinto ng opisina, nabungaran niya ang kanyang nobyong si Gerald, kasalukuyang Chief Financial Officer ng MS Wine Haven, na siyang pag-aari ng kanilang pamilya, at si Vivian, ang kanyang pinsang buo at sekretarya, na nagtatalik.

Dahil sa pagkagulat sa kanyang presensiya, agad-agad na nag-ayos ng kani-kanilang sarili ang dalawa.

“Gerald, isang buwan na lang ay ikakasal na tayo. Pero ano ‘tong ginagawa mo?!” mariing sambit niya, pilit pinipigilan ang sariling huwag maiyak. “At ikaw naman, Vivian, baling niya sa pinsan. “Paano mo nagawa sa ‘kin ito? Lahat ng ganap namin sa buhay, lahat sinasabi ko sa ‘yo! Kaya bakit? Bakit si Gerald pa?” nanggagalaiti niyang tanong sa pinsan.

Gustuhin man niyang manakit, hindi niya magawa dahil hindi siya bayolenteng tao.

“Ba-Babe, magpapali­—”

Hindi na niya pinapatapos ang pagsasalita ng kanyang nobyo.

“Ito ang tatandaan mo, Gerald, wala nang kasalang magaganap! At ikaw Vivian,” dinuro niya pa ito. “Itinatakwil na kita bilang kadugo at kamag-anak! Wala kayong kasing sama! Mga taksiiil!” Halos maputol ang litid niya sa leeg sa lakas ng kanyang pagsigaw. Umaalingawngaw sa apat na sulok ng kanyang opisina ang malakas niyang boses.

Mabuti na lang at sila pa lang ang naroroon, dahil alas-siete pa lang ng umaga. Hindi talaga inaasahan ng dalawa na papasok siya sa kompanya, dahil madaling araw kanina ay tinawagan niya si Gerald at sinabing hindi siya makakapasok dahil sa masamang pakiramdam.

Pero dahil siya ang CEO ng kompanya, at the same time, COO, napilitan siyang pumasok kahit na masama ang pakiramdam, dahil malaki ang responsibilidad niya sa kompanya. At mahalaga ang presensiya niya araw-araw.

Pagkatapos niyang sumigaw, walang lingon-likod na iniwan niya ang dalawa. Akala pa naman niya ay masusurpresa si Gerald sa pagpasok niya, ngunit siya pala ang masusurpresa sa madadatnang eksena.

Dahil sa nangyari, umuwi siya sa kanilang bahay upang magsumbong sa mga magulang. Pagkababa niya ng minamanehong sasakyan, patakbo siyang pumasok sa bahay. Pagpasok niya sa pintuan, nakita agad niya ang inang prenteng nakaupo sa sofa, habang nagbabasa ng magazine.

“Mom!” tawag niya rito.

“O, bakit narito ka?” tanong nito nang hindi man lang inaalis ang mga mata sa binabasang magazine.

“Mom, si Gerald at saka si Vivian, nahuli ko silang nagtatalik sa loob mismo ng opisina ko!” sumbong niya sa ina habang umiiyak. Doon pa lang nito ibinaba ang binabasa at tumingin sa kanyang direksyon.

“Pinagsasabi mo riyan, Kia! Huwag na huwag mong ibibintang iyan sa nobyo at sa pinsan mo! Dahil kung hindi dahil sa tulong nila, hindi gagaan ang trabaho mo sa kompanya! Mahiya ka naman!” galit na tugon ng kanyang ina.

Eksaktong lumabas mula sa pintuan ng kusina ang kanyang amang may bitbit na isang tasa ng kape.

“Ano ba ang pinagtatalunan ninyo at ang lalakas ng mga boses ninyo? At ikaw, Kia, bakit naririto ka? Hindi ba dapat nasa kompanya ka sa ganitong oras? Alalahanin mo, bawat minuto, oras, at segundo ay mahalaga para sa kompanya. Kaya anong ginagawa mo rito?” sambit ng strikto niyang ama.

“Iyang magaling mong anak, umuwi lang rito para maghatid ng walang kakwenta-kwentang balita! Pagbintangan ba namang nagtatalik sina Gerald at Vivian sa kanyang opisina? Sa tingin mo, hindi mapapalakas ang boses ko riyan?!" sabat ng kanyang ina.

“Ano ba naman iyan, Kia? Kung sino pa iyong may malaking ambag at naitutulong sa paglago ng ating kompanya, sila pa ang ginagawan mo ng isyu. At saka, hindi ka ba nahihiya? Nagkakalat ka ng maling balita tungkol sa nobyo mo, gayong ikakasal na kayo sa susunod na buwan?” sambit ng kanyang ama.

“But, Dad, I swear, nakita ko at nasaksihan ko ang ginawa nilang pagtataksil sa—”

“Enough, Kia! Alam kong hindi lingid sa ‘yong kaalaman ang paghanga ko sa dalawa, kaya gusto mo silang sirain sa paningin namin ng mommy mo. Ayaw ko nang makarinig pa ng kung anu-ano pang kasinungalingan mula sa ‘yo!” may kalakasang sambit ng kanyang ama.

Kapag ganoon na ang tono ng kanyang ama, alam niyang galit na ito. Kaya wala siyang nagawa kundi ang pumasok sa kanyang kwarto. Doon niya ipinagpatuloy ang walang katapusang pagluha dulot ng sobrang sakit na nararamdaman ng kanyang puso, dagdagan pa ng hindi siya pinaniwalaan ng kanyang mommy at daddy. Pakiramdam niya‘y nag-iisa siya at walang kakampi.

Maghapon siyang nagmukmok sa loob ng kanyang kwarto. Kahit pa kinakatok siya ng kanyang mommy at daddy upang piliting pumasok sa kompanya, hindi siya nagpatinag. Kinagabihan, habang tulog na ang lahat, nag-impake siya ng ilang damit. Balak niyang lumayo muna upang makapag-isip-isip at pansamantalang makalimutan ang ginawang pagtataksil ng dalawang taong mahalaga sa buhay niya.

Dinala siya ng kanyang sarili sa isang private resort sa isang malayong probinsiya. Hanggang doon, ay wala pa rin siyang tigil sa pag-iyak.

                                                                           ***

“WESTON, nasaan ka ba? Kanina pa rito naghihintay sa ‘yo si Katrina! Hanggang kailan mo ba siya paaasahin at paghihintayin na pakasalan mo?” tinig iyon ng kanyang ina sa kabilang linya.

“Hanggang sa magsawa siya at kusang layuan ako. Alam niyo naman na wala akong gusto ni katiting sa babaeng iyan, pero ipinagpipilitan niyo pa rin ang gusto niyo. Kahit anong gawin niyo, at kahit anong mangyari, hinding-hindi ko magugustuhan iyan,” seryosong tugon niya sa ina.

“Aba‘t—”

Hindi na niya hinintay pang marinig ang iba pang sasabihin ng ina, kusa niyang pinutol ang tawag. Kabastusan man, pero naririndi na kasi siya sa paulit-ulit na pngungulit nito sa araw-araw.

Hanggang dito ba naman sa resort na gusto niyang mag-unwind, iniistorbo pa rin siya dahil sa bagay na iyon?

Tumayo siya mula sa kinauupuang bangko nang may marinig siyang parang umiiyak. Sinilip niya ang katabing cottage na kinaroroonan niya. Isang babae ang mag-isang nakaupo at umiiyak. Sa tulong ng liwanag na nagmumula sa ilaw, nakilala niya ang babae, hudyat para lapitan ito.

“Anong ginagawa mong mag-isa rito sa ganitong kalagayan, Ms. Santos?”

Iniangat ng babae ang mukha at tumingin sa kanya na nakakunot-noo, marahil nagtataka kung bakit kilala niya ito. Kahit kailan, hindi man lang nabura sa kanyang isipan ang maganda at maamo nitong mukha. Nagdadalaga pa lang ito noong una niyang makita, na alam niyang may espesyal na puwang sa kanyang puso. At masaya siya na muli itong nakita.

“Pasensiya na po, pero hindi ko po kayo kilala. Hindi ko po matandaan kung nagkita na ba tayo dati,” tugon nito habang panaka-nakang nagpupunas ng luha.

Umupo siya sa tabi nito. Pwede ka namang mag-share sa ‘kin ng problema mo kung gusto mo. Ako ma‘y naririto rin dahil may problema rin ako,” sambit niya.

Gulat itong napatingin sa kanya. Sa una‘y nakita niya ang pag-aalangan sa ekspresyon nito, pero sa huli, mas pinili nitong sabihin sa kanya ang kasalukuyang pinagdaraanan.

Nakasilip tuloy siya ng pagkakataon para maangkin ito. At isa pa, makakalaya na siya sa babaeng gustong ipakasal sa kanya ng mga magulang.

“Magpakasal tayo, Saskia,” walang gatol na sambit niya sa babaeng labis-labis ang pagkagulat na nakalarawan sa mukha. Hindi niya alam kung gulat dahil sa alok niyang kasal o gulat dahil sa pagbigkas niya ng buong pangalan nito.