Chapter 05

KATULAD ng unang gabing umalis siya, ganoon din ang binabalak na gawin ngayon ni Saskia. Wala rin naman siyang mapapala kung titira pa siya sa bahay kasama ng mga magulang, gayong kahit hindi man sabihin ng mga ito na itinatakwil na siya, sa mga ipinapakita at ipinaparamdam ng mga ito sa kanya, parang ganoon na nga.

Sabayan pa ng hindi niya kayang makita at makasama sa iisang bubong ang traydor at mang-aagaw niyang pinsan. Bata pa lang siya, doon na rin ito sa kanila nakatira.

Habang tulog na ang lahat, muli siyang umalis sakay ng kanyang kotse. Nagulat siya nang biglang may humarang na itim na sasakyan sa harapan niya at lumabas mula roon ang dalawang lalaking parehong nakaitim.

Napahinga siya nang maluwag nang makilalang mga bodyguard ni Weston ang mga ito. Lumapit ang dalawa sa sasakyan niya at kinatok ang pintuan nito.

“Ma’am, saan po ba ang punta ninyo? Gabing-gabi na po,” tanong ng isa.

Ibinaba niya ang salamin ng sasakyan upang sagutin ito.

“Ahm, hindi ko nga alam, eh. Nakalimutan kong nakasunod nga pala kayo sa ‘kin. Gusto ko sanang bumalik ulit sa resort dahil wala rin naman akong naiisip na pwedeng mapuntahan,” tugon niya.

“Tamang-tama po, Ma’am. Naroon pa rin si sir Weston. Hindi naman siya umalis doon kahapon.”

“Sige, sumunod na lang kayo.”

Pagkatapos, muli niyang pinaandar ang sasakyan. Habang ang dalawa ‘y hinintay siyang makalagpas sa sasakyan ng mga ito bago siya sinundan.

NANATILI sa resort si Weston, at hindi siya umuwi tulad ng sinabi niya kay Saskia. Punong-puno ang kanyang utak ng sari-saring isipin. Pero mas gusto niyang mag-focus muna sa dalaga kaysa sa magiging reaksyon at sasabihin ng kanyang pamilya, kaya mas pinili niyang manatili sa resort kaysa sa umuwi.

Nasa kalagitnaan siya ng pagmumuni-muni nang biglang tumawag ang isa sa mga tauhan niyang inatasang bantayan ang dalaga.

“Bakit, may nangyari ba?” agad niyang tanong pagkasagot sa tawag.

“Wala naman po, Sir. Papunta po kasi riyan si Ma’am Saskia, nakasunod lang kami sa kanya,” tugon mula sa kabilang linya.

“Bakit daw? Anong dahilan?” tanong niya, na may kunot sa noo.

“Wala po siyang sinabi,” sagot ng tauhan.

“Never mind. Manatili lang kayong nakasunod at nakasubaybay sa kanya,” sagot niya bago pinutol ang tawag.

Mahigit  tatlumpung minuto ang nakalipas bago dumating si Saskia, kasunod ang mga tauhan niya. Talagang hinintay niya sa labas ang pagdating ng dalaga. Pagbaba ni Saskia sa sasakyan nito, nagulat siya nang patakbo itong lumapit sa kanya at bigla siyang niyakap.

“Weston, huhuhu! Tama nga ang hinala ko, hindi sila sasang-ayon sa ginawa kong pagpapakasal! Sa paraan ng ipinapakita nila, parang ipinaparamdam nila sa ‘kin na itinatakwil na nila ako! Pakiramdam ko, hindi na ako parte ng pamilya! Tinanggal na rin nila ako sa kompanya!” sambit ng dalaga habang umiiyak sa dibdib niya.

Napatiim-bagang siya. Hindi niya kayang makita ang dalaga na nasasaktan at umiiyak.

“Sssh! Maaayos din ang lahat. Tahan na, gagawan natin ng paraan ‘yan,” tanging nasabi niya habang hinahaplos ang buhok sa likod ng ulo nito.

“Weston, wala na akong mapupuntahan! Hindi ko na alam kung saan ako pupunta, wala na rin akong trabaho! Huhuhu!” muling sambit ng dalaga, habang palakas nang palakas ang pag-iyak.

Inalis niya ang dalaga mula sa pagkakasubsob sa kanyang dibdib at marahang hinawakan ito sa magkabilaang pisngi.

“Saskia, huwag mong alalahanin ang mga iyon, okay? Kaya kong ibigay sa ‘yo ang lahat ng mga bagay na tinanggal sa ‘yo ng mga magulang mo. Bahay, trabaho, kompanya, magandang buhay, at higit sa lahat, pagmamahal. Nandito lang ako sa tabi mo, at dahil mag-asawa na tayo, sabay nating haharapin ang lahat ng pagsubok. Kakampi mo ako sa lahat,” malambing niyang wika.

Nakahinga siya ng maluwag nang tumigil na ang dalaga sa pag-iyak. Dahan-dahan nitong tinanguan ang sinabi niya.

“Sa ngayon, doon ka na muna magpalipas ng gabi sa silid ko, okay? Bukas, lilipat tayo sa bahay ko, at magsasama na tayo bilang mag-asawa.”

Sunud-sunod na pagtango ang ginawa ni Saskia bilang pagsang-ayon, habang nagpupunas ng luha. Pagkatapos, niyakag na niya ito patungo sa silid na tinutuluyan niya. Sa kama niya pinatulog ang dalaga, habang siya ay natulog na lang sa sahig na may sapin.

Kinabukasan, habang magbubukang-liwayway pa lang, ay bumiyahe na sila patungo sa kanyang bahay. Doon siya tumutuloy kapag ayaw niyang umuwi sa kanila o kaya sa kanyang condo unit. Ngunit nagulat siya nang pagdating nila ay nadatnan nila si Katrina sa loob ng kanyang bahay habang prenteng nakaupo sa sofa.

“Anong ginagawa mo rito, Katrina? Hindi ba’t sinabi ko na sa ‘yo na hindi ka na pwedeng basta na lang pumasok dito sa bahay ko?” mahina ngunit mariin niyang wika, pilit pinapakalma ang sariling huwag makaladkad ang babae palabas.

“Well, malakas ako kay tita,” sagot nito sabay tayo. Bumaling ang tingin nito sa katabi niyang dalaga. Tumaas-baba ang tingin nito, na para bang pinag-aaralan ang hitsura ni Saskia.

“Oh! Sino siya? Kaibigan? Bagong secretary?” sunud-sunod na tanong nito na may halong pang-aasar.

Napansin niya ang pagkabalisa ni Saskia, kaya itinaboy na niya si Katrina. “Wala ka na roon. Umalis ka na lang at nakakaistorbo ka na,” seryosong sambit niya.

“Okay, magkita na lang tayo roon sa bahay nina tito at tita. Na-miss ka namin, ang tagal mong nawala!” pakendeng-kendeng pa itong naglakad palabas ng kanyang bahay.

Napabuntung-hininga na lang siya. Agad naman siyang humingi ng paumanhin sa asawa niya.

“Pasensiya ka na, hindi ko alam na narito siya. Ganoon talaga kasi iyon, pumapasok na lang bigla sa mga pag-aari ko kahit walang permiso ko. Malakas siya sa mga magulang ko, eh. Siya yung…yung…babaeng tinutukoy ko na gusto ng mga parents ko na pakasalan ko,” paliwanag niya.

Tinanguan lang nito ang sinabi niya, hindi tuloy niya alam kung ano ang nasa isip nito. Iniba na lang niya ang paksa.

“So, ito, sarili kong bahay ito. Dito ako madalas kapay ayaw kong umuwi sa ‘min. Dito na tayo titira, kaya ituring mo na rin itong sarili mong bahay, okay? Dahil isa ka na rin sa nagmamay-ari nito.”

“Salamat, Weston. Kung hindi dahil sa ‘yo, hindi ko alam kung saan na ako pupulutin ngayon.”

Sasagot na sana siya sa sinabi nito nang biglang may tumawag sa kanya. Agad naman niya itong sinagot.

“Yes? What? Okay, okay, I’ll be there in a minute!” pagkatapos ay nagmamadali niyang dinampot ang susi ng sasakyan.

“Baby, iiwan muna kita rito saglit, okay? May pupuntahan lang ako. Mag-iingat ka rito. I-lock mo ng maigi ang mga pintuan,” bilin niya rito, at mabilis niya itong kinintilan ng halik sa labi bago mabilis na lumabas.

Gabi na siya nakabalik sa kanyang bahay. Nagulat pa siya nang madatnan niyang maraming nakahaing pagkain sa lamesa.

“Ikaw ba ang nagluto ng lahat ng iyan?” tanong niya sa asawa habang abala ito sa paglalagay ng plato.

“Oo, eh. Wala kasi akong maisip na gawin kanina, kaya nagluto na lang ako. Halika, maupo ka, kumain na tayo,” yaya nito sa kanya.

Magkasabay silang umupo, at magkaharap na kumakain. Maya-maya, bigla siyang nagsalita.

“Baby, gusto kitang dalhin sa mansyon, gusto kitang ipakilala sa mga magulang ko. Sa ayaw nila at sa gusto, kailangan ka nilang tanggapin dahil asawa na kita,” wika niya rito.

Bigla na lang nabitiwan ng dalaga ang kutsara na sana’y isusubo na nito, kaya lumikha iyon ng malakas na tunog.