Good evening, readers!
NARIRINDI na si Vivian sa ginagawang pag-iyak at pagsigaw ng anak ng kanyang pinsan, kasabay ng pagpupumiglas nito sa pagnanais na makawala ito sa pagkakatali. Kaya ang ginawa niya ay kumuha siya ng panyo at binusalan niya ang bibig nito.Pero nakakabilib din naman ang pagpapalaki rito ni Saskia dahil hindi maitatangging matalino itong bata. Hindi niya sana ito makukuha kung hindi siya pumasok mismo sa loob ng living room ng bahay nina Saskia. Dahil may mga tauhan siya, inutusan niya ang mga ito na magmanman sa loob ng bahay kung ano ba ang ginagawa ng mga tao roon mula sa malayo.Parang pumabor naman sa kanya ang pagkakataon dahil nagkakatipon-tipon ang mga ito sa dining area habang masayang kumakain ng agahan, walang ideya na may isang taong nakapasok na sa pamamahay ng mga ito. Eksakto namang pumunta ang bata sa living room, nakita niyang kinukuha nito ang mga laruan, at iyon ang pagkakataon na sinamantala niya. Kumatok siya sa pintuan, hindi nagtagal ay pinagbuksan naman siya nito.
“HELLO, Vivian! Ibalik mo sa ‘kin ang anak ko!” sagot niya sa kabilang linya.“Wow, ah! Parang alam na alam mo na talaga na ako ang tumatawag, hahaha!” sambit nito kasabay ng malakas na paghalakhak.Samantalang ang mga kasamahan naman niya ay nakapalibot sa kanya, pinipilit na mapakinggan ang mga sinasabi ni Vivian sa kabilang linya.“Natural, dahil alam kong ikaw lang naman ang taong gustong-gustong sirain ang buhay ko! At idinamay mo pa talaga ang anak ko sa paghihiganti mo?! Nasisiraan ka na talaga ng ulo! Kahit ang inosenteng bata at walang kamuwang-muwang sa mundo, ay idinadamay mo pa, duwag!” matapang na sagot niya rito.“Huwag mo akong gagalitin, Saskia! At baka tapusin ko ng wala sa oras ang buhay ng pinakamamahal mong anak! At ito ang itatak mo sa kokote mo, huwag na huwag kayong magsusumbong sa mga pulis, dahil kapag ginawa niyo iyon, hinding-hindi niyo na masisilayan kahit bangkay ng anak ninyo!”“Ibalik mo sa ‘kin ang anak ko, Vivian! Kung talagang matapang ka, ako ang har
TULUYAN na ngang kinalimutan nina Weston at Saskia ang pagbabanta sa kanila ni Vivian. Hindi na nila iyon pinag-aksayahan pang alalahanin o isipin, kaya kahit ang sabihin ito sa kani-kanilang pamilya bilang babala ay hindi na nila ginawa sa pag-aakalang tinatakot at ginugulo lang sila ni Vivian.Ngunit isang umaga ay isang pangyayari ang nagpagulantang sa kanilang lahat. Si Wesley, nawawala ito. Kasalukuyang masaya silang magkakaharap sa dining table habang kumakain ng agahan, kaya ng magpaalam kay Saskia si Wesley na kukunin lang daw nito ang laruan sa living area, ay agad naman niya itong pinayagan.Wala sa hinagap niya na lalabas ito ng bahay o kung saan man ito magpupupunta. Sigurado siyang may tumawag ng pansin nito, o baka naman sapilitan itong kinuha o dinukot. Kilala niya ang kanyang anak, kahit bata pa ito, alam na nito ang dapat na gagawin, na hindi ito basta-basta pwedeng sumama sa taong hindi nito kilala, o ang maniwala sa sasabihin ng iba, maliban na lang kung sapilitan i
NAWALAN tuloy ng gana sa kanyang ginagawa si Saskia. Nagbago rin ang kanyang pakiramdam. Ang kaninang kasiyahang nararamdaman niya ay bigla na lang na napalitan ng takot at pangamba.“Weston, anong gagawin natin? Mukhang malalim ang galit sa ‘kin ni Vivian base roon sa pagkakasabi niya sa sulat! Kung nagawa niya akong traydurin noon, ano pa kaya ngayon?” nangangambang sambit niya sa asawa.“Baby, huwag kang mag-alala. Huwag kang matakot at mangamba dahil naririto lang ako, kami ng pamilya ko sa tabi mo, sa tabi ninyo ng anak natin para protektahan kayo. Sa ngayon, magsaya na lang muna tayo, okay? Hanggang pagbabanta lang naman iyon si Vivian. Kailan ba siya nagtagumpay na makuha ako sa ‘yo, at masira niya ang relasyon natin? Hindi ba matagal na niyang ginagawa iyon, pero hindi siya nagtatagumpay?”Nabawasan ang pangamba at takot na nararamdaman niya dahil sa sinabing iyon ni Weston. kaya ang ginawa niya ay inilagay niya sa pinag-iihiwan niya ng manok at isda ang papel na ipinadala ni
NAPAGKASUNDUAN nina Saskia at Weston na magkaroon ng salo-salo ang kani-kanilang pamilya sa bahay mismo nina Saskia. Para silang nag pi-picnic dahil sa labas ng bahay sa mini garden nila naisip na magtipon-tipon.Naglagay sila roon ng lamesa at tent, at doon sila nagluto. Parang nakikisabay din ang ganda ng panahon sa ganda ng pakiramdam nila, dahil maaliwalas ang panahon dahil sa sikat ng araw na hindi pa naman masakit sa balat, sabayan pa ng presko at malamyos na simoy ng hangin na siyang nagpapasayaw sa mga bulaklak at mga sanga ng punong kahoy na naroroon. Para sa kanila, iyon ang araw na sila ay nagkaisa.Pero lingid sa kaalaman nila, ay may dalawang pares ng mga matang naglalagablab sa galit ang siyang masamang nakatingin sa kanilang lahat. Nakakubli ito sa isang malaking puno malapit sa gate ng kanilang bahay, at tila hindi ito masaya sa nakikita.“Weston, si Wesley, ha? Pakibantayan at baka makalabas ng gate, baka kung saan-saan ‘yon makapunta at maligaw pa,” paalala niya sa a
“I-isa ka sa mga biktima ni Dad? P-pero paano?” punung-puno ng pagtatakang tanong sa kanya ni Katrina.“Dapat ay hindi ka na nagtataka dahil normal naman kay Bastian ang maging masama, kaya hindi na rin ako nagtataka na ganyan din ang ugali mo. Pero ngayon, katapusan niyo na dahil wala na ang pundasyon ninyo na magtatanggol sa inyo, hahaha! Hahaha!”“Baliw!” sigaw sa kanya ni Katrina.Isang malakas na sampal ang ibinigay niya sa kabilang pisngi nito.“Wala kang karapatan na sabihan ako ng baliw! Naiitindihan mo?!” nanggagalaiting balik sigaw niya rin dito. “Kung may baliw man sa ating dalawa rito, ikaw iyon at hindi ako! Akalain mo iyon, feeling mo mahal na mahal ka ni Weston dahil pakakasalan ka? Huhulihin lang pala ang demonyo mong ama!”Nagulat siya ng isang malakas na sampal din ang iginanti nito sa kanya.“How dare you para tawagin na demonyo si Daddy! Wala ka ring karapatan na sabihin iyan, bitch!”Sa pangalawang pagkakataon, ay ang hawak na niyang baril ang isinampal niya rito.