บทที่ 30 ตอกยํ้าความรู้สึก

ปึ้ง!

วิเวียนที่นั่งเหม่ออยู่ในภวังค์ความเศร้าถึงกับสดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆซาร่าก็ทุบโต๊ะด้วยแรงโมโหจนเกิดเสียงดังปั้ง หลังจากที่เธอเล่าทุกอย่างให้ลูกน้องสาวฟัง

“อะไรกันคะ! จะเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว ไอ้คุณชายนั่น!”

ไม่ยักรู้ว่าคนที่จะโกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟแทนที่จะเป็นตัวเธอเองแต่ตอนนี้กลับเป็นซาร่าสะงั้น

“ใจเย็นๆซาร่า”

“จะให้ใจเย็นได้ยังไงกันคะ พี่วิรู้มั้ยคะว่าตอนนี้ซาร่าอยากทำอะไรมากที่สุด ซาร่าอยากบุกบ้านไอ้คุณชายนั่นแล้วซัดหมัดนี่เข้าเบ้าหน้าหล่อๆที่มาหลอกคนอื่นเข้าให้จนเละเลยค่ะ!”

วิเวียนถึงกับยิ้มแห้งกับอารมณ์โทสะของสาวน้อยที่เธอเอ็นดูเหมือนน้องสาวมาตลอด เพิ่งจะเคยเห็นหญิงสาวตัวเล็กๆอารมณ์พรุ่งพร่านแทนเธอได้ขนาดนี้

“พี่วิไม่ต้องห่วงนะคะ พรุ่งนี้ซาร่าจะจัดการทุกอย่างให้พี่เองค่ะ”

“หื้ม?”

คิ้วบางขมวดอย่างไม่เข้าใจ ดูจากสีหน้าที่มุ่งมั่นของซาร่าแล้วบ่งบอกว่าเธอไม่ได้พูดเล่นๆ ยัยเด็กคนนี้คิดจะทำอะไรกัน

แล้วก็เป็นแบบที่เธอพูด เมื่อซาร่ามากดกริ่งหน้าบ้านเธอแต่เช้าตอนตีสี่ วิเวียนที่เพิ่งจะผลอยหลับไปจากการนั่งคิดมากได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องเดินงัวเงียมาเปิดประตู

“มาค่ะพี่วิ ซาร่าพร้อมแล้วค่ะ!”

ซาร่าที่เต็มไปด้วยพลังตอนเช้าตอนนี้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกล่องใหญ่เบอเร่อในมือไม่รู้ว่าข้างในคืออะไร

ซาร่าน่ะพร้อม แต่เธอไม่พร้อมเลยน่ะสิ เพิ่งจะได้นอนไม่ถึงสามชั่วโมง แต่พี่สาวที่ดีอย่างเธอตามใจน้องเสมอ ได้แต่ฝืนยิ้มแล้วพยักหน้าตาม

“ว่าแต่ไอ้คุณชายนั่นได้บอกเวลาไว้รึเปล่าคะว่าจะให้ไปกี่โมง ซาร่ากลัวไม่ทันเลยมาแต่เช้านี่เลยค่ะ งานนี้เราจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด!”

“น่าจะประมาณเก้าโมงนี่แหละจ้ะ”

“ไม่ได้การแล้ว! มาค่ะเราต้องรีบแล้วค่ะพี่วิรีบไปอาบนํ้าล้างหน้าเร็วค่ะ”

ดวงตาคู่ที่กำลังจะหลับถึงกับเบิ่กกว้างเมื่อเห็นลูกน้องสาวเปิดกล่องบนโต๊ะออกก็พบกับเครื่องสำอางมากมายที่เตรียมมา

นี่มันอะไรกัน?

“เครื่องสำอาง?”

“ก็ใช่ไงคะ วันนี้แหละค่ะ ซาร่าจะจัดการให้พี่วิเวียนของซาร่าสวยแซงยัยว่าที่เจ้าสาวคนนั้นจนไอ้คุณชายเสียดายได้แต่กลืนนํ้าลายลงคอเลยค่ะ”

“พี่ว่า… ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งซาร่า”

วิเวียนเผยสีหน้าแหยๆ ดูเหมือนว่าคนที่แค้นกว่าเธอก็คือซาร่านี่แหละ

“มันต้องขนาดนั้นค่ะ! จะชักช้าไม่ได้นะคะพี่วิ ไปเร็วค่ะ”

“จ้ะๆ”

วิเวียนรีบเดินไปอาบนํ้าตามคำสั่งคนที่ลุกมาดันหลังเธออย่างสุดกำลัง อะไรมันจะขนาดนั้นกัน

.

.

ผ่านไปจนตอนนี้ใกล้ถึงเวลานัดหมาย วิเวียนยืนยิ้มแหยกับ สีหน้าท่าทางของลูกน้องสาวที่ยืนหน้าเหวอชมเชยฝีมือการแต่งหน้าทำผมของตัวเอง

จะว่าไปฝีมือของซาร่าสามารถไปเป็นสไตล์ลิสได้เลยนะเนี่ย แต่งเธอออกมาได้สมสไตล์เรียบหรูสุดๆ ตอนนี้เธออยู่ในชุดผ้าเงาสีชมพูอ่อนๆสายเดี่ยวโชว์ไหล่มน กระโปรงด้านล่างยาวคลุมเข่ามานิดหน่อย โดยรวมกับทรงผมที่ยาวเกินหน้าอกลงมาพร้อมใบหน้านวลที่ถูกตกแต่งโทนสีชมพูอมส้มนิดๆ ทำให้มันดูไม่มากแต่ก็ไม่น้อยไป

“สวยอะไรขนาดนี้คะ ไอ้คุณชายกล้าทิ้งพี่วิเวียนของซาร่าได้ยังไงกัน ตาตํ่าชัดๆเลยค่ะ”

“ไม่เอาน่าซาร่า เค้าคงไม่ใช่สำหรับพี่นั่นแหละ”

ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอทำได้ก็คือทำใจยอมรับ…

“โถ่… พี่วิของซาร่า”

“งั้นพี่ไปก่อนนะ”

“อย่าลืมที่ซาร่าบอกนะคะ พี่ต้องฟาดมันค่ะ”

วิเวียนขำลอดออกมาเบาๆ ตัวเล็กเปล่าๆแต่จะห้าวอะไรขนาดนั้นกัน ดูท่าตอนนี้ที่กำหมัดให้เธอดูนั่นสิ ถึงกับสอนให้เธอตีคนสะแล้วยัยเด็กคนนี้

“หยุดเลย พี่ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกน่า”

“โถ่เอ้ย ถ้าไม่ติดว่าซาร่าต้องไปเปิดร้านนะ”

“พอเลยเรา ไปเปิดร้านได้แล้วไป”

“รับทราบค่าา”

วิเวียนส่ายหน้าเบาๆให้กับความซนของลูกน้องสาวที่ต่างกันกับเธอลิบลับเลยทีเดียว ก่อนทั้งคู่จะแยกย้ายกันไปตามจุดหมายของตัวเอง

ตอนนี้เธอได้มายืนอยู่หน้าสถานที่ตามนัดหมายกับเซบาสเตียน แต่บรรยากาศรอบๆกลับเงียบแปลกๆต่างจากที่เธอคิดไว้ หันมองรอบๆก็ไร้วี่แววว่าเจ้าตัวมาถึงแล้ว หรือว่าเธอมาเช้าไปกันนะ

“เฮ้อ…. ฉันควรรู้สึกยังไงกันแน่”

แววตาเศร้าหมองเงยมองท้องฟ้าที่ก้อนเมฆประดับประดาเต็มไปด้วยความสวยงาม สองคนนั้นคงจะเกิดมาเพื่อครองคู่กันจริงๆสินะ ท้องฟ้ายังเป็นใจมากขนาดนี้

หญิงสาวสุดเอาอากาศเข้าปอดพร้อมหลับตาลงปล่อยผ่านความเศร้าที่หนักอยู่ในอก โดยไม่รู้เลยว่าสองฝีเท้าได้มาหยุดอยู่ด้านหลังเธอ

เมื่อรู้สึกได้แล้วหันหลังมองก็เจอกับเซบาสเตียนที่ยืนยิ้มปริ่มมองเธออยู่เงียบๆ นี่เขามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ…”

ดวงตาคู่สวยรีบกวาดมองหารอบๆก็ต้องขมวดคิ้วบาง เมื่อไร้ร่องรอยว่าจะเห็นว่าที่เจ้าสาวของเขา

“มองหาอะไรอยู่หรอครับ”

“ก็… แฟนคุณไงคะ”

“ผมไม่มีแฟนสักหน่อย”

คำตอบเขายิ่งทำเอาเธอสับสนกันไปใหญ่ หมายความว่ายังไงไม่มีแฟน

“แล้ว… ผู้หญิงคนที่คุณกำลังจะขอแต่งงาน”

“เธอไม่ใช่แฟนผมหรอกครับ”

เซบาสเตียนยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าที่สับสนกับคำพูดเขาจนขมวดคิ้วเข้ากันแทบผูกเป็นโบว์ ก่อนจะเริ่มเล่าทุกอย่างให้ฟังด้วยถ้อยเสียงอ่อนโยน

“จะว่าผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอก็ได้ ตั้งแต่วันนั้นผมก็ต้องการเธอมาตลอด จนถึงวันนี้ความต้องการนั้นก็ไม่เคยหาย”

“เธอมีรอยยิ้มที่สามารถเยียวยาทุกสิ่งในใจผมได้ เป็นคนที่สดใสจนทำให้คนรอบๆรู้สึกเต็มไปด้วยพลังบวก แล้วผมก็หวงเธอมากเลยล่ะครับ”

“คุณคงจะรักเธอมากเลยสินะคะ…”

“มากที่สุดเลยล่ะครับ”

แววตาเธอที่มองเขายังคงเต็มไปด้วยความสับสนไม่เข้าใจ แล้วทำไมเขาต้องมาเล่าอะไรแบบนี้ให้เธอฟังด้วยล่ะ หรือว่าต้องการจะตอกยํ้าความรู้สึกเธอให้เจ็บกว่าเดิม

“ง…งั้นวิขอตัว—”

“ไม่ได้ครับ”