บทที่ 29 เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร

ถ้อยเสียงเบาแผ่วเอ่ยขึ้นดั่งน้อยใจ เรียกรอยยิ้มซุกซนจากอีกฝ่ายขึ้นมาอย่างได้ใจ ดูเหมือนว่าแผนชั่วที่เพื่อนเขากล่าวจะได้ผลดีเลยล่ะ

“คิดถึงผมหรอครับ”

คนโตกว่ายกยิ้มเจ้าเล่ห์โน้มหน้าเข้ามาพูดไกล้อีกคนจนลมหายใจอุ่นรดเข้าสัมผัสผิวเนียน นำพาเสียงหัวใจดวงน้อยลุกขึ้นเต้นแข่งกันตุบตับ

“ผมมีงานใหญ่ที่ต้องจัดการน่ะครับ พอรีบเคลียร์เสร็จผมก็รีบมาหาคุณนี่แหละอย่าน้อยใจสิครับ หื้ม”

ไม่พูดเปล่า นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมอีกคนทัดหูไปด้วยอย่างอ่อนโยน ทำหัวใจดวงน้อยวูบไหวรีบหลบสายตาที่มองมา

“ว…วิไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นสักหน่อยค่ะ”

“งั้นก็โอเคครับ เรามานั่งคุยกันดีกว่า ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยนิดหน่อย”

ดวงตาวูบไหวเงยมองเจ้าของคำพูด เมื่อเธอสัมผัสได้ถึงถ้อยเสียงของเขาที่รู้สึกว่าเปลี่ยนไป หรือว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรรึเปล่า

“เรื่องอะไรคะ..”

“คือว่า… ผมอยากให้คุณไปจัดสถานที่ให้น่ะครับ สถานที่ขอแต่งงาน…”

ดวงตาคนฟังเบิ่กกว้างเหมือนตกอยู่ในภวังค์คำพูดของเซบาสเตียน เขาหมายความยังไงถึงคำว่าสถานที่ขอแต่งงาน คำถามมากมายตีกันในหัวเต็มไปหมด ใครกันที่จะแต่งงานหรือว่าเป็นเขา แล้วถ้าหากเป็นเขาล่ะ ทุกอย่างที่เขาแสดงให้เธอเห็นมันปลอมทั้งหมดงั้นหรอ

“วิเวียน… ผมขอโทษ ผมกำลังจะแต่งงาน”

เหมือนหนามเล่มใหญ่ทิ่มแทงทะลุผ่านผิวหนังเข้ามาถึงก้นบึ้งในหัวใจ อกหักมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง วิเวียนรีบก้มหน้าหลบสายตาคมที่มองเธออยู่ทันที ไม่งั้นเธอคงห้ามเจ้านํ้าตาที่กำลังต่อสู้กับหัวใจเธออยากจะหลั่งออกมาเต็มทนไม่อยู่

ฝ่ามือหนาค่อยๆยื่นเข้ามากุมมือเล็กที่สั่นระริกเบาๆอย่างห้ามไม่อยู่ แต่คนอย่างวิเวียนจะไม่ยุ่งกับคนมีเจ้าของเด็ดขาดหากเธอรู้แต่แรก รีบชักมือตัวเองกลับพร้อมฝืนปั้นหน้าเงยมองอีกคนด้วยรอยยิ้มที่ซ่อนความเจ็บปวดเอาไว้

“ยินดีด้วยนะคะ”

“ครับ…”

“แล้วคุณมีแบบที่อยากให้วิจัดออกมาเป็นพิเศษรึเปล่าคะ”

“เรื่องนั้น คุณจัดการตามที่คุณชอบเลยครับ”

“แต่วิว่าคุณควรลองปรึกษากับว่าที่เจ้าสาวคุณดีกว่านะคะ หากจัดตามแบบที่วิชอบเกรงว่า…”

“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอกครับ เธอชอบแน่นอน ขอแค่คุณทำออกมาเต็มที่ คิดสะว่าเป็นสถานที่ในฝันของคุณ”

“งั้นเดี๋ยววิลองเล่ารายละเอียดให้ดูคร่าวๆก่อนนะคะ เผื่อว่าคุณอยากออกความเห็นต่างตรงไหน”

เซบาสเตียนพยักหน้าพร้อมยิ้มบาง ตั้งตารอฟังอีกคนที่หยิบปากกาพร้อมสมุดออกมาและเริ่มเล่าให้เขาฟังอย่างตั้งใจ

“ส่วนตัววิคิดว่าสถานที่ควรจะเป็นที่เงียบและสงบ ไม่มีเสียงรถหรือเสียงดังอะไรรบกวน รอบๆก็จะมีทุ้งดอกไม้กับกลิ่นอายธรรมชาติอ่อนๆ พอจะมีลูกโป่งลอยอยู่บ้าง พอมองขึ้นไปข้างบนก็จะเห็นท้องฟ้าที่สดใส เพราะมันเปรียบเสมือนว่าท้องฟ้ากำลังเป็นสักขีพยานให้กับทั้งคู่”

“ดีเลยครับ คุณวิจัดการตามนั้นได้เลยนะครับ ผมไม่มีความเห็นต่าง แล้วผมก็เชื่อว่าเธอจะชอบเช่นกัน…”

ดวงตาสองคู่มองประสานกัน ดั่งว่ามีคำพูดมากมายในใจที่ไม่สามารถคุยกันได้ อีกคนพยายามซ่อนความเจ็บปวด แต่อีกคนเหมือนจะพึงพอใจกับอะไรสักอย่าง สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือคนที่รู้สึก วิเวียนรีบหลบสายตาหันไปมองอย่างอื่น ส่วนอีกคนก็รีบหาเรื่องชวนคุยต่อ พูดตรงๆเขาไม่ชินที่เธอห่างเหินแบบนี้เอาสะเลย

“งั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณไปดูสถานที่นะครับ”

“ค่ะ… งั้นไม่มีอะไรแล้ววิขอตัวก่อนนะคะ จำได้ว่ามีธุระต้องทำต่อนิดหน่อย”

“เดี๋ยว—”

วิเวียนไม่เว้นระยะให้เขาได้รั้งเธอไว้ รีบหันหลังเดินออกไปทันทีหลังกล่าวเสร็จ พร้อมด้วยหยาดนํ้าตาที่หยดลงมาอย่างไม่อาจห้ามต่อได้

เธอไม่ควรจะยุ่งกับผู้ชายคนนี้แต่แรกเลยจริงๆ หากจบงานนี้แล้วคงไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องเจอกันอีก

.

.

#วันต่อมา

สถานที่รวมถึงรายละเอียดเล็กๆน้อยๆทุกอย่างทุกจัดออกมาตามจินตนาการของวิเวียน ร่างระหงยืนมองทุกอย่างที่ออกมาจากฝีมือของตัวเอง แต่แทนที่เธอจะภูมิใจกลับเต็มไปด้วยความหนักอก ฝ่ามือเล็กเลื่อนขึ้นมาทาบบนอกตัวเอง ทั้งที่เธอทำใจมาทั้งคืนแล้วแท้ๆแต่ความเจ็บปวดนั้นกลับไม่ได้ลดน้อยลงเลย

“นํ้าครับ”

เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังนำพาเธอหันมองคนที่กำลังยื่นขวดนํ้าให้พร้อมรอยยิ้มสุขใจต่างจากเธอลิบลับ

เขาคงมีความสุขที่จะได้แต่งงานกับคนที่รักสินะ

วิเวียนฝืนยิ้มอ่อนพร้อมยื่นมือรับขวดนํ้าตรงหน้า เธอไม่ควรจะมาคิดมากกับเขาด้วยซํ้า ในเมื่อเขานั้นเป็นคนมีเจ้าของ…

“พรุ่งนี้คุณมาด้วยได้มั้ย ถือว่ามาให้กำลังใจผมขอเธอแต่งงาน”

เสียงทุ้มเอ่ยถามทำให้วิเวียนถึงกับอํ้าอึ้งพูดไม่ออก เขาไม่คิดจะนึกถึงความรู้สึกเธอเลยสักนิด

“นะครับ ผมอยากให้เธอเห็นว่าคุณคือคนที่ทำให้ฝันของเธอเป็นจริง”

หัวใจดวงน้อยบอบชํ้าจนบ่อนํ้าตาแทบแตกแต่เธอจะไม่แสดงให้เขาเห็นเด็ดขาด

เธอต้องมารับกรรมแห่งความเจ็บที่เขาเป็นคนปลุกฝังให้แล้วยังต้องมาจัดการสารฝันให้ผู้หญิงคนนั้นที่ไม่ใช่เธอ แถมยังต้องฝืนใจมาแสดงความยินดีและให้กำลังใจคนที่ทำเธอเจ็บปวดอีกงั้นหรอ

ในสายตาเขา เธอมันเป็นแค่ตัวอะไรกัน…

วิเวียนยังคงฝืนยิ้มแม้ตอนนี้เธอจะชาไปทั้งตัวแล้วก็ตาม การแก้แค้นไม่ใช่สำหรับคนอย่างเธอจริงๆ ใจเธอมักอ่อนไหวเสมอ ยิ่งเป็นเขาแล้วเธอยิ่งอ่อนไหวอย่างห้ามไม่ได้ หากจะเกลียดเธอก็ควรจะต้องเกลียดตัวเองเสียมากกว่า

“ไม่เกี่ยวกับวิสักหน่อยนี่คะ คุณต่างหากที่เป็นคนสารฝันให้เธอ วิแค่มีหน้าที่จัดการตามลูกค้าสั่ง..”

“แต่ถ้าไม่มีคุณ ทุกอย่างจะออกมาสมบูรณ์แบบแบบนี้ได้ยังไงล่ะครับ”

ดวงตาคมกริบที่เต็มไปด้วยความหมายจ้องอยู่บนใบหน้านวล หากขาดเธอไปมันจะสมบูรณ์แบบได้ยังไงกัน มันไม่มีทางสมบูรณ์แบบ