แชร์

Episode 5 : เจ้าของรอยสัก

ผู้เขียน: ฺBlackStorm
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-08 17:57:50

คีย์

"จะเป็นมั้ยเมียพี่น่ะ"ผมถามเสียงดุคนที่ยืนนิ่งอยู่

ขี้บ่นเป็นที่หนึ่งแล้วบ่นแค่กับผมนะ ทีกับไอ้โบ๊ทไม่เคยจะบ่นหรอก ทั้งไปกินข้าวทั้งไปเดินซื้อของปากนี่จะฉีกถึงหูอยู่แล้ว แต่พอเจอหน้าผมเท่านั้นแหละสายตานี่แทบจะเหยียบผม

"ไม่เป็นอ่ะ ไม่อยากกินน้ำตาแทนข้าว เพราะมันไม่อร่อยเหมือนกินเหล้า"น้อยหน่าตอบผม

"เป็นเมียพี่แล้วทำไมหรอหน่า พี่ไม่ดีตรงไหนหรือเพราะว่าพี่ไม่ใช่ไอ้โบ๊ท"ผมถามกลับไป

"ก็อาจจะใช่มั้งคะ"

"แล้วพี่จะคอยดู"ผมบอกก่อนจะเดินเข้าห้อง

ที่ผมกล้าพูดแบบนี้เพราะเราสนิทกันหรอก และอีกอย่างเรื่องระหว่างผมกับน้อยหน่ามันมีทางน้อยมากที่เราจะเป็นแบบนั้น คือหนึ่งเลยน้อยหน่าไม่ได้ชอบผมและสองผมยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับน้อยหน่า

"อย่ามาชวนหน่าทะเลาะเหมือนคนเป็นแฟนกันนะพี่คีย์ แค่ทุกวันนี้คนที่คอนโดเขาก็เข้าใจผิดกันหมดแล้ว"น้อยหน่าบ่นผม

"ทำไม หน่าจะบอกพี่ว่าไม่ให้พี่มาค้างด้วยว่างั้น"ผมถามก่อนจะเดินมาจัดของเข้าตู้เย็นช่วยคนที่ยืนบ่นผมอยู่

"ถ้าใช่พี่คีย์จะยอมมั้ยล่ะ"หึ...

"ไม่อ่ะ ทำไมพี่ต้องยอมด้วยล่ะ"ผมไหวไหล่ให้ก่อนจะเดินมานั่งดูทีวี

"เพื่ออะไรวะ เพื่ออะไรโว้ย!!!"

ผมหันไปมองดุน้อยหน่าที่ตะโกนลั่นห้อง ผมบอกแล้วไงว่าผมชอบมาห้องน้อยหน่าเพราะผมสบายใจทุกครั้งที่อยู่ห้องนี้ ผมไม่ต้องคิดอะไรมากมายด้วย

"หยุดบ่นแล้วไปทำกับข้าว เพราะถ้าหน่ายังบ่นอยู่แบบนี้พี่จะหยุดหน่าด้วยปากของพี่นะ"ผมบอก

หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยินเสียงของน้อยหน่าอีกเลย ผมหันไปมองคนที่กำลังทำกับข้าวให้ผม แม่คุณบ่นแบบไม่มีเสียง

"ซื้อแปรงมาให้ใคร"ผมถามเสียงดุเมื่อเห็นแปรงสีฟันวางอยู่บนโต๊ะ

"หมามั้งคะ"

"น้อยหน่าพี่ไม่อยากกินแล้วข้าว พี่จะกินผลไม้แทน"ผมบอกก่อนก้าวเท้าเข้าหา

"ผลไม้อะไรของพี่คีย์อีกเนี่ย"

"น้อยหน่าไง น่าจะอร่อยนะพี่ว่า"ผมบอกก่อนจะยกยิ้มให้

"ง่ะ...ก็แปรงของพี่คีย์ไงหน่าซื้อมาแทนอันเดิม ออกไปเลยเหม็นบุหรี่"น้อยหน่าผลักผมออก

"ก็แค่นั้นมั้ย ถ้าวันไหนพี่ไม่ทนขึ้นมานะหน่านะ"

น้อยหน่า

ให้ตายเถอะทำไมฉันต้องมาเจอคนอย่างพี่คีย์ด้วยเนี่ย ขู่เก่งเป็นหมาเลย นี่ถ้าไม่ติดว่าสนิทกันนะฉันจะโทรแจ้งตำรวจมาจับถึงห้องเลยด้วย ใช้น้องยังกับทาส พ่อกับแม่ฉันยังไม่ทำให้ขนาดนี้เลยนะเว้ย

หลังจากที่ฉันทำกับข้าวให้พี่คีย์เสร็จฉันก็เดินเข้าห้องทันที วันหยุดเหมือนไม่ได้หยุดแถมพรุ่งนี้กูต้องตื่นแต่เช้าอีก อยากจะตายวันหลายรอบ

"อ่ะ..แปรงซื้อมาคืนค่ะ"ฉันหยิบแปรงใส่แก้วก่อนจะพูดเสียงเบา

ฉันรีบอาบน้ำและออกมานอนเพราะตอนนี้มันจะสี่ทุ่มแล้วไง และพรุ่งนี้วันจันทร์คือแม่งรถติดและมันจะติดไปไหนก็ไม่รู้

แกร๊ก

"มาอาบน้ำครับ"ฉันมองพี่คีย์ที่เดินเข้าห้องน้ำ

"ตามสบายค่ะ คิดสะว่าเป็นบ้านตัวเองเนาะ"ฉันบอกแค่นั้นแหละ คือพูดอะไรไปพี่แกก็ไม่สนใจหรอกเพราะฉะนั้นทางที่ดีคือกูปล่อยวางค่ะ

.

.

.

"มะ...ไม่เป็นไรนะเจ้ามึงยังมีกูนะ"

ตอนนี้ฉันอยู่ที่คอนโดของจันทร์เจ้าซึ่งเป็นเพื่อนรักของฉัน คือแม่งโดนแฟนบอกเลิกทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เมื่อวานก็กว่าจะโทรหาติดแถมวันนี้มันยังนั่งร้องไห้เหมือนคนบ้าอีก

"กูเจ็บ ฮึก หน่ากูเจ็บ"

"ปล่อยมันไปเถอะคนเลวๆ แบบนั้น"

คือฉันปลอบจนไม่รู้ว่าจะปลอบยังไงแล้วนะเว้ย ไอ้โบว์กับคิตตี้ก็ยังไม่มา มีแค่ฉันกับจันทร์เจ้าอยู่สองคนนี่ถ้าเพื่อนฉันมันอาละวาดขึ้นมาคนที่ตายคือกูนี่แหละ

"หยุดร้องได้แล้วมึง กูจะร้องตามมึงแล้วนะ"ฉันพูดกับเพื่อนเสียงสั่น

ครืด ครืด

ฉันมองมือถือตัวเองที่ดังก่อนจะหยิบขึ้นมารับสาย

"ค่ะ"

(เจ้าอยู่ไหนหน่า)

"คอนโดค่ะ ตอนนี้ไม่มีใครเข้าเจ้ามันติดแล้วพี่คีย์"

(เดี๋ยวพี่ไปหา)

ฉันวางสายพี่คีย์ที่โทรมาถามก่อนจะกลับมานั่งข้างเพื่อนตัวเอง เมื่อคืนจันทร์เจ้าก็ไม่รู้ว่ามันไปนอนที่ไหนมา ตอนแรกที่ฉันมาหามันก็ปกตินะแต่พอสักพักก็อย่างที่เห็นนี่แหละ

"กูไม่ดีตรงไหนหน่า ทำไมมันถึงทำกับกูแบบนี้"จันทร์เจ้าถามฉัน

"มันต่างหากที่ไม่ดี"

หลังจากนั้นทุกอย่างในห้องก็เงียบลง ฉันนั่งจับมือจันทร์เจ้าไม่กล้าลุกไปไหนเพราะฉันกลัวเพื่อนรักของฉันมันจะทำร้ายตัวเอง

"อย่างที่เห็นค่ะ"ฉันเดินมาบอกพี่คีย์

พี่คีย์ไม่ได้ตอบอะไรฉัน แต่พี่คีย์รีบเดินเข้าไปนั่งข้างจันทร์เจ้า สายตาแบบนี้ฉันไม่เคยเห็นพี่คีย์มองใครเลยแม้แต่กับฉันหรือกับไอ้โบว์ มันเป็นสายตาของผู้ชายมองผู้หญิงที่ตัวเองรัก

"เจ้าเจ็บ ฮึก"

"ไม่ต้องร้องแล้วเจ้า"พี่คีย์พูดก่อนจะจับมือจันทร์เจ้าไว้

"เจ้าไม่ดีใช่มั้ยคะ เจ้าเป็นผู้หญิงที่ไม่ได้เรื่องใช่มั้ยมันถึงได้ทิ้งเจ้าไป"

"ร้องไห้พอนะ พี่อยู่ตรงนี้"

ฉันยืนมองพี่คีย์ที่ดึงเพื่อนฉันเข้าไปกอด ยิ่งฉันได้มองได้ฟังมันยิ่งทำให้ฉันเกิดคำถามกับตัวเองมากมาย ทำไมพี่คีย์ถึงได้ทำแบบนี้ทำไมกัน

"เจ้าไม่เหมาะที่จะให้ใครรักใช่มั้ยคะ ฮึก"

"ไม่จริงหรอก อย่างน้อยก็ยังมีพี่ที่รักเจ้าไง"

ระ...รักหรอพี่คีย์พูดว่ารักอย่างนั้นหรอ ทำไมฉันฟังแล้วมันไม่เหมือนคำปลอบใจแต่มันเป็นประโยคบอกรักมากกว่า

"รักหรอคะ"ฉันพูดเสียงเบาแต่เหมือนมันจะเบาไม่พอเมื่อพี่คีย์หันมามองฉัน

"ร้องแค่วันนี้พอนะเจ้า พรุ่งนี้พี่ต้องเห็นเจ้ายิ้มนะ"หลังจากนั้นพี่คีย์ก็เดินออกมาที่ระเบียง

"เจ้าของรอยสักคือ........"ฉันพูดพรางชี้ไปที่รอยสักรูปพระจันทร์

"อืม..จันทร์เจ้าคือเจ้าของรอยสักรูปพระจันทร์"ฉันยืนนิ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่พี่คีย์พูดออกมา เจ้าของรอยสักอย่างนั้นหรอ

"พี่คีย์แค่ชอบจันทร์เจ้า พี่คีย์ไม่ได้ชอบพระจันทร์หรอกหรอคะ"ฉันถามเสียงเบา

"เพราะจันทร์เจ้าคือพระจันทร์ของพี่ไง"พี่คีย์พูดพรางมองเข้าไปที่เพื่อนรักของฉัน

"อ้อ...หน่าก็พึ่งรู้"ฉันยิ้มตอบ

"พระจันทร์ของพี่มีแค่ดวงเดียว ก็คือจันทร์เจ้า"

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • Once upon a time : คน (เคย) รัก   Episode 36 : ตอนพิเศษ

    สองปีผ่านไปน้อยหน่า"มีอะไรให้ช่วยอีกมั้ยมึง"จันทร์เจ้าเดินเข้ามาถามฉันวันนี้เป็นวันเกิดของพี่คีย์และฉันเองก็จัดงานวันเกิดเล็กๆ ให้ที่บ้าน พี่คีย์เองก็ยังไม่รู้หรอกว่าฉันจัดงานให้ เรื่องของฉันกับพี่คีย์ก็ยังคงเหมือนเดิมเรายังเป็นพ่อและแม่ของคีตะ ตอนแรกฉันไปๆ มาๆ ระหว่างกรุงเทพและแม่ฮ่องสอนแต่เพราะพี่คีย์สงสารลูกที่ต้องเดินทางบ่อยเขาก็เลยขอให้ฉันมาอยู่ที่กรุงเทพถ้าจะกลับก็ต้องเป็นวันหยุดยาว"ใจอ่อนได้แล้วมั้งหน่า"พี่ขุนพลเดินมาก่อนจะพูดเสียงดุ"หน่าใจอ่อนตั้งนานแล้วค่ะ"ฉันบอกไป"คีตะไปไหนหน่า เจ้าขาถามหาน่ะ"จันทร์เจ้าถามฉัน"ไปทำงานกับพี่คีย์"คีตะกลายเป็นเด็กติดพ่อ ทุกวันตื่นมาจะต้องอ้อนขอไปทำงานด้วยตลอด และนิสัยเอาแต่ใจก็ยังแก้ไม่หายยิ่งพี่คีย์ไม่เคยดุลูกเลยมันยิ่งทำให้คีตะได้ใจ พี่คีย์เปลี่ยนไปมากจริงๆ นะ จากคนที่ไม่เคยเลี้ยงเด็กแต่พี่คีย์ใช้เวลาในการทำความเข้าใจไม่นานเลยพี่คีย์พาคีตะไปทำงานเพราะวันนี้ไม่มีประชุมฉันก็เลยยอม ตั้งแต่มีพี่คีย์ช่วงเลี้ยงลูกฉันสบายขึ้นเยอะเลยบางวันฉันแทบจะไม่ได้คุยกับลูกด้วยซ้ำ และคำพูดของพี่คีย์ที่เคยบอกฉันวันนี้พี่คีย์ทำมันได้หมดทุกอย่าง"ขอบคุณนะคะ

  • Once upon a time : คน (เคย) รัก   Episode 35 : หน้าที่พ่อและแม่ END

    น้อยหน่าตอนนี้ฉันกำลังนั่งมองลูกชายตัวเองที่แสดงอาการไม่พอใจใส่ฉัน เมื่อเช้าพี่คีย์ไปประชุมแต่เช้าและลูกชายของฉันดันตื่นสาย พอตื่นมาไม่เจอหน้าพ่อเท่านั้นแหละ"กินข้าวมั้ยครับ"ฉันถามลูก"ป๊าไหน""คีตะครับฟังแม่นะ ป่ะป๊าของหนูไปทำงานเดี๋ยวตอนเย็นก็กลับมาเล่นกับหนูแล้ว ฟังแม่อยู่มั้ย"นอกจากจะไม่ได้ฟังที่ฉันพูดแล้วคีตะยังไม่มองหน้าของฉันอีก ฉันมองลูกชายตัวเองที่เดินเข้ามุมแล้วนั่งกอดอกปรายตามองคนเป็นแม่อย่างฉัน"เดี๋ยวปู่พาไปหาป๊าดีมั้ยลูก แต่ต้องไปกินข้าวก่อนนะครับ"ฉันมองพ่อของพี่คีย์ที่เดินเข้ามาในห้องฉันไม่ได้อยากพาลูกไปที่บริษัทเพราะฉันไม่อยากไปรบกวนพี่คีย์ตอนทำงาน เมื่อเช้าก็กว่าจะออกจากบ้านได้ก็ลีลาอยู่นานสุดท้ายฉันก็ต้องแพ้ทางลูกชายสุดที่รักของตัวเอง คุณปู่ของคีตะขับรถมาส่งที่บริษัท ส่วนเรื่องที่ฉันคุยกับพี่คีย์เมื่อวานฉันเองคิดไม่ถึงว่าพี่คีย์จะเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ และที่เหลือฉันเองก็คงต้องปล่อยให้เวลามันตัดสิน"ขอบคุณนะคะ"ฉันพาคีตะเดินเข้าบริษัทซึ่งแน่นอนพนักงานต่างพากันมองแล้วซุบซิบกันใหญ่ และนี่เป็นเหตุผลที่ฉันไม่อยากมาฉันไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าฉันเอาลูกมาอ้างทั้งที่จริงมันไ

  • Once upon a time : คน (เคย) รัก   Episode 34 : ได้แค่นี้ก็ดีใจแล้ว

    น้อยหน่า"นะ..หน่าจริงๆ ใช่มั้ย"พี่คีย์พูดพลางเดินเข้ามาหาฉัน คำพูดและแววตาของเขามันสั่นจนฉันรู้สึกได้ ฉันกลับมากรุงเทพได้สองวันแล้วล่ะ ใช่ค่ะฉันได้ลูกชายและฉันเป็นคนตั้งชื่อให้เขาเอง"สบายดีนะคะ"ฉันถามคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน"ขอพี่กอดได้มั้ยหน่า"ฉันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปฉันเพียงแค่ยิ้มให้พี่คีย์พี่คีย์เดินเข้ามากอดฉันแน่น ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันได้อยู่กับตัวเองมากขึ้นหลายอย่างมันทำให้ฉันเปลี่ยนความคิดตัวเองใหม่ ฉันว่าฉันโตขึ้นเยอะเลยนะตั้งแต่มีลูกฉันใจเย็นขึ้นมาก"ฮึก พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"พี่คีย์พูดเสียงสั่นและน้ำตาของเขามันหยดลงเสื้อฉันจนเปียก"เรื่องมันผ่านมาแล้ว หน่ายกโทษให้พี่คีย์ค่ะ"ฉันผละกอดออกแล้วยิ้มให้"ลูกของเราใช่มั้ยหน่าเขาคือลูกของเรา"พี่คีย์ชี้ไปที่คีตะที่นั่งยิ้มอยู่"ชื่อคีตะค่ะ"ฉันบอกไปพี่คีย์เปลี่ยนไปเยอะค่ะทั้งคำพูดและการกระทำ ที่ผ่านมาฉันก็พอจะรู้เรื่องของพี่คีย์อยู่บ้าง ฉันว่าสิ่งที่ฉันทำมันคุ้มค่านะอย่างน้อยพี่คีย์ก็เปลี่ยนตัวเองได้จริงๆ มันก็ดีกับตัวพี่คีย์เอง"แปลกใจใช่มั้ยคะว่าทำไมคีตะถึงไม่กลัวพี่คีย์"ฉันถามคนที่ยืนมองลูกอยู่ฉันไม่เคยปิดบังเรื่องพี่คีย์กับลูกเ

  • Once upon a time : คน (เคย) รัก   Episode 33 : คีตะ

    สามปีผ่านไปคีย์"เจ้าขานั่งรอลุงคีย์อยู่ตรงนี้นะครับ""ค่ะ"ผมพูดกับหลานรักของตัวเอง วันนี้ผมพาเจ้าขามาทำงานที่บริษัทด้วย ส่วนเรื่องของน้อยหน่านี่มันก็ผ่านมาตั้งสามปีแล้วที่ผมไม่เจอแม้แต่เงาของเมียตัวเอง ตอนนี้สิ่งที่ผมทำได้คือแค่ให้ความหวังตัวเองอยู่ทุกวันเผื่อว่าวันนึงน้อยหน่าจะพาลูกกลับมาหาผม และถ้ามันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงผมก็ยินดีที่จะรับมันขอแค่ได้เจอพวกเขาอีกครั้ง"พี่ดีใจนะคะที่เห็นคุณคีย์เปลี่ยนแปลงตัวเองได้"พี่เบญเดินเข้ามาก่อนจะยิ้มให้ผม"ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้พี่เบญต้องลำบากไปด้วย""สู้มาขนาดนี้แล้วก็ต้องสู้ให้สุดนะคะอีกหนึ่งกำลังใจจากพี่"ถ้าวันนี้ผมยังมีน้อยหน่าอยู่ข้างกายผมจะมีความสุขที่สุด สามปีที่ผ่านมาไม่เคยมีสักวันที่ผมจะนอนหลับแบบเต็มตา ภาพของน้อยหน่าที่ร้องไห้มันยังตามผมทุกครั้งที่ผมหลับตา"ลูกผมคงจะเดินได้แล้วเนาะพี่เบญ"ผมถามพี่เบญเสียงสั่น"เลี้ยงเจ้าขาไปก่อนเนาะ"พี่เบญรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีผมหันมากอดเจ้าขาที่นั่งอยู่ข้างผม ตอนนี้เจ้าขาสามขวบแล้วลูกของผมก็คงห่างจากเจ้าขาไม่มาก"พี่ต้องทำยังไงหน่าถึงจะใจอ่อนพาลูกกลับมาหาพี่ พี่เปลี่ยนตัวเองแล้วนะหน่าเปลี่ยนไปแล้วจ

  • Once upon a time : คน (เคย) รัก   Episode 32 : รอยยิ้มของคนชนะ

    น้อยหน่า"แม่บอกว่าให้อยู่เฉยๆ ไงลูก"ฉันสะดุ้งกับเสียงดุจนต้องรีบวางของที่ถืออยู่ลงบนโต๊ะก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองผู้หญิงที่เดินเข้ามาหาฉัน ที่ผ่านมามีเรื่องเกิดขึ้นกับฉันมากมาย แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขและสบายดีกับสิ่งที่เป็นอยู่ มันก็อาจจะมีคิดถึงบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันโตขึ้นอีกก้าว"ทำไมดื้อแบบนี้ล่ะลูก ยิ่งท้องอยู่ด้วยนะ"เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังดุฉันอยู่ก็คือคุณแม่ของพี่คีย์ วันนั้นท่านตั้งใจไปเจอฉันที่สนามบิน ท่านรู้เรื่องของฉันกับพี่คีย์ทุกอย่าง"หน่าแค่อยากช่วยค่ะอยู่ว่างๆ หน่าเบื่อ"ฉันรีบบอกไปฉันไม่ได้ไปเชียงใหม่เพราะคุณแม่ของพี่คีย์ขอให้ฉันมาอยู่ที่แม่ฮ่องสอนกับท่าน ตอนแรกฉันกลัวว่าท่านจะบอกพี่คีย์ว่าเจอฉัน แต่ท่านบอกฉันว่าท่านอยากดัดนิสัยของพี่คีย์และท่านเองก็ยอมรับในการตัดสินใจของฉัน ที่นี่เป็นสวนดอกไม้มันเป็นธุรกิจของแม่พี่คีย์ที่ทำมานานมากแล้วและฉันเองก็ชอบที่นี่มากด้วย"ไว้ใจแม่หรือยังลูก"ท่านถามก่อนจะยิ้มให้ฉันฉันยอมรับว่าแรกๆ ที่เข้ามาอยู่ฉันไม่ไว้ใจใครเลยสักคน ฉันกลัวว่าพี่คีย์จะรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่แต่พอมาวันนี้ท่านพิสูจน์ให้ฉันเห็นแล้วว่าฉันไว

  • Once upon a time : คน (เคย) รัก   Episode 31 : สิ่งสุดท้ายที่จะขอ

    คีย์แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดี ผมทำร้ายคนที่ผมรักมาตลอดและสิ่งที่ผมเจอมันไม่ได้เหมือนกับที่ผมคิดไว้ สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือตัวผมเอง ผมดูถูกความรักของน้อยหน่าผมเอาทุกอย่างไปทิ้งด้วยมือของผมเอง"ลูกกับเมียกูล่ะพล ฮึก"ผมถามเพื่อนตัวเอง"ทำไมมึงถึงพึ่งมาเรียกร้องวะคีย์ มึงมีโอกาสตั้งกี่ครั้งมึงก็ไม่ทำ น้อยหน่าให้โอกาสมึงมาตลอดแต่มึงก็เลือกที่จะทำผิดซ้ำซาก กูจะบอกให้นะมันไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้หรอกนะที่จะใช้คนรักร่วมกับคนอื่น ใจน้อยหน่ามีแค่นี้เองคีย์ทำไมมึงไม่รู้จักดูแลรักษา มึงปล่อยให้คนของมึงมาก้าวก่ายน้องกูตั้งกี่ครั้ง มึงเคยรู้บ้างมั้ยมึงสนุกแต่น้องกูนั่งร้องไห้"ไอ้ขุนพลพูดขึ้นและน้ำเสียงของมันกำลังไม่พอใจผมอยู่ผมรู้ ผมนิ่งไปกับคำพูดของเพื่อนรักตัวเองเรื่องที่มันบอกผมไม่เคยรับรู้ด้วยซ้ำ"โถ่ว...โว้ย!!! ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้""ก็เพราะตัวมึงเองทั้งนั้นมึงไม่ต้องโทษใครเลยคีย์"เพื่อนผมพูดถูกทุกอย่างผมคิดว่ายังไงน้อยหน่าก็ยังรักผมและเธอไม่มีทางจะทิ้งผมไปไหน แต่ตอนนี้แม้แต่คำขอโทษที่ผมอยากจะพูดผมยังไม่มีโอกาสเลย"ไอ้หน่ามันรักพี่คีย์มากแค่ไหนพี่คีย์เคยรับรู้บ้างมั้ย ไม่ว่าพี่คีย์จะเลวจะชั่วจะนอ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status