LOGIN[PAOLA POV]
Kinabukasan, habang naghahanda ako ng almusal sana namin, bigla akong napatigil at napasigaw ng biglang may bumuhat sa akin mula sa likuran.
"Oh, fuck!" tili ko nang ihagis niya ako sa sofa na parang basahan. Bumagsak ang likod ko at tumalbog pa nang ilang beses sa lambot ng upuan. Akmang babangon sana ako, pero mabilis na idiniin ng mga kamay niyang puno ng tattoo ang mga balikat ko pababa, kasabay ng isang matalim na tingin.
"Umayos ka," banta niya. Agad akong sumunod.
Naka-hover si Kristoff sa ibabaw ko, nakatitig sa hubad kong katawan gamit ang nag-aapoy na gutom na nagpakaba sa akin... pero sabay ring nagpainit sa buong pagkatao ko. Sa sandaling nahulog ang tuwalya ko, nagbago ang buong aura niya at ang inakala kong kontrol ay lumipad na palabas ng bintana.
![]()
Ang gabi ay hindi natapos sa isang tagumpay. Natapos ito sa isang nakatutulig na pagsabog na bumasag sa katahimikan ng liblib na highway patungo sa lungsod. Ang sasakyang minamaneho ni Kristoff Valdemar ay naging isang bolang apoy na tumalsik sa madilim na bangin.Sa loob ng ilang minuto, ang tanging maririnig ay ang paglangitngit ng nasusunog na bakal at ang mahinang pagpaltok ng mga kable ng kuryenteng nadamay sa aksidente. Ngunit sa ilalim ng guho, isang kamay na dugu-duan ang lumitaw.Si Kristoff ay gumagapang. Ang kanyang tactical suit ay sunog at punit-punit, ang kanyang balat ay tila hinihiwa ng libu-libong maliliit na bubog. Ngunit ang sakit sa kanyang katawan ay wala pang kalahati ng sakit na nararamdaman niya sa kanyang dibdib. Ang mga salita ni General Borja at ang huling imahe sa video feed ay tila isang lason na mas mabilis kumalat kaysa sa apoy."Hindi... hindi maaari..." bulong niya, ang kanyang boses ay paos at hinaluan ng ubo na may kasamang dugo.Pinilit niyang tumay
...continuation"Ang sarili ninyong sistema," sagot ni Kristoff. "Ang Orion ay itinayo sa pagtatraydor. Hindi ninyo ba naisip na ang mga tauhan ninyo ay mas takot sa akin kaysa sa inyo?"Hindi na nakasagot si Vera. Ang kanyang huling hininga ay hinalo sa usok ng nasusunog na pangarap ng Orion.Ang huling pangalan sa listahan ay ang pinakamahirap. Si General Borja. Siya ang kumokontrol sa lahat ng military assets ng Orion. Hindi siya nagtatago sa isang mansyon o penthouse. Natagpuan siya ni Kristoff sa isang abandonadong base militar sa gitna ng kagubatan sa Pilipinas—ang lugar kung saan unang nagsimula ang Project Genesis.Pumasok si Kristoff sa base nang walang pag-iingat. Alam niyang hinihintay siya ng General. Sa gitna ng isang malawak na hangar, nakatayo ang General, napapaligiran ng sampung elite soldiers na may hawak na mabibigat na armas."Kristoff Valdemar," sigaw ni Borja. "Ang prodigal son ng Orion. Dumating ka para sa huling kabanata?""Dumating ako para sa dulo, General,"
Ang karagatan sa labas ng teritoryo ng Pilipinas ay tila isang malawak na kumot ng itim na pelus sa ilalim ng gabing walang bituin. Ang tanging ingay na maririnig ay ang mahinang paggurgur ng makina ng isang pasadyang stealth speedboat na humahati sa mga alon. Sa loob ng sasakyang ito, nakaupo si Kristoff Valdemar. Ang kanyang anyo ay anino sa gitna ng kadiliman. Ang kanyang mga kamay, na minsan nang kumarga sa kanyang bagong silang na anak na si Seraphina, ay nakabalot ngayon sa malamig na bakal ng isang pasadyang HK416 rifle.Sa kanyang harap ay isang digital tablet na naglalabas ng asul na liwanag, nagpapakita ng pitong mukha. Ang "The Celestials." Sila ang mga utak, ang mga financier, at ang mga arkitekto ng Project Genesis. Sila ang mga taong nag-utos na nakawin ang kanyang buhay at gawing eksperimento ang kanyang pamilya."Kristoff," ang boses ni Marcus ay dumaan sa kanyang earpiece, mula sa safehouse kung nasaan sina Paola. "Nasa posisyon na ang lahat. Ang radar ng isla ay nabu
Ang putok ng baril ay umalingawngaw sa loob ng maliit na piitan, isang tunog na nagpatigil sa oras. Hindi tinamaan si Paola. Ang bala ni Kristoff ay eksaktong bumaon sa kanang balikat ni Tristan, dahilan upang mabitawan nito ang kutsilyo at mapaluhod sa tindi ng sakit.“Argh! Hayop ka, Kristoff!” sigaw ni Tristan habang hawak ang kanyang duguang balikat.Bago pa man makakilos muli si Tristan, nasa harap na niya si Kristoff. Sa isang mabilis at marahas na galaw, hinawakan ni Kristoff ang leeg ng kanyang kapatid at binuhat ito na parang walang bigat. Ipinatong niya ang dulo ng kanyang mainit pang baril sa sentido ni Tristan.“Sabi ko sa iyo, Tristan... huwag si Paola,” bulong ni Kristoff. Ang boses niya ay walang emosyon, isang patunay na ang taong nasa harap nila ngayon ay ang "Haring Valdemar" na walang awa.“Kristoff, tama na!” sigaw ni Paola, ang kanyang boses ay puno ng panginginig habang nakakadena pa rin. “Iligtas mo na lang kami... ang anak natin!”Ang pagbanggit sa kanilang ana
...continuationNanlisik ang mga mata ni Tristan. Itinaas niya ang kanyang kamay upang sampalin si Paola nang biglang yumanig ang buong gusali. Isang malakas na pagsabog ang narinig mula sa main gate ng pasilidad. Sumunod ang sunod-sunod na putukan—mabibigat at walang pakundangang putok ng mga shotgun at submachine guns.“Anong nangyayari?!” sigaw ni Tristan sa kanyang radyo.“Sir! May sumusugod! Isang tao lang ang nasa harap pero parang isang batalyon ang kasunod! Siya si— ARGH!” naputol ang boses sa kabilang linya ng isang tunog ng pagbali ng leeg.Namutla si Tristan. Alam niya ang tunog na iyon. Alam niya ang paraan ng paglusob na iyon. Isang tao lang ang may kayang pumatay nang walang kaba at walang pag-aalinlangan sa gitna ng digmaan.“Hindi maaari... Patay na siya...” bulong ni Tristan.Sa labas ng silid, ang mga corridor ay naging isang dambuhalag katayan. Si Kristoff ay naglalakad sa gitna ng hallway, may hawak na dalawang baril, ang kanyang mukha ay nababalot ng dugo na hindi
Ang malamig na tubig ng Ilog Pasig ang huling bagay na naramdaman ni Paola bago siya tuluyang nilamon ng kadiliman. Sa kanyang huling sandali ng kamalayan, ang mukha ni Kristoff—punung-puno ng pag-asa at desperasyon habang inaabot ang kanyang kamay—ang huling imaheng nakatatak sa kanyang isipan. Pagkatapos niyon, ang nakabubulag na liwanag ng pagsabog ng yate ang tumuldok sa lahat.Nang muling idilat ni Paola ang kanyang mga mata, hindi ang mapayapang liwanag ng kabilang buhay ang bumungad sa kanya. Sa halip, isang mabasang semento at ang amoy ng kinakalawang na bakal ang humalik sa kanyang mga pandama. Ang kanyang mga pulso ay nakakadena sa itaas ng kanyang ulo, pilit na pinatitayo ang kanyang nanghihinang katawan sa dulo ng kanyang mga daliri sa paa. Ang bawat paghinga ay parang paglunok ng bubog.“Seraphina...” bulong niya, ang kanyang boses ay tila kinaskas na papel. “Ang anak ko...”“Huwag kang mag-alala, Paola. Ang bata ay nasa ligtas na mga kamay. Sa ngayon.”Mula sa madilim na







