Chapter 6

“Napaka walang silbi mo talaga!” galit na sigaw sa akin ng aking ama. Kanina pagkagaling ko sa apartment ni Freya ay agad akong umuwi para magpahinga sana pero naghihintay na pala ito sa sala at hinihintay niya ako para sermonan lang.

Napakuyom na lang ang kamay ko ng mahigpit. Sa tanang buhay ko, ni minsan ay ni hindi ko pa naranasan na purihin ako ng aking ama kahit na minsan lang. Kapag nakikita niya ay puno ng pagkamuhi ang kanyang mga mata na para bang ibang tao ako. Madalas nga ay iniisip ko na rin na baka hindi niya ako anak kaya ganun na lang siya sa akin.

Nanatili lang akong nakatayo sa harap niya at nakayuko. Hindi ko siya magawang sagutin dahil wala akong karapatan na sumagot. Tiyak na katakot-takot na sermon ang matitikman ko kapag sinagot ko siya at higit pa doon ay baka putulin na naman niya ang mga atm card ko, ayokong mangyari iyon kaya titiisin ko na lang at lulunukin ang lahat ng masasakit na sasabihin niya.

“Napaka-simple lang ng pinapagawa ko sayo pero hindi mo pa magawa! Wala ka talagang silbi katulad ng ina mo!” muling sigaw nito sa kaniya at pagkatapos ay tuluyan nang tumayo at iniwan ako.

Biglang nagtagis ang aking mga ngipin sa labis na galit. Nang mag-angat ako ng ulo ay nakita ko si Mommy sa sulok at nakatingin sa amin. Narinig niya ang sinabi ni DAddy pero nanatili lang na walang ekspresyon ang mukha niya na mas lalo pang nagpagalit sa akin.

Simula bata ako ay ganito na ang ugali ng Daddy ko. Wala itong pakialam sa amin ng Mommy ko na para bang itinuturing niya lang kaming mga hangin sa napakalaking mansyon. Naiintindihan ko naman na ang relasyon nila ay dahil lang sa negosyo. Dahil ang siste daw ay ipinagkasundo sila ng kani-kanilang mga magulang sa isat-isa pero ang hindi ko maintindihan ay kung bakit ni ang irespeto ang Mommy ko ay hindi niya magawa.

Palagi kong tinatanong ang aking Mommy tungkol doon ngunit pauulit-ulit niya lang sinasabi sa akin na intindihin ko na lang siya, pero sumusobra na siya.

Hindi ko namamalayan ay nakalapit na pala sa akin si Mommy dahil sa paglipad ng aking isip. “Galingan mo na lang sa susunod, huwag mo na sana siyang galitin pa Philip.” mahinang sabi niya sa akin.

Malamig ang mga mata kng tumingin sa kaniya, punong-puno ng pagtataka. Mayaman naman ang pamilya niya pero bakit siya nagtitiis sa ganitong klaseng buhay kasama ang ama ko na hindi naman siya itinuring na asawa?

Hindi ko siya sinagot. Sa halip ay tinalikuran ko siya na nakakuyom ang mga kamay ng mahigpit at lumabas ng bahay. Sumakay ako ulit sa aking kotse ngunit hindi ko pa ito pinaandar at nanatili lang doon ng ilang minuto hanggang sa tuluyan ko nang pinaandar ang sasakyan.

Habang nagmamaneho ay bigla na lang pumasok sa isip ko si Freya na mas lalo lang nagpainis sa akin lalo.

~~~~~

DAHIL nga halos maghapon akong nagtulog ay hindi ako dalawin ng antok kaya kinuha ko ang aking laptop at nagtrabaho na lang muna. Mas mainam na rin iyon dahil panigurado na dahil sa pag-absent ko kanina ay napakarami ko na namang natambak na trabaho. 

Napabuntong hininga na lang ako pagkalipas ng ilang oras na nakaharap sa laptop ko. Hindi ko alam pero bigla na lang akong na-burnout bigla at napatanong sa isip ko na bakit nga ba ako trabaho ng trabaho? Para kanino?

Wala na ang nanay ko na gusto ko sanang ibigay sa kaniya ang buhay na deserve niya. Napaka- aga naman niya kasing nawala, ni hindi man lang ako nakabawi kahit na konti man lang. 

Nawala siya noong bago pa lang ako sa DTA company, mabuti na lang at noong panahong iyon ay meron si Philip na nasandalan ko. Kahit papano ay napakalaking tulong naman ni Philip sa buhay ko kaya lang ay hindi ko kayang i-tolerate ang ginawa niyang panloloko sa akin.

Napa- sandal ako at napatitig sa aking laptop. Ilang sandali pa ay muli akong napabuga ng hangin at naisip na naman ang lalaking nakaniig ko kagabi at napatakip sa aking mukha dahil sa kahihiyan na unti-unti na namang bumabalot sa aking buong pagkatao.

Sana ay hindi siya nito matandaan at higit sa lahat ay sana ay huwag na muling mag- krus pa ang landas naming dalawa dahil hindi ko alam kung may mukha ba akong ihaharap sa kaniya kapag nagkataon. Sana lang talaga ay hindi na kami magkita pa.

Napapikit ang aking mga mata. Noong isang araw lang ay iniisip ko na ang buhay ko kasama si Philip, ang future naming dalawa na masayang magkasama. Ang akala ko pa naman talaga ay magpo-propose na siya ngayon dahil ngayon ang anniversary namin.

Napangiti ako ng mapait, excited pa naman akong sorpresahin siya sana kaso ako ang nasorpresa. Iyon kaya ang unang beses na ginawa niya iyon o hindi na? Kailan pa kaya siya nagsimulang gawin iyon?

Napakaraming tanong na tumatakbo sa isip ko at alam kong tanging si Philip lang ang makakasagot ng mga ito pero wala pa siyang lakas ng loob na muling harapin ito. Dahil ang totoo ay natatakot siya, natatakot siya na baka kapag tuluyan itong nagmakaawa sa harap niya ay muli niya itong patawarin at tanggapin muli.

Ayokong maging katawa-tawa. Kaya iniiwasan ko siya. Ayaw ko siyang harapin at sana lang ay hindi siya magpunta sa kumpanya. Napakalaking pag-aadjust ang gagawin ko dahil sa paghihiwalay namin pero ano nga ang magagawa ko? Ganun talaga ang buhay, wala yatang forever at higit sa lahat ay baka nga ganun talaga ang lahat ng lalaki. Katawan at s3x lang ang mahalaga sa kanila.

Napahawak ako sa aking dibdib dahil unti-unti na naman itong kumikirot. Normal lang naman ang masaktan hindi ba? Lalo na at minahal ko talaga siya.

Isa pang malalim na buntong hininga ang pinakawalan ko bago tuluyang tumayo at nahiga na. Inaantok na rin ako.

…