Chapter 3

Isang buwan na ang nakalipas ng mangyari ang gabing ‘yon pero hindi ko pa rin malimutan. Simula nung nangyari ang gabing ‘yon, hindi na ‘ko binabangungot, but then my dreams look more real and surreal. It was as if the dreams I had in the past became more vivid.

I was in a conference room having an urgent meeting with the stockholders dahil malapit nang ma-bankrupt ang isa sa mga company namin sa Pilipinas. I decided to fly to the Philippines and handle the operations for a while until it recovers. Gosh, so stressful!

Pagkarating ko sa office ay tinawag ko agad si Ali. “Book me a flight and buy me a condo unit in the Philippines. Make sure it is closer to our company there.”

Feeling ko matatagalan ako dun eh, saka mas okay na rin ‘yon. “Okay, Ma’am! Here are some of the documents that need your signature,” Ali said, so I gestured to place them on my table.

“Can you call Galeya? I have something to talk about with her.”

“Okay, ma’am!”

Maya-maya lang ay dumating na si Galeya, the COO of this company. Gusto kong siya muna ang mag-handle dito habang nasa Pilipinas ako. Based on her performance, I think she was the best choice.

“Galeya, I want to speak personally with you before I leave.”

“Why? Is there something wrong?” Tanong niya kaya umiling ako.

“I want you to be in charge here while I’m away. I’ll be available for urgent matters, but I’m putting my trust in you in handling the affairs here.”

“Okay, I’ll make sure everything runs smoothly.”

“As you should. You may now leave.”

Busy akong pinipirmahan ang mga dokumentong nilagay ni Ali sa table, nang may pumasok sa office. “Ma'am, here is your lunch,” and nilagay niya iyon sa table ko.

“Ma’am, I already booked your flight. It is scheduled for tomorrow at 8:00 am. As for the condo unit, I found one, but it’s a bit smaller since it was a rushed arrangement.”

“It’s fine, thank you.”

Lumabas na siya at kumain na ako. It’s pasta with a soup and bread. Sawa na kasi akong kumain ng kanin kaya inutusan ko silang ‘wag muna akong dadalhan ng mga rice meal. May narinig akong nag-ring sa loob ng bag ko kaya nilabas ko ang phone ko at sinagot ang tawag.

“Zy,” tawag ng nasa kabilang linya.

“Why?”

“Nag-aya sila Chia. Punta raw tayo sa Cafe Novellà,” Mitea said.

“I can't. May early flight ako tomorrow, pupunta ‘kong Philippines.”

“Bakit parang biglaan naman yata? Kailan ka babalik?” Mitea asked.

“Don't know yet.”

“Hindi ba kayang i-adjust ang flight mo? May utang ka pang kwento sakin.”

Nalimutan ko na magkuwento sa kanila dahil naging busy na rin ako nun. Pagkatapos naming i-launch ang book last month, naging successful naman kaso lang hindi pa natatarget yung target sales namin, that’s why mas naging busy ako last month. Ngayon naman is about our company in the Philippines, kaya nawala na rin sa isip ko.

“I’ll try,” I said and ended the call. I called my secretary to adjust my flight in the afternoon so I’ll have time to prepare. Ilang oras lang ay pumasok na si Ali para sabihin na the flight was rescheduled in the afternoon, so I texted Mitea para sabihin na ‘I can go.’ Pagkatapos kong mag-out sa work ay dumaretcho na ako sa Cafe Novellà.

“Kamusta? Balita ko you're going back to the Philippines?” Bungad ni Chia sa’kin. Paupo pa lang ako nang makita ko si Yuna kasama si Mitea na umoorder sa counter.

“Yes, you know work,” saad ko at umupo na.

Maya-maya ay dumating na rin sila Yuna dala ang mga order nila. Nakita kong apat ang dala nilang coffee; maybe binili na nila ang madalas kong bilhin dito sa cafe. Gosh, I’m gonna miss you girls! Hindi ko kasi alam kung kailan ako makakabalik, pero for sure matatagalan ako. But for the meantime, I’ll enjoy my time with my girls.

Pagkatapos ng gabing ‘yon ay umuwi na ‘ko para mag-impake. Inayos ko lahat ng mga kakailanganin ko pati ang passport ko. I made sure na wala na akong naiwan. Baka maiwan pa ‘ko ng flight ko tomorrow.

Pagkagising ko, tumayo na ako at nag-ayos na ng sarili ko. I wore a white top and classic jeans, layered with a cozy cardigan coat and white sneakers. I also accessorized it with a necklace and sleek watch to complete my look. May oras pa naman ako para mag-breakfast, so I prepared an egg sandwich and a coffee.

May nakita akong bouquet of sunflowers sa labas ng gate. Kinuha ko iyon at ipinasok sa loob. Laging may nagpapadala sa’kin ng sunflowers sa labas, hindi ko naman alam kung kanino galing. Wala ring note kung sino nagpapabigay kaya nagulat na lang ako nang may mahulog na note sa bouquet kaya kinuha ko iyon at bago ko pa mabasa…

“Ma’am?” Paggising sakin nung flight attendant. Hindi ko na namalayan na nakatulog na ‘ko sa sobrang haba ng byahe. Halos mag-iisang araw din ang byahe ko. “Ma’am, we’ve already reached our destination!”

Tumayo na ako at inayos ko ang sarili at kinuha ang gamit ko sa baggage. Paglabas ko sa airport ay naghanap ako ng taxi na masasakyan papuntang condo. Ilang segundo lang ay nakahanap na ako. Pagkasakay, sinabi ko kung saan ang location nung condo na binook ni Ali. Malayo raw ‘yon kaya mahal din daw ang singil nila, pumayag na lang ako dahil gusto ko nang magpahinga. Nag-scroll muna ‘ko sa phone ko habang nagpapatugtog. Maya-maya lang ay nakarating na kami. Lumabas na ako at kinuha naman ng driver ang maleta ko sa kotse niya.

Habang naglalakad ay may nakita akong babaeng mag-isa na umiiyak sa may playground. May nakita akong nagbebenta ng ice cream kaya naisipan kong bumili ng ice cream para patahanin siya. Lumapit ako sa kanya at napansin kong may sugat siya sa kanyang kaliwang braso.

“Hi, gusto mo ng ice cream?” I asked but she shook her head.

“Sabi ni daddy, ‘wag daw po akong tatanggap ng kahit ano sa hindi ko kilala.” Masunurin na bata, nakikinig sa magulang.

“Anong pangalan mo po?” tanong niya sakin so I said that my name is ‘Zy,’ pagkatapos kong sumagot ay kinuha niya na ang ice cream sa kamay ko. “Akala ko ba bawal kang tumanggap ng kahit na ano sa hindi mo kilala,” I asked, surprised.

“Oo nga po pero kilala na po kita kaya pwede na,” aniya kaya natawa ako. Masunurin na may pagkapilyo. “Bakit ka naiyak kanina saka bakit mag-isa ka lang?”

“Nasugatan po kasi ako…” Tinuro niya yung sugat niya sa braso. “Kaya po umalis saglit si Ate Aya dahil bibili siya ng gamot sa sugat ko. Sabi niya pa, ‘wag daw po akong aalis sa pwesto ko.”

“Bakit ka ba nasugatan?”

“May kalaro po akong bigla na lang akong tinulak kaya po nasugatan ako. Hindi ko po kasi binibigay sa kanya yung laruan ko, favorite ko po kasi ‘yun eh.” Hala, binubully ba siya?

“Sinasaktan ka ba ng mga kalaro mo?” Nakakaalarma ‘yang ganyan baka binubully na pala siya, hindi pa alam ng mga magulang niya.

“Hindi po,” sagot niya pero halata sa mukha niya na nagsisinungaling lang siya.

“Sigurado ka?” Tanong ko at umiyak siya. “Bakit?”

“Tinakot po nila ‘ko na kapag nagsumbong daw ako sa magulang ko, ipapakulong daw po ng magulang nila ang magulang ko kaya hindi po ako nagsasalita. Promise niyo po, hindi mo po sasabihin sa magulang ko.” Grabe, may ganyan na palang bata? Saan nila natutunan ‘yon?

“Sige, promise, pero kapag sinaktan ka ulit nila, sabihan mo ‘ko. Pupunta ako agad.”

“Paano po ‘yon, wala naman po akong number niyo?” Saad niya. Paano nga ‘yon?

“Sauluhin ko na lang po number niyo.” Kaya niya ‘yon? Matalino ‘tong batang ‘to kung ganoon.

“Opo, ano po bang number niyo?” Nirecite ko sakanya ang number ko, ilang minuto lang ay saulo na niya. Ang galing naman ng batang ‘to.

“Ano nga palang pangalan mo at ilang taon ka na?”

“Zaizai po,” at ipinakita niya sa’kin ang kamay niya—6 years old. What a beautiful name!

May nakita akong papalapit sa direksyon namin; siya na yata yung sinabi niyang Ate Aya niya. Nagtataka ‘ko kung bakit parang gulat na gulat ang reaksiyon niya nang makita ako. Para siyang nakakita ng multo. Pagkalapit niya ay tinanong niya agad ako.

“Ikaw po ba si Ma’am Zyrtea Fate Briones?”

“Kilala mo ako?”