Third Person POVTahimik ang biyahe pauwi. Isla was seated rigidly, arms crossed, eyes fixed on the window. Dominic, on the other hand, glanced at her from time to time, clearly irritated.Every time she typed something on her phone, his grip tightened slightly on the steering wheel.“Mukhang napaka importante naman niyang tinetext mo, napapangiti ka pa e,” Dominic finally muttered.Isla didn’t even look at him. “Just letting someone know I’m safe.”“Raphael?” Dominic asked, tone sharp.Maloko siyang ngumisi. “Why do you care?”Dominic didn’t respond, just clenched his jaw and stared back at the road. Oo nga naman, ano nga bang pake niya? Pinilit niyang isipin si Selena pero bumabalik sa kanyang isipan ang imahe kung paano ngumiti si Isla sa pinsan niyang si Raphael kanina.“Kailan pa kayo naging malapit ng pinsan ko?”Isla finally turned to him, bahagyang tumaas ang kilay. “Since lagi akong pinapaiyak nung isang taong kilalang kilala niya. Ang bait niya nga e, he’s willing to stand b
Third Person POVIsla struggled to find her balance. The crowd had grown wilder, the beat heavier, and the flashing lights blurred her vision. Nawala siya sa piling ni Raphael after the DJ called for a group game at the center of the dancefloor. Isang malakas na tulak mula sa likod ang dahilan kung bakit napaatras siya—at kung hindi pa siya agad nahawakan sa bewang, baka bumagsak na siya. The grip was firm. Strong. Familiar.Isla turned, already ready to mutter a “thank you,” but the words died in her throat.Sinalubong siya ng mga mata ni Dominic. Mabigat ang tingin nito. Mainit. Tila umaapoy sa galit. Kumabog ng malakas ang dibdib ni Isla, ‘Anong ginagawa niya dito?’ Sinubukan niyang pumikit ng ilang beses. Iniisip niyang isang hallucination lamang si Dominic. Nakarami na rin kasi siya ng inom. Ngunit nang magsalita ang lalaki, doon niya napatunayan na totoo ngang nandito siya!“Ganyan pala kapag nilalagnat?” malamig na tanong ng lalaki, his eyes narrowing at her. “Nagbabar para g
Third Person POVRaphael was already walking away, pushing through the crowd with heavy steps. Ilang hakbang pa lang siya mula sa pinanggalingan nila nang marinig niya ang pamilyar na boses.“Raphael!” tawag ni Iris, bahagyang hingal sa pagtakbo. Hahanapin niya na sana ang mga kaibigan kanina ngunit napagtanto niyang hindi pa siya nakapag pasalamat kay Raphael. Kahit papaano naman ay may natitira siyang kabaitan sa katawan.Raphael didn’t stop right away. ‘Bakit andito na naman ‘to?’, sambit niya sa kanyang isip. He rolled his eyes and kept walking. Kailangan na niyang mahanap si Isla, lalo pa at halos isang oras na silang nagkahiwalay.But then—thud.“Agh! Shit—!”Bumaliktad agad ang ulo ni Raphael, instinctively searching for the source of the sound. At halos tapikin niya ang noo nang makita ang kalagayan ni Iris, nakaluhod sa sahig, hawak ang isa niyang paa. Ang isang takong ng heels niya ay nakabaluktot, at ang ankle niya mukhang hindi na tama ang posisyon.“Are you serious?” bul
Third Person POVLumalim na ang gabi, at mas lalo pang dumami ang tao sa loob ng bar. Halos wala ka nang madaanan sa dancefloor sa sobrang siksikan. May pa-games ang DJ at naglabas pa ng foam machine, kaya’t nagkagulo na lalo ang mga tao. Tuwang-tuwa ang karamihan, pero para kay Raphael, isa lang ang nasa isip niya ngayon, ang hanapin si Isla. Nagkahiwalay kasi sila dahil sa maalon na mga tao.Kanina pa niya ito tinutunton sa gitna ng makukulay na ilaw at sumisigaw na crowd. Mula sa likod, mula sa gilid, wala. “Where are you?” bulong niya, habang naglalakad palibot sa dancefloor, hawak ang phone, kanina pa niya kinokontak si Isla ngunit hindi ito sumasagot.Until—pak!May biglang tumama sa dibdib niya. Isang babae, halos mahulog sa kanya. Napaatras siya ng bahagya para saluhin ito. Pagtingin niya, napangiwi siya.“Iris?” tanong ni Raphael, obviously annoyed. “Of all people.”“Uy, nandito pala ang tagapagligtas ng magaling kong kapatid,” nakataas ang kilay ni Iris habang inaayos ang bu
Third Person POVIlang oras na rin ang lumipas simula nang pumasok sila sa arcade. Lahat na ata ng pwedeng laruin, nasubukan na nila—basketball, dance machine, racing games, air hockey. Para silang mga batang walang iniisip, and for a moment, Isla forgot all about the pain. Tawa siya nang tawa, at si Raphael? Hindi rin magpapahuli.“Hoy, huwag mo kong dayain!” sigaw ni Isla habang magkatunggali sila sa shooting game.“Hindi ko kasalanan kung hindi ka marunong mag three-point!” pang-aasar ni Raphael.“Ah ganon! Sige, tignan natin, kapag nanalo ako, papakainin mo ako ng steak.”“Steak lang pala e. Baka nakakalimutan mong naka black card ako? Kahit ginto pa ang orderin mo, Isla.”Totoo nga ang tinuran ni Raphael. Nang matapos sila sa Arcade ay dumiretso silang kumain sa mamahaling restaurant. Halos isang oras din sila doon at hindi nila namalayang mag gagabi na. Inaya ni Isla si Raphael na pumunta sa Arcade ulit dahil may nakita siyang photobooth, gusto niyang magkaroon ng remembrance ka
Third Person POV“Ganda-ganda ng mga mata mo,” bungad agad ni Raphael pagkarating niya sa lobby, habang nilalapitan si Isla na naka-upo sa bench, namumugto ang mga mata. “Tapos iiyak lang sa maling tao?”Isla let out a weak laugh, sabay pahid ng luha sa kanyang pisngi. “Atlis maganda pa rin.”“Sexy pa,” Raphael replied, squatting in front of her so their eyes were level. “Come on. Tara na. Let’s get out of here.”Hindi na dinagdagan pa ni Raphael nang kung anong salita. He simply offered his hand, and Isla, still trembling slightly, took it. Nang maramdaman niya ang panginginig ng babae, ayaw na niyang bitawan ito. Sumakay sila sa kotse niya, and for a few minutes, silence hung between them. Tahimik si Isla habang nakatingin lang sa labas. Si Raphael naman, panay sulyap sa kanya, waiting for her to open up.“Sabi ko naman kasi kumain na tayo sa labas kaso matigas ulo mo. Nakita mo pa tuloy ang hindi dapat makita,” he finally said, breaking the silence.Natawa nang mapakla si Isla. Da