2

Nakatitig si Aaron kay Mariane nang walang imik. Hindi nito alintana ang kumpanya, ni ang buhay ng kanyang ina. Pero nagawa pa siyang pagsuspetsahan ng pagtataksil.

Sa tatlong taong pagsasama nila bilang mag-asawa, inakala niyang sapat na ang ipinakita niyang katapatan para hindi ito magduda. Kung hindi lang dahil sa nangyari kagabi, hindi niya kailanman magagawa ang isang bagay na labag sa kanyang paninindigan. At ngayon, iniisip nitong maglalayas siya ng bahay dahil lang sa isang kasalanan?

Bigla niyang naalala ang sinabi ni Lucille—na naisip na ba niya kung sakaling si Mariane mismo ang may pakana ng lahat ng ito?

Parang sasabog ang ulo niya sa dami ng tumatakbo sa isipan niya. Puwede kayang si Mariane talaga ang may kagagawan ng lahat ng ito?

Nang una niyang makilala si Mariane, noon pa lamang ay nagsisimula nang maging matatag ang kanyang kumpanya. Kailangan niya noon ng isang sekretarya, kaya ipinakilala siya ng kanyang kaibigan sa negosyo na si Larkin. Bukod sa maganda si Mariane, mahusay rin ito sa trabaho, kaya hindi nagtagal ay naging asawa niya ito mula sa pagiging sekretarya.

Alam niyang mahalaga kay Mariane ang pamilya nito, kaya noong kaya pa niyang tumulong, hindi siya nagdalawang-isip. Sa katunayan, halos lahat ng bagay ay naibigay na niya sa pamilya nito. Maging ang tamad nitong kapatid na laging napapasabak sa gulo ay ilang beses na niyang sinagip. Para mapanindigan ang pangakong binitiwan niya sa harap ng altar, mas inuna pa niya ang pamilya ng asawa kaysa sa sarili niyang ina.

Noong una, maayos naman ang pagsasama nila, at inisip niyang ang kasunod na hakbang ay ang magkaroon ng anak. Subalit nang humina ang ekonomiya, mas pinili niyang unahin ang kumpanya, at dito nagsimulang lumamig ang pakikitungo ni Mariane sa kanya.

Minsan, nagplano silang magbakasyon kasama ang pamilya nito, pero dahil gipit ang kumpanya, hindi siya agad nakapagbigay ng pera. Isang buwan siyang hindi kinausap nang maayos ni Mariane. Marami pang maliliit na bagay na hindi na niya binibigyan ng halaga, iniisip niyang baka dahil lang ito sa pressure na nararanasan nila.

Pero ngayon? Balak nitong angkinin ang lahat ng pinaghirapan niya? Pinalalayas siya sa sarili niyang bahay?

"Hindi!" matigas niyang sagot. "May team building kagabi. Nalasing ako kaya sa hotel ako natulog."

"Nasaan ang ebidensya? Sino ang naghatid sa’yo sa hotel?" tanong ni Mariane, halatang may duda.

Pinigilan ni Aaron ang galit. "Anong ebidensya ang gusto mo? Nalasing nga ako, paano ko malalaman kung sino? Ang dapat mong gawin ngayon, tawagan ang kapatid mo at ibalik ang perang kinuha niya! Kailangan ko ng pambayad sa ospital para sa operasyon ng nanay ko!"

Walang pakialam si Mariane. "Paano kung hindi ko maibalik? Kung hindi siya magbayad, puwede siyang maputulan ng kamay. Ano? Papayagan mong maging baldado ang kapatid ko?"

"Mas mahalaga ba ang kapatid mo kaysa sa buhay ng nanay ko?" singhal niya.

Malamig ang tingin ni Mariane. "Siyempre mas mahalaga ang kapatid ko. Matanda na ang nanay mo, marami na rin siyang tiniis. Baka ito na lang ang hinihintay niya."

Para siyang binuhusan ng malamig na tubig. Hindi niya akalaing magagawa ng sariling asawa na sabihing mas mabuti pang mamatay na lang ang ina niya.

"May puso ka pa ba?" nanginginig niyang tanong. "Noong pinatira kita sa bahay namin, mas inalagaan ka pa ng nanay ko kaysa sa akin. Tapos ngayon, isinusumpa mo siyang mamatay?"

Napikon si Mariane. "Aaron, wala akong oras makipagtalo sa'yo. May nakausap akong tao na interesado sa kumpanya mo. Ibigay mo na lang ito habang may halaga pa, para may pambayad ka sa ospital."

Pagkarinig nito, nagdilim ang paningin ni Aaron. "Alam mo ba kung gaano ko ito pinaghirapan? Paano mo nasasabi nang gano’n kadali na ibenta ko ito?"

Napakalamig ng sagot ni Mariane. "Dahil asawa mo ako, may parte ako sa kumpanyang ito."

"Tinawag mo pa ang sarili mo na asawa ko?" nanggigigil niyang tanong. "Anong klaseng asawa ka?"

Tumingin si Mariane na parang nandidiri. "Aaron, alam mo bang ang pinakamalaking pagsisisi ko ay ang pagpapakasal sa’yo? Wala akong pakialam sa ibang tao, ang iniisip ko lang ay sarili ko. Mas mabuting ibenta mo na lang ang kumpanya."

Hindi makapaniwala si Aaron. Pagsisisi? Samantalang malinaw pa sa kanya ang saya sa mukha nito noong araw ng kasal nila?

Alam niya pa rin ang bawat pangakong binitiwan niya noon. Binigay niya rito ang lahat ng makakaya niya. Ngunit ngayon, nasabi nitong pagsisisi ang pagiging asawa niya?

Dahil sa matinding galit, hinawakan niya nang mahigpit ang pulso ni Mariane. "Bakit?! Bakit mo ginagawa ito sa’kin?!"

"Bitawan mo ako!" sigaw ni Mariane. "Kapag hindi mo ako binitiwan, ipapakulong kita! Alam mo bang maaari kang makulong ng tatlong taon sa kasong domestic violence?"

Napakurap si Aaron.

Pinilit niyang pigilin ang sarili. Alam niyang hindi siya dapat makulong—dahil walang ibang mag-aalaga sa ina niya kundi siya.

Narinig ni Aaron ang sinabi ni Mariane tungkol sa kasong domestic violence, at napagtanto niyang maaaring ito talaga ang plano ng asawa niya. Napakagat siya sa kanyang likod na bagang, nanginginig ang kamay habang unti-unting binibitawan si Mariane. Sa halip, mahigpit niyang isinara ang kanyang kamao, hanggang sa marinig niya ang tunog ng pagkaluskos ng kanyang mga buto.

Nakita ni Mariane ang matinding galit sa mukha ni Aaron, kaya agad siyang umatras, hawak ang kanyang cellphone. Tumayo siya sa may pintuan, handang umalis anumang oras.

"Aaron, huwag kang gumawa ng gulo. Ayoko na ng ganitong buhay kasama ka. Gusto ko nang makipaghiwalay!"

Napasipol si Aaron, ang kanyang tinig ay may halong pait. "Hindi ba't matagal mo nang pinagplanuhan 'to?"

Ngumiti si Mariane nang may panunuya. "Siyempre. Nasa mesa mo na ang divorcement paper Pirmahan mo na lang, para matapos na."

Doon lang napansin ni Aaron ang dokumentong nakapatong sa gilid ng kanyang mesa. Kinuha niya ito at binuklat, ngunit sa galit ay agad niya itong inihagis sa sahig.

"Ang ganda ng plano mo, ah. Bibigyan mo lang ako ng 100,000 tapos iiwan mo akong walang-wala? Lahat ng bahay, sasakyan, at kumpanya, kukunin mo? Para kang magnanakaw!"

"Wala akong pakialam! Tatlong taon akong nagtitiis sa piling mo. Karapat-dapat lang na makuha ko ang lahat ng 'yan!" sagot ni Mariane nang walang pag-aalinlangan.

Napalunok si Aaron sa matinding sakit na naramdaman niya sa mga sinabi nito. "Tatlong taong nagtitiis? Buong puso kitang minahal sa loob ng tatlong taon, tapos ang tingin mo lang sa akin ay pahirap? Kung talagang ayaw mo sa akin, bakit ka pa nagpakasal sa'kin?"

Muling ngumiti si Mariane nang mapanlait. "Dahil mayaman ka noon. Akala ko magiging matagumpay ka, na kaya mong bigyan ako ng marangyang buhay. Pero nagkamali ako. Hindi ka umangat, at hindi ako papayag na malunod sa kahirapan kasama ka! Bata pa ako, maganda, at wala pang anak. Kahit mag-asawa ulit ako, madali akong makakahanap ng mas mayaman sa'yo."

Dinig na dinig ni Aaron ang kawalan ng pagsisisi sa tinig ni Mariane. "Alam ba ng pamilya mo ang ginagawa mo?" tanong niya, pilit na pinipigilan ang kanyang emosyon.

Tumawa si Mariane nang mapait. "Siyempre! At sinusuportahan nila ako. Wala ka nang kwenta ngayon. Kung magpapakatanga akong manatili sa'yo, sayang lang ang oras ko!"

Napangiti si Aaron, ngunit puno ito ng pangungutya. "Ngayon ko naintindihan. Buong pamilya n'yo pala, traydor. At divorce? Sige! Pero hindi mo makukuha ang gusto mo. Wala kang makukuha kahit isang sentimo!" matigas niyang sabi.

Tiningnan siya ni Mariane nang may panunuya. "Aaron, isipin mong mabuti. Kung pipirmahan mo ang kasunduan, magiging mabait pa ako at bibigyan kita ng dagdag na 200,000 para sa pagpapagamot ng nanay mo. Pero kung hindi ka papayag, kahit lumuhod ka pa sa harapan ko, wala kang makukuha ni singko!"

Humarap si Aaron kay Mariane at tumitig nang matalim. "Tingnan natin kung paano mo ako palalayasin ng walang-wala."

Napataas ng kilay si Mariane. "Sige! Ipapakita ko sa'yo!"

Kinuha niya ang kanyang cellphone at may tinawagan. "Pumunta kayo rito. May dapat tayong ayusin nang harapan." Pagkatapos ay humarap siya kay Aaron at ngumiti nang mapanlait. "May ebidensya ako ng pangangaliwa mo. Hindi mo na kailangang lumaban, dahil sigurado akong lalabas ka ng bahay na walang-wala."

Pinilit ni Aaron pigilan ang kanyang galit. "Talaga bang sigurado ka na ikaw ang mananalo?"

"Oo naman! Dahil hawak ko ang ebidensya," sagot ni Mariane nang buong kumpiyansa.