3

Ebidensya.

Nagulat si Aaron. Posible kayang ito na ang sagot sa mga nangyari kagabi?

Naisip niya kung paano siya nalasing nang hindi inaasahan at nawalan ng malay. At ngayon, tila ginagamit ito ni Mariane upang palabasin na nagtaksil siya. Malinaw na ito ay isang plano—inalok siya ni Mariane kay Lucille.

Alam niyang matagal na siyang kinamumuhian ni Lucille, kaya hindi na nakapagtataka kung tinulungan nito si Mariane. Kung aaminin lang ni Lucille na may nangyari sa kanila, lalabas na siya ang unang nagtaksil. At ayon sa kasunduan nila sa kasal, siya ang kailangang lumayas nang walang-wala.

Lumipas ang ilang sandali, at narinig niya ang papalapit na mga yabag. Nang tumingala siya, nakita niyang nakatayo si Lucille sa may pintuan ng opisina, may malamig na ekspresyon sa mukha.

Pagkakita kay Lucille, agad na lumapit si Mariane at hinawakan ang kamay nito, nakangiti ngunit may bahid ng pag-aalala.

"Lucille, pasensya ka na sa nangyari kagabi. Ayos ka lang ba ngayon?"

Tumango si Lucille, ngunit nanatiling walang emosyon ang mukha niya habang nakatingin kay Aaron.

Nanginig si Aaron. Tama ang hinala niya—pinagkaisahan siya ng dalawa.

Muling ngumiti si Mariane nang mapanlait at humarap sa kanya. "Aaron, dahil mag-asawa tayo, bibigyan pa kita ng isang pagkakataon. Pirmahan mo na ang kasunduan, at hindi na kita ipapahiya."

Nag-apoy ang galit sa loob ni Aaron. "Mga walang hiya kayong dalawa! Ngayon ko lang naintindihan kung gaano katindi ang isang pusong walang puso! Mariane, ginagawa mo ito sa akin nang walang kahit anong konsensya?"

Nakita niyang bahagyang natawa si Mariane. "Konsensya? Aaron, tatlong taon na kitang tiniis. Hindi ba sapat 'yon para masabing may konsensya ako? At hanggang ngayon, iniisip ko pa rin ang kapakanan mo. Kung hindi, kapag nagsalita si Lucille, mawawala ang lahat sa'yo. Pero sabihin mo nga, sa panahon ngayon, may halaga pa ba ang konsensya? Sa halip na pag-isipan kung mayroon akong konsensya, bakit hindi mo na lang paghandaan ang magiging buhay mo pagkatapos nito? Tumigil ka na sa kakadaldal at pirmahan mo na!"

Nanginginig ang mga kamay ni Aaron habang hawak ang dokumento. Kung pipirmahan niya ito, lahat ng pinaghirapan niya ay mawawala. Kung hindi naman, wala siyang ibang pagpipilian kundi makipaglaban kay Mariane, ngunit paano ang kanyang ina na nasa ospital, naghihintay ng operasyon?

Pakiramdam niya ay napakabigat ng hawak niyang panulat.

Wala siyang ibang magagawa. Hindi niya kayang ipagpaliban pa ito—ang ina niya ang mas kailangang unahin.

Mahigpit niyang pinisil ang kanyang kamao, saka ipinatong ang papel sa mesa at kinuha ang panulat.

Ngunit bago niya mailagay ang kanyang pirma, biglang nagsalita si Lucille.

"Mahimbing ang tulog ko kagabi."

Napahinto si Aaron at napatingin sa kanya nang may pagtataka. Maging si Mariane ay natigilan.

"Lucille, ano'ng sinasabi mo?" tanong ni Mariane, hindi makapaniwala.

Itinaas ni Lucille nang bahagya ang kanyang dibdib at nagsalita nang diretso. "Ang sabi ko, mahimbing ang tulog ko kagabi. Oo, medyo nalasing ako, pero si Aaron ang naghatid sa akin sa hotel, at pagkatapos noon, umalis siya kaagad sa kwarto."

Natahimik ang buong silid.

Unti-unting napagtanto ni Aaron ang nangyayari, at biglang napuno ng tuwa ang kanyang dibdib.

Ano ang ibig sabihin nito? Hindi ba tinulungan ni Lucille si Mariane? Hindi ba siya magsisinungaling laban sa kanya?

Napatitig si Mariane kay Lucille, halatang hindi makapaniwala. "Lucille, ano bang pinagsasabi mo? Di ba magkasama kayo ni Aaron kagabi? Hindi ba kayo natulog sa iisang kwarto?"

Naningkit ang mga mata ni Lucille at tumingin nang diretso kay Mariane. "Ano'ng sinasabi mo? Asawa mo si Aaron, at ako naman ang matalik mong kaibigan. Paano kami matutulog sa iisang kama? Hindi mo ba alam na matagal ko nang kinamumuhian 'yang asawa mo? Naiirita nga ako tuwing nakikita ko siya, paano mo iisipin na makikipagtalik pa ako sa kanya?"

Sa narinig, tumitig si Mariane kay Lucille, nanginginig sa galit. Ilang sandali pa, parang isang inahing manok na biglang naghuhuramentado, sumigaw ito nang buong lakas.

"Lucille! Hindi ito ang sinabi mo sa akin kahapon! Paano mo nagawang talikuran ang usapan natin?"

Narinig ni Lucille ang tanong ni Mariane at malamig na sumagot, "Ano ba ang ipinangako ko sa'yo? Na tulungan kang ipahamak ang asawa mo? O tulungan kang kunin ang pera ni Aaron?"

Napakuyom ng kamao si Mariane at masamang tumingin kay Lucille. "Ano ang pinagsasabi mo? Hindi mo na ba gusto ang 100,000?"

"Sa tingin mo ba, kailangan ko 'yan?" balik-tanong ni Lucille.

Natigilan si Mariane, saka mapait na tumawa nang galit. Matapos titigan si Aaron nang masama, mariin niyang sinabi, "Sige, sige! Ibig sabihin, pinagkaisahan n'yo ako, ano? Aaron, tandaan mo 'to! Maghihiwalay pa rin tayo! Ang dapat na akin, akin pa rin! Kita tayo bukas sa City Hall!"

Matapos niyang sabihin iyon, galit na lumabas si Mariane at malakas na isinara ang pinto.

Naiwang nakatingin si Aaron kay Lucille, halatang naguguluhan. "Bakit mo ako tinulungan? Hindi ba galit ka sa akin?"

"Wala namang koneksyon 'yon," sagot ni Lucille habang umupo sa sofa.

Napatingin si Aaron sa kanyang mahabang hita na natatakpan ng itim na silk dress. Muling pumasok sa isip niya ang mga nangyari kagabi. Saglit siyang nag-isip, saka muling nagtanong, "Hindi ba matagal mo nang kaibigan si Mariane? At inalok ka pa niya ng pera? Handa kang sirain ang pagkakaibigan niyo nang ganito?"

"Kung ganyan ang ibig sabihin ng pagkakaibigan, mas mabuting tapusin na," malamig na sagot ni Lucille. "Kung kaya niyang gawin ito sa'yo ngayon, malamang balang araw, ako naman ang ipapahamak niya."

Naramdaman ni Aaron ang taos-pusong pasasalamat sa ginawa ni Lucille, pero tanging, "Salamat," lang ang nasabi niya.

Hindi sumagot si Lucille, bagkus ay napasimangot lang.

Biglang tumunog ang telepono ni Aaron. Tawag iyon mula sa ospital, inaalam ang kalagayan ng pambayad sa operasyon.

"Huwag kayong mag-alala, siguradong matutuloy ang operasyon ng nanay ko. Inaayos ko lang ang pera, ipapadala ko agad sa ospital. Siguraduhin n'yo lang na hindi mawawala ang bone marrow match."

Matapos niyang tapusin ang tawag, napaupo siya nang pagod at pinisil ang tulay ng kanyang ilong.

Napansin iyon ni Lucille. "May problema ka ba?" tanong nito.

Malalim na bumuntong-hininga si Aaron. "Kinuha ni Mariane lahat ng pera sa account ng kumpanya. Wala na akong hawak ngayon, at may mga utang pa akong kailangang bayaran."

"Ah, gano'n ba," maikling tugon ni Lucille.

Kinuha niya ang kanyang telepono at may tinawagan. Abala si Aaron sa sariling pag-iisip kaya hindi na niya pinansin ang usapan ni Lucille sa kabilang linya. Sa isip niya, iniisip niya kung paano siya makakahanap ng pera para sa operasyon ng kanyang ina. Hindi siya makapaniwalang nagawa ni Mariane na kunin pati ang suweldo ng mga empleyado at ang pera para sa pagpapagamot ng kanyang ina.

Muling sumidhi ang galit ni Aaron. Hintayin mo lang, Mariane. Hindi kita palalampasin.

Habang iniisip niyang umutang na lang sa loan sharks, biglang may kumatok sa kanyang opisina.

Pagbukas niya ng pinto, isang lalaki ang pumasok, pormal ang kasuotan at may hawak na makapal na briefcase.

Naguguluhang nagtanong si Aaron, "Sino ka?"

Ngumiti ang lalaki at sinabing, "Pinapunta ako rito ni Miss Largon. Pasensya na kung nakakaabala ako, pero tapos na ang kontrata, at maaari mo nang kunin ang pera kapag napirmahan ito."

Lumingon si Aaron kay Lucille. Nakaupo pa rin ito sa sofa, nakatutok sa kanyang cellphone. Nang marinig ang sinabi ng lalaki, umayos siya ng upo at inabot ang dokumento.

Pagkapirma niya, iniabot niya ang susi ng kanyang BMW sa lalaki. Kasabay nito, inilabas naman ng lalaki ang isang bungkos ng pera.

"Miss Largon, dahil napirmahan na ang kontrata, hindi na kita aabalahin. Tawagan mo lang ako kung may kailangan ka pa."

Pagkaalis ng lalaki, tinapik ni Lucille ang lamesa at tumingin kay Aaron. "Narito ang 300,000. Kunin mo na."