Chapter 5

NATASHA

Parang biglang tumigil ang mundo ko sa aking narinig. Muntik na akong mabuwal buti at nahawakan ako ni Kaloy. Nanginig bigla ang mga kamay ko.

"Bakit? Anong nangyari?!" na-iiyak ng tanong ko. Natataranta ako at hindi ko alam ang gagawin ko.

Maayos naman kasi ito nang iniwan ko kaninang umaga. Todo paalala pa nga ito sa akin. Tapos ang balitang nasa ospital ito ang sasalubong sa akin.

"Hindi ko alam. Nakita na lang siya ni Aling Malou na walang malay. Sa Lopez Hospital siya dinala."

"Tasyang sakay, ihahatid na kita," ani ni Anton na nasa tapat ko pa rin pala sakay ng kotse niya.

Mabilis naman akong sumakay sa sasakyan. Kung kanina tinatanggihan ko siya ngayon wala na akong choice. Nagsisimula ng manginig ang mga kamay ko. Walang tigil rin sa pagkabog ang dibdib ko.

Pagkarating namin sa nasabing ospital ay agad akong tumakbo patungo sa information desk. Iniwan ko na si Anton kahit na tinatawag pa nito ang pangalan ko kanina pagkababa ko ng kotse niya.

"Miss, saang room si Ophelia Dimaranan?" nagmamadaling tanong ko.

Kinakain na ng pag-alala at takot ang puso ko. Hindi kumakalma ang kabog ng dibdib ko.

"Room 207 po, ma'am."

"Salamat."

Tinakbo ko ang Room 207. Nadatnan ko si Ninang Malou sa labas ng kwarto. Walang babalang pumasok ako. Sinusuri ng doctor ang nanay ko.

Tinanggal niyo ang stethescope na nasa tenga at humarap sa akin.

"Are you the relative?"

Kinakahang tumango ako. Pinagsaklop ko ang mga kamay ko habang naghihintay sa sasabihin nito.

"She needs to undergo coronary bypass surgery as soon as possible."

"What do you mean, doc?"

"The reason she always feels chest pain is because there is a blocked artery. We need to remove the blockage before it leads to a heart attack."

Pakiramdam ko nabingi ako sa aking narinig. Ganoon na ba kalala ang sakit niya? Kahit kailan hindi ko ito narinig na dumaing sa akin. Minsan nakikita ko itong minamasahe ang dibdib pero kapag tinatanong ko naman ay napagod lang daw ito sa gawaing bahay. Akala ko simpleng bagay lang kaya hindi ko na pinansin.

"Dok, gawin n'yo ang lahat para mabuhay ang nanay ko," umiyak na pagmamakaawa ko.

Siya na lang ang meron ako at hindi ko na kakayanin pa kapag nawala siya.

"We will, you need at least partial payments before we start the operation."

"Magkano po ba ang magagastos sa operasyon?"

"Prepare at least a million."

Tila lalo akong nanghina sa halagang narinig ko. Saan ako kukuha ng ganoon kalaking halaga? Pagtitinda lang ng gulay ang trabaho ko.

"Nay, lumaban. H'wag mo naman ako agad iiwan. Hindi ko kaya," umiiyak na paki-usap ko sa kanya kahit na hindi naman niya ako naririnig.

Nakahiga ito sa hospital bed, hindi pa rin nagigising at may oxygen mask na nakakabit dito.

"Tasyang, lakasan mo ang loob mo. Nandito lang ako.

Gagawa tayo ng paraan para maoperahan agad ang nanay mo." Nakatayo ito sa kalapit ko habang hinahagod ang likod ko.

"Ninang, pwede bang kayo muna ang magbantay kay nanay? Hahanap lang ako ng pera para sa operasyon niya." Pinahid ko ang luha ko at humarap sa kanya. She is my mom's best friend at alam kong hindi niya pababayaan si Nanay. Kailangan ko lang umalis para maghanap ng pera.

"May kukunan kana ba? Bakit hindi ka lumapit sa tatay mo?"

Naikuyom ko ang kamao ko nang marinig ko ang sinabi nito. Tatay? Minsan na akong nagmakaawa sa kanya. Pero pinagtabuyan niya ako. Uulitin ko pa ba? Pero buhay ng nanay ko ang pinag-uusapan ngayon. Kaya handa kong gawin ang lahat.

"Bahala na. Basta gagawa ako paraan."

My mother has already suffered a lot. Masyado na itong nahihirapan, hindi lang sa sakit nito ngayon maging sa mga nangyari sa buhay namin. At isa lang ang hiling ko ang manatili itong lumalaban dahil hindi pa ako handang maiwang mag-isa. Hindi ko pa kaya. Marami pa akong pangarap para sa aming dalawa.

Tumayo ako at pinahid ang aking mga luha. Gagawin ko ang lahat ng paraan para maoperahan agad ito. Hahanap ako ng pera. Kung kailangang magmakaawa akong muli sa tatay ko. Gagawin ko at kung hindi man niya ako muling pakinggan gaya ng dati. Hahanap ako ng ibang paraan. Sa mabuti man o masamang paraan, wala na akong pakialam. Ang mahalaga, mabuhay ang aking ina.