"HINDI mo talaga maikakaila ang koneksyong namamagitan sa dalawang iyan, sir..." Anang tinig ni Manang Azon sa aking gilid. "Tingnan mo oh, kung magyakapan ay akala mo takot na takot mawalay sa isa't isa." Puna pa niya. "Wala pa ngang isang araw na nagkalayo silang dalawa ay ganito na sila kung magyakapan, paano pa kaya kung ilang araw, linggo o kaya naman taon? Hay, ang pagmamahal talaga ng isang ina ay hindi nasusukat ng kahit ano..."I gave her a side eye look as she walked away slowly at my back, leaving me there, speechless and can't move a muscle while staring at the two. Cassandra and Inez Isabelle who's now snuggling each other. I could just stare at them as they embrace each other like there's no tomorrow. I am frozen in place because I don't know what I would do. Halos mabaliw akong kakapatahan sa anak namin dahil iyak ito nang iyak at gusto talagang makita ang ina, at ang sandaling magkita sila ay para itong koala kung lumapit sa mommy nito. Wala akong makitang pagtutol
I GULPED hard as I listen to his silent cries while still hugging tightly at my waist. Na para bang iyon ang tanging kinakapitan sa mga sandaling iyong mahina siya. As much as I wanted to console him immediately, there's a part of me that holds me back. That part of me wants to listen to his cries more. I am being grateful seeing him being vulnerable like this. Crying his heart out, telling me freely about his worries. "Sana... Sana hindi ko na lang siyang kinuha ng sapilitan sa iyon. Patawarin mo ako, ang lakas-lakas ng loob kong kuhanin siya ni wala akong kaa-ide-ideya sa pagiging isang ama. Isang magulang." Mababa ang boses niyang sinabi, nag-angat siya ng tingin sa akin at agad akong nag-iwas ng tingin nang makita namumugto niyang mata. Nakaramdam ako ng pagprotesta nang tanggalin niya ang nakayakap na braso sa aking tiyan ngunit pinigilan ko ang sarili. Tumayo siya mula sa pagkakaluhod, akala ko ay lalabas na siya ng kwarto ngunit naglakad lamang siya patungo sa sofa set. He s
WALA naman talagang certain course on how to be a parent in the first place. Basta mo na lang mararamdaman ang responsibilidad mo at kapasidad na mayroon ka kapag nariyan na mismo sa harapan mo ang anak mo. Mapapasabi ka na lang na ah, gusto kong maging mabuting tao para sa batang ito. Gusto kong gumawa ng tama na maaari niyang mapakinabangan. Iyong ganoon. Hindi rin natin malalaman kung magiging mabuting magulang ba tayo sa isa o dalawang beses mo pa lang naaalagaa ang anak mo. Especially to those first time parents, they don't know what to expect and what to do next. It takes time to figure it out, ang mahalaga ay sinusubukan mo araw-araw. Araw-araw rin ay mayroong bagong kaalaman at nakakatuwa ang ganoon. Umuuga-uga ang kanyang mga balikat sa sobrang pagtawa pero kailangan niyang takpan ang bibig para huwag magising ang anak. He's so amazed of her daughter's silliness. However, despite of those laughs I could see the glimmer of tears in his eyes and seconds later, his laughs turn
KASALUKUYAN kaming naglalabanan ng tingin ni Elias. Nakaangat ang isang kilay niya na para bang nanghahamon pero hindi ko siya inurungan at pinagtaasan din ng kilay. "Hello? Sandra, nariyan ka ba?" Doon ko napagtanto na may kausap pala ako sa cellphone. "Para namang sira 'to, may nangyari bang masama? Bakit hindi ka makapagsalita?" Sunod-sunod niyang tanong. "W-Wala naman, ayos lang kami rito..." Sagot ko nang hindi inaalis ang tingin kay Elias na parang batang nagmi-make face at umirap. "Nga pala, napatawag ka!" Umingos ang nasa kabilang linya. "Anong klaseng tanong naman iyan, Maxine? Siyempre, nag-aalala! Ikaw ba naman na magtatatlong araw nang walang paramdam ay talagang mag-aalala kami! Lalo na sina nanay at tatay, gusto ka raw makausap at makumusta ang lagay ng apo nila." Umirap ako at saka ngumisi. "Aysus, ang sabihin mo, namimiss mo lang ako!" Nag-iwas ako ng tingin sa kaharap nang gawaran niya ako ng matalim na tingin. "Kunyari ka pang nag-aalala ang nanay at tatay, ah!"
IYON nga ang naging set up namin sa sumunod na dalawang araw. Hangga't maaari ay hindi kami nag-uusap o kahit man lang magdapo ang mga tingin. Maliban na lang kapag kasama namin si Inez. Pero kahit ganoon ay umiiwas talaga akong makipag-eye-to-eye contact sa kanya. Iyon nga lang, nakalimutan kong observant itong supling namin at kung anong unusual na nagaganap ay napapansin niya. Katulad ngayon, kasalukuyan kaming nasa food court ng mall at kumakain ng ice cream. Hindi sumama si Elias dahil may iba raw gagawin. Pero ang totoo ay hindi siya pwedeng lumabas sa matataong lugar dahil baka kuyugin siya. "Sandra, hindi kayo bati ni Papa?" Tanong ni Inez nang malunok ang kasusubo lang na ice cream. Sumalok muna ako sa kinakain kong halo-halo bago siya sagutin. "Hindi ah," defensive kong sagot na ikinabusangot ng bilog niyang mukha. Hindi naniniwala. Natawa naman ako. "Bakit mo naman naitatanong? Ano ba ang napapansin mo at nakapagsabi kang hindi kami bati?" Usisa ko. Sandaling nangunot a
NATULOS ako sa aking kinatatayuan sa sobrang gulat. The four of them were hugging me tightly that I lost the sight of Elias in front of us, watching. Ang huling nahapit na lamang ng mata ko ay ang pagkarga niya sa anak namin bago ko narinig ang sunud-sunod na mga katanungan nila. "GOODNESS gracious! It's really you!" Bulalas ng binabaeng si Ariel at tumalon-talon pa. "Ang tagal mong nawala! Hanap kami nang hanap sa'yo pati roon sa dati mong tinitirhan ay wala ka! We missed you so bad, our badass girl!" "Ikaw ba talaga ito? Hindi ba kami nananaginip? God! We missed you our Maxi-maxy!" Ani Alora at humiwalay saglit sa akin, tiningnan ako mula ulo hanggang paa saka bumalik sa pagkakayakap sa akin. "What happened to you all these years, huh? Where have you been? I thought dito ka na mamamalagi after your graduation! May offer na agad na naghihintay sayo since graduate ka ng Mass Com!" Dexter said and even flipped his imaginary bangs and he wiped his tears. "Bakla ka, after everything,
||PAST||"MAG-IINGAT ka roon Sandra, anak, ha? Huwag magpapasaway, huwag kung saan-saan pupunta dahil ang mga taga-Maynila ay hindi katulad dito sa atin..." Ani Nanay habang tinutulungan akong mag-impake ng mga damit ko. Sa katunayan ay panglimang beses na niyang sinabi ang mga katagang iyon. "Ang tukso ay kaliwa't kanan lamang, parang awa mo na ay lumubay ka kapag pakiramdam mo'y kakaiba na. Ikaw lang ang nag-iisa naming anak kaya pinaka-iingatan ka namin." Itinigil ko ang aking ginagawa at hinarap si Nanay. Ngumiti ako upang ipakitang ayos lamang ako ngunit nanginig ang aking mga labi. "Naku, Nanay ko... Hinding-hindi ako papadala sa tuksong iyan, 'no!" Mayabang kong saad at umirap pa. "Pag-aaral ang ipinunta ko roon at hanggang doon lamang po iyon, Nanay. Para po sa inyo ng Tatay ay magpupursige ho ako. Mahal na mahal ko po kayong dalawa at talagang mamimiss ko kayo!" Bahagyang nanginig ang aking boses, nagiging emosyonal. "At kapag nakatapos na ako, hindi ninyo na kailangang mag
NAPABUGA na lamang ako ng hangin at walang magawang sinundan siya. Bitbit ang naglalakihang maleta at bag, dagdag pa ang aking mga gamit. Tuloy ay hindi na halos ako makakita ng maayos sa dinadaanan ko dahilan upang makabunggo ako ng kung sino. "Ouch! How stupid could you be to just crash into me?" Anang antipatikong boses ng lalaki. "Pasensya na po pasensya na," sinabi ko habang hindi man lang siya tinitingnan. Wala na akong panahon pang intindihin ang taong ito dahil maiiwanan na ako ni Tiffany! "What the hell..." Anang boses ng lalaki na para bang sinusundan ako. "Hey, hey stupid girl!" Malakas niyang pagtawag dahilan upang mapatigil ako at harapin siya.Agad na umusok ang ilong ko sa narinig. Pambihira, tinawag lang ba niya akong stupid?! Sa ganda kong 'to, tatawagin lang stupid ng isang bakulaw?! Ibinaba ko ang mga bag na dala at ipinatayo ang mga maleta upang harapin ang talipandas na nang insulto sa akin. "Teka, teka, anong karapatan mong tawagin akong stupid, ha? Ikaw ba