LOGINShare
อยากทานข้าวผัด 1/2 - 9 -
Last Updated:
2025-02-13 02:05:16อยากทานข้าวผัด 1/2
- 9 -
“เราไม่ใช่สเปกพี่เลยเลิกกลัวได้แล้ว” พี่ภูพูดจบก็เอามือมาจับหัวฉันโยกไปมา ราวกับฉันเป็นเด็กห้าขวบยังไงยังงั้น
‘ไม่ใช่สเปก ไม่ใช่สเปก ไม่ใช่สเปก … ม่ายประบ่านะ!’ หลังจากที่ได้ยิน ฉันไม่สามารถเอาคำนี้ออกจากหัวได้จริงๆ ฉันไม่ใช่สเปกพี่ภูเลยงั้นเหรอ ความคิดที่อยากจะจีบพี่ภูของฉันล่มกลางทางแล้วเหรอ
ฉันค่อยๆ ลุงจากเก้าอี้เดินไปที่เตียงกลางห้องแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดอาลัยตายอยาก กลิ้งไปกลิ้งมาสักพักก็หลับสนิท
‘ทำกับข้าวให้หยีทานหน่อยสิ หยีหิวแล้ว’
‘น้องหยีอยากทานอะไรละ’
‘หยีอยากทานข้าวผัด’
‘งั้นรอพี่แป๊บหนึ่ง นั่งวาดรูปเล่นรอก่อน วันนี้แม่ไม่อยู่ เดี๋ยวพี่ทำให้’
ภาพของเด็กผู้หญิงวัยห้าขวบ กับเด็กผู้ชายตัวโตที่กำลังนั่งวาดรูปอยู่ที่โซฟาที่บ้านหลังหนึ่ง เขาลุกเข้าไปในห้องครัวหลังจากที่เด็กตัวเล็กบ่นอยากกินข้าวผัด ส่วนเธอกำลังวาดรูปเล่นที่ห้องรับแขก สักพักเขาก็เดินออกมาจากในครัว มือข้างหนึ่งถือตะหลิว อีกข้างหนึ่งถือจานข้าวเดินมาหาเธอ ใบหน้ามอมแมมถูกป้ายไปด้วยสีดำเต็มไปหมด คาดว่าน่าจะเป็นสีจากเถ้าถ่าน เขาเดินตรงมาวางจานข้าวผัดลง เด็กผู้หญิงมองข้าวผัดในจานสลับกับมองหน้าเขาไปมา สองสามรอบ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบช้อนเพื่อตักข้าวเข้าปาก อ้ำ!
‘อี๋! ทำไมมันเค็มแบบนี้’
‘มันเค็มเหรอ ไหนพี่ลองชิมหน่อย’
‘แหวะ! เค็มจริงๆ ด้วย พี่จะเรียนทำอาหาร ถ้าพี่เรียนจบ พี่จะมาทำให้หยีทานทุกวันเลย แต่วันนี้เดี๋ยวพี่ไปต้มไข่ให้นะ’
เฮือก! ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบว่าข้างนอกนั้นมืดสนิทเพราะเป็นทะเลสาป ฉันมองซ้ายมองขวาหาผู้ชายอีกคน แต่กลับไม่พบสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่ในตรงนี้ ฉันมองดูโคมไฟที่หัวเตียงแล้วลุกเดินไปดูที่ห้องน้ำ ได้ยินเสียงสายน้ำกระทบพื้น คาดว่าพี่ภูน่าจะกำลังอาบน้ำอยู่ ฉันเลยถอยทัพออกมาและเดินออกไปยืนรับลมที่ระเบียง สายลมกลางคืนค่อนข้างหนาวกว่าเมื่อช่วงเย็นมาก ฉันไม่ทันได้ดูพระอาทิตย์ตกดินเลยสินะ รู้สึกเสียใจแฮะและไม่รู้ด้วยว่าพรุ่งนี้จะได้พักที่นี่อยู่ไหม พรุ่งนี้คนอื่นๆ ก็บินกลับไทยกันแล้ว ฉันรู้แค่ว่าพี่ภูขอให้พี่ปันหยาเลื่อนตั๋วแต่ไม่รู้ว่าเลื่อนได้กี่วัน เสื้อผ้าข้าวของรวมถึงโทรศัพท์ของฉันอยู่ที่โรงแรมเก่าหมดเลย คิดว่าน้ำขิงน่าจะเป็นคนเก็บกลับให้ เหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยชิ้นเชิง
ตื๊ด! ตื๊ดดด! ตื๊ดดด!
ฉันได้ยินเสียงสั่นของวัตถุอื่นเบาๆ ที่ได้ยินเพราะมันประบ่าเสียงสั่นอยู่บนโต๊ะกระจก คาดว่าน่าจะเป็นโทรศัพท์ของพี่ภู จะเข้าไปดูก็เกรงว่าจะเสียมารยาท ฉันจึงยืนมองจนมันดับไป
ตื๊ดด! ตื๊ด! เสียงสั่นจากโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ขาของฉันก็ก้าวไปตามเสียงนั้น และหยุดลงที่โทรศัพท์ต้นเสียงหน้าจอโชว์ภาพของคนที่โทรเข้ามาคือพี่ปันหยา ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของพี่ภู กำลังจะสไลด์กดรับ เพราะกลัวว่าจะมีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า
“ทำอะไรน่ะ” ยังไม่ทันที่ฉันจะกดรับ พี่ภูที่เดินออกมาจากห้องน้ำ สวมชุดเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ กับกางเกงขายาวลายสก็อตสีฟ้าอ่อน กำลังเช็ดผมเดินออกมาจากจากห้องน้ำ จ้องหน้าฉันเงียบๆ เดินมาหยุดด้านข้างเหลือบมองโทรศัพท์ สลับกับมองหน้าฉันนิ่งๆ แล้วเอื้อมมือมาหยิบโทรศัพท์ที่มือฉันกำอยู่ ปลายสายก็ตัดไปพอดีพี่ภูมองหน้าฉันนิ่ง ราวกับโกรธมากที่ฉันเข้ามายุ่งเกี่ยวกับของส่วนตัวของเขา
“คือ หยีเห็นพี่ปันหยาโทรมาหลายสายแล้ว กลัวจะมีธุระด่วน เลยจะรับให้ก่อน..ค่ะ”
“คราวหลังอย่ายุ่งกับของพี่อีก ถ้าพี่ไม่ได้บอก”
"ค่ะ" ฉันหยักหน้าเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินกลับมานั่งที่เตียงอย่างหงอยๆ เหมือนเดิม
"พี่ซื้อมาเผื่อเราด้วย วันนี้ก็ดึกแล้ว ทำได้แค่ไปเดินชายทะเลสาบ อยากไปไหม?" พี่ภูยื่นถุงมาให้ ฉันหยิบออกมาดูก็เห็นว่าเป็น เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขายาวลายสก็อตสีชมพูอ่อน ฉันหันไปมองพี่ภู ก็เห็นพี่ภูกำลังเช็ดผมยืนจ้องหน้าฉันนิ่งๆ
"พอดีที่ร้านเขากำลังจะปิดแล้ว พี่เลยไม่ทันได้ดู ใส่ได้ใช่ไหม?"
"ใส่ได้ค่ะ งั้นหยีขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ"
หลังจากอาบน้ำเสร็จ สายตาเหลือบเห็นที่โต๊ะเครื่องแป้งมีไดร์เป่าผมอยู่ ฉันเดินไปนั่งหน้ากระจกบานใหญ่กำลังหยิบไดร์มาเป่าผมที่เปียกชุ่ม พี่มีผ้าผืนหนึ่งลอยมาคลุมที่หัว ก่อนจะถูกขยี้เบาๆ
"ทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งก่อน เช็ดให้แห้งก่อนค่อยเป่าสิ" พี่ภูบ่นไป เช็ดผมให้ไป ฉันอยากหยุดเวลานี้ไว้แค่นี้จริงๆ พี่ภูทั้งอบอุ่นเรื่องดูแลคือดีมาก ดีทุกอย่างฉันชอบมากนะ หลังจากเช็ดผมจนหมาดพี่ภูก็หยิบไดร์ที่ฉันถืออยู่ไปจากมือมาเป่าผมให้ฉันเป็นความโรแมนติกแบบที่ฉันเคยวาดฝันไว้ว่า จะได้รับความรู้สึกแบบนี้จากผู้ชายที่ฉันรัก และเป็นสามีในอนาคต ฉันได้แต่นั่งนิ่งให้พี่ภูเป่าผมให้ไม่มีท่าทีขัดขืน ก็แหงละโอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ นะ อิอิ
"เสร็จแล้ว" พี่ภูบอกพลางใช้มือสางผมที่ยาวประบ่าของฉันเบาๆ ฉันตะแคงซ้าย-ขวา ดูผลงานที่พี่ภูทำให้ แล้วยิ้มเล็กๆ
"พี่ภูเป่าผมให้สาวๆ บ่อยใช่ไหมคะ เป๊ะเชียว"
"เราคนแรก ชอบเหรอ"
"อื้อ!" ฉันยิ้มให้พี่ภูจนตาหยี ก็คนมันชอบจริงๆ นี่นา
"จะไปเดินเล่นไหม?"
"ไปค่ะ ไปๆ"
ตื๊ด ตื๊ด เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง พี่ภูเหลือบมองเล็กน้อย ก่อนจะหยิบมารับสาย
'ว่าไง'
'โอเค ขอบใจมาก'
'กินแล้ว'
'ไม่ต้องห่วง สบายมาก'
Latest chapter
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ สุดท้าย..ก็เป็นเธอ - 21 -
สุดท้าย..ก็เป็นเธอ- 21 -“พี่ภูคะ เราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหมคะ” ฉันหยุดเท้าที่กำลังเดินตามพี่ภูลง ทำให้ผู้ชายด้านหน้าเองก็หยุดชะงักพร้อมกันนั้นพี่ภูเองก็หันหน้ามามองฉันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป จากคนขี้เล่น เป็นสายตาที่ดูจริงจังละกังวล“ทำไมยาหยีถึงถามเรื่องนี้กับพี่อีกแล้วคะ หรือไปรู้อะไรมาเหรอ” พี่ภูยืนนิ่งอยู่ที่เดิมถามฉันด้วยน้ำเสียงกังวล“ทุกครั้งที่ยาหยีถาม พี่ภูจะกังวลเรื่องนี้ทุกครั้ง พี่ภูดูมีพิรุธนะคะ มีอะไรอยากเล่าให้หยีฟังไหม” ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่า ไอ้ความฝันที่ผ่านมาตั้งแต่เด็ก ๆ หรือภาพที่เห็นมันคือเรื่องจริงหรือสิ่งที่ฉันมโนขึ้น จะบอกว่าเป็นเพราะความฝัน มันก็ดูจะไม่ดีสักเท่าไหร่ แต่ถ้าหากไม่มีเค้าโครงความจริงอะไร ทำไมพี่ภูไม่เคยปฏิเสธ“ยาหยีจะเป็นเจ้าสาวของพี่ภูคนเดียวเท่านั้น..คำนี้คุ้นไหมคะ”“...” ฉันเงียบฟังคำที่พี่ภูเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่งงเหมือนไก่ตาแตก และฉันมั่นใจว่านั่นมันคือความฝันที่ฉันฝันเห็นและได้ยินบ่อย ๆ แล้วทำไมพี่ภูเองถึงรู้ความฝันนั้นฉันได้ละ“ถ้ายาหยีโตขึ้น ยาหยีก็จะเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดของพี่คนเดียว ยาหยีสัญญาเลยค่ะ..คำนี้คุ้นไหมคะ”“...”“หนูตอบพี่สิ
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ตัดสินใจยุติข้อห้าม - 20 -
ตัดสินใจยุติข้อห้าม- 20 -“พี่ภูคะ..พี่ภูกับหยี เคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหมคะ” ฉันสังเกตเห็นแววตาของพี่ภูที่สั่นไหวแบบแปลกไป แต่ก็เพียงแค่พริบตาเดียวเท่านั้น พี่ภูก็ปรับอารมณ์กลับมาได้ปกติ“หนูเป็นอะไรคะ เมื่อกี้พี่ตกใจมากรู้ไหม นั่งตัวแข็งทื่อ พี่เรียกก็ไม่หือไม่อือ จนพวกพี่จะโทรเรียกรถพยาบาลแล้วนะคะ” พี่ภูยังคงเอ่ยถามฉันด้วยท่าทางกังวล“น้องตกใจมากนะภู พาไปโรงพยาบาลก่อนไหม” พี่ปันหยาเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างเรียบเฉย แต่น้ำเสียงแสดงออกถึงอาการเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดในน้ำเสียง“ทำไมพี่ ๆ มาอยู่ที่นี่กันได้คะ” ฉันที่พอจะรู้สึกตัวเองดีแล้ว หันมองพี่ ๆ ทุกคนหลังจากเอ่ยถามไปด้วยความไม่เข้าใจ เพราะจำได้ว่าครั้งสุดท้ายคือฉันไม่ได้ลุกขึ้นไปเปิดประตู และพี่ภูเองก็นอนหลับอยู่ไม่ได้มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย“เรื่องนี้พี่ก็อยากรู้ค่ะ ว่าทำไมภูผากับยาหยีถึงมาอยู่ด้วยกันในห้องสองต่อสอง..หวังว่าแกจะจำสิ่งที่แกรับปากพวกฉันได้นะภูผา” พี่ปันหยาเอ่ยย้ำในสิ่งที่ทุกคนในห้องนี้รู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร ด้วยสายตาที่จริงจัง จนทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงของเครื่องปรับอากาศที่ยังทำงานอยู
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ ความทรงจำที่หายไป - 19 -
ความทรงจำที่หายไป- 19 -กว่าที่ฉันจะแกะมือปลาหมึกของพี่ภูออกมาได้ ก็เล่นเอาหอบเหนื่อยเหมือนกัน ไม่รู้ว่าพี่ภูนั้นเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนา แต่พอฉันรวบรวมความกล้าที่มีตวาดลั่นดุพี่ภูอย่างจริงจัง ผู้ชายคนนี้ก็หน้าหงิกเป็นเด็กน้อยแล้วหันหลังใส่ฉันพร้อมกับนอนหลับไปเสียอย่างนั้นครืด!ฉันลุกขึ้นไปหยิบมือถือของตัวเองที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะกระจกขึ้นมา ก็เห็นว่าเป็นพี่มาวินที่โทรเข้ามาหลายสายแล้ว แต่เวลานั้นฉันกลับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย“ค่ะพี่มาวิน” ฉันกรอกเสียงลงไปอย่างรีบร้อน เพราะไม่รู้เลยว่าพี่มาวินมีธุระอะไรหรือไม่“น้องหยี ไอ้ภูอยู่ห้องน้องไหม มันเมาแล้วบอกจะกลับห้อง แล้วออกไปเลย พี่หามันไม่เจอ” ฉันฟังเสียงที่ตื่นตกใจของพี่มาวิน พร้อมกับมองบุคคลที่ถามถึงก่อนจะกดเปิดวิดีโอคอล แล้วชูหน้าจอไปที่คนที่หลับไม่ได้สติ“ไอ้ภู! พี่ก็วิ่งหามันทั่วคอนโด ไม่คิดว่ามันจะเมาแล้วเรื้อนขนาดนี้ งั้นพี่ฝากน้องหยีดูมันด้วยนะ พี่ลงมาข้างล่างแล้วคงไม่กลับขึ้นไปแล้ว” พี่มาวินร่ายยาว ใบหน้าแสดงอาการทั้งดมโห ทั้งขำ ปนเปกันไปหมด ฉันพยักหน้าให้เป็นการรับปากแต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้กดวางมือถือ เสียงของผู้หญิงที่แทร
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ สิบห้าปี..ยังหนีไม่พ้น - 18 -
สิบห้าปี..ยังหนีไม่พ้น- 18 -“ไอ้ภู! มึงกับน้อง..” พี่มาวินตาโต นิ้วชี้ค้างกลางอากาศ แต่มีหรือพี่ภูจะสนใจ ฉันเองได้แต่นั่งนิ่ง หยิบขนมมาเคี้ยว “ไอ้ภูเอ๊ย”“เลิกเรียกกูได้แล้ว จะกินมั้ยเหล้าอะ” พี่ภูเดินมาทิ้งตัวลงข้างฉัน ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นไปหยิบแก้วใสมาวางให้สองใบ พร้อมกันนั้นก็หยิบหอบข้าวของไปแกะใส่จานมาวางไว้ให้ทั้งคู่“งั้นหนูกลับห้องก่อนนะคะ” ฉันเอื้อมมือไปหยิบขนมอีกชิ้นในซองมาเคี้ยวก่อนจะทำท่าจะเดินออกจากห้อง “อ่อ..พี่ภูพรุ่งนี้ไปดูทำเลร้านพร้อมหนูไหมคะ ถ้าไปก็อย่าดื่มมากนะคะ”“ครับ” ผมยิ้มหวานให้เด็กสาว เธอเองก็ยิ้มตอบก่อนจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป“เล่า!” ทันทีที่ในห้องเหลือเพียงผมกับไอ้วิน วิญญาณนักข่าวก็เข้าสิงมันทันที“ก็อย่างที่มึงเห็น กูคบกับน้อง” ผมพูดจบพร้อมกระดกเหล้าเข้าปากอย่างสบายอารมณ์“แล้วเรื่องกฎของร้านมึงจะทำไง” ไอ้วินเองก็ถามคำ กินเหล้าคำพอ ๆ กับผม แต่จากสายตาของผม มันเองก็ดูเหมือนจะมีอะไรในใจเหมือนกัน“ก็ไม่ทำไง เดิมทีกูก็จะปรึกษาพวกมึงเรื่องนี้”“แล้วทำไมไม่ปรึกษา”“ยาหยีอยากออกจากที่ร้าน”“ทำไมวะ เพราะกฎนี้นะเหรอ เฮ้ย! มันต้องมีทางออกอื่น”“น้องอยากทำธุรกิจ
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ คนนี้ของยาหยี 2/2 - 17 -
คนนี้ของยาหยี 2/2- 17 -เธอใช้สองมือลูบแก้มตัวเองป้อย ๆ แก้เขิน ยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากแกล้งเธอมากกว่าเดิมขึ้นไปอีก“ไม่ชอบจริงเหรอ” ผมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อนผู้หญิงด้านหน้า จนเธอหันมามองหน้าผมชัด ๆในจังหวะที่ประตูลิฟต์กำลังจะเปิดออก เธอเลือกที่จะหอมแก้มหนัก ๆ ของผมฟอดใหญ่ด้วยความเร็วและรีบวิ่งออกจากลิฟต์กลับไปทางห้องของตัวเองแบบไม่หันกลับมามองผมเลยสักนิด ผมยืนนิ่งอยู่ในลิฟต์เพียงชั่วครู่ก่อนจะเดินออกมายืนมองเธอที่รีบกดรหัสผ่านเข้าห้องไปด้วยความเอ็นดูติ๊ง!‘พี่ภูเป็นแฟนกับยาหยีนะคะ’ ผมเปิดอ่านข้อความที่มาจากคนตัวเล็กส่งมาหลังจากที่ผมทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มในห้องนอนของตัวเอง‘พี่ต้องเป็นคนขอไม่ใช่เหรอ’‘รอพี่ภูขอ หยีแก่ตายพอดี’'ยาหยี..เป็นแฟนพี่นะครับ’‘ตกลงค่ะ!’ผมได้แต่นอนยิ้มให้กับหน้าจอมือถือราวกับคนบ้า เราเริ่มสนทนากันมากขึ้น เริ่มศึกษานิสัยและความชอบของกันและกันมากขึ้น เวลาผ่านไปหลายเดือนที่เราใช้ชีวิตด้วยกันแบบไม่ได้บอกผู้ใหญ่หรือครอบครัว โดยเฉพาะกับคนที่ร้าน“พี่ว่าจะบอกไอ้วินกับปันหยา เรื่องของเรา” พี่ภูวางหนังสือที่กำลังอ่านลงบนหน้าอกพูดขึ้นในขณะที่ยังนอนหนุนตักของฉันที
Only You! หัวใจดวงนี้เป็นของคุณ คนนี้ของยาหยี 1/2 - 17 -
คนนี้ของยาหยี 1/2- 17 -“คืออะไรกันคะ ทำไม..” ฉันได้แต่ยืนมองหน้าป้านภาสลับกับมองหน้าพี่ภู โดยที่ไม่รู้เลยว่าฉันจะต้องพูดหรือรู้สึกอย่างไร ป้านภาเป็นคนแนะนำให้ฉันมาสมัครที่ร้านนี้แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นร้านของใคร และพี่ภูคือลูกชายของป้านภาแต่ทำไมฉันถึงไม่เคยรู้จักมาก่อนทั้งที่บ้านเราทั้งสองรู้จักกันมาตั้งแต่ฉันจำความได้“ป้าก็อยากรู้ว่าทำไมเจ้าของรองเท้าเบอร์สามสิบแปดที่จอดหน้าห้องเจ้าภูถึงเป็นของหนูยาหยี” ป้านภามองหน้าฉันสลับกับพี่ภูอย่างต้องการหาคำตอบ แต่ยังเป็นแววตาที่เอ็นดูฉันเหมือนเดิม“มันไม่ใช่อย่างที่แม่คิดแน่นอนครับ พอดีผมขอให้น้องมาทายาให้เฉย ๆ”“ยา..ทายาอะไรลูกเป็นอะไร” ป้านภาตรงดิ่งเข้ามาหาพี่ภู จับลูกชายของเขาหมุนซ้ายหมุนขวา โดยที่ใบหน้าของพี่ภูยังคงดุตกใจเหลอหลาอย่างเห็นได้ชัด “ไหน”“แม่ครับ แม่ใจเย็น ๆ ก่อน ภูไม่ได้เป็นอะไรมาก” พี่ภูจับไหล่ของป้านภาก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มฟอดใหญ่“คุณ พาหนูหยีกลับเข้าไปในห้องก่อนเลยค่ะ” เสียงของหญิงสูงวัยหันไปเอ่ยกับผู้เป็นสามีที่ยืนเงียบ ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร “หนูยาหยีเข้าห้องไปก่อนนะจ๊ะ ป้ามีเรื่องอยากคุยกับเราสองคน”ฉันนึกขึ้นได้จึงยกมือไหว้ป
You may also like
พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่227.8K viewsท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน
เจียงจื่อหยา138.8K viewsบำเรอรัก❤️มาเฟียร้าย (เรย์ของพลอย) NC20++SM
Me'JinJIn26.3K viewsเกิดใหม่อีกครั้งกับยัยขี้เหร่
เฉียวเหมย63.6K viewsพันธะร้ายรักเมียเก็บ
เม็ดขนุน81 viewsเพื่อนที่แปลว่าเมีย
ดอกอ้อลู่ลม3.3K viewsอุ้มบุญคุณพ่อตัวร้าย
จันทร์ส่องแสง3.7K viewsจะหยุดเสือเหยื่อต้องเด็ด
ชะนีติดมันส์18.3K views
