Chapter 2

Makalipas ang ilang buwan.

Hindi pa rin mawaglit sa isipan ni Levim ang aksidenteng nangyari sa kanya. Sa linya ng kanyang trabaho at estado sa buhay, hindi malayong isipin na may koneksyon ito sa kanyang mga kaaway.

Araw-araw, hindi maitatago sa bugnot niyang mukha ang pagkainip. Pilit siyang pinapaalalahanan ng doktor na manatili sa ospital hanggang sa tuluyan siyang gumaling. Hindi niya gustong magtagal pa rito, pero dahil na rin sa pakiusap ng kanyang ama, wala siyang magawa.

Sa loob ng kanyang pribadong kwarto sa ospital, nakatayo siya malapit sa bintana, nakasuksok ang mga kamay sa bulsa ng puting pantalon habang nakatanaw sa labas. Blangko ang ekspresyon niya, tila malalim ang iniisip.

Sa kama niya, nakakalat ang ilang dokumento at litrato—mga kuhang-liko ng mga hindi pamilyar na mukha. May ilan na malinaw, ngunit karamihan ay malabo, sapat lang para makilala ang mga nasa larawan.

Naputol ang katahimikan nang bumukas ang pinto sa likuran niya. Hindi siya nag-abala pang lumingon. Lumapit si Loid at iniabot ang panibagong dokumento.

"Eto na 'yong bagong nakalap na impormasyon ng mga tauhan natin," napabuntong-hininga si Loid. "At gaya ng hinala mo, mukhang may third party talagang sangkot sa nangyaring aksidente sa ‘yo."

Tinanggap ni Levim ang dokumento at agad itong binalingan ng pansin. Mas malinaw na stolen shots ang nilalaman nito, mas tiyak ang impormasyong nakalap nila.

Tahimik na pinagmamasdan ni Loid ang amo niya, ngunit hindi napigilan ang sariling magtanong. "Sigurado ka bang magaling ka na, Levim?"

"Ano sa tingin mo?" sagot ni Levim nang hindi man lang siya nilingon.

Sanay na si Loid sa pagiging hindi diretso ni Levim sumagot.

"Magaling ang ginawa ninyo," malamig na sabi ni Levim. "Pero hindi pa rin ako natutuwa. Inabot pa kayo ng ganito katagal bago makuha ang sagot sa tanong ko." Walang pakialam niyang inihagis ang dokumento sa kama at saka naupo sa sofa. "Hanggang kailan pa ba nila ako ikukulong sa nakayayamot na lugar na ‘to?"

"Nakausap ko na ang doktor. Makakaalis ka na bukas ng umaga," tugon ni Loid.

"Mahusay." Tumayo si Levim at dumiretso sa banyo. "Ihanda mo ang lahat ng tauhan natin bukas sa labas ng ospital. Magdala na rin kayo ng armas."

"Kakalabas mo pa lang, sasabak ka na ulit sa—"

Ngunit hindi na natuloy ni Loid ang sasabihin nang biglang isara ni Levim ang pinto. Napailing na lang siya. Kilala niya ito. Kapag may nais gawin si Levim, kahit sino pa ang humadlang, hindi ito nakikinig.

---

Sa parking lot, inilabas ni Loid ang kanyang cellphone at tumawag. Ilang ring pa lang, sinagot na ito ng isang lalaking may malalim na boses.

"Tedd? Ikaw ba ‘to?"

Nagsalubong ang kanyang kilay habang nakatitig sa sahig.

"Lalabas na si Boss bukas ng umaga. Utos niya na maghanda tayong lahat at hintayin siya rito mismo sa ospital... Oo... Alam mo naman ‘yon, hindi nakikinig sa ‘kin ‘pag may gusto siyang gawin. Kita mo naman kung paano siya umayaw nang sabihan mong magpapabantay ka sa kwarto niya habang nagpapagaling siya... Sige, kita tayo mamaya sa bodega."

Binaba niya ang tawag at saka marahang hinilot ang sentido.

---

Samantala, isang babae ang nagmamadaling pumasok sa ospital. Halos banggain ni Sherry si Loid sa kanyang pagmamadali. Wala siyang paumanhin na sinabi, at mabilis siyang nawala sa paningin nito.

Napakunot-noo si Loid.

Kasunod niyon, ilang kalalakihan naman ang mabilis na pumasok sa ospital. May hinahanap ang mga ito.

"Hoy, ikaw," tawag ng isa sa kanila kay Loid. "May nakita ka bang babaeng pumasok dito? Hindi masyadong matangkad, itim ang nakapusod na buhok, naka-gray na jacket?"

Saglit na pinagmasdan ni Loid ang grupo.

Alam niya kung sino ang tinutukoy nila. Alam niya rin kung saan ito dumaan.

"Doon," itinuro niya ang pasilyong papunta sa backdoor exit ng ospital. "Nakita ko siyang tumakbo roon."

"Bilisan natin!" sigaw ng isa, at agad silang tumakbo papunta sa itinuro niya.

Samantala, hingal na hingal si Sherry nang makarating sa ikatlong palapag ng ospital. Napahinto siya sa isang bench, ngunit hindi siya nagtagal doon. Nagtuloy siya sa pagtakbo, ni hindi alintana kung tama pa ba ang direksyong tinatahak niya.

Nang marating niya ang dulo ng pasilyo, natagpuan niya ang sarili sa harap ng isang pinto.

Saglit siyang nagdalawang-isip kung dapat niya ba itong buksan. Hindi niya alam kung sino ang nasa loob.

Sa tabi ng pinto, nakita niya ang pangalan ng pasyente.

"Levim Devereux."

Isang amnesia patient.

Napakagat-labi si Sherry.

Nagdesisyon siyang bumaba na lang at maghanap ng ibang taguan, ngunit bago pa siya makagalaw, nanigas siya sa kinatatayuan.

Sa dulo ng hagdanan, nakatayo ang lalaking pinakaayaw niyang makita.

Ang tiyuhin niya.