Our White Little Secrets

Isang malutong na sampal ang tumama sa pisngi ni Sherry. Nasa pangalawang palapag sila ng mansiyon ng kanyang tiyuhin, malayo sa nagkakasiyahang mga tao sa ibaba.

Ramdam ng dalaga ang pamamaga ng kanyang mukha, ngunit nagawa niya pa ring titigan ang tiyuhin nang duruin siya nito.

"Don't you ever talk to my guests like that again, Sherry. Tama na ang kahibangan mong ito! Dalawa lang ang pagpipilian mo rito—it's either you die in hunger outside, or stay here and do as I say."

Pinigilan ni Sherry ang sariling magwala sa harapan nito. Ang kanyang mga kamaong nakatago sa likod ay tila nakakasang baril na maaari niyang pakawalan anumang sandali.

"I'd rather die than obey you."

Isa pang sampal ang dumapo sa kabilang pisngi niya. Tumulo ang kanyang mga luha sa sakit.

Hanggang kailan ba siya magtitiis sa impyernong ito? Araw-araw, palagi niyang tinitingnan ang sarili sa basag na salamin ng kanyang kwarto—paulit-ulit na nagtatanong sa isipan kung may silbi pa bang ipagpatuloy ang ganitong klase ng buhay. Takot ba o galit ang dapat niyang paiiralin? Wala siyang makitang tamang sagot.

Nakita niya ang panggigigil ng tiyuhin nang ilapit nito ang bibig sa kanyang tainga.

"Last chance, Sherry. Last chance! Your job is simple—accept the marriage, and you'll live a happy life. Wala ka nang ibang iisipin kundi ang pamilya mo sa mga taon na 'yon. Napakadali lang, hindi ba? And yet, why can't you do it?"

"I'm tired. I need to rest." Tumalikod si Sherry patungo sa kanyang kwarto.

"We are not done with this, you hear me? There's no escape. This is your purpose, Sherry. Live with it."

Malakas niyang isinara ang pinto at sumandal doon. Ipinikit niya ang kanyang pagod na mga mata habang dahan-dahang umuupo.

Ang katahimikan sa kanyang paligid ay unti-unting napalitan ng ingay ng mga sasakyan. Naririnig niya ang mga yabag at tawanan sa kanyang kaliwa’t kanan.

Nang muli niyang ibuka ang mga mata, nasa kasalukuyang panahon na siya. Nakatayo sa isang pedestrian lane kasama ang iba pang mga tao. Nakasuot siya ng itim na jacket, nakatago ang mukha sa ilalim ng hoodie, at halatang pagod ang kanyang mga mata.

Hindi pa rin nagbabago ang pakiramdam mula nang tumakas siya ilang araw na ang nakakalipas.

Nang magsihinto ang mga sasakyan, nagsimula siyang tumawid kasabay ng iba.

---

Sa isang abandonadong bodega, pitong kalalakihan ang may dala-dalang pamalo at marahas na binubugbog ang isang lalaking nakahandusay sa sahig.

Umaalingawngaw ang hiyaw ng duguang biktima, ngunit kahit anong sigaw o ingay ang gawin nito, walang sinuman ang makakarinig o makakaistorbo sa kanila.

"Pakiusap, maawa na kayo!"

"Tumahimik ka!" sabay sipa sa mukha nito, dahilan upang bumagsak muli ang mukha niya sa maruming sahig.

"Hetong sa'yo!"

Sunod-sunod na palo ang inabot ng kawawang lalaki—sa katawan, binti, at ulo. Parang isang hayop na pilit nilang pinapatay sa bugbog.

"Mga hayop! Humanda kayo kay Boss Levim!" sigaw ng biktima habang patuloy na nagsusuka ng dugo.

"Tumahimik ka!" Muling lumagapak ang isang malakas na palo sa kanyang mukha, dahilan upang mawalan siya ng malay.

Sa isang tabi, nakaupo sa isang kahon ang pang-walong lalaki—ang tila lider ng grupo. Kanina pa ito nawawalan ng ngiti sa kanyang labi.

"Anong sinabi niya?" marahan nitong tanong.

Nagkatinginan ang mga tauhan nito.

"Ano'ng sabi mo, boss?" tanong ng isa.

"Ulitin niyo kung ano ang sinabi niya," madiin na sagot ng lider.

Nagkatinginan muli ang mga tauhan niya, tila nag-aalangan sa kanilang isasagot.

"Ang sabi niya… um… may nabanggit siyang ‘Boss Levim’ kanina."

"Bakit, boss? Sino ba 'yon?"

Dahil dito, agad pinilipit ng lider ang tainga ng nagtanong.

"Baliw ka ba? Hindi mo siya kilala?"

"T-tama na, boss!"

"Mga walang kuwenta. Umalis na tayo rito, dali!"

Mabilis nilang nilisan ang lugar, dumaan sa eskinita sa likuran. Ngunit bago pa sila makalagpas, isang anino ang humarang sa kanila.

Bago pa sila makapagtanong o makalabas man lang ng reaksyon, isang mabilis na wasiwas ng baseball bat ang tumama sa mukha ng kanilang lider.

Sa isang tira lang, bumagsak ito sa lupa at nawalan ng malay.

"Boss!"

"Boss, ayos ka lang?!"

"Gumising kayo, boss!"

"Walanghiya ka! Sino ka ba—"

Muli, isang matinding hampas ng baseball bat ang tumama sa sentido ng isa pang miyembro, dahilan upang bumagsak ito tulad ng kanyang lider.

Makalipas ang ilang segundo, isa-isa nang natumba ang iba pang kalalakihan—may bukol o duguan ang mukha at noo.

Isinablay ng lalaking may hawak ng baseball bat ito sa kanyang balikat. Tumingala siya, nakatingin sa madilim na kalangitan.

Tila may hinahanap siyang kasiyahan sa karahasang ito, ngunit sa huli, isang malalim na buntong-hininga lang ang kanyang nagawa.

Sa di-kalayuan, isang kotse ang pumarada. Pumasok siya sa passenger seat.

Mula sa rearview mirror, tiningnan siya ng nagmamaneho.

"Hindi na ba mainit ang ulo mo ngayon, Levim?"

"Let's do some more."

"That's the third tim—"

"I said let's do some more."

Napabuntong-hininga ang driver bago inilipat ang tingin sa harapan.

"Say something before I punch you in the face, Loid. What is it?"

Hindi na kailangang tingnan ni Levim ang kausap para malaman ang sagot nito.

"Nothing. Bili muna ako ng yosi sa may unahan."

"Hurry up."

Pumarada ang kotse sa tapat ng isang convenience store.

Pagkababa ni Loid, isang rumaragasang truck ang bumangga sa kotse ni Levim.

Sa isang iglap, bumaliktad ang sasakyan at tumilapon sa kabilang bahagi ng kalsada.

Halos liparin ni Loid ang kalsada sa pagmamadaling lapitan ang yupi-yuping kotse.

"Levim! Levim! Wake up! Dammit, wake up!"

Sa loob ng sasakyan, halos hindi na makilala ang duguang si Levim. Bago siya tuluyang mawalan ng malay, isang pilyong ngiti pa ang gumuhit sa kanyang labi.

---

Pagmulat ng kanyang mga mata, puting kisame ang sumalubong sa kanya.

Tunog ng beeping machine ang maririnig sa tabi. Masakit ang kanyang katawan, lalo na ang bahagi ng kanyang ulo.

"Where am I?"

Bumukas ang pinto, at pumasok si Loid. Agad itong tumawag ng nurse.

Pagdating ng doktor, sinuri nito ang kondisyon ni Levim.

"How is he, doc?" tanong ni Loid.

Napatingin si Levim sa kanya, kita sa mukha ang pagkalito.

"Sorry but… who are you? And why am I here?"

Napabuntong-hininga si Loid, halatang nadismaya.

"You gotta be kidding me."