Chapter 2: Ang Unang Gabi

(Serena’s POV)

Hindi ko alam kung paano ko nailapag ang ballpen matapos kong pirmahan ang kontrata. Para bang nanlamig ang lahat ng dugo ko sa katawan. Ang pirma ko, iyon mismo ang nagtakda ng kapalaran ko—at kapalit nito, ibinigay ko ang sarili ko sa isang lalaking hindi ko lubusang kilala, ngunit alam kong kayang wasakin ang buhay ko kung gugustuhin niya.

Tahimik si Damien. Walang bakas ng emosyon sa mukha niya. Maingat niyang isinilid ang kontrata sa isang itim na folder, parang wala lang iyon para sa kanya—samantalang para sa akin, iyon ang tanda ng pagkabihag ko.

“Simula ngayon…” Malamig ang boses niya, mabagal ang bawat salita. “…ikaw na si Mrs. Serena Salvatore.”

Nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ako makapagsalita. Kahit paano, umaasa ako na hindi pa huli para umatras, pero alam kong hindi na posible. Ang ospital, ang mga utang, ang banta ng mga taong naghahabol sa amin—lahat iyon ay dahilan kung bakit ako nakaupo rito, bakit ako sumuko sa isang kasunduan na hindi ko man lang lubos na naintindihan.

“Puwede bang… huwag muna ngayon? Hindi pa ako handa,” mahinang wika ko, halos pabulong.

Ngumisi siya. Hindi iyon ngiting nakakaaliw kundi ngiting puno ng kumpiyansa, parang sigurado siya sa bawat galaw ng buhay ko mula ngayon. “Relax. Hindi ko naman sinabing ngayon din.” Yumuko siya, inilapit ang mukha sa akin. “Pero simula ngayong gabi, kailangan mong magsimula sa bagong buhay mo bilang asawa ko.”

---

Hindi ko na maalala kung paano ako nakasunod sa kanya papunta sa sasakyan. Sa kotse niya ako sumakay, nanginginig pa rin ang kamay ko habang nakakuyom sa kandungan. Tahimik si Damien, abala sa pagmaneho, pero ramdam ko ang presensya niya sa bawat iglap. Ang mabagal niyang paghinga, ang paraan ng pagkakahawak niya sa manibela, ang malamig ngunit matalim niyang titig sa kalsada—lahat iyon ay nagbabadya ng panganib.

Nang dumating kami sa kanyang penthouse, para akong napunta sa ibang mundo. Puro salamin at marmol ang paligid, malinis, modernong modernong disenyo. Sa taas ng gusali, tanaw ko ang kabuuan ng siyudad—mga ilaw na kumikislap na parang mga bituin.

“Simula ngayon, dito ka titira,” aniya, kaswal na tinanggal ang coat niya at inilapag iyon sa sofa.

“Pero… paano ang pamilya ko?” lakas-loob kong tanong.

“Don’t worry. They’re safe. Lahat ng bills nila, babayaran ko. Lahat ng utang, tatapusin ko. Wala ka nang iisipin.”

Lumapit siya sa akin, mabagal, bawat hakbang ay parang tunog ng paghatol. “Ngayon, ikaw ang iisipin ko.”

---

Napatras ako nang kusa, hanggang sa maramdaman ko ang likod ko sa malamig na marmol na dingding. Wala na akong matakbuhan. Siya at ang presensya niyang bumabalot sa akin ang tanging naroroon.

“Serena…” bulong niya, halos dumampi sa tainga ko. “Alam mong hindi lang ito papel. Kapag pumayag ka, ibig sabihin… akin ka.”

“P-pero sabi mo… hindi required—”

Bigla niyang hinawakan ang baba ko, marahas pero hindi masakit. Itinaas niya ang mukha ko hanggang sa magtagpo ang aming mga mata. Ang mga labi niya halos isang pulgada lang ang layo.

“Hindi required,” ulit niya, mababa ang boses, parang may banta. “Pero hindi rin ako marunong magpigil.”

At bago ko pa siya mapigilan, hinalikan niya ako.

---

Para akong nakuryente. Mainit. Mapanganib. Ang halik niya ay hindi pakiusap—iyon ay utos. At kahit alam kong dapat akong tumanggi, nadarang ako sa init ng kanyang bibig, sa bigat ng mga kamay niyang nakapulupot sa bewang ko.

Sinubukan kong kumawala, pero lalo lang humigpit ang yakap niya. Lalong lumalim ang halik, lalong naging marahas, at ramdam kong bumibigay ang katawan ko kahit pilit na lumalaban ang isip ko.

“Damien…” bulong ko nang makawala ako saglit, nanginginig ang tinig.

“Shhh…” inilapat niya muli ang labi niya sa akin, mas mapusok, mas madiin. Para bang siniselyuhan niya ang kontrata, hindi lang sa papel, kundi sa mismong balat at hininga ko.

Nawalan ako ng lakas. Para akong nilulunod ng init niya. Ang mga kamay niya gumapang mula sa bewang ko patungo sa likod, pinagdikit ako sa katawan niya hanggang maramdaman ko ang tibok ng kanyang puso. Hindi ko alam kung saan nagsisimula ang hangin ko at saan nagtatapos ang kanya.

---

Nang bumitaw siya, parang wala akong boses. Hawak pa rin niya ang mukha ko, at nakatitig siya sa mga mata ko—mabigat, matalim, at nakakatakot.

“Alam mo na ngayon,” bulong niya, halos pabulong. “Hindi na ito kontrata lang. Hindi na ako magpapanggap.”

Napalunok ako. Nanginginig. Hindi ko alam kung matatakot ako o… may maliit na bahagi ng sarili kong naaakit sa kanya.

At doon ko napagtanto: sa gabing iyon, sa loob ng kanyang penthouse, nagsimula ang tunay na pagkakakulong ko—hindi sa utang, kundi sa mga halik at haplos ni Damien Salvatore.