Chapter 3: Mga Hangganan

(Serena’s POV)

Hindi ko alam kung paano ako nakabalik ng ulirat matapos ang halik na iyon. Pakiramdam ko’y nilunod ako ng apoy at ginapos ng malamig na bakal sa parehong oras. Hinawakan pa rin ni Damien ang bewang ko, mahigpit, tila ba kahit anong oras ay hindi niya ako hahayaang makawala.

Hinila niya ako papasok sa loob ng kwarto—maluwang, moderno, at tila hindi nagagamit. Ang mga dingding ay gawa sa tinted glass, at sa labas, tanaw ko ang mga ilaw ng siyudad na kumikislap na parang mga bituin. Ngunit kahit ganoon, mas nangingibabaw ang presensya niya.

“Anong gagawin mo sa akin?” Hindi ko alam kung saan ko kinuha ang tapang para itanong iyon, pero nanginginig ang boses ko.

Ngumiti siya, ngunit hindi iyon ngiting nakakaaliw—kundi ngiting may lihim, ngiting nanunukso. “Hindi ba mas exciting kung hindi mo alam?”

Lumapit siya, bawat hakbang ay parang hampas ng martilyo sa dibdib ko. Hinawakan niya ang baba ko, pinipilit akong tumingin sa kanyang mga mata. “Alam mo ba kung bakit kita pinili, Serena?”

Napakagat ako sa labi. “Dahil… kailangan mo ng asawa para sa deal?”

Umiling siya, marahang natawa, mababa ang tunog. “Kung iyon lang ang kailangan ko, pwede akong kumuha ng kahit sinong babae na desperado sa pera. Pero ikaw…” yumuko siya hanggang magdikit halos ang aming mga labi. “…ikaw ang hindi ko makalimutan.”

Nag-init ang mukha ko. Naiisip ko ang gabing iyon—ang gabing nagkrus ang landas namin, ang gabing hindi ko rin makalimutan kahit pilit kong iwasan.

---

Bigla niyang hinawakan ang kamay ko at inilapat iyon sa dibdib niya. Ramdam ko ang tibok ng kanyang puso—malakas, matatag, parang sinasabi nitong siya ang may kontrol sa lahat. “Nararamdaman mo ba? Hindi ako nagbibiro, Serena. Hindi ako umaatras kapag may gusto ako. At ngayon… ikaw ang gusto ko.”

“Hindi ako laruan, Damien,” mariin kong sagot kahit nanginginig ang tuhod ko.

“Hindi ka laruan.” Mas lalong dumilim ang titig niya. “Ikaw ay pag-aari.”

Bago ko pa siya masaway, hinila niya ako palapit at muli akong hinalikan. Hindi iyon basta halik; iyon ay halik na parang pag-angkin, mas marahas, mas malalim, mas nakakapaso. Ang mga kamay niya gumapang sa likod ko, bumaba sa baywang, pinagdikit ang katawan namin hanggang maramdaman ko ang init niya laban sa akin.

Nang maramdaman kong bumigay ang labi ko at kusang sumagot sa halik niya, doon ko lang napagtanto kung gaano kalakas ang epekto niya sa akin. Hindi ko maintindihan kung bakit, pero imbes na tuluyang lumaban, nadadala ako sa agos.

---

“Damien…” mahina kong bulong nang bumitaw siya saglit.

Tinitigan niya ako, halos walang pagitan ang aming mga mukha. “Hindi mo kailangang sabihin ang kahit ano. Ramdam ko na.”

Pinisil niya ang balakang ko, sapat para mapaungol ako ng mahina, at agad niyang sinakmal muli ang labi ko, mas mapusok, mas madiin. Para akong nawalan ng direksyon, hindi ko na alam kung saan ako magsisimula o matatapos.

Ngunit kasabay ng init, may takot din akong nararamdaman. Kung hindi ko siya mapipigilan ngayon, baka tuluyan na akong lamunin ng apoy na dala niya. Kaya kahit nahihilo, kahit nanlalambot, tinulak ko siya ng bahagya.

“Damien… tama na,” hingal kong sabi, halos pakiusap.

Nanatili siyang nakatitig sa akin, mabigat at matalim, bago unti-unti siyang ngumisi. “Kaya kitang pigilan, Serena. Pero ang tanong… kaya mo ba?”

Parang binuhusan ng malamig na tubig ang katawan ko. Totoo ang sinabi niya. Hindi niya kailangang pilitin ako—dahil ang mas nakakatakot, baka kusa kong ibigay ang sarili ko.

---

Umupo siya sa gilid ng kama, nanonood habang nakatayo ako roon, nanginginig. Kinuha niya ang isang baso ng alak mula sa mesa at dahan-dahan iyong nilagok, hindi inaalis ang titig sa akin.

“Ito ang gusto kong malaman,” aniya, malamig ngunit may halong apoy ang tinig. “Hanggang saan ka lalaban bago ka tuluyang bumigay?”

Hindi ko alam ang isasagot. Hindi ko alam kung paano ipapaliwanag ang kaguluhan sa puso ko—takot, hiya, at ang hindi ko maipaliwanag na paghila sa kanya.

“Hindi mo ako kayang kontrolin,” mariin kong sabi kahit nanginginig ang boses ko.

Ngumisi siya, tumayo, at muling lumapit. “Tingnan natin.”

Hinaplos niya ang pisngi ko, dahan-dahan, at sa isang iglap, bumaba ang kamay niya hanggang leeg ko, pababa sa balikat, at tumigil sa braso ko. Mainit ang bawat haplos, at ramdam kong nanginginig ang balat ko sa bawat galaw niya.

“Damien…” bulong ko, halos pagsusumamo.

“Relax,” sagot niya, dumampi ang labi niya sa tainga ko. “Hindi ko sisirain ang kontrata. Pero hindi ko rin hahayaang itanggi mo kung ano ang nararamdaman mo.”

---

Bago pa ako makasagot, hinalikan niya muli ang leeg ko, mabagal, mainit, hanggang makarating sa balikat. Napakapit ako sa kanya, hindi ko alam kung para itulak siya o para hindi ako matumba. Ang bawat dampi ng labi niya ay parang apoy na gumuguhit sa balat ko.

At sa sandaling iyon, natanto kong wala talagang hangganan si Damien.

Kung ako ang hahawak sa sarili ko, baka may pagkakataong makawala pa ako. Pero kung siya ang may hawak… baka tuluyan na akong maging bihag niya—hindi sa papel, kundi sa laman at damdamin.

---

Sa gabing iyon, unang beses kong nakita ang tunay na panganib.

Hindi ang kontrata.

Hindi ang kayamanan niya.

Kundi ang sariling puso ko—na unti-unting kumakampi sa isang lalaking hindi ko dapat minahal.