Chapter 4: Mga Panuntunan ng Pag-Aari

(Serena’s POV)

Hindi ako makatulog buong gabi. Kahit nakahiga na ako sa malambot na kama ng penthouse ni Damien, pakiramdam ko’y nasa isang kulungan ako—maluwang, magarbo, pero kulungan pa rin. Ang bawat sulok ng kwarto ay puno ng kanyang presensya, at kahit wala siya sa tabi ko, nararamdaman ko pa rin ang bigat ng halik niya sa mga labi ko, ang init ng kanyang mga kamay sa balat ko.

Nakatingin ako sa kisame, pilit pinapakalma ang sarili. Kaya ko ito. Kontrata lang. Hindi ko siya hahayaan na kontrolin ako.

Ngunit bago pa man ako makatulog, bumukas ang pinto.

Nasa pintuan siya—Damien. Suot niya lang ay puting shirt at joggers, simple ngunit hindi maitatago ang awtoridad sa kanyang tindig. Nakahawak siya sa doorframe, nakatitig sa akin.

“Hindi ka makatulog,” sabi niya, hindi nagtatanong kundi nagsasabi.

Tumagilid ako, pilit tinatakpan ang kaba ko. “Normal lang, hindi pa ako sanay dito.”

Lumapit siya, mabagal, hanggang sa maupo siya sa gilid ng kama. Ang amoy ng kanyang pabango ay agad pumasok sa ilong ko—mabangong matapang, amoy na parang pag-aari.

“May mga bagay kang dapat tandaan,” aniya, mababa ang boses. “Simula ngayong gabi, may panuntunan ka sa akin.”

Napakunot ang noo ko. “Panuntunan?”

Ngumiti siya—mapanganib, nakakaloko. “Oo. Rules. At kapag sinuway mo, may kaparusahan.”

Nanuyo ang lalamunan ko. “Hindi ako alipin, Damien.”

“Hindi ka alipin.” Inilapit niya ang mukha niya sa akin. “Ikaw ay asawa. Pero may pagkakaiba: hindi lahat ng asawa… ay akin.”

---

Kinabig niya ako palapit, at muling nagtagpo ang mga labi namin. Ngunit ngayon, mas mabagal, mas sinasadya. Para siyang nanunukso, pinaparamdam sa akin na siya ang may hawak ng oras, siya ang may kontrol.

Napapikit ako, naramdaman ang mainit niyang hininga sa pagitan ng mga halik.

“Rule number one,” bulong niya, habang nakadikit ang labi sa akin, “hindi ka pwedeng magsinungaling sa akin. Lahat ng nararamdaman mo… sasabihin mo.”

“Paano kung ayokong sabihin?” mahina kong sagot, bagaman nanginginig.

Ngumisi siya. “Then I’ll make you confess.”

Bumaba ang mga halik niya mula labi ko patungo sa leeg, sa balikat. Napakapit ako sa bedsheet, pinipigilan ang pag-ungol na gustong kumawala.

---

“Rule number two…” patuloy niya, habang ang dila niya ay gumuhit sa balat ko, “kapag humiling ako, hindi ka tatanggi.”

Napatitig ako sa kanya, gulat, nanginginig. “Damien, hindi mo ako pwedeng pilitin—”

Tinitigan niya ako, malalim, mabigat. “Hindi ko kailanman pipilitin ang ayaw mo. Pero hindi mo rin kayang itanggi kung ano talaga ang gusto ng katawan mo.”

At sa iglap na iyon, parang binasa niya ang kaluluwa ko. Dahil kahit pilit kong itanggi, ramdam kong nananabik ang laman ko sa bawat haplos niya.

---

Hinaplos niya ang hita ko, marahan, parang sinusukat ang limitasyon ko. Nang lumapit pa ang kamay niya, napaigtad ako at napakapit sa braso niya.

“Damien…” hingal kong wika.

“See?” bulong niya, nakangiti. “Your body tells me the truth.”

Hindi ko alam kung paano ako makakalaban. Parang lahat ng depensa ko’y natutunaw sa tuwing hinahawakan niya ako. At iyon ang pinakakatakot—dahil baka dumating ang oras na hindi ko na talaga siya kayang pigilan.

---

Bigla siyang tumigil, umatras ng bahagya, at tinitigan ako. Ang mga mata niya madilim, puno ng apoy ngunit kontrolado.

“Rule number three,” aniya, malamig ang tono, “wala kang ibang pwedeng lapitan kundi ako. Kung kailangan mo ng proteksyon, ako lang. Kung kailangan mo ng tulong, ako lang. Naiintindihan mo?”

Nabigla ako. “Ibig mong sabihin… bawal akong lumapit kahit kanino?”

“Exactly.” Inilapit niya muli ang mukha niya, halos dumampi ang labi sa labi ko. “Simula ngayon, Serena, ako lang ang mundo mo.”

At bago pa ako makatanggi, muli niya akong hinalikan, mas marahas, mas madiin, para bang siniselyuhan ang kanyang panuntunan.

---

Sa gabing iyon, hindi niya ako tuluyang inangkin. Ngunit pinaramdam niya sa akin ang kapangyarihan niya—ang kapangyarihang unti-unti akong ikinukulong. At kahit anong pilit kong sabihin sa sarili kong lalaban ako… sa ilalim ng mga halik at titig ni Damien, alam kong nagsisimula na akong bumigay.