Chapter 5: Sa Gilid ng Pagbagsak

(Serena’s POV)

Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga panuntunang ipinataw ni Damien kagabi. Habang nakaupo ako sa dining table kinabukasan, nakatingin sa mamahaling almusal na hindi ko man lang magalaw, paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga salitang iyon.

"Ako lang ang mundo mo."

Kinuyom ko ang kamao ko. Hindi ako mananatiling bihag. Ngunit bakit, sa tuwing naiisip ko ang mga halik niya, ang mga haplos niya, tila ba kusang lumalambot ang loob ko?

Nasa gitna ako ng pag-iisip nang bumukas ang pintuan ng kusina. Dumating si Damien, nakasuot lang ng puting polo na medyo bukas ang itaas na butones. Bahagya siyang ngumiti nang makita ako.

“Hindi ka kumakain,” aniya, tumayo sa likod ko.

“Wala akong gana,” sagot ko, mahina, hindi tumitingin.

Bigla niyang hinawakan ang balikat ko at yumuko, hinaplos ng labi ang gilid ng leeg ko. Napaigtad ako, agad napahawak sa mesa para hindi matumba.

“Kung wala kang gana sa pagkain,” bulong niya, malamig at nakakaloko, “baka sa iba ko ito ibigay.”

Nanlamig ang katawan ko, ngunit kasabay niyon, may apoy na kumulo sa loob ko.

“Damien…” babala kong wika.

“Hmm?” Muli niyang hinalikan ang leeg ko, mas mariin, mas mainit.

“Tumigil ka—”

Ngunit bago ko matapos, hinarap niya ako, hinawakan ang baba ko, at kinulong ang labi ko sa isang halik.

---

Hindi iyon simpleng halik. Iyon ay pagsalakay. Ang kamay niya humawak sa bewang ko at hinila ako patayo, idinikit sa dibdib niya. Nawala lahat ng depensa ko nang maramdaman ko ang tibok ng kanyang puso—malakas, mabilis, parang siya mismo’y nasusunog.

Pinilit kong kumawala. “Damien—”

Ngunit tinakpan niya muli ang bibig ko ng halik, mas malalim, mas matindi. Para akong nalunod, para akong kinulong sa isang mundo na siya lang ang nakakaintindi.

Naglakbay ang kamay niya mula bewang pataas sa likod, at dahan-dahan niyang hinaplos ang balat ko sa ilalim ng manipis kong blouse. Napaungol ako, mahina ngunit malinaw, at doon siya huminto saglit, nakatitig sa akin.

“See?” bulong niya. “You can’t resist me.”

Namula ang pisngi ko, nahihiya sa sarili kong reaksyon. “Hindi ibig sabihin nun—”

Ngunit muli na naman niya akong sinakmal ng halik bago ko matapos ang sasabihin.

---

Dinala niya ako sa gilid ng mesa, marahas ngunit kontrolado, at pinaupo doon. Nakapatong ako, habang siya’y nakatayo sa pagitan ng mga hita ko. Ang init ng katawan niya ay dumampi sa akin, at ramdam kong wala na akong mapupuntahan.

Hinawakan niya ang hita ko, marahang hinaplos pataas. Para akong nakuryente, hindi ko alam kung tatabigin ang kamay niya o hahayaang ipagpatuloy.

“Damien…” bulong ko, halos pagsusumamo.

“Tell me to stop,” aniya, nakatitig nang diretso sa mga mata ko.

Nanginig ang labi ko. Gusto kong sabihin, gusto kong utusan siyang huminto. Pero bakit wala akong boses na lumabas?

Ngumiti siya—mapanganib, mapusok. “Exactly.”

---

Muling naglakbay ang mga halik niya sa leeg ko, pababa sa balikat. Bawat dampi ay parang apoy na gumuguhit sa balat ko. Napakapit ako sa buhok niya, hindi ko na alam kung para itulak siya o para hilahin siya palapit.

“Damien…” hingal ko, halos wala nang katinuan.

“Say my name again,” utos niya, mas mababa ang boses.

“Damien…”

Mas madiin niyang hinaplos ang hita ko, halos makarating sa gitna. Napaungol ako nang hindi ko sinasadya, at doon ko lang napagtanto kung gaano na ako kahina.

---

Bigla siyang huminto, nanatiling nakatitig sa akin, mabigat at mapanganib ang mga mata.

“Kung hindi ko pipigilan ang sarili ko ngayon, Serena…” bulong niya, mababa, halos growl, “…hindi na kita pakakawalan hanggang matapos ko ang sinimulan.”

Nanlaki ang mga mata ko, nahihirapan huminga.

“At kapag dumating tayo sa puntong iyon,” dugtong niya, dahan-dahang hinaplos ang pisngi ko, “hindi na kontrata ang magbubuklod sa atin… kundi ikaw mismo ang kusang magbibigay.”

---

Parang tumigil ang oras. Nakaupo ako roon, nanginginig, habang siya’y nakatayo sa pagitan ng mga hita ko, hawak pa rin ang katawan ko na parang siya na ang nagmamay-ari. At sa isang iglap, alam kong totoo ang sinabi niya.

Kung hindi siya tumigil ngayong gabi… wala na akong magagawa.

---

Nang bumitaw siya, iniwan niya akong hingal, namumula, at halos mawalan ng lakas. Ngumisi siya, malamig at mapanukso.

“Hindi pa ngayon, Serena,” aniya, bahagyang hinalikan ang noo ko bago tumalikod. “Pero malapit na. At kapag dumating na… hindi ka na makakatanggi.”

Iniwan niya akong nakaupo sa mesa, nanginginig, habang ang puso ko’y kumakabog sa takot… at sa isang bagay na mas mapanganib: pagnanasa.