(Serena’s POV)
Hindi pa rin ako makapaniwala sa mga panuntunang ipinataw ni Damien kagabi. Habang nakaupo ako sa dining table kinabukasan, nakatingin sa mamahaling almusal na hindi ko man lang magalaw, paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang mga salitang iyon. "Ako lang ang mundo mo." Kinuyom ko ang kamao ko. Hindi ako mananatiling bihag. Ngunit bakit, sa tuwing naiisip ko ang mga halik niya, ang mga haplos niya, tila ba kusang lumalambot ang loob ko? Nasa gitna ako ng pag-iisip nang bumukas ang pintuan ng kusina. Dumating si Damien, nakasuot lang ng puting polo na medyo bukas ang itaas na butones. Bahagya siyang ngumiti nang makita ako. “Hindi ka kumakain,” aniya, tumayo sa likod ko. “Wala akong gana,” sagot ko, mahina, hindi tumitingin. Bigla niyang hinawakan ang balikat ko at yumuko, hinaplos ng labi ang gilid ng leeg ko. Napaigtad ako, agad napahawak sa mesa para hindi matumba. “Kung wala kang gana sa pagkain,” bulong niya, malamig at nakakaloko, “baka sa iba ko ito ibigay.” Nanlamig ang katawan ko, ngunit kasabay niyon, may apoy na kumulo sa loob ko. “Damien…” babala kong wika. “Hmm?” Muli niyang hinalikan ang leeg ko, mas mariin, mas mainit. “Tumigil ka—” Ngunit bago ko matapos, hinarap niya ako, hinawakan ang baba ko, at kinulong ang labi ko sa isang halik. --- Hindi iyon simpleng halik. Iyon ay pagsalakay. Ang kamay niya humawak sa bewang ko at hinila ako patayo, idinikit sa dibdib niya. Nawala lahat ng depensa ko nang maramdaman ko ang tibok ng kanyang puso—malakas, mabilis, parang siya mismo’y nasusunog. Pinilit kong kumawala. “Damien—” Ngunit tinakpan niya muli ang bibig ko ng halik, mas malalim, mas matindi. Para akong nalunod, para akong kinulong sa isang mundo na siya lang ang nakakaintindi. Naglakbay ang kamay niya mula bewang pataas sa likod, at dahan-dahan niyang hinaplos ang balat ko sa ilalim ng manipis kong blouse. Napaungol ako, mahina ngunit malinaw, at doon siya huminto saglit, nakatitig sa akin. “See?” bulong niya. “You can’t resist me.” Namula ang pisngi ko, nahihiya sa sarili kong reaksyon. “Hindi ibig sabihin nun—” Ngunit muli na naman niya akong sinakmal ng halik bago ko matapos ang sasabihin. --- Dinala niya ako sa gilid ng mesa, marahas ngunit kontrolado, at pinaupo doon. Nakapatong ako, habang siya’y nakatayo sa pagitan ng mga hita ko. Ang init ng katawan niya ay dumampi sa akin, at ramdam kong wala na akong mapupuntahan. Hinawakan niya ang hita ko, marahang hinaplos pataas. Para akong nakuryente, hindi ko alam kung tatabigin ang kamay niya o hahayaang ipagpatuloy. “Damien…” bulong ko, halos pagsusumamo. “Tell me to stop,” aniya, nakatitig nang diretso sa mga mata ko. Nanginig ang labi ko. Gusto kong sabihin, gusto kong utusan siyang huminto. Pero bakit wala akong boses na lumabas? Ngumiti siya—mapanganib, mapusok. “Exactly.” --- Muling naglakbay ang mga halik niya sa leeg ko, pababa sa balikat. Bawat dampi ay parang apoy na gumuguhit sa balat ko. Napakapit ako sa buhok niya, hindi ko na alam kung para itulak siya o para hilahin siya palapit. “Damien…” hingal ko, halos wala nang katinuan. “Say my name again,” utos niya, mas mababa ang boses. “Damien…” Mas madiin niyang hinaplos ang hita ko, halos makarating sa gitna. Napaungol ako nang hindi ko sinasadya, at doon ko lang napagtanto kung gaano na ako kahina. --- Bigla siyang huminto, nanatiling nakatitig sa akin, mabigat at mapanganib ang mga mata. “Kung hindi ko pipigilan ang sarili ko ngayon, Serena…” bulong niya, mababa, halos growl, “…hindi na kita pakakawalan hanggang matapos ko ang sinimulan.” Nanlaki ang mga mata ko, nahihirapan huminga. “At kapag dumating tayo sa puntong iyon,” dugtong niya, dahan-dahang hinaplos ang pisngi ko, “hindi na kontrata ang magbubuklod sa atin… kundi ikaw mismo ang kusang magbibigay.” --- Parang tumigil ang oras. Nakaupo ako roon, nanginginig, habang siya’y nakatayo sa pagitan ng mga hita ko, hawak pa rin ang katawan ko na parang siya na ang nagmamay-ari. At sa isang iglap, alam kong totoo ang sinabi niya. Kung hindi siya tumigil ngayong gabi… wala na akong magagawa. --- Nang bumitaw siya, iniwan niya akong hingal, namumula, at halos mawalan ng lakas. Ngumisi siya, malamig at mapanukso. “Hindi pa ngayon, Serena,” aniya, bahagyang hinalikan ang noo ko bago tumalikod. “Pero malapit na. At kapag dumating na… hindi ka na makakatanggi.” Iniwan niya akong nakaupo sa mesa, nanginginig, habang ang puso ko’y kumakabog sa takot… at sa isang bagay na mas mapanganib: pagnanasa.(Serena’s POV)Akala ko matapos ang press conference, kahit papaano ay hihina ang ingay. Pero hindi pala. Kinabukasan, lahat ng headlines, lahat ng feed sa social media, lahat ng usapan sa opisina—pangalan ko ang laman.“Gold-digger girlfriend of Damien De Vere exposed!”“Alvarez seduction scandal rocks De Vere empire.”“Love or manipulation? The woman behind the billionaire.”Bawat salita’y parang patalim na tumatama sa akin.Nakatitig lang ako sa laptop, hindi alam kung dapat bang patayin ko na ang internet para lang hindi ko na marinig ang mundo. Ngunit kahit wala akong tingnan, naroon pa rin ang bigat—dahil mas masakit kaysa sa headlines ang mga tingin ng mga tao sa paligid.Pumasok si Damien sa study habang nakaupo ako sa mesa. Hindi siya nagsalita agad. Pinanood niya lang ako, nakatukod ang mga kamay niya sa likod, parang isang leon na pinipigil ang sarili.“Serena.”Hindi ako kumibo. Nanatili lang akong nakatitig sa screen.“Turn that off.”Napalingon ako sa kanya, may inis at
(Serena’s POV)Hindi ko alam kung paano ko naitayo ang sarili ko sa harap ng napakaraming camera. Ang ilaw ng mga flashbulb ay halos pumutol sa paghinga ko. Sa bawat kislap, ramdam kong may isang bahagi ng buhay ko na unti-unting nawawala—parang hinuhubaran ako sa harap ng mga taong wala namang alam sa totoo.“Ms. Alvarez, is it true that you seduced Mr. De Vere to secure your position?”Diretsong tanong ng isang babaeng reporter, malamig ang tono, parang hatol na agad ang dala ng mikropono niya.Nanlalamig ang mga kamay ko. Napatingin ako kay Damien. Nakatayo siya sa tabi ko, matikas, nakasuot ng itim na suit na para bang siya ang hari sa gitna ng kaguluhan. Walang bakas ng takot sa mga mata niya, at nang magtagpo ang titig namin, para bang sinasabi niya: I’ve got this.“First of all,” malinaw na sabi ni Damien, boses niyang malalim at awtoridad, “Serena Alvarez does not need to seduce anyone. She earned her place because she’s brilliant, capable, and stronger than any of you give he
(Serena’s POV)Akala ko, sa wakas ay may katahimikan na rin akong mahahawakan. Ngunit mali pala ako.Habang naglalakad kami ni Damien palabas ng hotel lobby, nagsabog ng liwanag ang mga kamera. Paparazzi. Reporters. Mga taong tila uhaw na uhaw sa dugo.“Mr. Salvatore, totoo bang binabayaran ninyo ang relasyon ninyo?”“Miss Navarro, anong masasabi mo sa leaked video ninyo kagabi?”“Is this marriage a contract?”Napako ang mga paa ko. Video?“Damien…” nanginginig kong bulong. Ngunit hindi siya tumingin. Sa halip, mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko, hinila ako palapit at bumulong: “Don’t let go. Look only at me.”Pero paano? Sa bawat pagkurap ng mga camera, ramdam ko ang pagtanggal ng balat ko, isa-isang binubunyag ang lahat ng lihim naming pinilit itago.---(Damien’s POV)Gusto kong durugin ang bawat lente. Gusto kong patigilin ang bawat bibig. Ngunit alam kong wala akong laban kung papatulan ko sila rito.“Straight to the car,” utos ko kay Marco, ang bodyguard. Pero mas mabilis an
(Serena’s POV)Magkahalong saya at kaba ang naramdaman ko pagmulat ko ng umaga. Mainit pa rin ang dibdib ni Damien na aking unan, ang bisig niyang nakapulupot sa baywang ko ay mahigpit, para bang ayaw akong pakawalan. Sa ilang araw na magkasama kami sa paraisong ito ng mga lihim, pakiramdam ko’y ako na ang pinakamahalagang babae sa buhay niya.Pero sa kabilang banda, alam kong isang ilusyon lang ito. Isang bulang pwedeng pumutok sa oras na bumalik kami sa realidad.“Good morning,” bulong niya, paos ang boses dahil kagigising lang.“Good morning…” sagot ko, pilit na ngumiti kahit kumakabog ang puso ko.Hinalikan niya ako sa noo, tapos sa labi, bago muling sumubsob sa leeg ko. Para bang wala siyang balak bitawan ang sandaling iyon. Para bang hindi siya ang lalaking may kontrol sa lahat, kundi isang ordinaryong tao lang na desperadong kumapit.---Ngunit bago pa tuluyang lamunin ng init ang umaga, biglang tumunog ang cellphone ni Damien sa bedside table. Isang tawag. Hindi siya agad guma
(Serena’s POV)Akala ko, matapos ang gabing iyon, makakatulog na ako sa bisig niya. Pero nagkamali ako.Nang dumilat ako, nakatingin pa rin siya sa akin—parang pinag-aaralan ang bawat linya ng mukha ko, bawat galaw ng dibdib kong humihinga.“Damien…” bulong ko, medyo nahihiya. “You’re staring.”Ngumiti siya nang bahagya, pero hindi iyon ngiting pang-asar. Isa iyong ngiti na parang hindi niya alam kung paano titigil.“Because I’m memorizing you,” sagot niya, halos pabulong.At bago pa ako makatanggi, muli niya akong hinalikan. Ngunit ngayong gabing ito, iba ang direksyon ng halik na iyon. Hindi ito kagaya ng dati—hindi para patunayang akin lang siya. Ito’y para tuklasin ako.---Dahan-dahan niyang itinaas ang kamay ko, inilapat iyon sa kanyang labi. Hinalikan niya ang dulo ng mga daliri ko isa-isa, bago dinila-dilaan ang gilid ng palad ko. Napaigik ako, hindi sanay sa ganoong klaseng atensyon.“Damien…” parang reklamo pero may kasamang ungol.“Shh…” bulong niya, nakangisi ngunit may ap
(Serena’s POV) Tahimik ang gabi. Lumulutang ang lamig sa loob ng kwarto, pero hindi iyon ang dahilan kung bakit ako gising. Mabilis ang tibok ng puso ko, hindi ko alam kung dahil sa kaba o sa kasalanan ng mga naiwan naming alaala ni Damien. Ang mga halik. Ang mga haplos. Ang mga salitang hindi niya kayang sabihin sa liwanag ng araw pero paulit-ulit niyang ipinapadama sa dilim ng gabi. Nang bumukas ang pintuan, akala ko multo na ng konsensya ko. Pero siya iyon—si Damien. Suot lamang ang simpleng pajama pants, walang suot na pang-itaas. Ang ilaw mula sa lampshade ay nagbigay-diin sa matipuno niyang dibdib at mga pilantik ng kalamnan na parang hinulma para lamang magtukso. “Damien…” halos pabulong kong tawag, parang takot na baka marinig kami ng buong mundo. Hindi siya sumagot. Dumiretso siya sa gilid ng kama, ang mga mata’y nakabaon sa akin, tila ba ako lamang ang umiiral. Nang ilapat niya ang kamay niya sa pisngi ko, halos sumabog ang dibdib ko. “You’re awake,” mahina niyang sabi