"PLAY WITH ME, CHELSEA"CHELSEA’S POINT OF VIEWFor a moment, I just stood there, staring at him. Vander Rutledge.The man who saved me from a nightmare… but also the man who unknowingly became part of another pain.Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman habang nakatitig ako sa kanya. Kung galit ba? Lungkot o Pangungulila? Lahat ng iyon, sabay-sabay. Kaya mas lalo akong naguguluhan.“You said you’re here because you chose me,” mahina kong bulong, pilit na pinipigil ang panginginig ng boses ko. “But you made that choice after proposing a deal that had nothing to do with me.”Napapikit siya, as if my words stabbed deeper than I intended them to.“I thought… I thought maybe for once, I mattered to someone first. Not as part of a condition, not as someone who needed saving. But just me. Chelsea." Saad ko at nanatiling nakatingin sa kanya.kitang-kita ko ang pagbitiw niya ng isang malalim na buntong-hininga.Umiling ako, sinusubukan na muling pakalmahin ang emosyon ko. Kahit na ra
"PLAY WITH ME, CHELSEA"VANDER’S POINT OF VIEWUnti-unti akong humakbang papalapit sa pamilyar na pintuan. Mula pa lang sa hallway ay ramdam ko na ang bigat ng buong lugar, sa paligid, parang mismong pader ng bahay ay sumisigaw ng matinding sakit at tampo.Huminga ako nang malalim bago kumatok. Nang tatlong beses sa marahang paraan na hindi siya magugulat.“Chelsea…” mahinahon kong tawag. “It’s me.”Ngunit, walang sagot.I pressed my palm flat against the door, pinipilit pigilan ang kaba at matinding takot sa dibdib ko.“Can we talk?” tanong ko muli. “I know you're hurt… and you probably don’t want to see me right now. But please, just give me a minute. We can't keep this longer, Wife," mahinang saad ko at halos magmakaawa na.Still nothing.Napakagat ako sa labi. Gusto ko siyang marinig. Kahit mahinang kaluskos man lang, kahit pagsigaw ng “umalis ka” ay okay lang, masiguro ko lang na nasa loob talaga siya.Maya-maya lang ay narinig ko ang mahinang pagtunog ng doorknob.Bumukas ito,
"PLAY WITH ME, CHELSEA"THIRD PERSON'S POV Pagkarating ni Vander sa lokasyon ni Chelsea, at mabilis siyang lumabas mula sa kanyang sasakyan at kaagad na lumapit sa kanilang gate. Maya-maya lang ay natanaw niya ang isang babae na sa tingin niya ay isa sa mga katulong ng pamilya. “Sino po sila?” Bungad nito sa kanya. Para makumbinsi kaagad Ang babae ay inilabas niya ang kanyang ID, at ipinakita ito sa kanya. “My name is Vander Rutledge, and I'm here to see my wife, Chelsea.” Sabi niya. Nang marinig iyon ng katulong at dali-dali niyang binuksan ang man gate at hinayaan si Vander na makapasok sa loob. “Thank you,” nakangiting saad nito at tinanguhan lamang siya ng katulong. Hindi pa man siya tuluyang nakakapasok sa loob ng bahay ay sumalubong na sa kanya ang mainit na mga mata ng mag-asawa, ang ina at ama ni Chelsea. Bahagyang nagbaba ng tingin si Vander, at halos hindi nito magawang tingnan ang mga asawa at may hula na siya kung bakit ganito ang paraan ng pagtingin nila sa kanya
"PLAY WITH ME, CHELSEA"CHELSEA'S POV “Thank you,” mahinang usal ko sa piloto pagkarating namin sa Davao. Pagkatapos nang nangyari kanina ay hindi ko pa kayang umuwi sa bahay, dahil alam kong darating din kaagad si Vander at baka magtalo lang kami at maging matindi pa iyon. Nakapagdesisyon akong sa mga magulang ko muna ako, manatili pansamantala hanggang sa lumamig na ang ulo ko at handa na akong makinig sa sasabihin ni Vander. Sumakay ako sa isang taxi at kaagad na ibinigay ang lokasyon kung nasaan ang bahay ng mga magulang ko. Pagkalipas nga nang mahigit isang oras ay nakarating na kami. Agad akong bumaba sa taxi at lumakad patungo sa gate ng bahay. Nag door bell ako nang dalawang beses at maya-maya ay natanaw ko si Kara, isa sa aming kasambahay. Nang magtama ang aming mga mata ay kitang-kita ko ang kanyang pagkagulat, hindi niya inaasahan ang aking pagdating dahil hindi ako nagsabi sa kahit kanino tungkol sa pagdating ko. “Ma'am Chelsea,” naiiyak na salubong niya sa akin.
"PLAY WITH ME, CHELSEA"VANDER'S POINT OF VIEW I rushed through the front door, my mind still reeling from what happened earlier. I couldn't shake off the feeling of unease that had been building up inside me. As I entered the living room, I called out for Chelsea, but there was no answer.I quickened my pace, my heart racing with every step. I approached Manang Susan, who was busy in the kitchen, and asked her, "Manang, nasaan po si Chelsea?"Manang Susan's expression turned concerned. "Hindi po siya nakauwi, Sir. Akala ko po ay magkasama na kayong uuwi dahil sinundan niya kayo sa Cebu,” My anxiety spiked.“Where the h*ll did she go?” tanong sa isipan ko. “May nangyari po ba?” muling tanong nito sa akin at hindi ko alam kung paano iyon sasagutin. I l*cked my lower lip, umiling ako sa kanya at pagkatapos ay nagpaalam din kaagad.My panic was starting to take over. Where would Chelsea be? I tried calling her phone, but it went straight to voicemail.Wag naman sana mangyari ang kinak
"PLAY WITH ME, CHELSEA"CHELSEA'S POV “He's with his, first love.” Muling umaalingawngaw sa utak ko ang sinabing iyon ni Sebastian. Kaya hindi ko tuloy mapigilang magdabog habang nasa ibabaw ako ng aking kama.May kinalaman sa trabaho ang pagpunta niya ng Cebu, pero hindi ko mapigilang mainis kapag naaalala ko ang first love na iyon.“Susunod ba ako sa kanya o hihintayin ko na lamang siya rito?” naguguluhang tanong sa aking isipan at pabagsak na nahiga sa kama. “If I were you, follow him in Cebu and see it yourself.” “ANO BA!!!!!” malakas kong bulyaw, dahil parang nasa tabi ko lang si Sebastian at muling ibinubulong sa akin ang mga salitang ‘yon. I took a deep breath and closed my eyes, trying to calm my racing thoughts. Follow him to Cebu? Was I really considering this? But the more I thought about it, the more I felt like I needed to know what was going on.I sat up and grabbed my phone, dialing a number that I knew. "Hey, Jamie," I said when my friend answered. "May hihingin s