All Chapters of PLAY WITH ME, CHELSEA : Chapter 1 - Chapter 10

PLAY WITH ME, CHELSEACHELSEA PASCUAL One month later "Bakit niyo ho ba ako pinipilit na magpakasal sa lalaking hindi ko kilala?" Nang masabi ko na ang mga salitang iyon ay padabog akong umupo sa aming sofa. Kakauwi ko lang galing sa school, at ito na kaagad ang bubungad sa 'kin. "Anak, kailangan natin itong gawin para sa ating business. Alam mo naman kung gaano kaimportante sa pamilya natin ang kumpanyang iyon," nangongonsensyang sagot sa akin ni mama. Maya-maya lang ay biglang sumulpot si papa at diretsyong umupo sa aking tabi. "Come on anak, engagement pa lang naman. Hindi kayo ikakasal kaagad," usal nito sa 'kin. Agad akong napabuntong hininga at mabilis na tumayo para makalayo sa kanila. Hindi ko alam at wala akong ideya kung bakit gano'n na lamang sila ka pursigido. At walang tigil akong kinokumbinsi sa bagay na alam naman nilang hindi ako sang-ayon. Ilang beses pa akong nakipag-talo sa kanila, pero kahit anong gawin ko ay hindi ko mabago ang kanilang desisyon.Sa labis

CHELSEA PASCUAL Dinala ako ni Vander sa kanyang bahay. At agad niyang ginamot ang natamo kong sugat mula sa mga kamay ni Axel. Hindi ko maiwasang mailang dahil sa lapit ng aming mukha. Kitang-kita ko ang bawat pagkibot ng kanyang labi sa t'wing dumadapo ang hawak niyang cotton sa sugat ko. At kahit hindi siya magsalita ay nararamdaman kong galit talaga siya. Habang nakatitig ako sa kanya ay doon ko lang napansin kung gaano ka ganda ang hugis ng kanyang mukha. Mahaba ang kanyang pilik’mata, makapal at maganda ang pagkaka-ukit ng kanyang kilay. Matangos at sakto lang ang laki ng kanyang ilong na bumabagay sa hugis ng mukha niya, habang kasing pula naman ng mansanas ang kanyang labi. Alam kong gwapo siya, pero ibang level ang kagwapuhan niya kapag natitigan mo siya sa malapitan. Agad naputol ang pag-iisip ko nang muli bigla siyang nagsalita:"Stop moving. Mas lalo lang sasakit ito, dahil ang likot mo," pagsaway niya sa 'kin. Napalunok ako at hindi na nga gumalaw. Hindi niya talaga

CHELSEA PASCUAL Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang, naka-alis na ako sa bahay na iyon. Nahihirapan pa din akong irehistro sa utak kong malaya na ako at nandito na ako sa bahay ni Vander. Mga dalawang araw makalipas pagkatapos mangyari nang eksenang iyon ay nakatanggap ako ng tawag mula kay mommy. Galit na galit silang dalawa ni daddy ng maikwento ko sa kanila ang tungkol sa pananakit sa ‘kin ni Axel. At sobra silang na-disappoint, dahil hindi daw nila inakalang may gano'n ugali ang lalaki. At nang mabanggit ko ang tungkol sa amin ni Vander ay nagulat din sila, at sinabi nila na bibisitahin daw nila ako dito para makipag-usap kay Vander.Nang una ay nahihiya pa ako, dahil hindi naman ako sanay na lagi kaming magkasama. Mas doble ang laki ng bahay niya, kung ikukumpara sa bahay ni Axel. Mababait din ang mga kasambahay niya, maging ang mga driver at hardinero ay mababait din. Mahigit isang linggo na rin akong nandidito, at patuloy ko pa rin na sinasanay ang sarili kon

PLAY WITH ME, CHELSEA CHELSEA PASCUAL “One month,” mahinang bulong ko habang nakatingin sa calendar nang cellphone ko. Hindi ko na, namalayan na matagal-tagal na rin pala akong nandito. Pakiramdaman ko ay parang kahapon lang nangyari lahat. Sobrang linaw pa ng mga eksenang iyon sa utak ko, at sa t'wing naaalala ko iyon ay hindi ko mapigilan ang sarili kong mapangiti nang husto. I can still remember how he came to rescue me, how he save me from the hands of my b*stard fiancé. Hindi ko alam kung papaano ko ipapakita kay Vander ang pasasalamat ko. Araw-araw akong nagte-thank you sa kanya, pero pakiramdam ko ay hindi pa rin iyon sapat. “Should I kneel in front of him to show my gratitude?” bulong ko sa sarili ko. At gano'n na lang ang pamumula ng pisnge ko dahil sa hindi kaaya-ayang imahe na pumasok sa isip ko.“Engot ka talaga, Chelsea,” sa isip ko. “What are you doing?” Agad akong napalingon sa likuran ko nang marinig ko ang boses ni Vander. Sumalubong sa akin ang nagtatakang

CHELSEA’S POV“Ma'am. Hindi pa po kayo magdi-dinner?” Agad na tanong ni Korina, pagkapasok niya sa loob nang aking kwarto. Tahimik akong tiningnan siya at pagkalipas nang ilang segundo ay umiling ako. Ilang oras na ang lumipas simula nang makauwi na ako sa bahay, pero hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang nakita ko sa coffee shop kanina. “Pwede naman kasing, sabihin niya na may kikitain siya. Eh hindi naman ako makikialam,” sa isip ko at hindi mapigilang mapanguso. “Ang haba na po ng nguso niyo, ma'am,” saad ni Korina sabay pumwesto sa harapan ko. Bahagya kong iniatras ang mukha ko dahil sobrang lapit niya sa ‘kin. “May iniisip lang,” palusot ko sabay nag-iwas ng tingin. “Sino? Si sir po ba?” pangungulit niya. Nang lumingon ako sa kanya ay kitang-kita ko ang mapang-asar na ngiting nasa mukha niya. At mukhang aliw na aliw siya sa pinang-gagagawa niya ngayon sa akin.“Lumayo ka nga. Ang lapit mo sa mukha mo,” asik ko at bahagyang itinulak ang mukha niya. “Uy… Si