PLAY WITH ME, CHELSEA THIRD PERSON'S POV “CALM DOWN, AXEL!” sigaw ng ginang sa kanyang anak. Pero hindi nakinig si Axel, at patuloy pa rin nitong pinagtatapon ang mga bagay na nahahagilap ng kanyang paningin. Maya-maya lang ay biglang pumasok si Ortiz, at agad na kinwelyohan ang kanyang anak, dahil wala itong balak pakinggan ang kanyang ina. “Kung hindi ka lang naman kasi t*nga ay hindi mapupunta kay Vander, si Chelsea,” mariing saad nito sa anak at pabatong binitawan ang kanyang kwelyo. Diretsyong tiningnan ni Axel ang kanyang ama, at binigyan ito ng nanghahamong tingin. Dahilan para mas lalong sumama ang timpla ng mukha ni Ortiz."Bakit ba hindi mo maintindihan?" Axel asked, frustration evident in his voice."What exactly don't I understand?! If you're talking about your stupidity, then I understand it very well, Axel." Ortiz pressed, his eyes locked on Axel's.Bumuntong hininga si Axel at muling hinarap Ang kanyang ama, gamit ang naguguluhan niyang mga mata."She just wants t
"PLAY WITH ME, CHELSEA"CHELSEA'S POV “Lasing ka lang, Vander. I'm sorry you'll gonna regret this,” pabulong kong saad at sinubukang itulak ang kanyang katawan. Pero nabigo lang ako at mas lalo niya akong kinabig papalapit sa kanya. “I won't,” he said huskily. I gulped when I felt the sudden tension between our bodies. Sunod-sunod at walang tigil ang naging paglunok ko lalo na nang mapansin ko ang posisyon naming dalawa. Isang galaw ko na lang ay nasa kandungan na niya ako. And thinking about that makes me blush. “Vander,” I whispered his name.My voice is barely audible. His eyes locked onto mine, and for a moment, I thought I saw something flicker in their depths. But it was quickly replaced by a piercing intensity that made my heart skip a beat.As he leaned in closer, his breath danced across my skin, sending shivers down my spine. "Don't say my name like that, Chelsea," he murmured, his voice low and husky. "It sounds like you're begging."Naramdaman kong namula ang aking
CHELSEA’S POV“Ma'am. Hindi pa po kayo magdi-dinner?” Agad na tanong ni Korina, pagkapasok niya sa loob nang aking kwarto. Tahimik akong tiningnan siya at pagkalipas nang ilang segundo ay umiling ako. Ilang oras na ang lumipas simula nang makauwi na ako sa bahay, pero hanggang ngayon ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang nakita ko sa coffee shop kanina. “Pwede naman kasing, sabihin niya na may kikitain siya. Eh hindi naman ako makikialam,” sa isip ko at hindi mapigilang mapanguso. “Ang haba na po ng nguso niyo, ma'am,” saad ni Korina sabay pumwesto sa harapan ko. Bahagya kong iniatras ang mukha ko dahil sobrang lapit niya sa ‘kin. “May iniisip lang,” palusot ko sabay nag-iwas ng tingin. “Sino? Si sir po ba?” pangungulit niya. Nang lumingon ako sa kanya ay kitang-kita ko ang mapang-asar na ngiting nasa mukha niya. At mukhang aliw na aliw siya sa pinang-gagagawa niya ngayon sa akin.“Lumayo ka nga. Ang lapit mo sa mukha mo,” asik ko at bahagyang itinulak ang mukha niya. “Uy… Si
CHELSEA PASCUAL “Wala ho talaga kayong balak magtayo ng sarili niyong Art Gallery, Ma'am?” bulong sa akin ni Korina. Isa-isa niyang tiningnan ang mga natapos kong painting na nasa loob nang kwarto ko. Siya kasi ang naatasang maglinis dito at hinayaan ko lang din siyang tingnan ang mga painting ko. “Kulang pa ang ipon ko, hindi pa iyon kakasya.” Sagot ko sa kanya. Maya-maya pa ay bigla itong lumingon sa ‘kin at bahagyang nakataas ang parehong kilay niya. “Bakit?” nagtatakang tanong ko naman sa kanya. Inilagay niya ang kanyang kaliwang kamay sa kanyang panga at nakatingin ito sa ceiling. “Pwede niyo naman pong sabihin kay Sir Vander, asawa niyo po siya at sigurado akong tutulungan ka niya.” Suhestyon nito. Umiling-iling ako sa kanya para ipakita ang hindi ko pagsang-ayon. “Hindi na kailangan, kaya kong magpatayo ng Art Gallery gamit ang sarili kong pera.” Saad ko at kinindatan siya. Agad na nalukot ang kanyang mukha at inalis sa akin ang kanyang tingin. “M
PLAY WITH ME, CHELSEA CHELSEA PASCUAL “One month,” mahinang bulong ko habang nakatingin sa calendar nang cellphone ko. Hindi ko na, namalayan na matagal-tagal na rin pala akong nandito. Pakiramdaman ko ay parang kahapon lang nangyari lahat. Sobrang linaw pa ng mga eksenang iyon sa utak ko, at sa t'wing naaalala ko iyon ay hindi ko mapigilan ang sarili kong mapangiti nang husto. I can still remember how he came to rescue me, how he save me from the hands of my b*stard fiancé. Hindi ko alam kung papaano ko ipapakita kay Vander ang pasasalamat ko. Araw-araw akong nagte-thank you sa kanya, pero pakiramdam ko ay hindi pa rin iyon sapat. “Should I kneel in front of him to show my gratitude?” bulong ko sa sarili ko. At gano'n na lang ang pamumula ng pisnge ko dahil sa hindi kaaya-ayang imahe na pumasok sa isip ko.“Engot ka talaga, Chelsea,” sa isip ko. “What are you doing?” Agad akong napalingon sa likuran ko nang marinig ko ang boses ni Vander. Sumalubong sa akin ang nagtatakang
CHELSEA PASCUAL“Is there anything you want me to buy for you?” biglang pagsulpot ni Vander sa likuran ko. Gulat akong lumingon sa kanya at bahagya akong napa-atras dahil ang lapit ko pala sa kanya.“A-ah, wala naman. Okay lang wag ka nang mag-abala pa,” nakangiting sagot ko. Maya-maya lang ay bigla nitong pinagkrus ang kanyang mga braso habang nakatingin sa ‘kin. Agad namang kumunot ang aking noo at binigyan siya nang nagtatanong na tingin.“C’mon, Chelsea. Nasa bahay ko na ikaw nakatira. Kaya kung may gusto ka ay sabihin mo sa ‘kin,” magiliw nitong saad. Hindi ko naman maiwasang makaramdam ng hiya. Tinulungan na nga niya akong makaalis sa bahay na iyon, tapos ngayon ay aabalahin ko pa siya. “Okay lang talaga, Vander.” Sagot ko. Narinig ko ang malalim nitong pagbuntong hininga. Maya-maya pa ay may bigla nitong inilabas ang kanyang wallet. At gano'n na lang ang panlalaki ng mga mata ko nang iabot niya sa ‘kin ang kanyang credit card. “Hindi ka abala sa ‘kin. Simula nang sumang-a