Kabanata 4

LUCY'S POV 

Ilang minuto ko pang tinitigan ang cell phone ko bago ito muling tumunog. I didn't reply to any of his messages kaya heto, tumatawag na si Andrew. Agad kong sinagot ang tawag at hinihintay kong magsalita siya sa kabilang linya. Naiinis pa rin ako sa kaniya dahil sa nangyari.

“Lucy, can you hear me? C’mon, let's talk it out.” Malambing na ang boses niya ngayon. Napakagat ako sa ibaba kong labi para lang pigilan ang sarili kong patawarin siya agad.

“May dapat ba tayong pag-usapan, Andrew?”

“Yes, baby. I'm sorry sa nangyari kanina. Hindi ko naman akalaing wala ka sa mood. I should have known better. Don't worry, may nakausap na akong attorney na makakatulong para mapawalang bisa ang nangyaring pirmahan kanina,” mahaba niyang lintanya sa kabilang linya. “So let's meet tonight, okay?”

Tonight?

Napatingin muli ako sa repleksyon ko sa salamin. Medyo nagkakaroon na ng pasa ang pisngi ko at halata na rin ang medyo pamamaga nito.

“I don't think I can—”

“Baby, please? Ilang linggo na lang kasal na natin, kailangan nating ayusin ‘to.” Tinatawag na naman niya akong baby. Ganoon naman siya tuwing may kasalanan siya sa akin.

“Andrew, wala sana tayong aayusin kung hindi rin naman dahil sa ginagawa mo—”

“I know. I know it's my fault. Kaya nga gumagawa ako ng paraan para maging maayos e. Kailangan ko pa bang lumuhod sa harap mo para maayos natin ‘to? Please, ayusin natin ‘to, tonight…Baby, please?”

May narinig akong boses na mahina sa tabi ni Andrew. Halos bulong nga lang ‘yon kaya mas lalong naging malabo sa pandinig ko.

“Baby, are you still there? You will meet me later, right? Ayusin natin ‘to,” tanong niya.

Sasagot palang sana ako nang may kumatok sa pinto.

“Ms. Russ, ito na ang yelo,” sabi ni Feron mula sa labas. “Papasok na ako.” Hindi na niya hinintay ang sagot ko at tuluyan na niyang pinihit ang doorknob at pumasok.

Bitbit ang isang pack ng yelo na nasa maliit na tub at cold compressor naman sa kabilang kamay, dumiretso siyang naupo sa sofa sa gilid ng kama ko.

Agad kong inilagay sa do not disturb ang cell phone ko at pinatay ang screen. Mas tinuon ko ang pansin sa ginagawa ni Feron.

“Sit down, Ms. Russ,” utos niya at tinapik ang space sa tabi niya.

Nilapag ko ang cell phone sa ibabaw ng maliit na table sa gilid at naglakad palapit sa kaniya. “Ako na ang bahala. Akin na.”

Nilahad ko ang kamay ko para kunin ang cold compressor sa kaniya pero hinawakan niya iyon para hilain ako palapit pa sa kaniya. “Let me do it. Mas maganda kung pantay na maaagapan ang pamamaga sa mukha mo.”

Gusto ko pa sanang magreklamo pero nilapat na niya iyon sa pisngi ko. “Ouch! Dahan-dahan lang ang pagdampi!” inis na reklamo ko. Sinamaan ko siya ng tingin.

Isang maliit na ngiti ang sumilay sa labi niya habang seryoso pa rin siya sa pagdampi ng tela sa mukha ko. “Simple lang ang ginagawa ko. Dahan-dahan na nga pero para kang bata kung magreklamo samantalang kanina ay parang wala lang sa’yo ang sampal.”

Wala lang naman talaga ‘yon. Nasanay na lang din siguro ako. 

“Iba naman ‘yon. Ngayon ay namamaga na ang pisngi ko.” Bumuntong-hininga ako. “Gusto ni Andrew na mag-usap kami.”

Feron side-eyed me and nodded. “Mabuti naman kung gano’n dahil ‘yon naman ang gusto mo.”

Pinagpatuloy lang niya ang ginagawa niya at hindi na muling nagsalita. Bumalik na naman siya sa pagiging tahimik na parang walang pakialam sa sinabi ko.

“Oo, iyon ang gusto ko. Gustong-gusto kong maikasal sa kaniya.” Mapait akong napangiti.

Muli siyang tumango. “Gusto ko lang malaman, ano bang mayro’n sa Andrew na ‘yon at gano’n mo s'ya kagusto?” Tumigil na siya sa ginagawa at lumayo sa akin. Tumingin siya nang diretso sa mga mata ko.

“Si Andrew ang kasama ko noong namatay si mama. Siya ang taong nagligtas sa akin sa pagkalumbay na hindi nagawa ni papa. Noong una ayos lang naman kung mag g-girlfriend siya, basta nasa tabi ko pa rin siya kahit bilang kaibigan na lang. Naisip ko na darating din ang araw na ako naman. ‘Yong time na sa akin naman s'ya magkakagusto,” kuwento ko. Hindi ko rin alam kung anong pumasok sa isip ko para mag-open up tungkol dito.

Natatawa akong tumingin kay Feron. Sa seryoso ng mukha niya ay para lang akong nagkukuwento sa pader. Wala akong natatanggap na comments o ano, pero ‘yong nakaupo lang siya at nakikinig… sapat na ‘yon sa akin.

“Kaya noong sinabi ni papa ang tungkol sa business marriage ay tinanggap ko agad.” Napailing ako nang maalala ko kung gaano ako kadesperado na sumang-ayon noon.

“Ngayon?” tanong niya. “Ganoon pa rin ba ang nararamdaman mo?”

“Kailangan ko bang sagutin ‘yan?” balik ko na tanong sa kaniya.

Tumango siya.

Napangiti naman ako sa hindi malamang dahilan. “Oo, ganoon pa rin ang nararamdaman ko tungkol sa kasal naming dalawa. Naniniwala akong ‘pag kasal na kami ay matututunan din niya akong mahalin. Titigil na rin siyang makipagkita kay… Sofia.”

Walang nagsalita sa aming dalawa ng ilang minuto. Nakatingin lang siya sa akin ng seryoso pero kita ko sa mga mata niya na marami siyang gustong sabihin.

“Paano kung…” Huminto siya saglit para pasadahan ng dila ang ibabang labi niya at muling pinagpatuloy ang sinasabi niya. “Paano kung may ibang lalaki na handa kang bigyan ng pagmamahal na deserve mo?”

“I don't think I can reciprocate it,” walang pag-aalinlangan kong sagot. “Andrew is the only one that I want. Kailangan ko lang mas iparamdam ang pagmamahal ko sa kaniya.”

Tumango-tango siya at sinimulan nang ligpitin ang mga gamit. “Alright, naiintindihan ko.” Saglit na muling sumilay ang maliit na ngiti sa labi niya.

“Sabihan mo ako kung may kailan akong gawin para ma-void ang kasal natin, Ms. Russ.” Tumayo na siya bitbit ang tub at cold compressor. “I will drive you tonight to meet Mr. Hidalgo. Just inform me once you're ready.”

Pinanuod ko ang likod niya habang papalabas siya sa kuwarto ko. May kung anong kakaiba sa kilos niya ngunit hindi ko mapangalanan kung ano iyon.

Nang tuluyan nang makalabas si Feron ay buntong-hininga kong kinuha ang cell phone ko at hinanap ang huling mensahe ni Andrew.

Lucy:

Fine, let's meet up. Tell me the address, let's fix this.