แชร์

Chapter 47

ผู้เขียน: Hei Con
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2023-06-16 07:06:58

‘Carolina..’.

Jace steps against the wet ground stopped upon finally reading the name he'd been searching for. It had been four years since he begun visiting this cold place alone. Never missing a calendar mark, never forgetting to bring her her favorite basket of fresh flowers -- daisies.

"Good morning Ms. Balmaceda. You haven't changed a bit." He smiled to greet the hard tombstone. The loneliest of them all as it is located on the farthest part of that cemetery.

Nilapag niya ang dalang mga bulaklak sa ibabaw ng pangalan nito bago minasdan ng maigi ang mga tunaw na kandilang naalala niya pa kung paano niyang sinindihan noong nakaraang taon. ‘Walang nagbago.’

A bitter smile cracked his lips as he sits beside the marking. His fingers started cleaning out the hard candle left overs. It's time to replace Carolina's lights. "I'm sorry that I still haven't heard about your son. Hindi ko pa rin po talaga mahanap ang anak--"

"Jace."

Dagling huminto ang mga kanyang kamay sa ginagawa. Ilang sa
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก

บทล่าสุด

  • Perfect Type of Wrong   Epilogue

    “And they lived happily ever after...”“Hindi kaya.”“They did, Casey. They did...”“Hind kaya frog ‘yong pinakasalan ni Snowhite. At mas lalong hindi tatlong tadpoles ang naging anak nila!”Jace had to move the book covering his face down a bit. Raising a manly eyebrow, isa-isa niyang siuyod ng makahulugang tingin ang tatlong batang magkakatabi sa ibabaw ng family-size bed na kaharap - isang six years old na babae and dalalawang cute na two-years old na lalaki.Patamad na sinandal ni Jace ang likuran sa inuupuan niyang single couch. Pinilit niyang wag matawa nang ibalik ang kanyang tingin kay Cassidy na kanina pa nakasimangot habang nakatingin sa kanya. “Binilang ko, Casey. Tatlo talaga--”“Daddy naman eh--”“Snowhite! Frog!” It was Rain who cut her sister off. Umangat sa ere ang maliliit na kamay nito bago gigil na pinagtatapik ang comforter na nakakumot sa kanilang magkakapatid. The baby was pouting his lips while furrowing his eyebrows. He got jet black hair just like their mom, b

  • Perfect Type of Wrong   Chapter 61

    Hell and back, and then, hell and back again.Kimberly heard something popped when she tried to rest her back against her chair. Her eyes were droopy, her white shirt was a little unclean from being worn for three days in a row, and yet never had she thought of leaving that same spot for even just an hour.Malalim ang kanyang naging buntong hininga nang sandaling ipikit ang mga pagod na mata. For a while she found herself concentrating to the mild machine beeping sound occupying the room.The same noise that keeps her believing that Jace's still alive. Unconscious but still there.‘One. Two. Three heartbeats--’"Kimberly." Pinutol ng tawag na yon ang kanyang pagbibilang. Mabagal ang naging pagmulat ng kanyang mga mata para lingunin ang kung sino mang pumasok sa kwarto.She found herself letting out a forced smile upon seeing Chester sitting in a wheelchair. Sa likod nito ay ang ama nitong tumutulak ng upuan at inang may buhat ng kanyang unica hijang mahimbing ang tulog.As if on cue,

  • Perfect Type of Wrong   Chapter 60

    BANG!"Jace!"It could have been the odds among all odds. Kung gaano kabilis ang naging pagbulusok ni Kimberly pabagsak ay gayun din kabilis huminto yon.Luha, sipon, laway... what else could an inverted hanging body withdraw just to justify what fear of death is like?Huminto ang oras, pati yata pagsulak ng dugo sa kanyang ulo tumigil.Kimberly doesn't want to count how many seconds was she swaying upside down. Pero nang makaramdam siya ng hapdi sa lalamunan dahil sa pinipigil na hininga ay napilitan din siyang dumilat at lingunin kung ano ang mahigpit na bagay ang nakapulupot sa kanyang binti.She made a loud gasped.It was a strong and manly hand.For a fraction, Kimberly almost forgot what the real score she was in was."Tangina!""Jace!"Terror and relief mixed with her blood when his callous hand pulled her back to the stairs.She lost her balance and almost slumped on her butt. Buti nalang ay mabilis nitong nasalo ang kanyang katawan bago pa siya matumba. He held her tight with

  • Perfect Type of Wrong   Chapter 59

    Hindi masigurado ni Kimberly kung ano ang mas malakas. Ang pagkabog ba ng kanyang puso? O ang kanyang naririnig o ang makinang katabi. It had been a while. Hours and hours of searching. Days and nights of visiting different hospitals and morgues in hopes of finding the man she needs to rescue. And yet, here comes the moment, and there she was... standing stiff beside the hospital bed where Chester was laying weak, pale, and half dead. ‘Jusko... Chester--’ "Umh...nurse?" Dagling naagaw ang kanyang atensyon mula sa panakanakang pagpitik ng linyang nasa monitor. She felt her face froze under the surgical mask when her eyes met a pair of confused hazel eyes looking back at her. Pinigil niya ang pamumuo ng napakaraming tanong sa loob ng kanyang isipan at pilit pinakaswal ang pagkukunwari bilang isang nurse. "Yes ma'am?" "Kanina pa po kayo nakatayo d'yan. Hindi pa po ba kayo tapos obserbahan ang pasyente?" The young woman sitting on the lone chair inside that room gave her a once over

  • Perfect Type of Wrong   Chapter 58

    Kimberly’s insides were in tight knot. It had been a while since she opened the door for him pero magpasahanggang sa mga oras na ‘yon ay di pa rin niya mabasa ang ekspresyon nito.‘Oh God. Tell me how to decode chopping board faces.’"Umh... candlelit dinner." She shrugged her shoulders unsurely. "Surprise?"Jace still didn't but a word. Bagkus ay lumibot ang malamig na paningin nito sa medyo madilim na salas. Mula sa malaking mesa na pinilit niyang itulak galing dining room, sa mga larawan na isa-isa niyang pinagpi-print bago nilagyan ng tali at isinabit sa ceiling, sa dalawang bandehadong nakahanda, sa ice bucket na kaysa wine ay dalawang bote ng beer ang nakababad, sa kandilang pamblack-out na nakatayo sa gitna ng lamesa... hanggang mapapadpad ang paningin nito sa mga pahabang baloons na ginawa niyang bouquet at pinang-center piece."Condoms ko ‘yon. ""Alam mo na pala eh." Binalewala niya ang pag-awang ng bibig nito dahil sa sinabi niya. Instead, lumakad siya palapit sa lamesa, ki

  • Perfect Type of Wrong   Chapter 57

    Bacolod sunsets are beautiful... Pero hindi kung may sakit ka ng katulad kay Pete.Umangat ang kanyang kamay para i-adjust ang suot na de-kulay na salamin. Papadilim palang . Masarap sana sa pakiramdam ang malamig na ihip ng hangin pero hindi kaya ng kanyang mga mata ang sobrang liwanag.The lights were too harsh and every step he was taking on that road was a matter of tolerance. Ito ang rason kugn bakit laging madalim sa bahay niya at laging gabi ang pinipili niyang oras ng trabaho. He hated the light because it was making him dizzy. Nasusuka siya pero pinipilit niyang pigilin. His house in Sta Clarita was specifically designed for his need.He was born photophobic. His eyes were strikingly beautiful and light, dahil kinulang sa pigments ‘yon. It was a health condition that he had been bearing with his whole life.Inayos niya ang suot na shawl para takpan ang mukha bago pinagpatuloy ang paglakad sa siksikang kalsadang ‘yon. Hilong-hilo na siya sa dami ng taong bumabangga sa kanya.

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status