Chapter 6

"Sir, ito po yung file ng pinapahanap nyong babae. May mga kuha rin po akong picture para po makita ninyo kung s'ya ba talaga yung babaeng sinasabi ninyo." inilagay ni Tristan sa ibabaw ng table ko ang brown envelope. Hindi ko sya nilingon dahil nakatuon ang atensyon ko sa aking laptop.

"Thank you, Tris." aniko.

Naging busy ako at hindi na nakita ang envelope na ibinigay ni Tristan sa akin. Tambak kasi ngayon ang trabaho ko at kailangan kong matapos agad agad. Dalawang araw rin ako nakababad sa trabaho kaya once na matapos ko ito, kailangan ko naman magrelax.

Naalala ko pala na hindi pa kami nagkakapausap ni Garrett. Gusto kong magpaliwanag sa kanya at humingi ng tawad.

Nang sumapit ang hapon, napagpasyahan kong puntahan ang bar ni Garrett. Sinigurado kong pag pumunta ako roon ay naroon siya at wala ang iba pa naming mga tropa.

Malamang alam na nila ang tungkol sa amin ni Garrett at kapag nagkita kita kami, ako na naman ang target lock ng usapan nila.

Pagpasok ko sa loob, nakita kong busy ito sa pag aayos sa cabinet kung saan nakadisplay ang mga iba't ibang alak. Nakatalikod ito sa akin kaya hindi niya alam na dumating ako. Umupo ako sa may counter at hinihintay siyang humarap.

Nakita kong lumapit sa kanya ang isa niyang empleyado at may ibinulong ito sa kanya. Natigilan ito at tumingin sa akin ng deritso.

Huminga muna ako ng malalim. "K-Kamusta, Garrett?"

"Anong ginagawa mo rito?" seryusong tanong nito. ngumiti lang ako. Kalaunan ay inaya niya rin akong maupo at agad naman akong sumunod.

Nandito kami ngayon nakaupo kung saan walang masyadong tao at tanging kami lang dalawa ni Garrett. Dito lang din sa loob ng kanyang bar.

"I just want to apologize for what happened that night. Hindi ko naman--"

"Pwede bang huwag na natin pag usapan iyon?" seryuso parin nitong sabi habang nagsasalin ng kopeta sa kanyang baso.

"Kahit na. Alam kong mali iyong ginawa ko. Kaya nga humihingi ako ng tawad sayo."

"Hindi na kailangan. Hindi naman niya naaalala ang nangyari kaya kalimutan nalang natin." hindi ito nakatingin sa akin.

Alam kong galit parin s'ya sa nangyari at tanggap ko iyon. Kahit hindi ko naman sinandya ang nangyari, kasalanan ko dahil nagpadala parin ako sa kapusukan ko sa babaeng iyon.

"Alam kong mahalaga ang babaeng iyon sayo kaya humihinggi ako ng sorry sayo." sabi kopa.

Sa pagkakataong ito, tumingin na siya ng direstso. Wala akong nakikitang emosyon sa kanyang mukha.

"Oo, mahalaga s'ya sa akin. Kaya nga ako nagalit sayo nong gabing iyon diba?"

"Im very sorry for what i did, Jack. I know galit kapa sa akin hindi mo lang pinapahalata." pilit akong ngumingiti. "Nadala lang kasi ako--"

"Sa kalibugan?" anito.

Napapikit ako ng mariin kasabay ng pagbuga ng hangin. "Okay, okay. Sabihin na natin na ganon na nga. Pero kasi siya ang humalik sa akin? ah, hindi pala. Hinalikan ko s'ya tapos hinalikan nya naman ako at--"

"At naghalikan na kayo, ganon?" wala parin emosyon ang mukha nito pero sagot lang ng sagot. Yung bawat bigkas ng mga salitang binibitawan niya ay matitigas. Alam kong nagtitimpi lamang ito sa akin.

Napakamot tuloy ako sa aking batok. I smirked while took my head. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o maiinis sa bigla bigla niyang pagsasalita. Hindi niya pa ako pinapatapos nagsasalita na.

"Oh sige, ganito. Sabihin na natin na naghalikan kami. Pero pre, bago pa ako makatugon sa halik niya nasuntok mo na ako." aniko.

Wala itong imik habang pinapaliwanag ko sa kanya ang totoo. Seryuso pang nakatingin sa akin. Ano bang nasa isip nitong kaibigan ko? Mukha ba akong hindi nagsasabi ng totoo?

"Jack, nagsasabi ako ng totoo. Kailan paba ako nagsinungaling sa inyo? Kahit nga napakasensitive ng usapan, sinasabi ko sa in--"

"I know." biglang sabi nito kaya napatingin ako sa kanya. Sa mga mata niya. Nag-iwas naman ito ng tingin at nagsalin na naman ito sa baso at this time inabot sa akin iyon. Kinuha ko naman agad iyon at inisang lagok.

"Hindi ko lang talaga matiis na hindi ko kinakausap ang mga kaibigan ko. Kaya nga ako na humihingi ng paumanhin sayo." dagdag kopa.

"Okay na iyon sa akin. Wala naman kami eh, at saka hindi ko naman siya pagmamay ari. Magkaibigan lang kami.. s-sa ngayon." Bago nito inumin ang hawak na kopita, matiim itong tumitig sa akin." I like her. And I intend to court her. Even though I've been making him feel that I like him for a long time, she still doesn't notice it." napayuko ito saglit at muling ininom ang laman ng baso.

Bigla itong nalungkot at kita ko sa mukha niya ang panghihina sa sarili.

"T-Talaga bang, seryuso ka sa babaeng iyon?" pagkuwan ay natanong ko.

"Mula ng makilala ko s'ya, hindi na ako tumingin pa sa iba. Parang sa kanya lang tumakbo ang mundo ko. Pilit ko man ibaling sa iba ang nararamdaman ko, s'ya at siya parin ang gusto ko." Narinig ko ang buntong hininga nito. "Pero wala na sa akin ang nangyari nang gabing iyon, anong karapatan ko? Ang sa akin lang," matalim na naman siyang tumingin sa akin. "Ayuko lang na mapunta siya sayo, Kent Justine. Mapanganib kang lalaki."

Natawa ako bigla sa sinabi niya. "Ano kaba, Garrett. Hindi ako ganon at mistaken talaga ako kung minsan. Grabe ka sa akin dude. At saka hindi ko siya type no? Hahaha!" lihim akong napangiwi sa sinabi ko. Ginugulo nga ako ng halik ng babaeng iyon tapos sinabi ko pa na wala lang sa akin ang babaeng iyon?

Wag lang talaga siya magpapakita sa akin dahil baka hindi ako makapagpigil sa kanya. Kasalanan niya kung bakit nitong mga nakaraang araw, nababaliw ako sa kakaisip dahil lagi siyang nasa utak ko.

"Bakit natahimik ka?"

"Ha?" gulat naman akong napaangat ng tingin kay Garrett. "A-Ahh.. haha uhm, may naalala lang kasi ako." palusot ko.

"Kalokohan na naman?"

"Naku, hehe pagod lang siguro ako. Nitong mga sumunod na araw kasi naging abala ako sa trabaho. Sa dami ba naman na nakatambak na documents na pinadala sa akin ni Daddy." rason ko. Pero totoo naman na marami akong tinatapos na trabaho. Yung halik nga lang at yung babaeng nang insulto sa akin ang nagpapagulo sa isip ko. Yung dalawang babaeing iyon.

"Paano pala yung rule natin?" maya ay pag iiba ko ng tanong para maiba ang usapan.

"Ano, mukhang pera?"

"Ulol! kahit i*****k mo nalang yan sa butsi mo." Nagtawanan kaming dalawa.

"Oh, eh bakit mo pa tinatanong?"

"Wala lang.. naisip ko kasi, p-paano.."

"Ano?"

Hay, paano koba sasabihin? nalintikan na, bakit ko pa kasi naisip iyon? Parang tanga lang eh.

"Kent justine!" medyo tumaas ang boses ni Garrett. Siguro naiinip ito sa akin. Sa paputol putol kong salita 

"Ahh? ha? Ahh ano kasi, uhm.. naisip ko lang kung.. ano pakiramdam ng m-mainlove?" taas kilay kong tanong at nauutal utal pa.

"Pfftt- haahahhahahaha." bigla itong napahalakhak.

Yawa..

Hindi ito tumitigil sa kakatawa. Hawak pa nito ang kanyang sikmura. Hay naku.. kung bakit ko pa kasi natanong? Tuloy itong ulol na ito nauulol na kakatawa.

Hayst! May pahampas hampas pa siyang nalalaman sa kanyang hita habang hindi na makahinga kakatawa. Napakamot nalang tuloy ako ng ulo.

"HAHA! Hay naku.."

"Ano? Okay kana ba?" masungit kong tanong. Siya lang natatawa. Kasi ako hindi ako natatawa sa sinabi ko. "Ano bang nakakatawa sa sinabi ko?" naiinis na talaga ako. Pinagtatawanan niya pa ako sa lagay nayan?

"Eh kasi naman. Bakit ka biglang nagkainteres sa love? May nagpatibok naba sa m*****g mong kukute?"

Mapang asar talaga to.

"Tinanong lang eh." napayuko ako.

Pag angat ko ng mukha, nakita kong kumalma na ito at naging seryuso.

"Okay, seryuso. Ganito. Minsan kasi ang love, kusa iyang dumarating. minsan naman, nandyan lang pala sya sa malapit, naghahanap pa tayo sa malayo. Ang love kasi mararamdaman mo yan kapag nakita mo ang isang tao. Yung puso mo nagiging mabilis ang tibok nito na animo'y hindi normal. May iba pa nga na nagkakainlove-an ang isang magkaibigan."

"Hano!?" napayakap ako sa sarili ko. Gulat akong napatingin kay Garrett. Nanlalaki ang mga mata.

Ano raw? pwedeng mahulog sa isa't isa ang magkaibigan? oh no..

"Ano kaba Kent? Anong iniisip mo dyan?" nagtataka naman itong pinasadahan ng tingin ang hitsura ko.

"Ba-Bakla kaba?" tanong ko.

"Ano!?" inis naman ito.

"E-Eh kasi naman, magkaibigan tayo. Hindi tayo talo!" yakap ko ang aking sarili.

"Hay naku.." natuptop nito ang sariling noo. "Example nga lang eh."

"Kahit na! Mamaya, magkatotoo? Ayuko sayo! No, no, please.." umiiling ako sa kanya.

"Umayos ka nga!" binato ako nito ng tansan. umayos naman ako ng upo.

"Bakit mo ba natanong ang bagay na iyan?" pagkuwan ay tanong nito.

"Wala lang, naisip ko lang."

"Weh?"

"Oo nga."

"Totoo?"

"Oo nga ang kulit?"

Nginitian lang ako.

At iyon nga, nagkaayos narin kami ni Garrett. nakakatuwa lang kasi kahit anong problemang dumating sa buhay namin, nandyan parin ang tropa na handang dumamay at umintindi sa anumang problema.