Alas-diyes ng umaga nang makarating sina Asia at Katie sa Maynila. Pagod ang kanilang katawan matapos ang biyahe, ngunit kasabay nito’y may dalang kakaibang saya at pananabik si Asia. Sa kabila ng bigat ng puso niya dahil sa naiwan sa probinsya, dama niya ang bagong simula. Pagkababa nila sa terminal, diretso silang nagtungo sa apartment na nahanap ni Asia sa Quezon City, malapit lang sa Philippine State College of Aeronautics sa Pasay City kung saan siya mag-aaral bilang flight attendant trainee. Malaki ang unit—isang two-bedroom apartment na may sariling veranda, kusina, at sala. Bagamat simple lang ang disenyo, malinis at maaliwalas. Tamang-tama para sa estudyanteng tulad niya na gustong magsimula muli. Pagkapasok nila sa loob, agad na nahiga si Katie sa sofa, habol-habol ang hininga. “Grabe, Asia… ang init at ang traffic dito sa Maynila. Pero ang ganda ng napili mong apartment, ha.” Ngumiti si Asia, bagamat bakas pa rin ang pagod sa mukha niya. “Oo nga eh, at least dito ma
“I’m ready,” biglang sabi ni Wild, diretso ang tingin kay Asia. Napatingin si Asia, namilog ang mga mata. “Ha? Anong ibig mong sabihin?” Ngumisi si Wild, napahilig nang kaunti palapit sa kanya. “Sasama ako sa inyo… pabalik sa Maynila.” Nagulat si Asia ngunit hindi maitago ang tuwang naramdaman. Parang kumislot ang puso niya, at sa kabila ng pagtataka ay napangiti siya. “Talaga?” halos bulong niya, ayaw ipahalata kay Katie ang sobrang saya. Si Katie naman ay parang batang nanonood ng pelikula. “Ay naku, good idea ‘yan, Uncle! Para may magbabantay kay Asia habang nag-aadjust siya sa school.” Habang nag-uusap silang tatlo tungkol sa mga plano sa Maynila, napuno ang veranda ng magaan na tawa at biruan. Sweet ang eksena—lalo na’t panay ang sulyap ni Wild kay Asia, at tuwing magtatama ang kanilang mata, napapailing si Katie na parang kinikilig din sa eksena. Ngunit nabasag ang kasiyahan nang biglang sumulpot si Nita, may dalang bahid ng pagkataranta. “Sir Wild, Miss Asia…
“Aalis na ba talaga tayo mamaya?” tanong ni Asia habang nilalaro ang kutsara sa kanyang tasa ng tsaa. Nasa veranda silang dalawa ni Katie, tahimik na kumakain ng agahan habang humahaplos ang hangin ng umaga. “Oo, kailangan na talaga. Baka matambakan na ako ng papel sa Maynila kung magtagal pa tayo rito,” sagot ni Katie na may kasamang buntong-hininga, pero halatang pinipilit maging masigla para hindi sumama lalo ang loob ni Asia. Bago pa makasagot si Asia, isang lalaki ang lumitaw sa tarangkahan—may bitbit na lumang sumbrero at nakangiting parang sanay sa lahat ng tao roon. Lumapit siya, kumaway sa dalawa. “Magandang umaga, mga iha! Nandiyan ba si Abi? Sasama na siya sa pamimingwit ngayon,” malakas at masiglang bati nito. Napatingin si Katie kay Asia, tapos tumingin sa lalaki. “Ah, kayo po si…?” “Ako si Mang Kape,” sagot ng lalaki, pinahid ang pawis sa noo. “Malapit lang ang bahay ko rito. Tawag nila sa’kin Kape kasi kahit anong oras, may kape ako.” Napangiti si Asia, pero si K
Third Person POV (Wild): Pagkatapos ng usapan nila ni Katie, agad bumalik si Wild sa loob ng bahay. Mabigat ang pakiramdam niya, pero ayaw niyang manatiling negatibo tungkol sa sinabi ng pamangkin niya. “Hindi dapat ako basta maghihinala,” bulong niya sa sarili. Pero alam niyang may punto si Katie—kailangang maging mapagmatyag. Ayaw niyang dumating sa puntong masasaktan si Asia dahil sa kilos ni Abi, lalo na’t malinaw na may sariling pakay ang nurse na iyon. Pagpasok niya sa sala, naabutan niyang tahimik lang si Asia na nakaupo, waring nag-iisip ng malalim. Napatingin si Wild dito at may bahagyang kirot sa dibdib. Gusto niyang lapitan, pero bago pa man siya makagawa ng hakbang, tumayo na si Asia at nagtungo sa kusina. Pinakiramdaman niya ang kilos nito, at napansin niyang parang pilit ang bawat ngiti, parang may tinatagong inis o sama ng loob. Wild clenched his fists lightly. “Hindi ko hahayaang masaktan siya dahil lang sa kung anu-ano’ng intriga,” wika niya sa sarili, saka tumulo
“Bukas na ba talaga tayo aalis?” malungkot na tanong ni Asia habang nakatungo, iniikot-ikot ang kutsara sa tasa ng kape. Nasa balkonahe sila ni Katie, kasabay ng umagang almusal. Si Katie, nakatukod ang siko at ngumunguya ng tinapay, tumango. “Oo, Asia. Kailangan na nating bumalik ng Maynila. Pasukan na sa susunod na linggo, at kailangan mong maasikaso ang mga papeles mo.” Naroon din si Lola sa kabilang mesa, nakikinig habang nakasandal sa upuan. Pinahid niya ang gilid ng labi gamit ang panyo bago magsalita. “Sumama ka na muna kay Katie, apo. Ang kasal n’yo ni Wild… saka na lang natin pag-usapan ’yan kapag nakatapos ka na sa pag-aaral. Mas mahalaga ang kinabukasan mo.” Bahagyang napangiwi si Asia, may halong lungkot at panghihinayang. Sa gilid ng pintuan, nakikinig si Abi na kunwari’y nag-aayos ng mga halaman. Hindi nakaligtas sa kanya ang buong usapan—mula sa pag-alis nila Asia hanggang sa pagkakaantala ng kasal. Lihim siyang napangiti, kumindat pa sa sarili habang bumubulong
Tahimik ang buong bahay. Alas-nueve na ng gabi at ang tanging maririnig lang ay huni ng mga kuliglig sa labas. Nasa silid si Wild, nakatayo sa may veranda habang nakikipag-usap sa telepono tungkol sa isang proyekto sa kompanya. > “Oo, i-finalize na lang natin bukas. Siguraduhin mong ready yung documents…” malamig at seryoso ang tono ni Wild habang nakatanaw sa dilim. Habang nagsasalita, may narinig siyang mahina ngunit mabilis na katok. Tok! Tok! Napalingon siya, bahagyang nagtaas ng kilay. “Gabing-gabi na ah,” bulong niya sa sarili. Tinapos agad ni Wild ang tawag at tinungo ang pinto. Nang buksan niya iyon, bumungad si Asia—naka-short shorts at manipis na sleeveless top, hawak ang tray na may dalawang baso ng juice at ilang crackers. Bahagyang napalunok si Wild nang mapansin ang suot nito, pero agad din niyang iniwas ang tingin para hindi mahalata. > “Gabi na ha,” puna ni Wild, bahagyang kunot-noo. “Anong ginagawa mo rito?” Ngumiti lang si Asia, parang inosenteng bata,