ตอนที่ 19 ไปกินปังเนยกัน 2

ณ ร้านน้ำปั่นลุงใจดี

“อ้าว หนูป๊อบ หวัดดี”

“หวัดดีค่ะลุง”

“ไม่มาหาลุงนานเลยนะ เป็นไงบ้างแม่สบายดีไหม ?”

“สบายดีค่ะลุง”

ลุงวาฬ เจ้าของร้านน้ำปั่นลุงใจดี ยกมือที่ถือช้อนก้านยาวทักทายสองหนุ่ม เอ่ยทักทายสาวน้อยที่เดินมาด้วยกัน สาวน้อยมาที่นี่ตั้งแต่จำความได้ เนื่องแม่ของสาวน้อยเป็นเพื่อนรัก ที่แอบเคยรักกันสมัยเรียนวาสอุดมวิทยารุ่นเดอะ ๆ แม่พาเธอมาบ่อยครั้ง เธอจำได้ว่าทุกครั้งที่มาลุงจะทำนมเย็นปั่นหวานหอมมาให้เสมอ เธอนั่งดูนมเย็นตามประสา นั่งฟังผู้ใหญ่สองคนระบายทุกข์สุข หัวเราะกลบกันไป จนเธอเริ่มโตขึ้นหน่อยก็มาบ่อยกับกานต์ แต่คำทักทายที่ถามว่า “แม่สบายดีไหม ?” ก็ยังคงเป็นคำถามทักทาย ที่ต้องได้ยินอยู่ตลอด

“นั่งก่อนเด็ก ๆ” ลุงเก็บของบนโต๊ะ ที่ลูกค้าคนก่อนเพิ่งลุงปัดก้นไปเมื่อครู่

“เอาไรกันบ้างอะ เดี๋ยวลุงทำให้” ลุงปัดมือกับผ้ากันเปื้อนลายปลาวาฬน่ารัก ที่ขัดกับหนวดดำแกมหงอกบนใบหน้า

“ผมเอาโกโก้ปั่นครับ” พีทตอบ

“เอิ่ม ... ผมด้วยครับ” กานต์เปิดดูเมนู เอียงคอซ้ายขวาลังเลนิดหน่อย ก่อนจะเอาเมนูตามพีท

“เหมือนเดิมก็ได้ค่ะ” ป๊อบปิดเมนูที่เพิ่งเปิดได้แค่หน้าหมวดขนมหวาน

“เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน” ลุงทำท่าชี้นิ้วถูกต้องมาที่สาวน้อย เดินหันหลังไปยังหน้าร้าน ทำตามออเดอร์ที่ลูกค้าตัวน้อยสั่งในทันที

“ป๊อบเป็นไรไหม ดูเหนื่อย ๆ” หนุ่มน้อยเปิดประโยคถาม ด้วยสีหน้าจริงจัง

“ไม่ได้เป็นไร ป๊อบสบายดี” สาวน้อยตอบกลับด้วยใบหน้าที่ดูฝืนยิ้ม

หนุ่มน้อยรู้สึกแปลก เพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ป๊อบไม่เคยปิดบังความรู้สึกต่อเขาเลย แต่ครั้งนี้มันกลับรู้สึกว่าเธอกำลังปิดบังความรู้สึกนั้นอยู่

“กานต์อย่ามองป๊อบแบบนั้นดิ” สาวน้อยหลบสายตาที่จ้องมองด้วยความสงสัย

“ป๊อบมีเรื่องที่ไม่บอกกานต์” หนุ่มน้อยมองจิกเข้านัยน์ตา ซักไซร้ถาม

“เอ่อ ...พีท ชื่อพีทใช่ไหม? เราป๊อบนะ --- เอาขนมไรไหม เดี๋ยวเราเดินไปสั่งให้” สาวน้อยเบนประเด็นหนีในทันที เพราะรู้สึกว่าสายตาที่คุ้นเคยแบบนั้น ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ แน่ ถ้าไม่ได้คำตอบ

“เอาปังเนยก็ได้” พีทจิ้มตรงหน้าเมนู ที่เปิดมาเจอพร้อมกับประโยคคำถามของเธอพอดี

“ลุงคะ --- ปังเนยด้วยนะคะ” สาวน้อยลุกเดินไปสั่งกับลุง พร้อมนั่งเก้าอี้หน้าร้านรอรับ

“กานต์ ... กานต์ ... กานต์ !!!” พีทเรียกชื่อหนุ่มน้อย ที่นั่งเหม่อคิดสามครั้งติด จนได้สติ

“ห้ะ ห๊ะ ... ว่าไง ๆ”

“คิดอะไรอยู่เนี่ย เหม่อจัง”

“คิดนู้นคิดนี่เรื่อยเปื่อยน่ะ”

ในระหว่างที่สองหนุ่มน้อยพูดคุยกัน น้ำปั่นพร้อมปังเนยก็มาส่ง วางต่อหน้าตามเมนูของตัวเอง

“ขอบคุณครับลุง” กานต์ก้มหัวขอบคุณ

“เอ่อลุง ป๊อบนั่งไรตรงนั้นน่ะ ไม่มานั่งนี่อะ”

“ลุงก็ไม่รู้ดิ เอ็งไปทำไรไว้ล่ะ ลุงไม่เกี่ยวนะ เคลียร์กันเองนะ ฮ่า ๆ” ลุงหัวเราะเล่นหน้าเล่นตาตามประสาลุงที่ทำแบบนี้มาตลอด บางครั้งที่มาด้วยกันไม่ได้มีปัญหาอะไรก็มีประเด็นได้เมื่อมีลุงคอยอำ

สาวน้อยนั่งดูนมเย็นมองดูรถสวนไปมาหน้าร้าน

“มานั่งไรตรงนี้” หนุ่มน้อยเดินมาจับไหล่เธอ

“ป๊อบกลัว ...” สาวน้อยเบี่ยงตัวหันข้างหนี

“กลัวไร ?” หนุ่มน้อยเดินตามระยะเบี่ยง

“กลัวสายตาที่จะเอาคำตอบของกานต์” สาวน้อยก้มหน้าหลบตา ในขณะที่หนุ่มน้อยนั่งยอง ๆ ต่อหน้า

“ป๊อบไม่เคยปิดบังอะไรกานต์เลยนะ กานต์รู้ว่าป๊อบมีเรื่องที่ไม่สบายใจ” หนุ่มน้อยจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอ

“ป๊อบก็ไม่อยากปิดบังหรอกนะ --- แต่ป๊อบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ป๊อบรู้สึกอยู่มันคืออะไร” สาวน้อยพูดด้วยเสียงเครือสั่น จนสิ้นประโยคก็ร้องไห้โฮออกมา

หนุ่มน้อยโผเข้าสวมกอดลูบหลังปลอบเธอในทันทีที่เธอโฮออกมา

“กานต์ไม่รู้หรอกนะว่าป๊อบรู้สึกยังไง แต่ถ้ามันอึดอัดป๊อบก็ร้องออกมาเลย” หนุ่มน้อยพูดปลอบด้วยประโยคประทับใจ ทำสาวน้อยน้ำตาไหลพรากเปียกเต็มแผ่นหลังหนุ่มน้อย

“ป๊อบคงตกใจและคงจะรู้สึกกดดันต่อสายตาที่มองมาตอนอยู่ในโรงอาหารแน่ ๆ ตอนนั้นสีหน้าป๊อบไม่สู้ดีเอาซ๊ะเลย” หนุ่มน้อยนึกคิด

สวมกอดถูกคลายลงเมื่อเสียงร้องไห้โฮดังแผ่วเบา เขาปาดเช็ดน้ำตาให้เธอ กับท่านั่งคุกเข่าต่อหน้า ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก บวกกับประโยคสั้น ๆ ที่ปลอบประโลมความรู้สึกฮีลใจแบบสุด ๆ ในตอนนี้เธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องร้องไห้ต่อแล้ว

“ไปกินปังเนยกัน” หนุ่มน้อยประคองเธอยืนขึ้น

“อื้อ” สาวน้อยสูดน้ำมูกหยดสุดท้ายลงคอพร้อมรอยยิ้ม

“วันนี้ป๊อบเก่งมาก ๆ เลยนะ” หนุ่มน้อยที่เดินนำ พูดเสียงอยู่ต่อหน้าด้วยประโยคที่ทำให้สาวน้อยยิ้มร่าท่ามกลางตาบวม

“ขอบคุณนะ ... กานต์” สาวน้อยเดินมาชิดข้างหนุ่มน้อยกระซิบข้าง ๆ ด้วยประโยคที่ทำให้หนุ่มน้อยอมยิ้มปริ่มใจ