ตอนที่ 18 ไปกินปังเนยกัน

กริ๊งงงงงงงง กริ๊งงงงงงงง ~

เสียงสัญญาณดังลั่นทั่วโรงเรียน เป็นเสียงสัญญาณที่บอกว่าวันทั้งวันที่เหน็ดเหนื่อยนี้ ได้สิ้นสุดลงแล้ว ขอให้พวกเจ้ากลับไปใช้ชีวิตต่อที่บ้านนะ

หนุ่มน้อยเดินรั้งท้ายกลุ่มคู่กับเพื่อนเนิร์ดแว่น ที่กระเป๋าสะพายหลังแอ่น ปลายทางคือหน้าโรงเรียน ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยร้านขายของกิน เต็มแน่นทั่วทางเท้า ในช่วงหลังเลิกเรียน สิ่งที่นักเรียนใฝ่หามากกว่าการได้กลับบ้านคือของกิน การเรียนทั้งวัน โดยมีอาหารตกถึงท้องแค่ตอนเที่ยงกับช่วงเปลี่ยนคาบ ที่แอบแวะร้านค้าโรงเรียน ไม่เพียงพอต่อความต้องการเลยสักนิด การได้กินของอร่อย ๆ หลังเลิกเรียนนับเป็นสิ่งวิเศษสุด ๆ แล้วในแต่ละวัน

“เอาลูกชิ้นหกไม้ครับ” บอลชะโงกหน้า สั่งแม่ค้าที่ง่วนอยู่กับออเดอร์ก่อนหน้า

“ไม่ไปกินน้ำปั่นร้านลุงใจดีกับเราจริงดิ” พีทออดอ้อนกอดแขนล่ำสูงของบอล

“โทษทีว่ะเพื่อน กูต้องไปซ้อมว่ายน้ำอะ”

“มึงจะว่ายน้ำไปตลอดชีวิตเลยเหรอวะ”

“ว่ายน้ำน่าจะเป็นสิ่งเดียวที่กูทำได้ดีที่สุดว่ะ”

“เออนะ ตั้งแต่เริ่มเรียนว่ายน้ำด้วยกันมาตอนปอหนึ่ง มึงก็ไม่เคยแพ้พวกรุ่นเดียวกันเลยสักครั้งหนิ แถมยังได้แข่งข้ามรุ่นอีก”

“มีแต่มึงนั่นแหละพอว่ายเป็นก็ชิ่งกูไปออกทีวี” ทั้งสองมองหน้ากันด้วยสายตารู้ไส้รู้พุง หัวเราะร่าเสียงดัง

“ก็ตอนนั้นแม่กูแอบส่งคลิปกูเข้าประกวดเด็กน้อยช่างพูด รู้ตัวอีกทีลากกูไปเล่นโฆษณานมผง” เพื่อน ๆ ที่ยืนฟังอยู่ข้างหลังหัวเราะร่าด้วยความพอใจ

“ฮ่า ๆ จริงดิ --- กูเพิ่งรู้เลยนะเนี่ย” บอลหัวเราะดังขึ้นกว่าเดิม

“ได้แล้วลูก --- สามสิบบาทครับ” แม่ค้ายื่นถุงลูกชิ้นถุงโตพร้อมผักเต็มถุง

“กูไปละนะพวกมึง เจอกัน”

“เจอกัน”

“มีใครจะเทอีกไหม ?” พีทหันมาถามเพื่อนอีกสี่คนที่อยู่ข้างหลัง

“เรา ... เราต้องไปเรียนพิเศษน่ะ แม่เพิ่งส่งข้อความมาว่าได้ที่เรียนแล้ว” เซคัลก้มอ่านข้อความในมือถือ ตอบกลับเพื่อนด้วยเนื้อเสียงของความรู้สึกผิด

“เราด้วย ... เราต้องรีบไปเลี้ยงน้องช่วยแม่อะ ขอโทษทีนะ” แคนแทรกตอบตามหลังทันที ที่เพื่อนพูดจบ

“ไม่ไปนะ จะไปเล่นเกม” ไนตัสตอบด้วยเสียงเรียบ

“เหลือเราสองคนแล้วสินะ ... กานต์” พีทหันหน้าส่งสายตาอ้อนวอนกานต์ ที่ยืนเหม่อลอยอยู่ จนรู้สึกตัว

“อะ ... อ่อ ... เราเหรอ ? ไม่รู้สิ --- ว่าง ... มั้ง” หนุ่มน้อยตอบด้วยเสียงตะกุกตะกัก

“เย้ --- งั้นเราไปกันเถอะ เจอกันนะพวกมึง บาย”

“บาย /เออ /เจอกัน”

พีทเอื้อมแขนสั้น คล้องคอกานต์หันกลับหลังเดินไปอีกฝั่ง สู่เป้าหมายคือร้านน้ำปั่นลุงใจดี ที่เด็กระแวกนี้รู้จักกันดีถึงความอร่อยและใจดี

“เจอกันพรุ่งนี้นะเจส --- สวัสดีค่ะแม่” เสียงสาวน้อยบอกลาเพื่อนสาว โบกมือไหว ไหว้สวัสดีแม่

อยู่ไม่ห่างจากหนุ่มน้อย ในระยะสายตาห้าสิบเมตร หลังจากที่เธอบอกลาเพื่อนสาวที่แม่มารับ เธอก็เดินมุ่งหน้าตามทางกลับบ้านหงอย ๆ อย่างลำพัง

“รีบเดินกัน” กานต์ดึงแขนสั้นของพีทออกจากหัวไหล่ เร่งฝีเท้าเกียร์เสือ

“รีบขนาดนั้นเลยดิ สงสัยหิวจัด” พีทเร่งฝีเท้ากึ่งวิ่งกึ่งเดินตามกานต์

จนหนุ่มน้อยเดินผ่านหน้าสาวน้อยในระดับสายตา ขนาดที่สาวน้อยเดินก้มหน้าก้มตา ก็ยังสัมผัสได้ถึงความคุ้นเคยแบบสุด ๆ จนเธอเงยหน้ามอง

“กานต์ !” สาวน้อยเรียกตามหลัง หนุ่มน้อยหยุดเดินกะทันหัน จนคนที่เดินตามติดชนเข้ากลางหลัง

“กลับบ้านเหรอ ?” สาวน้อยถามด้วยเนื้อเสียงที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง

“เปล่า ... จะไปร้านน้ำปั่นลุงใจดีน่ะ” หนุ่มน้อยตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ พร้อมหันหน้ากลับ เดินต่อไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ

“อื้ม” สาวน้อยตอบกลับด้วยประโยคสั้น ๆ

หนุ่มน้อยนึกสังเกตถึงความหมดเรี่ยวแรงของสาวน้อย ด้วยความที่รู้จักกันอย่างดี สิ่งที่หนุ่มน้อยกลัวที่สุด คืออาการโรคของเธอที่กำเริบ แอบกังวลกลัวจะเป็นลมล้มไป จึงหันกลับมามองสาวน้อยทุกสามวิ

สาวน้อยยังคงเดินก้มหน้าก้มตา เหมือนเต็มไปด้วยความเหนื่อย เพลีย กังวล คิดอะไรในหัวอยู่ตลอดเวลา

หนุ่มน้อยหยุดเดินกะทันหันอีกครั้ง จนคนที่เดินตามติดชนหลังอีกรอบ

“เอ่อ ...ป๊อบ --- ไปด้วยกันไหม ?”

“ไปด้วยได้เหรอ” สาวน้อยเงยหน้าถาม

“ได้สิ”

“อื้อ” หนุ่มน้อยเดินย้อนกลับมาหาเธอ และเดินไปพร้อมกับเธอ

.

.