Chapter 2

Sa halip na dumiretso sa faculty office pagkatapos ng klase, gaya ng sinabi ni Leandro, naglakad si Isobel palabas ng university grounds. Hindi siya nagpaalam. Hindi siya lumingon. Hindi siya naghintay.

Pag-uwi niya sa condo, hindi siya dumiretso sa kama. Umupo siya sa dining chair, tinitigan ang cellphone sa mesa. Doon niya binuo ang text na ilang beses na niyang binura at binuo ulit.

“Sorry, Sir. Hindi ako makakapunta sa office. Masakit ulo ko. Uuwi na lang ako. Bukas na lang siguro. Take care.”

Wala nang kasunod.

Wala siyang inaasahang reply, at wala rin siyang lakas ng loob para sagutin kung sakaling mag-reply ito. Sa totoo lang, hindi naman talaga masakit ang ulo niya. Pero masakit ang dibdib. Mas mahirap gamutin 'yon.

Humiga siya sa sofa, hinubad ang heels, at pinikit ang mga mata. Hanggang sa unti-unting humupa ang init ng hapon. Hanggang sa dumilim ang langit. Hanggang sa unti-unting pinaniniwala niya ang sarili na tama lang ang ginawa niya.

Walang label, walang commitment. Wala siyang dapat asahan. At kung hindi siya pupunta sa opisina nito ngayong gabi, baka 'yon na ang hudyat para tuluyan na ring matapos.

Maybe that’s for the best.

Tumunog ang doorbell.

Napatingin siya sa wall clock. Past 9:00 PM.

Napatayo siya, nag-aalangan.

Wala siyang inaasahang bisita. Wala ring delivery. Hindi siya nag-order. May konting kaba sa dibdib habang palapit siya sa pinto. Tinapik niya ang peephole, at sa pagtingin—

“Putang—” napabulong siya sa gulat. “Si Leandro?”

Nakatayo ito sa labas, suot pa rin ang itim na polo nito, bahagyang nakabukas ang dalawang butones. Disheveled ang buhok. Nakataas ang isang kilay, at may hawak na brown paper bag.

Agad siyang binuksan ang pinto—hindi para papasukin, kundi para pigilan.

“Anong ginagawa mo rito?” tanong niya, kunot ang noo.

“May sakit ka raw, sabi ng text mo.” Tumikhim ito, tiningnan siya mula ulo hanggang paa. “Pero mukhang okay ka naman.”

“Bakit ka pa umakyat? Hindi ko naman sinabi na pumunta ka.”

“Exactly,” sagot ni Leandro. “Hindi mo sinabi, pero hindi ka rin nagsinungaling. Alam kong umiiwas ka.”

“Hindi ako umiiwas,” sabay sabing sinubukang isara ang pinto.

Pero mabilis na naipit iyon sa kamay ni Leandro.

“Wag mo akong paalisin, Isobel.”

“Leandro—seriously. Hindi ito magandang timing.”

“Walang magandang timing sa ganitong klase ng usapan,” sagot niya, ngayon ay lumalapit na at nakatitig sa kanya. “Ayaw mong pumunta sa office ko kasi natatakot kang baka matapos kung anuman ‘to.”

Napakurap si Isobel. Walang naisagot.

“Guess what?” tuloy ni Leandro. “I feel the same way. Hindi ko rin alam kung anong meron tayo. Pero hindi kita hahayaang tapusin 'to sa isang text lang.”

“Bakit ba ang kulit mo?” mariin niyang sambit. “Wala nga tayong label, tapos ngayon, bigla kang mag-a-act na parang—”

“Na parang may karapatan ako?” putol ni Leandro. “Gano’n ba dapat ang tingin mo sa’kin? Gano’n ba talaga kababaw ‘to para sa’yo?”

“Hindi ko alam,” halos pabulong niyang sagot. “Kasi minsan, parang totoo. Pero pag may kasama kang iba, pakiramdam ko, wala akong karapatan.”

“Then sabihin mo sa’kin ngayon,” seryosong sambit ni Leandro, “Kung wala ka talagang nararamdaman, aalis ako. Hinding-hindi na kita guguluhin.”

Tinitigan siya ni Isobel. Humigpit ang hawak niya sa doorknob. Gusto niyang sabihin na wala. Gusto niyang itaboy ito para matapos na. Pero hindi niya magawa. Hindi niya kayang magsinungaling.

“Tangina mo,” sabi niya, sabay iwas ng tingin. “Bakit ngayon mo lang ako hinabol?”

“Because ngayon lang ako natakot na mawala ka.”

Napapikit siya, pinigilan ang pagpatak ng luha. Nakakainis. Kung kailan siya nagpakatatag. Kung kailan handa na siyang putulin ito. Bigla namang nagparamdam ang lalaking dapat noon pa naglinaw.

Hindi siya gumalaw. Pero hindi rin umalis si Leandro.

“Kainin mo ‘to,” biglang abot nito ng paper bag. “May lugaw d’yan. Para sa sakit ng ulo mo.”

Napatawa siya kahit pilit. “Ang corny mo, Sir.”

“Tawagin mo akong corny, pero hindi ako aalis hangga’t hindi mo ako pinapapasok.”

Napailing siya. Tumagilid. Tiningnan siya nang ilang segundo. Sa wakas, umalis siya sa harap ng pinto, sabay sabing, “Pasok ka na.”

Pumasok si Leandro, marahan. Ibinaba ang bag sa mesa. Tiningnan ang paligid. Malinis, simple, pero may traces ng kanya—mga libro sa mesa, scented candles, isang framed quote sa shelf.

“Akala ko hindi mo ako papapasukin,” aniya.

“Ni hindi ko nga alam kung dapat ba talaga,” sagot ni Isobel habang naglalakad papunta sa kusina.

“Isang tanong,” humarap si Leandro, nakatayo pa rin sa sala. “May nararamdaman ka ba para sa’kin?”

Hindi agad sumagot si Isobel. Tahimik siyang nagbukas ng rep, kumuha ng tubig, uminom. Pagkatapos ay bumalik sa sala. Tumingin sa kanya.

“Leandro…”

“Sabihin mo. Wala tayong label, oo. Pero tao tayo. May nararamdaman. At kung pareho tayong takot, paano tayo uusad?”

Muling natahimik si Isobel. Pero ngayon, iba na ang katahimikan. Hindi ito takot. Hindi na ito pagtatanggi.

“Meron,” mahinang sagot niya. “May nararamdaman ako. At ‘yon ang problema.”

Lumapit si Leandro, dahan-dahan, parang natatakot na baka umatras siya. “Then let’s stop pretending.”

Hindi siya gumalaw. Hinayaan niyang lapitan siya. Hinayaan niyang damhin muli ang presensya nito. Nang tuluyan na silang magkalapit, walang salita—hinalikan siya ni Leandro.

Malambing.

Walang pagmamadali.

Hindi halik ng pagkauhaw. Hindi halik ng pagnanasa lang.

Ito ay halik ng taong may pinanghahawakan.

At sa gabing iyon, sa gitna ng katahimikan ng condo unit, sa pagitan ng malamig na dingding at mainit na hininga nila, natutunan ni Isobel ang isang bagay—

Hindi kailangang may label agad para malaman mong totoo na ito.

⚠️ Warning: This chapter contains mature and explicit content. For readers 18+ only.

Ang gabi ay tila huminto sa paligid ni Isobel habang nakatayo siya sa sala, kaharap si Leandro, ang lalaking ilang beses na niyang sinubukang itaboy pero paulit-ulit ding bumabalik.

Mula sa mahinang halik, naging mabigat ang hininga nilang dalawa. Magkalapit ang kanilang mga katawan, magkahalo ang init at kaba, at sa loob ng condo na iyon, walang natirang dahilan para magpigil pa.

Hinila siya ni Leandro palapit. Buong katawan ni Isobel ay parang naalarma, hindi sa takot kundi sa anticipation. Dumikit ang dibdib niya sa dibdib nito, at ramdam niya ang tibok ng puso ng lalaki—mabilis, kasing bilis ng kaniya.

“Tell me to stop,” bulong ni Leandro habang nakasubsob ang labi sa tainga niya.

Pero imbes na tumanggi, hinawakan ni Isobel ang batok niya at siniil ito ng halik. Malalim. Masidhi. Mapusok.

Tumugon si Leandro, at walang pag-aalinlangan ay binuhat siya nito—isang mabilis at matatag na kilos. Napa-angkla siya sa katawan ng lalaki, ang mga hita niya ay nakapulupot sa baywang nito habang ang mga labi nila ay hindi bumibitaw sa isa’t isa.

Dinala siya nito sa loob ng kwarto, at pagkalapag sa kama, hindi na kailangan pa ng salita. Ang buong katawan nila ay nag-uusap sa pamamagitan ng haplos, halik, at paghinga.

Tinanggal ni Leandro ang suot niyang blouse. Isa-isa, mabagal, sinisiguradong nararamdaman ni Isobel ang bawat pindot ng butones na inaalis. Hanggang sa ma-expose ang lace bra niyang kulay dark maroon.

“You wore this for me,” bulong nito, hinaplos ang strap gamit ang daliri.

“Maybe,” aniya, nakangiti, pero humihinga nang mabigat.

Kinagat ni Leandro ang labi niya, saka siya itinulak dahan-dahan sa kama.

Hinubad niya ang pantalon habang nakatingin sa kanya—tahimik, kontrolado, pero may paniningil sa mga mata. At sa bawat segundo na hindi sila nagkakadikit, lalong tumitindi ang pagnanasa.

Paglapit nito sa kama, sinapo ni Leandro ang kanyang mukha, marahang hinalikan siya sa noo, sa ilong, hanggang bumalik ang mga labi niya sa mga labi ni Isobel—ngunit mas banayad, mas intimate. Parang sinasabi, alam kong gusto mo ‘to, pero mas gusto kong iparamdam sayo.

Kusang gumalaw ang kamay ni Isobel, hinaplos ang dibdib nito, pababa, papasok sa elastic ng boxer briefs niya. Ramdam niya ang katigasan doon, mainit, at sabik. Napasinghap si Leandro sa pagdampi ng kanyang palad.

Hinila nito pababa ang kanyang skirt, hanggang sa matira na lamang ang manipis na panty niya. Hinimas ng daliri ni Leandro ang ibabaw noon, at napakagat siya ng labi.

“Basa ka na,” aniya. “Dahil sa’kin ba ‘to?”

“Lagi,” sagot niya habang humahabol ng hininga.

Dahan-dahan siyang pinahiga. Hinubad ang natitirang saplot, isa-isa. Si Leandro, tila may ritwal sa bawat galaw—tinitingnan ang katawan niya na parang isang likhang sining.

Pagdampi ng dila nito sa kanyang balat ay parang kuryente. Mula leeg, pababa sa dibdib, sa gitna ng kanyang mga suso. Hindi niya na napigilan ang impit na ungol nang supsupin nito ang kanyang u***g, habang ang isang kamay ay nilalaro ang isa pa.

“Leandro…” bulong niya habang napapa-arko ang likod sa kama.

Bumaba pa ito. Ang mainit na dila ay gumapang sa puson niya, pa-zigzag, paikot-ikot, hanggang sa dumating sa pinakasensitibong bahagi niya.

Walang babala. Walang tanong.

Dinilaan ni Leandro ang hiwa niya—mahaba, mabagal, paulit-ulit. Ang dila nito ay parang eksperto, alam kung saan dadaan, kung kailan titigil, at kung kailan lalalim.

Napakapit siya sa bedsheet, umuungol, nang biglang ipasok ng lalaki ang dalawang daliri sa loob niya habang ang dila ay patuloy na naglalaro sa kanyang tinggil.

“Fuck, Sir... please... huwag kang titigil...”

Walang sinabi si Leandro. Tumuloy lang siya. Mas binilisan. Mas pinagbuti. At ilang sandali pa—nilabasan si Isobel, nanginginig ang katawan, hindi makapagsalita sa tindi ng sarap.

Pagkatapos, hindi pa siya nakakahinga nang maayos, ay hinawakan siya ni Leandro sa balakang at pinatuwad sa kama.

Naramdaman niya ang pagdikit ng alaga nito sa hiwa niya—mainit, matigas, nagbabanta. Isang iglap lang, at pumasok ito sa kanya—buo, malalim.

“Ahhh—shit…” napasigaw si Isobel, napakapit sa headboard.

Walang awa ang bawat kadyot ni Leandro. Mabagal sa una, pero lumalalim. Bumibilis. Sinasalubong niya ito, umaalingawngaw ang ungol niya sa bawat salpukan ng kanilang mga katawan.

Hinila ni Leandro ang buhok niya paangat, dinilaan ang batok niya habang k********t siya mula sa likod.

“You like this, don’t you?” bulong nito. “You like being mine.”

“Yes—yes, Sir. I’m yours. Fuck—I’m yours...”

Hinampas siya ni Leandro sa puwet—marahan pero may diin. Sapat para mapaungol siya ulit. Sapat para lalo siyang mabaliw.

Palitan ng ungol, halinghing, at paputol-putol na pangalan. Wala na silang pakialam sa mundo. Wala na silang tinira kundi ang init at uhaw sa isa’t isa.

Ilang minuto pa, nilabasan ulit si Isobel. Sumunod si Leandro, sunod-sunod ang ungol, at ipinutok ang init niya sa loob ng babae.

Pareho silang hingal. Pareho silang pawisan. Pero walang ni isang salita sa ilang segundo pagkatapos—dahil pareho silang humihigop ng hangin na parang bumalik mula sa ibang mundo.

Hinila siya ni Leandro sa kanyang dibdib at niyakap. Hinalikan ang buhok niya.

“Tapos na ba ‘to?” mahina niyang tanong.

“Hindi,” sagot nito, habang hinihimas ang braso niya. “Hindi ko hahayaang matapos ‘to sa kama lang.”

Napapikit si Isobel, at sa gitna ng katahimikan ng kanyang kwarto, alam niyang may nagbabago.

Hindi lang katawan ang pinapasok ni Leandro ngayon.

Kundi pati puso.

WALA ng pasok. Summer break. Tahimik ang campus. Walang patak ng sapatos sa corridor, walang ingay ng bell, walang meeting notice na kailangang habulin.

Isang linggo na rin mula noong huling gabi nila sa condo ni Isobel—yung gabi kung saan sa wakas, hindi lang katawan kundi puso rin ang pinakawalan nila. At ngayon, sa ilalim ng araw na tila walang planong itago ang liwanag nito, nakasakay si Isobel sa passenger seat ng SUV ni Leandro, naka-sunglasses, naka-light dress, at pinipigilan ang sariling ngumiti ng sobra.

“Are you sure about this?” tanong niya habang nilalampasan nila ang paakyat na highway patungong norte.

Leandro glanced at her for a second before returning his eyes on the road. “If you’re asking about taking you to my province—yes. If you’re asking about letting you wear that dress in front of my aunts—no.”

Napatawa si Isobel. “Too short?”

“Too distracting,” sagot ni Leandro, inaabot ang kamay niya mula sa manibela, sinapo ang palad ni Isobel at pinisil iyon nang banayad. “Para sa’kin lang ‘yang mga hita mo, remember?”

Umikot ang mata ni Isobel pero hindi niya binitawan ang kamay ng lalaki. Sa totoo lang, hindi niya inasahan na hahantong sila rito—sa isang road trip. Sa paglabas sa lungsod. Sa pag-iwan sa mga rules ng unibersidad at sa mga aninong laging sumusunod sa kanila. Ito, para kay Isobel, ay parang hindi totoo.

“Bakit mo ‘ko dinadala sa inyo?” tanong niya, hindi iniiwas ang mata sa kahabaan ng highway.

Tahimik muna si Leandro bago sumagot. “Because I want you to see the version of me that’s not wearing a tie or correcting papers.”

“‘Yung version mo na nagsasampay ng brief at nagpapakain ng manok?” panunudyo niya.

“Exactly. Pero may dagdag—‘yung version kong hindi takot ipakita na mahal ka niya.”

Natigilan si Isobel.

Hindi niya in-expect iyon. Hindi niya alam kung dapat ba siyang ngumiti o kabahan. Kaya ang ginawa niya—pinisil niya ulit ang kamay ni Leandro. Mahigpit. Parang sagot. Parang pasasalamat.

Lumipas ang mahigit tatlong oras sa biyahe. Tumigil sila sandali sa gas station. Kumain ng fast food. Tumawa habang pinapanood ang mga truck na naghihintay sa linya. Kinunan siya ni Leandro ng candid photo habang s********p siya ng pineapple juice. Nagkunwari siyang naasar, pero kinilig siya nang i-set nito as wallpaper niya ang picture.

Pagbalik sa sasakyan, medyo mabato na ang daan. Dumaan sila sa palayan. Sa mga bahay na gawa sa kahoy at pawid. Doon niya lang naramdaman ang kakaibang lamig sa dibdib—hindi dahil sa aircon, kundi dahil sa kapayapaang hindi niya naramdaman sa lungsod.

“Magsasawa ka rito,” sabi ni Leandro habang binabagalan ang takbo. “Tahimik. Walang mall. Walang Starbucks.”

“Pero may ikaw,” sagot niya.

Napalingon si Leandro. Ngumiti. Isang ngiting bihira. Isang ngiting hindi propesor, hindi dominant, kundi simpleng lalaking masaya sa kasama niya.

Pagpasok nila sa bakuran ng bahay, sasalubong agad ang dalawang aso na sabik na sabik sa presensya ng amo. Bumaba si Leandro, binati ang mga alaga, saka binuksan ang pinto para kay Isobel.

Paglabas niya, agad niyang napansin ang bahay. Nipa hut sa labas, pero may konkreto na sa loob. Luma, pero malinis. May halong amoy ng niyog at bagong linis na sahig. Pumasok sila, at tinawag ni Leandro ang tita niya.

“Wala pa sila. May binyag daw sa kabilang barangay,” paliwanag nito.

“Which means,” sabi ni Isobel habang iniikot ang mata sa paligid, “tayo lang?”

Leandro raised an eyebrow. “Parang may binabalak ka.”

Umupo si Isobel sa wooden bench. Tinanggal ang sandals niya. Huminga ng malalim. “Wala. Gusto ko lang maramdaman kung ano'ng pakiramdam ng... walang kailangan itago.”

Pumunta si Leandro sa kusina. Bumalik may dalang buko juice na nasa lumang pitcher. Nagtagay ng dalawang baso. Umupo sa tabi niya.

Tahimik silang uminom. Tahimik pero komportable. Sa labas, naririnig ang mga huni ng ibon, ang kaluskos ng dahon, at ang malayong boses ng batang tumatakbo. Wala ang ingay ng Maynila. Wala ring pressure.

Si Leandro ang unang nagsalita.

“Alam mo bang ikaw lang ang dinala ko rito?”

Tumingin si Isobel. “Talaga?”

“Hindi ako pala-uwi. Tuwing summer lang. Pero kahit noon, hindi ako nagdadala ng babae dito. Kasi alam ko, kapag dinala ko, hindi lang ‘yun basta guest. Parte na siya ng mundo ko.”

Hinawi ni Isobel ang buhok na tinangay ng hangin. “So... parte na ako?”

Hinawakan ni Leandro ang kamay niya. “Ikaw na ‘yung mundo ko.”

Biglang bumilis ang tibok ng puso ni Isobel. Hindi na ito about sa pagnanasa. Hindi lang ito larong pisikal. Ito na ‘yung punto kung saan wala na silang tinatago. Wala nang games.

“Leandro…” bulong niya. “Thank you.”

“For what?”

“For letting me in.”

Tumayo si Leandro, iniangat ang kamay niya, at hinila siya paakyat sa itaas ng bahay. Sa kwarto. Sa lugar kung saan pwedeng maging totoo ang lahat.

Ang kwarto ay may malaking bintanang kita ang palayan. Malamig kahit walang aircon. Amoy kahoy at hangin ng tanghali. Naupo si Isobel sa kama. Hinubad ang hair tie niya at pinadaan ang kamay sa buhok. Si Leandro ay naupo sa sahig sa harap niya, pinapanood lang siya. Tahimik, malalim, kontento.

“Anong iniisip mo?” tanong ni Isobel.

“Iniisip ko kung papayag ka na bang manatili sa buhay ko.”

Hindi sumagot si Isobel. Yumuko siya, hinalikan si Leandro sa noo. Isang mahinang halik na puno ng kasagutan.

Naghilata si Leandro sa sahig at hinila siya pababa. Nagkatitigan sila. At sa pagitan ng mga mata nila, ang tahimik na kasunduan ay nabuo muli.

Hinaplos niya ang pisngi nito, saka dahan-dahang hinalikan sa labi.

Hindi ito halik ng gutom, kundi ng pag-aalaga. Hindi ito halik ng pagkauhaw, kundi ng pag-unawa. Bumaba ang halik ni Leandro sa leeg niya, sabay hagod ng palad sa kanyang likod. Pinasadahan ng daliri ang zipper ng dress niya, hanggang sa tuluyang lumuwag ito at dumulas pababa.

Walang pagmamadali. Wala ring pagdududa.

At habang ang araw ay lumulubog sa likod ng bundok, sa isang bahay sa gitna ng probinsya, dalawang kaluluwang matagal nang itinatago ang damdamin ay tuluyan nang naglaho sa anino ng pagmamahal.

Hindi dahil pinilit.

Hindi dahil libog lang.

Kundi dahil, sa wakas, pinili na nila ang isa’t isa—malaya, tahimik, totoo.