Punish me, Sir! (SPG)

Tahimik ang buong classroom ng 5:30 PM Literature and Power class, maliban sa tunog ng chalk na sinusulat ni Professor Leandro Salazar sa board. Ang mga ilaw sa silid ay bahagyang madilim, salamat sa paparating na dapithapon na unti-unting bumabalot sa kampus. Naka-lean forward ang halos lahat ng estudyante sa kani-kanilang desk, nakikinig, nagsusulat, habang ang boses ng guro ay dahan-dahang pumupuno sa hangin.

Pero hindi nakikinig si Isobel Ramos. Hindi buo ang atensyon niya sa lecture tungkol sa the psychology of submission in literature. Hindi dahil boring ito—kundi dahil ang bawat salitang lumalabas sa bibig ni Professor Leandro ay tila pumupunit sa kanyang focus. Iba ang dating nito. Matalas ang bawat salita, pero parang hinahaplos ang balat niya. Parang boses pa lang ng lalaki, may ginagawa nang masama sa kanya.

Naka-cross legs siya sa kanyang upuan sa dulong row, nakatago sa likod ng notebook, pero hindi siya nagsusulat. Tinitingnan niya ito. Si Sir Leandro. Suot ang signature niyang itim na long sleeves, rolled up hanggang sa kanyang forearms, revealing veins and firm wrists. Nakapustura, maayos ang buhok, at palaging may parang galit sa mga mata—but in a way na hindi mo maiiwasan. Dangerous, cold, magnetic.

Nang bigla siyang mapatingin, nahuli niya ang mga mata ni Leandro—nakatingin sa kanya.

Hindi iyon simpleng tingin lang. Hindi iyon tingin ng isang professor sa estudyante. Parang... may hinahanap. May sinasabi. At kahit sandali lang iyon—isang segundo, dalawa—sapat na para manlamig ang batok ni Isobel, at para mag-init ang gitna ng kanyang hita. Parang may lihim silang dalawa na hindi pa nila binibigkas, pero pareho nilang alam.

Mabilis na inalis ni Leandro ang tingin, nagpatuloy sa pagsusulat sa board. Pero napansin ni Isobel—mas madiin ang pagkakasulat. Mas mabilis ang galaw. Ganoon din ang tibok ng puso niya ngayon.

"Submission is not weakness," aniya habang humarap muli sa klase, "It is power. Power willingly offered. Voluntarily given. That’s what makes it dangerous… and addictive."

Napalunok si Isobel. Tiningnan niya ang notebook. Blanko pa rin.

Natapos ang klase ilang minuto bago mag-six. Isa-isang nag-empake ng gamit ang mga estudyante. Si Isobel ay mabagal na nagligpit. Gusto niyang hintayin na mauna ang lahat. Gusto niyang maiwan. Hindi niya alam kung bakit, pero gusto niyang hulaan kung ano ang susunod.

Naglalakad siya palabas ng hallway, dala ang bag sa balikat. Naka-polo dress lang siya at white sneakers, pero parang ramdam niya pa rin ang bigat ng titig ni Leandro sa batok niya. Sa bawat hakbang, parang may humihila sa kanya pabalik. Pero hindi siya lumingon. Hindi siya nagpakita ng motibo. Sa loob-loob niya, kung may mangyayari, sa kanya dapat manggaling ang utos.

Biglang may humawak sa braso niya.

Mabilis. Mahigpit. Hindi masakit, pero sapat para igilid siya sa hallway.

"Sir—" mabilis niyang sabihing may pagkabigla, pero hindi na natuloy.

Hinila siya ni Leandro papasok sa madilim na bahagi ng corridor. Malapit ito sa faculty supply room, walang dumadaan, at ang mga ilaw ay patay na. Napasandal siya sa malamig na pader, habol ang hininga. Mabilis ang tibok ng puso niya—halos ayaw tumigil. Ang katawan ni Leandro ay ilang pulgada lang ang layo sa kanya. Ang mukha nito, nakatingin sa kanya nang parang gutom. Tahimik. Tila sinusukat ang kanyang reaksyon.

"Do you want me to stop?" bulong ni Leandro, mababa, mapanganib, punong-puno ng pagpigil.

Hindi siya sumagot. Pero hindi rin siya umatras.

Ang isang kamay ni Leandro ay dumampi sa bewang niya, marahan. Parang sinisigurado kung pwede ba siyang galawin. Nang hindi siya tumutol, ibinaba ng lalaki ang ulo niya at siniil siya ng halik.

Mainit. Mabigat. Walang pasakalye.

Dumampi ang labi ni Leandro sa kanya na para bang matagal na siyang inaasam. At hindi na rin siya nagtimpi. Ang mga kamay ni Isobel ay napahawak sa batok nito, hinila pa palapit. Sa isang iglap, nag-aaway na ang kanilang mga dila—naglalaban sa init, sa kagutuman, sa damdaming pinagtagal at pinigilan. Walang sinayang na segundo. Parang ngayon lang sila makahinga nang totoo.

Pinagapang ni Leandro ang halik niya sa panga, sa leeg. Napapikit si Isobel, napakapit sa balikat ng lalaki habang hinahabol ang sariling hininga. Napalapat ang likod niya sa pader, pero hindi siya lumalaban—pinagkakaloob niya ang sarili sa haplos, sa halik, sa init.

"Fuck," narinig niyang bulong ni Leandro habang muling bumalik ang labi nito sa kanya, ngayon ay mas mapusok, mas agresibo. Hindi na ito halik ng professor—ito ay halik ng lalaking matagal nang nagpipigil. Ang isang kamay niya ay nasa batok ni Isobel, ang isa ay dumausdos sa hita nito. Napasinghap si Isobel, pero hindi siya umatras.

Sa bawat halik, sa bawat pagdampi ng dila, parang may sinisigaw ang katawan nilang dalawa. Na matagal na itong gusto. Matagal na itong sinusunog sa ilalim ng balat nila.

Huminto si Leandro saglit, pinagmasdan siya. Namumula ang pisngi ni Isobel, basa ng halik ang labi, at bahagyang nakabuka ang bibig na parang gusto pa. Tumingin ito sa kanya, parang nagtatanong.

Hindi nagsalita si Isobel. Sa halip, hinila niya ulit ang mukha nito pabalik sa kanya. Isa pa. Isa pang halik na mas malalim, mas maangkin, mas walang awa.

Walang ingay sa paligid. Tanging tunog ng kanilang hininga, ng halik, ng init ng kanilang mga katawan.

Hanggang sa bumalik si Leandro sa ulirat. Kumalas siya dahan-dahan, hinawakan ang pisngi ni Isobel, at sandaling tinitigan.

"Tomorrow," bulong niya. "My office. Five o'clock."

Tumingin lang si Isobel sa kanya, hinalikan siya muli at hindi iyon matagal, pero sapat para sabihing, Yes, I’ll be there.

At sa paglalakad niya pabalik sa dormitoryo, hindi na niya ininda ang lamig ng hangin o ang ingay ng paligid.

Sa dami ng beses na siyang na-late sa klase ni Sir Salazar noon, sigurado siya... Bukas, siya ang unang papasok.

Tumunog ang orasan sa loob ng opisina at eksaktong alas-singko.

Tahimik si Isobel habang nakatayo sa harap ng pintuan ni Professor Salazar. Suot niya ang pinakapormal niyang blouse at pencil skirt, pero kahit gano’n, pakiramdam niya ay parang wala siyang saplot. Hindi dahil sa tela, kundi dahil sa anticipation. Sa init. Sa kilig na halong kaba na kanina pa niya pilit nilulunok mula pa lang sa unang hakbang niya papuntang faculty building.

Nagdoorbell siya nang marahan.

Walang sumagot.

Isang segundo.

Dalawa.

Pagkatapos ay bumukas ang pinto—bahagya lang. Pero sapat para makita niya ang malamlam na liwanag mula sa loob. Walang fluorescent lights—lamps lang, at isang dim na reading light mula sa desk.

Dumungaw si Leandro. Naka-black button-down shirt, nakabukas ang dalawang itaas na butones, at naka-sleeves roll up hanggang siko. Nasa likod niya ang pamilyar na leather chair, at isang basong may whiskey sa gilid ng lamesa.

“Come in,” malamig pero pamilyar ang boses niya.

Pumasok si Isobel, sinarado ang pinto. Parang sumikip ang buong mundo nang muling magkasama sila sa parehong kwarto. Wala silang ibang naririnig kundi ang mahinang tunog ng jazz mula sa speaker sa sulok. Walang ibang tao. Walang ibang oras kundi ang sa kanila.

“Akalain mo nga naman,” tugon ni Leandro habang iniikot ang baso sa daliri. “Hindi ka na-late ngayon.”

Ngumiti si Isobel, bahagyang lumingon sa kanya. “Well, sabi mo five o’clock. Di naman ako mahilig magpa-late sa... ganitong klaseng appointment.”

Tumaas ang kilay ni Leandro. Tumayo siya mula sa likod ng desk at dahan-dahang lumapit. Parang bawat hakbang ay may bigat—may utos.

Nakatayo si Isobel sa gitna ng kwarto, walang galaw, pero ang hininga niya ay lumalalim na.

“You wore lipstick,” bulong ni Leandro, ang mata nakatitig sa mapupulang labi ni Isobel.

“Did you want me to?”

“Hn.” Umikot siya, dahan-dahang lumakad palibot kay Isobel. “I like that you’re trying to impress me. But it makes me wonder—who are you trying to be tonight, Isobel? The student? The seductress? The submissive?”

“A little of all, maybe?” mahina niyang sabi, hindi na napigilang tumingin sa mga mata nito nang lumapit sa likod niya.

“Wrong answer,” bulong ni Leandro sa mismong tenga niya. “I decide who you are tonight.”

Hindi niya napigilang mapapikit. Sa tono pa lang nito, parang nahuhubaran na siya.

“You came here knowing what would happen?”

“Yes,” sagot niya, humihinga nang mabigat. “I wanted it to happen.”

Lumapit si Leandro sa harapan niya. Mabilis, walang babala, at hinawakan ang kanyang baywang. Mula roon, hinila niya si Isobel palapit—hanggang magdikit ang katawan nila. Damang-dama niya ang init nito. Ang tibok ng dibdib nitong sumasalubong sa sarili niyang puso.

“Then don’t act shy,” bulong niya. “Don’t pretend you didn’t imagine this a hundred times.”

Muling nagtagpo ang kanilang labi.

Walang alinlangan. Mainit agad, mapusok. Ang halik ay hindi ng isang lalaking nagpapakiramdaman pa lang. Ito ay halik ng lalaking may karapatan. May kontrol.

Ang mga daliri ni Leandro ay dumausdos pababa sa likod ni Isobel, dumaan sa curve ng kanyang balakang. Hinaplos ito, at lalo lang lumalim ang halik nila. Nagkikiskisan ang kanilang mga labi, mga dila naglalaban—parang may kasaysayang isinusulat sa bawat ulos ng kanilang hininga.

“Bite me,” bulong ni Isobel habang saglit na bumitaw.

Hindi na siya inutusan pa. Ginapang ng ngipin ni Leandro ang ilalim ng kanyang labi. Napasinghap si Isobel, sabay napakapit sa collar ng shirt nito.

“Mmm, fuck—Sir...”

Nang marinig ni Leandro ang titulong ‘Sir’, ay parang mas lalong lumalim ang apoy sa mata niya. Hinila niya si Isobel papunta sa leather couch. Hindi siya pinaupo—pinatalikod niya ito, marahang pinadapa ang katawan sa armrest, habang ang isang kamay ay dahan-dahang hinahatak ang zipper ng kanyang skirt.

“You showed up dressed like a good student,” aniya, habang pinapalusot ang palad sa ilalim ng blouse niya, diretsong hinaplos ang balat. “But underneath... you’re not trying to be good, are you?”

Isobel shook her head, biting her lower lip. “No, Sir...”

Hinubad ni Leandro ang skirt niya, at sabay hinaplos ang likod ng hita. Mabagal, may diin, hanggang marating ang pinakagitna.

Napasinghap siya nang maramdaman ang daliri niya, at sa isang iglap ay napakapit siya sa leather cushion. Mainit. Basa na siya. At mukhang alam na ni Leandro.

“You’ve been thinking about this all day, haven’t you?”

Tumango siya, wala nang lakas magsalita. Pero hindi na siya kailangan tanungin. Ibinaba ni Leandro ang brief niya, at dahan-dahang sinibasib ng dila ang kanyang leeg habang ang kamay ay gumapang muli pababa.

“Sir... please...”

“Ano'ng gusto mo, Isobel?” tanong nito habang dumidikit sa batok niya.

“Touch me,” hingal niya. “Make me forget everything.”

Ngumiti si Leandro, halos hindi niya naramdaman. Pero naroon ang malakas na hangin ng hininga sa leeg niya—at pagkatapos, ang tuloy-tuloy na paggalaw ng kanyang kamay sa pagitan ng hita niya. Pabilis. Palalim. Mas lalo siyang napaluhod, habang sinasalubong ng kanyang katawan ang bawat galaw.

Ang hangin sa silid ay bumigat. Ang jazz music ay parang background lang ngayon sa mas masinsinang tugtugan ng kanilang mga katawan. Ang hininga ni Leandro ay mainit sa balikat niya, ang bibig ay paulit-ulit na bumubulong ng mga bagay na hindi niya maunawaan, pero nararamdaman niya.

“You're mine tonight,” bulong nito. “And you’ll beg me for more.”

At hindi siya nagkamali.

Bago matapos ang gabi, ilang beses siyang napaangat, napaiyak, napahawak sa bawat sulok ng sofa na parang doon siya mabubuwal. Pero sa pagitan ng lahat ng iyon—ang bawat halik, bawat haplos, bawat pag-ungol nila—ay may isang damdaming mas tahimik pero mas totoo.

Pagkatapos, habang nakahiga siya sa dibdib ni Leandro, pareho silang pawis at tahimik, at parang may alon ng katahimikan na ngayon lang nila pinayagang lumubog.

“Bakit mo ko pinapapunta dito?” mahina niyang tanong habang nakapikit, nakapatong sa kanya.

“Because I knew you’d say yes,” sagot nito, habang hinahaplos ang buhok niya.

At sa sandaling iyon, alam niya—hindi na siya estudyanteng naglalaro lang sa apoy.

Siya ay bahagi na ng apoy.

At hindi siya planong umalis.

Mainit ang sikat ng araw sa university quadrangle. Nasa bandang 10 AM pa lang pero parang binabaga na ng init ang semento. Hawak ni Isobel ang binder sa dibdib niya habang naglalakad papunta sa susunod na klase. May earphones siyang suot pero hindi naman talaga bukas ang musika. Gusto lang niyang may harang sa paligid. Gusto niyang huwag marinig ang paligid, huwag pansinin ang kahit sino.

Pero hindi niya naiwasang mapansin sila.

Tumigil ang hakbang niya sa gilid ng hallway, sa harap ng glass wall ng admin building. Doon, nakita niya si Professor Leandro Salazar. Nakatayo sa tapat ng faculty bulletin board. At hindi nag-iisa.

May babae.

Hindi estudyante.

Teacher. Halata sa ayos—suot ang pastel blue na dress at may ID lanyard sa leeg. Maganda. Chinita. Maputi. At masyadong... malapit kay Leandro.

Nagulat si Isobel sa sariling reaksyon.

Hindi naman sila. Never naging sila.

Pero bakit parang tinutusok ang dibdib niya habang pinagmamasdan kung paano tumawa ang babae sa sinabi ni Leandro? At kung paanong bahagyang ngumiti rin ito—rare, dahil bihira siyang ngumiti. Pero ngayon? Parang effortless. Parang may private joke silang dalawa.

Napakagat siya sa loob ng labi. Hindi niya maintindihan ang sarili. Wala namang label ang meron sila. Wala namang usapang exclusive. Hindi nga sila couple. Ano ba sila?

Fuck buddies.

Yan ang masakit na totoo.

Dahil bago pa naging prof si Leandro, bago pa siya naging formal student nito, may nangyari na sa kanila. Isang gabi sa isang bar sa Makati. Drunk. Wild. Masarap. Walang pangalan. Wala pang subject codes. Puro init lang. At nang malaman nilang pareho silang nasa iisang university, pareho nilang piniling... ituloy. Tahimik. Lihim. Mainit. Paulit-ulit.

Pero ngayon, habang pinagmamasdan niya ang guro—ang lalaking pinagpahingahan ng kanyang mga gabi—kasama ang ibang babae, biglang naging suffocating ang lahat.

Hindi niya pinansin ang kirot. Hindi niya nilingon ang emosyon.

Ang ginawa niya?

Dumaan siya sa gilid ng hallway. Dire-diretso. Hawak pa rin ang binder. Diretso ang tingin. Parang hindi niya nakita ang dalawang taong nag-uusap.

Pero napansin siya ni Leandro.

“Isobel,” tawag ng pamilyar na tinig. Kalma. Malalim. Pero may bahid ng pagkagulat.

Hindi siya lumingon.

Hindi siya tumigil.

Dumeretso siya sa classroom, binuksan ang pinto, at dumaan nang parang walang narinig. Pagkasara ng pinto, sakto namang wala pang estudyanteng dumarating. Tahimik ang silid. Ang lamig ng aircon ay parang dumiretso sa balat niya.

Umupo siya sa kanyang usual na upuan sa likod. Ibinaba ang binder, nilapag ang ballpen. Tumingin sa unahan ng board. Blangko. Tulad ng isip niya ngayon.

Bakit ba ganito?

Sumandal siya sa upuan. Pinikit ang mga mata. At doon, kusang bumalik sa alaala ang kagabi—ang haplos ni Leandro, ang halik, ang bulong, ang pag-aangkin. Ang pagyakap nito pagkatapos. Ang mainit na balat sa malamig na couch.

At ngayon, ilang oras lang ang lumipas... may ibang babae nang kausap. Nakangiti pa siya. Nakangiti.

“Fuck,” mahina niyang bulong.

Ayaw niyang amining nagseselos siya. Pero halata. Ramdam.

Hindi siya dapat gano’n. Alam niya ang pinasok niya. Alam niyang hindi ito seryoso. Pero bakit ngayon lang niya na-realize na gusto niya ng higit pa?

Naputol ang iniisip niya nang bumukas ang pinto.

Pumasok si Leandro.

Walang ibang tao. Silang dalawa lang.

Napatitig siya sa lalaki. Hindi niya alam kung lalabanin ang titig nito o iiwas. Pero huli na—nakatutok na ang mga mata nito sa kanya. Tahimik na isinara ni Leandro ang pinto, naglakad papunta sa mesa, at inilapag ang kanyang leather satchel.

“Maaga ka,” sabi nito, walang emosyon sa boses. Pero may tension sa paligid.

“May quiz ba?” sarkastikong sagot ni Isobel.

Tahimik.

Tumitig si Leandro sa kanya. Matalas. Nanunuri.

“Kanina,” mahinang simula nito habang inaayos ang mga papel, “dumaan ka. Tinawag kita.”

Napakagat si Isobel sa labi. Hindi sumagot.

“May problema ba?”

“Wala,” malamig niyang sagot. “Wala naman akong karapatang magka-problema, ‘di ba?”

Tumigil sa paggalaw si Leandro. Dahan-dahang lumapit sa kinauupuan niya. Tumayo sa harap niya, tinitigan siya nang diretso.

“Sabihin mo na lang kung ano'ng iniisip mo, Isobel.”

“Bakit? Concern ka ba?” napataas ang kilay niya. “Or baka busy ka pa with Miss Chinita kanina?”

Tumaas ang kilay ni Leandro. Bahagyang ngumisi—pero hindi ngiti ng tuwa. Ngiti ng so this is what this is about.

“Faculty meeting 'yon,” aniya. “She’s new. Guidance.”

Isobel scoffed. “Cute for guidance.”

“Jealousy doesn’t suit you.”

“Then maybe you should’ve picked someone who doesn’t get jealous,” matalim ang sagot niya.

Tahimik ulit.

Si Leandro, hindi na ngumiti. Hindi na rin nagsalita agad. Ang mga mata niya, matalim na ngayon, pero hindi galit. Hurt. O baka ‘yon lang ang gusto ni Isobel na makita.

“Hindi kita pinilit sa setup natin,” malamig na sambit ni Leandro. “You agreed to this. Alam mong walang label. Alam mong delikado. Alam mong—”

“Alam ko lahat 'yon, Leandro,” singit ni Isobel, tumayo sa kinauupuan, halos magkaharap na sila. “Alam ko. Pero kahit hindi ko sinasabi, may nararamdaman ako. Akala ko kaya ko. Akala ko sapat na 'yong gabi-gabi mo akong pinapaligaya, pero hindi pala.”

Humigpit ang panga ni Leandro. Hindi siya umalis sa kinatatayuan. Pero hindi na rin siya nagsalita.

“So, anong gusto mong mangyari ngayon?” tanong niya sa mababang tinig.

“I don’t know,” aminado si Isobel. “Pero ayokong maging isa lang sa listahan mo. Ayokong pasalubungan ng ngiti mo habang may ibang babae kang kinakausap.”

Hinilot ni Leandro ang sentido niya, saka tiningnan si Isobel.

“Hindi ka lang isa, Isobel.”

“Then prove it.”

Sandaling katahimikan.

Tumalikod si Leandro, dumiretso sa harap ng board. Tumayo doon na parang walang nangyari. Pero ramdam ni Isobel ang bigat ng bawat hakbang niya. Ramdam niya ang pagkalito sa kilos nito.

At bago pa man makapasok ang ibang estudyante, bumalik si Leandro sa kanya.

“After class,” bulong nito. “Office. We talk. No games.”

Tinitigan siya ni Isobel, at bahagyang tumango. Mahina. Pero sapat.

Dahil kahit nasasaktan siya, kahit galit siya, hindi pa rin siya handang bumitaw.

Dahil minsan, mas mahirap ang iwan ang isang relasyong walang label—lalo na kapag ito na ang naging tahanan ng mga lihim mong damdamin.