***RICHEL POV***
***Adult Content****
Nung una madiin ang paghalik ko sa babae hanggang sa gumaan na parang tinutudyo-tudyo ko, hindi nagtagal ginaya na rin nya ang ginagawa ko sa kanya, Halatang walang karanasan ang babae kaya lalo nag-init ang aking pakiramdam. Pinagapang ko ang aking kamay sa kanyang hita pataas sa kanyang dalawang di*d*b, napaliyad ang babae sa aking ginawa, tila hindi nya maintindihan kung saan ipapaling ang ulo sa kilitng hatid ng aking kamay. Ilang saglit pa bumaba ang aking kamay sa gitna ng kanyang dalawang hita at nilaro ang nakatagong yaman dun.
"You're so sweet baby" bulong ko sa kanyang tainga habang hinahalikan eto. Nakakahalina ang amoy nito. "Vanilla"
Ibinaba ko ang zipper ng aking pantalon, muli hinanap ko ang kanyang labi at hinalikan ng mariin, ipinasok ko ang aking dila sa loob ng kanyag bibig at sabik na sinimsim ang kanyang tamis.
Hinahawakan ko ang kanyang maliit na bewang at itinaas ang kanyang bestida.
"Come here" halos hindi ko makilala ang sarili kong boses, binuhat ko sya at iginiya paupo sa aking kadungan paharap sa akin. Halos matuyuan ako ng lalamunan sa sobrang pagkasabik, sa dami ng babaeng aking naikama ngayon lang ako nakaramdam ng ganito.
Narinig ko ang masarap na daing nito ng isubo ko ang korona ng kanyang di*d*b at nagpalipat-lipat dun habang ipinapasok muli ang aking isang kamay sa kanyang panloob. Pinayaman ko ang h*y*s na nakatago doon.
"You're ready for me" muling bulong ko habang inaalis ng tuluyan ang kanyang saplot. Kinuha ko ang kanyang kamay at iginiya sa naghuhumindig kong sandata, napalunok eto at napatingin sa akin.
"Don't worry, it will fit" nakangiti kong sabi.
Hinawakan ko ang kanyang balakang at iniangat para igiya sa naghuhumindig kong sandata, nilaro-laro ko muna sa bungad ng kanyang bukana ang dulo ng aking sandata bago dahan dahan ipinasok. Napaigik sya sa sakit. Sandali akong huminto at hinimas himas ang kayang balakang. "Sh*t! She's a virgin!"
"Please.." padaing nitong wika, na bagyang gumalaw na tila hinihimok akong magpatuloy.
"Please.." muling daing nito,
"S*it! I can't take it anymore!" hinalikan ko mariin ang kanyang labi bago dahan dahan akong gumalaw na sinasalubong ng mumunting indayong ng kanyang balakang.
Iginiya ko syang tumaas-baba sa ibabaw ko.
Hinawakan ko ang kanyang balakang upang sya ang magtaas baba sa naghuhumindig kong sandata na nagdulot ng hindi matatawarang sarap, Ang dating mabagal na ritmo ay napalitan ng mabilis, na parang kapwa merong gustong marating.
Sumabay sa bawat ritmo ng aming katawan ang bawat daing at ungol dulot ng hindi matatawarang ligaya.
"my Massimo" Napangiti ako sa kanyang sinabi.
"Sweet vanilla" padaing na sambit ko, at mahigpit na hinawakan ko ang kanyang bewang habang mabilis syang nagtataas baba. Hanggang sa maramdaman ko na tila malapit na ako sa aking sukdulan. Isang sagad na sagad at malakas na pagpasok sa kanyang kweba habang mahigpit na nakahawak pa rin sya sa akin upang idiin sa aking sandata, Halos sabay naming naabot ang langit.
Nanlulupaypay at pawis na pawis na napasandal kami sa isat-isa. Naramdaman ko ang kanyang labi sa aking balikat. Nakapikit ang mata na kinapa ko ang compartment ng aking sasakyan at kinapa ko ang isang maliit na kahon, kinuha ko ang singsing na bigay sakin ng aking ina, isa etong family heirloom, wala sa loob na isinuot ko eto sa kanyang daliri.
"Are you proposing?" tanung ng babae sakin.
Mahina akong napatawa sa sinabi nya.
"Na-a" wika ko sabay iling "I don't believe in marriage besides pakalat kalat lang yan sa sasakyan ko, you can keep it as a remembrance" dagdag ko pa.
Napasimangot eto.
Napasandal ako sa upuan ng aking sasakyan, tila hinihigop ng antok ang buo kong kamalayan dahil sa sobrang pagod. Naramdaman kong yumakap pa sakin ang babae at sumandal sa dibdib nya, tila kay sarap ang hatid ng init ng katawan ng babae. Wala sa loob na gumanti ako ng mahigpit na yakap dito na tila ba takot na baka mawala eto. Nasa ganun kaming posisyon ng tuluyang gupuin ng kadiliman ang aking kamalayan.
PAWIS NA PAWIS ako ng magising. Malinaw na malinaw sa aking ang mga nagyari nung gabing yun na para bang ngayon lang nangyari. Pinunasan ko ang butil butil kong pawis habang lumalakad papunta sa banyo, hanggang ngayon may hatid pa ring init ang alala ng babae sa panaginip nya. Naghubad sya ng katawan at itinapat sa dutsa ang katawan upang mapawi ang kanyang nararamdaman.
Maingay na tunog ng telepono ang sumalubong sa kanya paglabas nya ng banyo.
"Hello!" sagot nya dito na hindi tumitingin kung sino ang tumawag.
"Hey bro!" boses ni Lemar ang narinig nya. Tiningnan nya muna ang screen para siguraduhin.
"Yes!" maiksing sagot nya dito.
"Wala man lang Welcome party sa paborito mong pinsan?" sabi nito sa kabilang linya.
Napatawa sya sa sinabi nto.
"By the way, I want to remind you about the dinner later."
"Yes, hindi ko nakakalimutan" sagot nya dito
"You better be!, ang layo ng byahe namin dapat masarap ipakain mo sakin." biro pa nito.
"Loko! Oo na!"
Naiiling na nagpaalam nya sya dito, napatingin sya sa orasan, may dalawang oras pa before dinner. Nagcheck muna sya ng mga emails at ibang naka pending nyang paper works na bitbit nya from Manila. Hind nagtagal katok mula sa pinto ang nagpatigil sa kanya sa ginagawa. Muli syang napatingin sa orasan. Bente minutos na lang para sa dinner.
"Pasok!" sigaw nya.
"Ser, andeto na po si Ser Limar!" wika ng kanilang katulong.
"Okay, pasabi susunod na ako."
"Sige Ser" paalam nito.
PABABA pa lang ng hagdan ng mapakunot ang noo nya. Nakita nya ang babaeng pamilyar na pamilyar sa kanya, prenteng nakaupo eto sa sofa. "Of all places dito pa kita makikita?". Hindi nito namalayan ang paglapit nya dahil tutok eto sa kung ano mang binabasa sa cellphone. Tumayo sya sa mismong tapat nito, nakita nya na unti-unti etong nag-aangat ng ulo at kitang kita nya ang gulat na rumihestro sa mga mata nito pagkakita sa kanya, umawang pa ng bahagya ang bibig nito.
"IKAW!?
Itutuloy***
Ang araw ng binyag ni Emmanuel ay tila isang pahinang hinango mula sa isang matagal ko nang ginugustong kabanata—puno ng tuwa, halakhakan, at mga taong matagal ko nang hindi nakita. Simple lang ang handaan sa villa, pero ramdam ang pagmamahalan sa bawat sulok—mula sa dekorasyong puti’t asul, hanggang sa mga upuang may palamuti ng baby’s breath at eucalyptus. Sa gitna ng kasiyahan, hindi ko mapigilang mapangiti habang pinagmamasdan ang anak naming si Emmanuel, mahimbing sa bisig ng lola niyang si Donya Litecia, na para bang nabura na ang mga bakas ng nakaraan sa kanyang mukha. Ngayon, isa siyang lola na punung-puno ng pagmamahal.Nasa gitna ako ng pakikipagkuwentuhan sa isa sa mga kapitbahay namin nang mapansin kong may pamilyar na babaeng papalapit. Hawak nito ang maliit na bag, at may ngiti sa labi na parang walang panahon ang dumaan.“Ellie?” halos pabulong kong nasambit, habang bumilis ang tibok ng puso ko.“Justine!” sabay abot ng mahigpit na yakap. “Oh my God, ang tagal nating hin
**Richel’s POV***Tahimik ang gabi sa villa. Sa labas, ang huni ng mga kuliglig at ang banayad na hampas ng alon ang tanging musika ng gabi. Pero sa loob ng aming kwarto, mas malakas pa sa hangin ang pintig ng aking puso.Nasa tabi ko si Justine, mahimbing ang tulog sa ilalim ng maputing kumot. Sa kamay ko, hawak ko ang maliit na kahon. Sa loob nito, ang test kit na naging dahilan ng halos di ko mapigilang luha kanina—dalawang linya. Positive. Nakita ko eto kanina sa banyo.Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman, pinaghalong kaba, saya at excitement. Pero isa lang ang sigurado ko: ngayong binigyan ulit kami ng pagkakataon, hindi ko na hahayaang maulit ang nakaraan. Ngayon, kasama na ako sa bawat hakbang. Hindi na siya mag-isa.Hinaplos ko ang buhok niya, at marahan kong hinalikan ang kanyang noo.“Thank you... for this chance... to show you how much I truly love you.”Napadilat si Justine, marahan at may ngiti sa kanyang mga mata. “Bakit gising ka pa?” tanong niya, inaantok pa ang bos
Dalawang buwan makalipas ang pagbagsak ng fortress sa Antarktika, dahan-dahang naghilom ang mga sugat ng nakaraan—ngunit ang marka nito sa puso ng bawat isa ay hindi madaling mabura. Sa isang mataas na bundok sa hilaga ng Italya, sa isang private medical compound na hindi matatagpuan sa mapa, muling dumilat ang mga mata ni Richel Hermano.Puting kisame. Tunog ng heart monitor. Amoy ng antiseptic. At isang pamilyar na kamay ang nakahawak sa kanya—si Justine.“Richel…” mahina ang boses nito, ngunit dama ang lakas ng damdamin. “Naririnig mo ako?”Bahagyang gumalaw si Richel, at ang unang iniluha niya ay hindi dahil sa sakit—kundi sa katotohanang buhay pa siya. Hindi siya naiwan sa ilalim ng yelo. Sa kanyang kaliwang pulso, nakakabit ang isang prototype nano-regeneration cuff—isang inimbentong pinakawalan nina Nick at Rafa mula sa kanilang research facility.“I told you,” ani Nick, na pumasok kasabay ni Rafa. “You’re too stubborn to die.”Napangiti si Rafa, bagama’t halatang may sugat pa r
Sa gitna ng lumalakas na hangin at rumaragasang yelo, halos hindi marinig ang paghikbi ni Justine habang hawak ang walang malay na katawan ni Gabriel. Si Lizzy naman ay nakayakap kay Rafa, habang sina Nick at ang extraction team ay pilit na binubuo ang portable med dome sa lilim ng bumagsak na bahagi ng bundok. Lahat sila ay sugatan, pagod, at halos wala nang lakas. Ngunit mas masakit pa sa anumang pasa at pilat ang kawalan ng katiyakan—wala si Richel. Wala ang puso ng kanilang laban.“Transmitter signal detected,” ulit ni Nick habang ina-adjust ang frequency scanner. “It’s weak… but it’s him. It’s Richel.”Mabilis ang naging kilos ng lahat. Tumakbo si Rafa papunta sa uplink console habang si Justine ay napapitlag, parang biglang binuhusan ng liwanag ang kanyang buong katawan. “He's alive? Tell me he's alive, Nick!”“Yes,” sagot ng binata, nangingilid ang luha sa kanyang mga mata. “And if the beacon's holding, he's somewhere beneath the southern ridge—roughly fifty meters down. Trapped
Nag-aalimpuyong hangin at yelo ang bumalot sa buong fortress habang ang electronic systems ay nanatiling patay. In the center of the room, ang katawang dapat ay walang malay ni Don Rafael ay unti-unting tumayo, parang isang nilikhang hindi na ganap na tao. Ang kanyang mga mata ay mapuputi na parang salamin, wala nang anumang bakas ng dating pagkatao—isang ebidensyang ang serum ay naging tuluyan nang instrumento upang burahin ang kanyang kaluluwa.“Lizzy, Gabriel, stay close,” bulong ni Justine habang kinukubkob niya ang mga anak.Lumapit si Richel, tangan ang isang pulang emergency flare gun habang si Rafa ay hawak ang EMP-triggered disruptor. Nakatutok ang lahat kay Don Rafael, na ngayon ay tila hindi na umaandar sa natural na kakayahan kundi sa isang artipisyal na lakas na dala ng decades of experiment at greed.“Nick, sitrep!” sigaw ni Richel.“EMP pulse confirmed effective—pero temporary lang ‘yon. Rafael’s operating on a self-generating neural core, enhanced by Lizzy and Gabriel’s
Ang liwanag ng umaga ay halos hindi makalusot sa makakapal na ulap na bumabalot sa bundok. Sa loob ng safehouse, mabibigat ang bawat paghinga na tila ba ang oras ay tila bombang maaring sumabog anumang sandali. “Twenty-four hours tops,” ani Nick habang tinitigan ang digital map ng Arctic region. “Based on the flight plan, Don Rafael’s convoy will arrive at the Greenland facility by dawn tomorrow.”Si Richel ay tahimik na nakaupo sa tabi ni Justine, hawak ang kamay nito habang pinagmamasdan si Lizzy na nilalaro ang kanyang stuffed bear sa isang sulok ng command room. Sa kabila ng lahat, larawan ng kaenosentehan ang kanilang anak, na tila walang problemang kinakaharap ang kanilang pamilya—isang bagay na handa nilang ipaglaban upang manatili protektado ang puso at isip nito."Nick, any word from the extraction team sa New York?" tanong ni Justine, di mapalagay ang mukha.Tumango si Nick. “Gabriel is in transit. We used a stealth jet from our allies in China. He’ll be here in the next two